CAT..เอ้ยย!!CUT

"กูจะช่วยบรรเทาความร่านมึงเอง!!"

พูดจบ แดฮยอนก็ฉีกเสื้อยืดสีขาวของคนตัวเล็กออกอย่างไร้ความปราณี

ใบหน้าหวานของอีกคนขึ้นสีแดงเถือกราวกับลูกมะเขือเทศ ลำตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจกับกริยาของคนตรงตรงหน้า ราวกับว่าตอนนี้เขาเป็นเพียงกระต่ายตัวน้อยๆ ที่กำลังจะถูกสิงโตตัวใหญ่ขย้ำ

จุนฮงตัวสั่นเกร็ง เขาไม่เคยคิดเลยว่า เรื่องอย่างว่าจะน่ากลัวขนาดนี้..

ร่างเล็กนอนตัวสั่นดูการกระทำอันดิบเถื่อนของแดฮยอน เขา ไม่กล้าแม้แต่จะปล่อยให้น้ำตาของเขาไหลเลยด้วยซ้ำ

"หึ อย่าทำเป็นไก่อ่อนเถอะ หน้าอย่างมึงคงผ่านมือผู้ชายมาเป็นสิบ" แดฮยอนเหยียดยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย เขาอยากจะสั่งสอนคนตัวเล็กว่าอย่าไปนั่งคุยเรื่องต่ำๆกับคนแปลกหน้า แต่ดูเหมือนว่าการสั่งสอนของเขานั้นจะรุนแรงและหยาบคายกว่าคำพูดพวกนั้นเสียอีก

"อยากรู้เหมือนกัน ว่าคอร่านๆของมึงมันจะเป็นอย่างไง!!" สิ้นวาจา ร่างหนากดริมฝีปากของตนลงบนลำคอขาวๆนั้น พรางออกแรงขบเม้มตามลำคอระหงของอีกคน

"อย่านะ!" คนตัวเล็กที่หลุดออกจากผวัง ดิ้นไปมาอย่างรังเกียจสัมผัสจากชายตรงหน้า มื้อทั้งสองคอยทุบอกคนใจร้ายอย่างเต็มแรง แต่ยิ่งจุนฮงออกแรงทุบอกแกร่งนั้นมากเท่าไหร่ คนโดนทุบก็ยิ่งขบเม้มเเรงขึ้นเท่านั้น

แดฮยอนหงุดหงิดกับความ 'ตอแหล' ของคนตรงหน้า เลยจงใจฟังขมเขี้ยวไปที่หัวไหล่เนียน

"โอ๊ยย!!" จุนฮงหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เจ็บทั้งตัว..

เจ็บทั้งหัวใจ..

"ถ้ามึงดิ้นอีกกูจะกัดหัวนมมึงให้หลุด!"

จนฮงหยุดดิ้นทันที เขากลัว.. กลัวว่าคนตรงหน้าจะทำหยาบคายกับเขาจริงๆ

แดฮยอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะค่อยโน้มใบหน้าหล่อลงไปใกล้กับใบหูสวย และงับมันเข้าไปอย่างเต็มแรง เขารู้อยู่ก่อนแล้ว ว่าคนใต้ร่างเขาต้องแหกปากเสียงดังแน่ๆ จังหวะที่ร่างเล็กกำลังอาปากนั้น คนมือไวรีบดึงข้อมือบางของจุนฮงมาอุดปากบางไว้

สีหน้าของจุนฮงแสดงถึงความเจ็บปวดที่เขาได้รับ ส่วนใบหน้าของคนตัวใหญ่ กลับแสดงสีหน้าที่สะใจ

ใช่ เขาสะใจที่เห็นจุนฮงเจ็บปวด และเขารู้สึกสนุก..

"ฮรึก.."

"ฮรึก.. ฮื้อออ.."

