2016-09-24 09:08:52
(Mamaya Writer)
Until You [Only you]
เพียงคุณที่เข้ามา
.
.
.
ชีวิตฉันก็เปลี่ยนไป
ฟังเพลงนี้อ่านไปด้วยนะคะ
youtube
Strat
“ทำไมไม่รับสายฉันนะ” ร่างบางนั่งกดโทรศัพท์หวังว่าให้ใครสักคนรับโทรศัพท์
ตู้ด
ตู้ด
ตู้ด
“นี่เขาตัดสายฉันเลยหรอ”
โทรอีกครั้ง
ตืด
(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)
“ปิดเครื่องเลยหรอ อึก”
“ฮืออออ อย่าทำกันแบบนี้สิ”
...รร
วันนี้คือการมาโรงเรียนของฉันในวันเปิดเทอมของฉัน
“นี่ ยัยนั่นใช่มั้ยที่คบกับอาจารย์น่ะ” เสียงซุบซิบและมองมาทางร่างบาง
“
O.O
” นี่ข่าวมันออกมาได้ไง
“ใช่แน่นอน ทำอะไรได้บาดตาบาดใจจริงๆ”
“กับอาจารย์ยังทำได้ และได้ข่าวว่าอาจารย์โดนไล่ออกเพราะเธอด้วยอะ”
“หน้าตาก็สวยนะแต่ไม่น่าทำตัวแบบนี้เลย”
จากเสียงพวกนั้นที่พูดถึงร่างบางทำให้เธอเสียใจมาก ร่างบางเลยได้แต่ร้องไห้อยุ่คนเดียวในห้องน้ำทั้งวัน การมา
โรงเรียนวันนี้ร่างบางเลยไม่ได้เรียนเลยแม้แต่น้อย
“เพราะอย่างนี้สินะ อึก อาจารย์ถึงทิ้งฉันไปฮือออ”
...หน้าป้ายรถเมย์
ร่างบางที่นั่งอยู่คนเดียวและรอรถเมย์มารับ
พลิ้วววว
ลมที่นี่กำลังพัดมาแบบสบายๆ ผมร่างบางที่ยาวและสวยก็ปลิวไปตามกระแสลม
บลื่นนนน เสียงรถย์เมย์สายอื่นมาก่อนคันที่ร่างบางจะขึ้น
ตุบ ตุบ ตุบ
เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบเตรียมขึ้นรถเมย์
“โอ้ยยย”
จนกระทั้ง ผมที่ปลิวไปนั้นติดอยู่กับซิบกระเป๋าของชายคนหนึ่ง
“...” ชายคนนนั้นก็แกะๆผม แต่มันไม่ออก
“...” ร่างบางก็ไม่พูดอะไรและก็เอากรรไกลที่อยู่ในกระเป๋าตัวเองออกมา
ฉับ
“ตัดทำไม”
“รีบไปเถอะ”
ฟิ้ววว
“...”ชายคนนั้นไม่ได้พูดอะไรอีก และรีบวิ่งขึ้นรถไป
“เฮ้อออ เหนื่อยจัง”
บลื้นนน
เสียงรถเมย์สายที่ร่างบางจะไปก็มาแล้วด้วย
“ทำไมนานจังนะ” แล้วก็ก้าวขาเพื่อจะขึ้นไปบนรถเมย์
...บ้าน
“กลับมาแล้วค่า” เหวียงกระเป๋าลงโซฟา
พรุบ
นั่งบนโซฟาตัวใหญ่
“...”
“กลับมาแล้วหรอลูกสาววันนี้เป็นไงบ้าง” แม่เข้ามาพร้อมขนมในจาน
วาง
“ก็เหมือนเดิมล่ะคะ”
“หน้าตาไม่ดีตั้งแต่เมื่อวานเลยนะ ไม่สบายหรือป่าว” เอามือแตะหัว
“ป่าวคะ ไปนอนแล้วนะ ง่วง”
ลุกขึ้น
“ยังไม่เย็นเท่าไหร่เลยนี่ ไม่กินข้าวก่อนหรอ”
“ไม่คะ”
“แม่กินคนเดียวอีกแระ”
“เดี๋ยวพ่อก็มาน่ะแม่”
หันหน้ามาหาแม่
“งั้นไปนอนเหอะ เด็กคนนี้นี่” ยิ้ม
“...”
