พระเพลิง
“มันตลกตรงไหนรู้ไหมคะลลิน?”
คนตัวสูงกว่าจงใจโน้มใบหน้าลงเพื่อที่จะให้ฉันได้เห็นความร้ายกาจในดวงตาคมเขาชัดๆ พระเพลิงยกยิ้มมุมปาก
มือหนาเชยคางฉันที่เอาแต่เบือนหน้าหนีแผ่วเบาราวกับถนุถนอมในสายตาคนอื่นๆ
..แต่เปล่าเลย.. เขาไม่ใช่คนแบบนั้น!
เขาเอ่ยพูดเสียงราบเรียบ หากแต่ทิ่มจึกไปในใจของฉันจนต้องกำฝ่ามือแน่น
“ตลกตรงที่เธอพยายามวิ่งหนี แต่แค่ฉันเดินก็ตามเธอทัน”
ลลิน
“ไม่เอาสิคะ ไม่กำมือ เดี๋ยวมือแดงหมดนะคนดี”
ผมยังคงวาดยิ้มหน้าเสแสร้ง พลางบรรจงแกะฝ่ามือน้อยที่จิกเข้าหากันออก ลลินเพียงแต่มองหน้าผมนิ่งๆ ดวงตากลมโตคู่สวยคลอไปด้วยหยาดน้ำตาด้วยความโมโห
ผมรู้ถ้าหากว่าไม่มีสายตาคนนอกกำลังจดจ้องมา ยัยเด็กคนนี้ที่พ่อยัดเหยียดให้ผม คงจะไม่รีรอที่ถลามาตบผมให้สมกับสิ่งที่ความจริงที่เธอรับไม่ได้
“ฉันเกลียดนายพระเพลิง”
น้ำเสียงหวานเอ่ยลอดไรฟันเพื่อให้คนที่ได้ยินมีแค่ผมคนเดียว ผมหัวเราะร่วนเมื่อได้ยินถ้อยคำเหล่านั้นรีบกดจมูกโด่งของตัวเองลงบนแก้มนุ่มนิ่ม
แอบได้ยินเสียงแซดแซ่ทันทีจากผู้คนรอบข้างที่โง่เง่าเชื่อว่าผมและเธอเป็นคู่รักหวานแหวว ทั้งๆที่จริงแล้วมัน..
“ฉันเองก็ไม่ได้เกลียดเธอน้อยกว่าที่เธอเกลียดฉันหรอกลลิน”
Guest