จุนฮงพยายามข่มใจตัวเองไม่ให้แสดงความอ่อนแอต่อหน้าแดฮยอน เพราะจุนฮงรู้ รู้ว่าแดฮยอนพร้อมเหยียบเขาให้จบดินทุกเมื้อ

"ฮรึก.."

"บีบน้ำตาไม่ออกละสิ หึ" แดฮยอนหยุดการกระทำของตนไว้ ก่อนจะจิกผมของเด็กใต้ร่างไว้

จุนฮงเริ่มท้อแล้ว สามเดือน.. มันนานเกินไปสำหรับเขา นี่ผ่านไปยังไม่ถึงอาทิตย์ แดฮยอนก็แสดงความชั่วร้ายในตัวออกมาเสียแล้ว.. ตอนนี้จุนฮงคิดเพียงแค่ว่า จะทำอย่างไรให้คนตรงหน้าปล่อยตัวเขาไป

เขายังเด็ก ยังไม่สมควรกับเรื่องพวกนี้

จุนฮงส่งสายตาออดอ้อนคนใจร้ายอย่างจริงใจ

สายตาของเด็กน้อยที่กำลังกลัว..

สายตาที่เหมือนกระต่ายน้อยขอความเห็นใจจากราชสีห์อย่างเขา

แต่ในสายตาของเขาเเล้ว กลับมองว่าเป็นสายตาแห่งความร่าน!!

"ไม่ต้องส่งสายตาร่านๆของมึงมาหรอก..^^"

"..!!.."

"เพราะมึงไม่ขอกูก็ให้!!" พูดจบ ร่างสูงก้มลงดูดเม้มหัวนมเม็ดงามสีชมพูนวลอย่างไร้ความปราณี

"อ๊ะะ!!..พ.. พอ..ฮรึก.. พอ.." จุนฮงรู้สึกเหมือนตัวเองจะขาดใจตาย ลิ้นร้อนชื้นของแดฮยอนตวัดรัวบนหัวนมเขาเหมือนมันจะหลุดเขาไปในปากหนานั้นให้ได้ มืออีดข้างที่ว่างก็บีบเค้นหัวนมอีกข้างอย่างไม่สนใจเสียงร้องขอที่ขาดๆหายๆของตุนฮง

"พะ..อื้ออ ...พอ..อ๊ะ!!.." จุนฮงที่ไม่เคยโดนรุกร้ำแบบนี้ถึงกับต้องงอตัวเข้าอย่างไว แต่คนไวกว่าเห็นจะเป็นแดฮยอน เขากดไหล่บางทั้งสองไว้ และเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กดิ้น เขานั่งทับขาเรียวยาวนั้นไว้

รอยยิ้มของมารร้ายปรากฎขึ้นบนใบหน้า

จุนฮงกลัว.. กลัวแล้วจริงๆ..

"อย่าดิ้น!! เป็นเมียกูมันไม่ได้ด้อยไปกว่าไอ้เบรคเลย"

"!!"

ใบหน้าหวานแสดงความตกใจขึ้นมา ยิ่งทำให้แดฮยอนรู้สึกฉุนเฉียวเข้าไปใหญ่

"หึ! ปากบอกไม่เคย แต่หลับหลังกูมึงก็ไปเอากับไอ้เบรคมา!!"

"ผมเปล่า!!"

"ยังจะเถียงอีก!!"

เพี๊ยะะะ!!

ใบหน้าหวานหันตามแรงสะบัดจากฝ่ามือคนใจร้าย ดวงตากลมสวย เอิ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา ที่รอวินาทีจะล่วงตามแรงโน้มถ่วงของโลก

"กูจะบอกให้นะ ควยกูใหญ่กว่ามันตั้งเยอะ!!" แดฮยอนดึงมือบางมาลูปคลำเป้ากางเกงตัวเอง

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เขาไม่เคยสัมผัสอวัยวะเพศของคนอื่นมาก่อน และตั้งแต่เกิดมา ของของเขาไม่เคยใหญ่ได้ครึ่งของคนตรงหน้าเลยด้วย!