...ห้อง
“ทำไมไม่โทรมาหาฉันบ้างนะ” จับโทรศัพท์
ติด
[
อาจารย์มินซอก
]
(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)
“ทำไมปิดเครื่อง”
--- นี่ ยัยนั่นใช่มั้ยที่คบกับอาจารย์น่ะ ใช่แน่นอน ทำอะไรได้บาดตาบาดใจจริงๆกับอาจารย์ยังทำได้ และได้ข่าวว่าอาจารย์โดนไล่ออกเพราะเธอด้วยอะ หน้าตาก็สวยนะแต่ไม่น่าทำตัวแบบนี้เลย---
ทำไมเรื่องแค่นี้เขาต้องเกลียดฉันกันด้วยนะ และข่าวมันออกไปได้ไง ไหนอาจารย์บอกจะอยู่กับฉันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นไงทำไมเขาทำแบบนี้กับฉันได้ เป็นอาจารย์แท้ๆฉันเกลียด ฉันเกลียดอาจารย์ทุกคน
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”
“ฉันเกลียดดทุกคนนนน” กำหมัดแน่น
ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียงไม่ว่าร่างบางจะทำอะไรก็ไม่มีใครได้ยินถึงได้ตะโกนออกมาแบบนี้ไง
...เช้าของอีกวันที่ท่ารถที่หน้าบ้าน
“...” ร่างบางที่กำลังยืนฟังเพลงใส่หูอยู่แบบเลื่อยเปื่อย ผมที่ร่างบางไม่เคยมัดเพราะมันเป็นผมที่สวยและปลิวได้สวย
มากเวลามีลมพัดมา
“ยัยกรรไก”
“...”
“นี่ ยัยผมยาว”ตะโกน
“หิ้มมมม” ถอดหูฟัง
“มีอะไรหรอ” เดาตัวเองถูกเพราะมีอยู่แค่คนเดียว
“เมื่อวานขอโทษทีนะที่ทำผมเธอติดกับกระเป๋าฉันอะ”
“ก็ตัดออกแล้วหนิจะเอาอะไรนักหนา”
“ฉันแค่รู้สึกผิดที่ทำให้เธอต้องตัดผมตัวเอง”
“เดี๋ยวฉันก็ตัดแล้วละ มันน่ารำคาญ”
“อ้อ”
“...”
บลื้นนนน
รถเมย์มาพอดี
ร่างบางเลยเดินขึ้นไปบนรถและไม่สนใจคนข้างล่างซะเท่าไหร่
“รอด้วยสิ”
“...”
ตุบ ตุบ เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามขึ้นมา
“เธอไปเรียนหรอ”
“...”
“นี่”
“อะไร”
“ไปเรียนหรอ”
“อืม”
“ฉันจีมินนะ”
“อืม”
“แล้วเธอล่ะ”
“...”
“ว่าไง”
“โมเม้น”
“เพราะดีจัง”
“...”
รถก็ขี่ไปสักพักก็ถึงโรงเรียนของร่างบาง
ร่างบางก็ลงไปทันที
“อยู่โรงเรียนที่นี่งั้นหรอ” ยิ้ม
“นั่นๆยัยคนนั้นมาโรงเรียนแล้ว”
“ไหนๆดูสิ”
ทุกคนต่างวิ่งมาดูฉัน เพื่อ
ฉันเลยเดินไปโดยไม่สนใจอะไร
“โมเม้น”
“ครู”
“ไปพบครูที่ห้องปกครองด้วย”
“ค่ะ”
“นั่นครูเรียกไปแล้ว”
“...” ฉันมองคนที่ซุบซิบเรื่องฉัน
“ไปสิจะยืนอยู่ให้มันโมโหหรือไง” เกลียด
...ห้องปกครอง
“เธอรู้กฎของโรงเรียนดีใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“แล้วทำทำไม”
“...”
“เราไม่เอาเรื่องเธอหรอกนะเพราะเป็นนักเรียน เลยไล่ครูออกไปแทน ถ้าคนอื่นรู้โรงเรียนเราโดนเล่นงานแน่”
“ค่ะ”
“คราวหลังอย่าทำแบบนี้อีก”
“ค่ะ”
“ไปเรียนตามปกติ ครูจะย้ำทุกคนให้เองว่าห้ามพูดมากไปกว่านี้”
“...”
“ออกไปเรียนได้แล้ว”
...
