บทนำ
ณ คฤหาสน์หลังงามที่ถูกตกแต่งโดยสถาปนิกมือหนึ่งของประเทศ ซึ่งคือ คฤหาสน์ของตระกูล อิทรสัจเดชะ
"กรี๊ดๆๆๆ ไม่น้องไม่เอา น้องเกลียดมัน น้องเกลียดๆๆ" เสียงกรี๊ดที่สนั่นบ้านเป็นของใครไม่ได้ นอกจากคุณหนูของบ้านที่ตอนนี้กลายเป็นคนเสียสติจากเหตุการณ์ในอดีต
"โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะลูกแม่ "เสียงปลอบของผู้เป็นแม่ที่ปลอบโยนลูกสาวตัวเอง
"พ่อว่าเราส่งน้องไปรักษา ที่ต่างประเทษดีมั้ย" เสียงผู้เป็นพ่อเอ่ย ด้วยความสงสารลูกสาวตัวน้อยของเขา
"ผมว่าดีเหมือนกัน น้องจะได้กลับมาเป็นปกติ"เสียงของผู้เป็นพี่ชายพูดด้วยน้ำเสียงสงสารในตัวน้องสาว
"ดีคะคุณ"
"เดี๋ยวผมให้คนของผมหาโรงพยาบาลที่ดีที่สุด แล้วเดินทางพรุ่งนี้เลยนะครับ"ผม
#ตัวละครในภาพไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหา
#ถูกใจ+ เม้น =กำลังใจ
#ขอบคุณที่สนับสนุนนะค่ะ