"ถ้าชอบก็บีบมันสิ" แดฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว จนทำให้คนตัวเล็กตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง บีบบางบีบแก่นกายขนาดใหญ่ของแดฮยอนอย่างสนุกมือ จนลืมเสียแล้วมาตกเองกำลังตกเป็นเหยื่อทางกาม

"อื้มมม.. ชอบมั้ยคนดี" แดฮยอนพูดพรางสะกิดหัวนมเม็ดงามอีกครั้ง ทำให้จุนฮงรู้สึกเสียวจนต้องแอ่นอกงามรับสัมผัสจากอีกฝ่าย

แดฮยอนรู้จุดอ่อนของคนตรงหน้าเสียแล้ว.. เขารู้แล้วว่าจุนฮงแพ้ความอ่อนโยน และเป็นเด็กสอดรู้สอดเห็น..

และคนอย่างเเดฮยอน ก็ไม่ใช่ไก่อ่อน.. แต่เป็นนักล่ายิ่งกว่าสิงโตหรือเสือดาว

ในเมื่อเขารู้วิธีเข้ารังกระต่ายแล้ว มีหรอที่เขาจะไม่ใช้มัน..

"จุนฮงครับ.. เป็นเด็กดีนะครับ" แดฮยอนยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆดันร่างเล็กลงไปนอนราบกับเตียงนุ่ม

"พี่แดฮยอนครับ.. จุนฮงกลัว ของพี่มัน.." จุนฮงที่นอนมองเป้าตุงๆของอีกฝ่ายถึงกับพูดไม่ออกกับขนาดของมัน แดฮยอนไม่พูดตอบ เพียงแต่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้..

จุนฮงรู้สึกชื้นใจขึ้นเยอะ คนตัวเล็กยิ้มตอบอย่างน่ารัก

โดยที่ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่เสแสร้ง

นี่เป็นครั้งแรกที่แดฮยอนได้สังเกตใบหน้าหวานใกล้ๆ

ดวงตากลมโต ราวกับลูกกวางตัวน้อย

ผิวขาวนวลเนียนราวกับหิมะในวันคริสมาสต์อิฟ

ปากบางเรียวที่ดูราวกับเส้นของพู่กัน

จมูกเล็กรั้นๆ ที่ดูจะรับเข้ากับใบหน้าหวาน..

ร่างเล็กตรงหน้าเขาเหมือนของขวัญล่ำค้าจากพี่รักเขาเลย

แดฮยอนดูกิริยาของคนที่กำลังหลงคารมณ์ก่อนจะค่อยๆ เล้าโลม ร่างเล็กอีกครั้ง

"อื้อ~~..." จุนฮงคว้ามือหนาของแดฮยอนไว้เเน่ ก่อนจะลากลงตามหน้าท้องแบนราบของตนช้าๆ

แดฮยอนยิ้มอย่างพอใจกับท่าทางของจุนฮง เขาแกล้งร่างเล็กโดยการข่วนหน้าท้องเนียนจนแดงเป็นทางยาว

"อ๊าาาาาส์~~" คนถูกข่วนครางเสียงหวานอย่างมีอารมณ์ จุนฮงไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแค่โดนข่วนจากคนที่เขามีใจให้จะทำให้รู้สึกเสียวซ่านได้ถึงขนาดนี้

ความรู้สึกปวดนืบที่อวัยวะกลางลำตัวของเขาคืออะไรกัน..

แดฮยอนยิ้ม พรางดูต่อไปว่าคนใต้ร่างเขาจะทำอย่างไรต่อไป

"อื้อออ.." จุนฮงบิดเรียวขาทั้งสองเข้าหากัน พรางบีบฝ่ามือของแดฺยอนแน่น..