ฉันไปเรียนตามปกติและก็ไม่วายที่จะมีคนนินทาหรอกนะ มันเรื่องของฉันปะวะ เสือกได้ทุกเรื่อง
เรียนเสร็จก็กลับบ้านตามเคย แต่การรอรถของฉันมันมืดทุกวันเลย เบื่อ
นึกถึงเรื่องนั้นก็เสียใจจริงๆอาจารย์มินซอก
ทำไมเป็นคนแบบนี้ ไหนบอกจะอยู่กับฉันไง
“อึก” ร่างบางเลยนั่งร้องไห้อยู่ตรงป้ายรถเมย์คนเดียว
“กินมั้ย” ใครคนนึงยื่นขวดน้ำผลไม้ให้
“อึก... “ เงยหน้ามอง
“นาย..” กลับไปเหมือนเดิม
“กินซะหน่อยสิ ร้องไห้ไปเยอะเดี๋ยวน้ำก็หมดตัวหรอกน่า”
“ไม่ต้องมายุ่ง”
“โกรธฉันอยู่หรอ”
“ป่าว”
“แล้วร้องไห้ทำไม”
“อย่ามายุ่งกับฉันน่า”
ปาดน้ำตา
“บอกฉันได้นะ”
“...”
“ยังไงก็ถือว่าเรารู้จักกันแล้วนะ”
“ฉันอยากอยู่คนเดียว”
“อ้อ ก็ได้”
“เธอขึ้นรถที่นี่ทุกวันเลยหรอ”
“อืม”
“งั้นเราคงเจอได้แค่ที่นี่ละเนาะ”
“ทำไม”
“ป่าวเจอกันเช้าเย็นก็คุยได้ใช่มั้ย”
“อยากคุยกับฉันด้วยหรอ”
“ฉันอยากรู้จักเธอน่ะ”
“ว่าไงนะ”
บริ้นนน
“สายฉันมาแล้ว ไปก่อนนะ”
“อืม”
แล้วนายคนนั้นก็ขึ้นรถไป และรถสายฉันก็ตามมา
ขึ้น
นายนี่เป็นใครกันนะ ทำไมนิสัยดีจัง
ยิ้ม
ร่างบางจากที่ร้องไห้ก็ยิ้มออกมาเบาๆ เหมือนว่าเขามีความสุขกับผู้ชายคนเมื่อกี้
...บ้าน
“กลับมาแล้วววว” เดินโหยงๆเข้ามา
“โมเม้น”
“ว่าไงค่ะแม่”
“มีเรื่องที่โรงเรียนทำไมไม่บอกแม่”
“ระ เรื่องอะไรคะ” ทำเป็นไม่รู้
“ไม่ต้องมาปิดบังแม่เลยนะ”
“เอ่อออ” ก้มหน้า
“แล้วเราจะเอายังไง”
“หนูขอโทษ”
“เฮ้อออ แม่กับพ่อจะให้หนูย้ายโรงเรียน”
“ย้ายโรงเรียน”
“ถ้าอยู่ไปไม่กลัวหรอว่าจะมีคนพูดเสียๆหายๆ”
“แม่ค่ะ” เข้าไปกอด
“ไม่เป็นไรลูก เรื่องแบบนี้ใครก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น”
“ฮืออออ”
“ไม่ต้องร้องน่า เดี๋ยวคุณพ่อกลับมาจะไม่ดีเอานะ”
“อึกกกก หนูขอโทษ”
“หยุดร้องได้แล้ว
แล้วมาคุยกันดีกว่า”
“อึก”
...
ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟังกับเรื่องที่ฉันคบกับครูที่สอนฉันแต่ฉันก็เก็บเป็นความลับมาตลอดเพราะโรงเรียนฉันห้ามให้
นักเรียนกับครูมีความสัมพันธ์กันมากเกินเหตุเพราะเคยเกิดเหตุแบบนี้ขึ้นมาก่อนแล้ว และทำให้โรงเรียนเสียหายมาก
แต่ไม่รู้เป็นเพราะอะไรที่ทำให้ข่าวมันออกมาแบบนั้นเลยทำให้ครูมินซอกเลิกติดต่อกับฉันและฉันก็โดนคนในโรงเรียน
นินทากันทุกวัน แถมครูมินซอกก็โดนไล่ออกก็เพราะฉัน แต่เขาไม่น่าหนีฉันไปแบบนี้เลยนะ ทำไมฉันต้องไปรักคนที่ขึ้น
ชื่อว่าครูด้วยนะ ฉันจะเกลียดเขาซะแล้วล่ะ
“งั้นพรุ่งนี้ไปย้ายกันเนาะ”
“ค่ะ”
...เช้า
ที่เดิมเพิ่มเติมคือคนเยอะขึ้น
“ชู้วววว” ถอนลมหายใจแรง
“หวัดดี”
“เอ้ยยย ตกใจหมด”
“วันนี้มาเช้าจัง”
“ธรรมดา”
“ทำไมไม่ใสชุดนักเรียนล่ะ”
“และนายทำไมใส่”
“ฉันทำงานแล้ว”
“หน้าเด็กดีนะ”
“ฉันเรียนไวไปหน่อย แต่ก็อายุคงใกล้เธอแหละ”
“รู้อายุฉันหรอ”
“ให้ทายนะ
22
”
“...”
