รัก...โรคจิต

" นี่ๆ^^ แม่คะ รักหนูไหมคะ??"

เด็กหญิงตัวน้อยถามขึ้นอย่างใสซื่อ เธอนั้นมีผมยาวสยายเลยสะโพก  นั่งกอดตุ๊กตาหมีที่ถูกซ่อมจนแทบมองเค้าเดิมไม่ออก  มองหาความน่ารักของตุ๊กตาไม่ได้แถมยิ่งมองก็มีแต่จะยิ่งหน้ากลัวมากขึ้น...

"...ถามแปลกนะเรา แม่ต้องรักลูกอยู่แล้วสิ"

ผู้เป็นแม่ตอบกลับมาด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้ฟังดังนั้น เด็กหญิงตัวน้อยก็เผยยิ้มออกมา แขนเล็กๆก็กระชับกอดตุ๊กตาแน่นจนนุ่นทะลักออกมาตามรอยเย็บ

"งั้นหรอๆ แม่รักหนูสินะ ^^ แหะๆ"

...........................................................................................................................................

ปึก!

เสียงปกหนาของหนังสือที่อยู่ในมือถูกปิดลง ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วเอามือมาบีบตรงหัวตาหวังจะคลายความอ่อนล้าจากการอ่าน    เรื่องที่เพิ่งอ่านจบไปคือเรื่อง  'Ningen shikkaku' หรือ 'ไร้ความเป็นมนุษย์'  แต่งโดย 'อ.ดาไซ โอซามุ' ตัวเอกใจเรื่อง 'ไร้ความเป็นมนุษย์' นั้นเกิดมาในตระกูลเก่าแก้ที่มีชื่อเสียงแต่เขากลับกลัวและอับอายที่ตัวเองต่างจากคนอื่น เขาจึงแกล้งทำตัวเป็นตัวตลกและเข้าไปพัวพันกับขบวนการทางสังคมที่อันตราย...

แต่แล้ว...

ก็ทำได้เพียงครึ่งๆกลางๆ เขารังเกียจตัวเองและเริ่มใช้ชีวิตอย่างแหลกเหลวเพื่อหนีจากความสิ้นหวัง ในระหว่างนั้นเขาได้ฆ่าตัวตายพร้อมกับสาวเสิร์ฟร้านคาเฟ่ แต่การที่เขารอดมาได้คนเดียวยิ่งทำให้เขาจมปลักกับการสิ้นหวัง ถึงกระนั้นเขาก็ได้พบกับความสุขเล็กๆน้อยๆเมื่อได้หญิงสาวบริสุทธิ์ที่เชื่อใจเขาอย่างใสซื่อมาเป็นภรรยา  แต่สุดท้ายเขาก็กลับไปสู่ชีวิตอันแหลกเหลวและยากจน และด้วยความใสซื่อนั้นตัวภรรยาก็ได้ถูกขืนใจทำให้ตัวเอกตกเป็นทาสยาเสพติดจนร้องถูกส่งโรงพยาบาลและพิการไปในที่สุด...

ฟังแล้วมันรู้สึกเศร้ามากใช่ไหม?? แต่ว่านะ!! น่าอายที่เกิดมาในครอบครัวร่ำรวยอะไรกัน  สำหรับพวกเราสามัญชนแล้วฟังแล้วมันน่าโมโหจังเลยนะ...

ฉันค่อยๆยันตัวลุกจากเก้าอี้เดินเอาหนังสือไปเก็บเข้าชั้น

 เอาล่ะ!  

ฉันเองก็ควรจะกลับได้แล้ว ป่านนี้แม่ที่ 'รัก'ฉันคงรออยู่...

BB