"เป็นไรหื้ม.. " แดฮยอนเริ่มสังเกตพฤติกรรมที่แปลกๆของจุนฮง ก็ถามขึ้นทันที

"อ่าาาาาส์.." ครางเสียงหวานโดยไม่เกรงใจคนตรงหน้า จุนฮงลุกนั่งพรางดึงเสื้อยืดขาดๆของตนออก และนั่งคุกเข่าบนเตียง เพื่อจะดึงกางเกงขายาวออก

"ผมร้อนจัง.. ปวดหัว..อื้ออออ.. ปวดจัง.." จุนฮงกัดปากบางเพื่อสะกัดกลั้นความรู้สึกต่างๆไว้

"ปวดหัว ?  ตรงไหนหรอครับ" แดฮยอนลูไล้ขึ้นไปตามเอวคอดช้าๆและลากไปจนถึงหัวนมอีกคน

".." จุนฮงไม่ตอบ เพียงแต่ ดึงกางเกงขายาวออกจนหลุดออกจากเรียวขาสวย

แดฮยอน มองร่างบางเปลือย ที่เหลือเพียงกางเกงในสีขาวตัวเดียวเท่านั้น..

โรคร่านกำเริบแล้วสินะ..

แดฮยอน คิดในใจ เคา ดูคงไม่ผิดจริงๆ..

"..ป..ปวดหัว"

"หัวอะใจหรอครับ" คนเจ้าเลห์พูดพรางใช้นิ้วชี้วนรอบหัวนมซ้ายอย่างช้าๆ

"..หัวควยครับ..อื้มมมส์" ร่างเล็กซี้ดน้ำลายที่ไหลข้างมุมปาก ดวงตากลมโดปรื้อลงเหมือนคนใกล้หลับ พูดเริ่มไม่รู้เรื่อง มือไม้ของคนตัวเล็กปัดป่ายไปตามร่างหนา มือบางค่อยๆถลกเสื้อยืดของอีกคนขึ้น ก่อนจะ ซุกหน้าลงไปกันอกแกร่ง ลิ้นเล็กลากไล้ไปตามกล้ามหน้าท้อง

แดฮยอนสัมผัสใบหน้าหวาน เบาๆ ทำให้เขาเริ่มสงสัยอาการของคนตรงหน้า

"นายกินอะไรมา"

"น..น้ำ!!"

"น้ำอะไร!"

"น้ำส้ม พี่เฟ็ดเอาให้"

"..." แดฮยอนถึงกับหน้าดึงเลยทีเดียว เขาพอจะเดาออกแล้ว จุนฮงไม่ได้คล้อยตามอารมณ์ใดๆของเขาเลย เพียงแต่ว่าเป็นเพราะฤทธิ์ยาเลิฟที่ไอ้เฟ็ดใส่ไว้เท่านั้นเอง

"ผมร้อนจัง .." จุนฮงจับมือหนาทาบลงบนขอบกางเกงในของตน พรางส่งสายตาอ้อนวอน

"..." แดฮยอนไม่ชอบมีอะไรกับคนไม่มีสติ เขาไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไรขนาดนั้น..

"พี่แดฮยอนครับ.. " ดวงตากลมโตยังคงฉายแววตาออดอ้อน

"..นายจะเสียใจมั้ย" แดฮยอนจ้องดวงตาคู่งามนั้น

"ไม่!! ไม่เสียใจครับ" จุนฮงยิ้มร่า

"..ฉัน.. คนที่เท่าไหร่" แดฮยอนกระชิบข้างหูเล็ก

"คนแรกครับ"

"ขนาดตอนเมายายังโกหกฉันเลยนะ" แดฮยอนจ้องลึกเข้ามาในดวงตาโตอีกครั้ง

"สาบาน.. พี่เป็นคนแรกพี่จูบผม พี่เบรคเป็นคนเเรกที่จุ๊บมือ พี่เดรคเป็นคนแรกที่หยิกแก้ม.."