“ถูกใช่มั้ย”
“อืม และนายละ”
“ไม่บอกกลัวเธอตกใจ”
“แล้วแต่”
“
24
”
“ห้ะ” ให้ตายสิอายุเท่านี้ทำงานแล้วหรอ
“เห็นมั้ยละเธอตกใจเลย”
“ป่าวซะหน่อย”
“วันนี้ไม่เรียนไง”
“จะย้ายน่ะ”
“ย้ายหรอ ทำไมอะ”
“เรื่องของฉันน่า รถนายมาแล้วไปสิ”
“จำได้ด้วย”
“ก็นายขึ้นก่อนฉันทุกวัน”
“อ้อ ไปแระ”
วิ่งขึ้นรถ
ออกมาทางหนาต่าง
“อย่าตัดผมนะ แบบนี้สวยแล้ว”
“...” อะไรของเขา
“บาย” โบกมือ
บรื้นนน
“นายคนนี้ท่าจะบ้า แต่ช่างเถอะไปดีกว่า”
รถร่างบางมาแล้ว
..รร
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ขอบคุณค่ะครู”
“ไม่ต้องเครียดหรอก ครูก็เสียใจเหมือนกัน ธรรมดาคนจะรักกัน แต่นี่ก็กฎของโรงเรียนขอโทษด้วยนะโมเม้น”
“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นขอตัวกลับก่อนนะคะ”
“จ้ะ”
...ใน รร
“ย้ายแล้วสินะ” เสียงปริศนา
ร่างบางเลยหันหลังไปตามเสียง
“ทำไม”
“สู้หน้าไม่ไหวหรอ”
“รู้จักหรอคะ”
“...”
“อย่าเสือกเรื่องของคนอื่นให้มากนะอีแหมบ” ใช่มันดั้งแหมบ
“กรี๊ดดดดดด” ดิ้นพร่าน
“อ่าว ร้อนตัวหรอคะ”
“อี อี อร้ายยยยย”
หน้าหมั่นไส้ทนไม่ไหวแล้วนะอีพวกปากดี
“คิดว่าออกแล้วจะก่างหรอ” ?
“พี่ลิลลี่”
ใช่ลิลลี่คูปรับตลอดกาลของฉัน ยัยนี่ชอบหาเรื่องใส่ตัวไม่รู้ว่ากินอะไรเข้าไปถึงได้ยุ่งเรื่องของคนอื่นมากไป
“อะไรของเธอ”
“อุ้ยๆยัยเด็กครู”
“อย่าเสือกปะวะ”
“ไม่ได้หรอก ครูโดนไล่ออกก็เพราเธอ” ชี้หน้าร่างบาง
“...”
“เงียบทำไมอะ เรื่องจริงสินะ”
“...” อะไรกันทำไมเราพูดไม่ออกเลย โดนไล่ออกเพราะฉันหรอ อึก
“แต่ก็ดีและ เธอก็ออกด้วยหนิ”เบะปากและเดินออกไป
“โห่พี่ลิลลี่เก่งมาก” เด็กคนนั้นก็ยกย่อง
“วันนี้เลี้ยงหนมจร้าสาวน้อย”
“จริงหรอ” เป็นคู่หูกันไปแล้ว
“...”
อะไรกันเนี่ยทำไมจะยอมทำไมไม่ได้นะเขาไม่ได้ออกเพราะฉันหรอก ในเมื่อเขาก็รักฉัน
“จะไปไหน”
“...” หันหลังมา
“ว่า”
“อิจฉาหรอคะ”
“อะไรของเธอ”
“ฉันก็รู้นะว่าเธอก็คบกับอาจารย์เหมือนกัน ให้ฉันบอกนะ มันเริ่มรั่วแล้วละ”
ฉันเลยเดินชนไหล่มันแม่ง
“
O.O
”
“อย่าเยอะให้มากนะ เรื่องของคนอื่นน่ะ” ฉันหยุดเดินและพูดออกมาดังๆ
“.....กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
ผีโหยหวนตัวที่สอง
“...” ซะใจ
เอาจริงๆลิลลี่ก็คบเหมือนกันและใครจะรู้ล่ะว่าฉันจะรู้ อยู่กับครูมินซอกไม่รู้ได้ไงล่ะ โอ้ยยย อย่าพูดถึงเขาเลยย
...ป้ายรถเมย์
วันนี้กลับบ้านก่อนเลิกเรียนเพราะไม่ได้มาเรียน น่าเสียดายไม่ได้เจอนายคนนั้นเนาะ
บรื้นนนนนน
ฉันนั่งอยู่บนรถและนั่งเหม่อไปเรื่อย แต่ฉันไม่อยากกลับบ้านตอนนี้เลยไปสวนเดินสบายๆหน่อยดีกว่า
...สวน
“สดชื่นจัง”
ฉันเดินเตร่ไปเรื่อยเพราะว่าต้นไม้เยอะมันสบายตาคลายควมเครียดได้เยอะเลย
“โมเม้น”
“...” หาเสียง
“อยู่ข้างหลัง”
“...” หันหลัง
นายคนนั้นเอง จีมิน
“วันนี้ไม่ได้ขึ้นรถตอนเย็นหรอหรอกะจะรอนะเนี่ย”
“และจะมารอฉันทำไมล่ะ”
“คิดถึง” ดูดูพูดมาได้คนที่ได้ยินมันหวั่นไหวนะยะ
“...”
“คือว่าฉันอยากชวนไปหาอะไรกินน่ะ”
“อ้อหรอ”
“ไปด้วยกันสิ”
“ฉันก็ว่างพอดี ก็ได้”
“..” ยิ้ม
...ห้าง
“กินอะไรดีล่ะ”
“แล้วแต่เลย”
“งั้นร้านไอศกรีมมั้ย”
“อืม”
...
“อร่อยมั้ย”
“งั้นๆ”
“นี่เธอย้ายโรงเรียนหรอ”
“อืม ก็บอกไปแล้วหนิ”
“โรงเรียนอะไรอะ”
“ก็แถวๆ.....อะ”
“....”
“เงียบมัย”
“ป่าวนี่”
พรุบ
“
O.O
”
เด็กทำไอติมหกใส่จีมิน
“โอ้ะ” ฉัน
“ขอโต้ดดคะพี่”
“เอ่อออ มะ ไม่เป็นไรครับ”
เด็กเลยเดินหนีออกไป
“เป็นไรมั้ย”
“เอ่อเดี๋ยวฉันมานะ”
“อ่า”
สงสัยจะเข้าห้องน้ำ
...ห้องน้ำ
Jimin Part
“เด็กนี่ทำเสื้อฉันเลอะหมดเลย”
“ครูจีมิน”
“...” ใครวะ
“อ้าว นักเรียนมาทำอะไรที่นี่”
“หาอะไรทานน่ะค่ะ ว่าแต่เสื้อครูเปื้อนอะไรมา”
“เด็กทำไอติมหกใส่น่ะ ช่างมันเหอะ แต่งานครูเสร็จหรือยังมัวแต่เที่ยวและออกมาได้ไง”
“..ทีละคำถามสิคะ”
“...”
“เสร็จแล้วละคะ และที่ออกมาคุณพ่อพาออกมา”
“อ้อนึกว่าหนีซะอีก” เท้าสะเอว
“งั้นหนูไปล่ะคะ บาย”
“ครับ”
ให้ตายสิถ้ายัยนั่นรู้ว่าฉันเป็นครูไม่ฆ่าฉันตายเลยหรอเนี่ย
แต่รู้ก็รู้ว่าเธอยังเสียใจเรื่องนั่นอยู่แล้วเราจะเข้าหาเธอทำไมวะ และเรื่องย้ายเธอจะย้ายมาโรงเรียนเราทำไมกัน มีที่
เรียนตั้งเยอะจะมาที่นี่ทำไม โอ้ยยยยเซ็ง
“...” ทำหน้าเครียด
...
“ทำไมนานจัง”
“มาแล้วคร้าฟฟ”
“..”ยิ้ม ฉันยิ้มทำไมเนี่ย
“ไม่เห็นจะหายเลอะเลย” จับจับ
“ไม่เป็นไรงั้นเรากลับกันเถอะ”
“อ่าได้สิ”
...