"ฉันจะเป็นคนแรกที่จูบนายได้อย่างไงหละ.. ในเมื่อนายเคยมีอะไรกับไอด้ามาก่อน"

"ไม่เคย!! .. พี่ไอด้า.. ขอร้องให้ช่วย.. โกฮรึก.. พี่ไอด้าโกหก.. ฮรื้อออ .. พี่ยงกุกเกลียดผมเพราะพี่ไอด้า..ฮรึก.."

แดฮยอนมองร่างบางที่นั่งเช็ดน้ำไปพูดไป.. ถ้าสิ่งที่คนตนงหน้าเขาพูดเป็นเรื่องจริง..

คนที่เหี้ยที่สุดก็คือไอด้า..

"ไม่ร้องนะๆ" แดฮยอนดึงร่างบางเข้ามากอดพรางลูบหลังปลอบ ก่อนจะถามถึงเหตุการณ์ในวันนั้น

"เกิดอะไรขึ้น.."

"พ.. พี่ไอดะฮรึก.. พี้ไอด้า.. บ. .บ.. บอกฮรึก .. บอกว่า ให้ผมฮรึก.. มีอะไรกับเขา.. ฮรื้ออออ.. พ.. พี่ยงกุกฮรึก เชื่อ.. พี่ไอด้าบอกว่าผม .. ฮรึก.. ต้องช่วย..ฮรื้อออๆ"

"จริงหรอ"

"..พ..พี่ไอด้า.. ฮรึก.. ขู่จะฆ่าพี่..ยง..กุก..ฮรึก.. ถ้าผม..ผมบอกใคร..ฮรึก.. ผมกลัว.. ฮรื้ออออ"

"ไอด้าบอกอะไรอีกมั้ย ?"

"ฮรึกๆ.. ไม่.. ตะ.. ต.. แต่.. พาผม..ไปบ้านฮรึกๆ.. ผีสิง..ฮรื้อออ" จุนฮงกอดร่างหนาแน่นก่อนจะพึมพัมกับตัวเองด้วยร่างที่สั่นเทา

"ผีสิง?"

"มี..ล..ลูฮรึก.. ลูซิเฟอร์.. ผมกลัว.. พี่ไอด..ด้า บอกว่า..ฮรึกๆ.. ถ.. ถ้าผมบอกใคร.. ลูซจะ..ต..ตามมาหักคอ..คนนั้น..ฮรื้ออออ.."

"ลูซิเฟอร์ ? มีปีกกี่ข้าง" ร่างหนาเค่นถาม

"ส..สาม..นะ.. น่ากลัว ฮรึก.. ผมกลัวฮรื้ออออ..."

แดฮยอนถึงกับอึ้งกับคำบอกเล่าของคนตัวเล็ก .. จริงอยู่ที่เขาไม่ค่อยปักใจเชื่อเด็กในอ้อมกอดเท่าไหร่..

ลูซ..

สามปีก..

"พี่แดฮยอนครับ.. ผมไม่ไหวแล้ว.."

"ไม่ต้องกลัว.."

"เปล่า.. พี่ช่วยผมที!!" ว่าจบร่างบางก็ดันคนตัวใหญ่ลงก่อนจะขึ้นนั่งทับร่างหนา

"นายจะทำอะไร"

"ผมต้องการพี่..ฮรึก ช..ช่วยผม.." ร่างเล็กขย่มหน้าท้องแกร่งไปมา น้ำหู น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรกับอารมณ์นี้.. เพราะเขาไม่เคยเลยด้วยซ้ำ

"555 ถามจริง นายไม่เคยโดนหรอ"

"ไม่.. ผมทำไม่เป็น..."

"งั้นเดี๋ยวฉันสอน.. แต่อย่ามาเสียใจที่กลังนะ"

"พี่แดฮยอนครับ.."

"หื้ม?"

"แรงๆนะครับ.."

อ่านต่อที่.. http://my.dek-d.com/takitotomato/writer/view.php?id=1506427