“ให้ฉันไปส่งมั้ย”
“ไม่เป็นไรอยู่แค่นี้เอง”
“แน่ใจ”
“รถมาแล้วไปแระ”
“ฉันก็ไปคันนี้”
“อ้าวนายไม่กลับบ้านหรอ”
“ฉันอยากเห็นบ้านเธอ”
“ทำไม”
“เผื่อจะได้มาหาไง”
“
//^^//
” หน้าแดงเลย
“นะ”
“..”
“นะ”
“อืม”
“เย้ เครขึ้นรถ”
“...”
บนรถก็คนเยอะเหลือหลายมีที่นั่งไม่เยอะ
“นั่งสิ”
“นายไม่นั่งหรอ”
“ฉันยืนได้”
“..” ยิ้ม
“โมเม้น”
“ว่า”
“ไปเรียนเมื่อไหร่”
“รอเปิดน่ะสิถามได้”
“แต่โรงเรียนนั้นเปิดนานแล้วนะ”
“ยังไม่อยากไป ค่อยไปแล้วกันเดือนหน้า”
“อ้อ หรอ”
“ถามไมอะ”
“ป่าว”
“ฉันก็ไม่ได้เจอเธออีกน่ะสิ”
“ทำไม”
“ก็ย้ายแล้วรอเรียนที่ใหม่ก็ไม่ได้ขึ้นรถเมย์ฉันก็ไม่เห็นเธอ”
“ใส่ใจอะไร?”
“ฉันคิดถึง”
คิดถึงหรอเพิ่งเคยมีคนพูดแบบนี้
“....”
“อยากเจอทุกวัน”
เขาต้องการสื่ออะไรกับฉันกันแน่นะ
“...”
“ไม่อยากเจอฉันบ้างเลยหรอ”
“นายคิดมากนะ”
“ทำไม”
“เพราะฉันก็อยากเจอนายเหมือนกัน”
“...” ยิ้ม
“...” ยิ้ม
นี่ฉันไปพูดแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ
O.O
...บ้านร่างบาง
“บ้านเธอรอเนี่ย”
“ใช่สิ”
“สวยดีเนาะ”
“จะย้ายแล้วละ”
“นี่ย้ายบ้านด้วยหรอ”
“อืม ไปอยู่กับบ้านคุณยายแต่จะเทียวมาที่นี่บ่อยๆ”
“ขอเบอร์หน่อยดิ”
“เอาไปทำไร” อร้ายยยยเขาขอเบอร์ฉัน
“อยากคุยด้วย”
“มีธุระอะไรมากเล่า ไม่ต้องคุยกันก็ได้”
“มีดิ”
“แน่ใจ”
“..” ยื่นโทรศัพท์ให้
“..” โอเครๆ ฉันให้ก็ได้ แต่อย่าโทรบ่อยนะ เดี๋ยวเขินตายเลยมีคนโทรหาเนี่ย
“เมมไว้ด้วยเบอร์ฉันน่ะ” ร่างสูงยื่นโทรศัพท์ของเขาให้และเอาคืนมาละโทรไปหาโทรศัพท์ของร่างบาง
“ไม่ต้องหรอกฉันจำได้”
“...”
“กลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวเย็นนะ”
“เป็นห่วงฉันด้วยหรอ”
“แน่นอน อุ้บ”
“หรอ” ยิ้มนานๆ
“ป่าวซะหน่อย”
“เธอพูดแล้วนะ”
“...”
“...” แอบหอมแก้ม
“หึ้ยยยย” จับแก้ม
“ค่าจองตัว”
“จะ จองอะไรของนาย”
“แฟนไง”
“
///^^///
” โอ้ยยยยยเขินนะเว้ย
“กลับแล้วนะ พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันอีกนะ”
“ดะ ดูก่อนนะ”
“งั้นโทรมาแล้วกัน”
“อ่า” หน้าตายังค้างเขินอยู่
...ป้ายรถเมย์
Jimin part
“น่ารักชะมัดเลย”
ผมหลงรักเธอเข้าแล้วละ แต่เรื่องนั่นล่ะ
“ลุ้นเอาวะ” ทำหน้ามั่นใจ
...
“เมื่อกี้เขาหอมแก้มฉันหรอเนี่ย”
ฉันพลางจับแก้มของตัวเอง ให้ตายสิเขาหอมแก้มฉัน
ทำไมฉันไม่รังเกียจมันนะ ทั้งที่รู้สึกชอบด้วยซ้ำไป
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวงั้นหรอ”
พรุบ
ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงและมุ่งตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า
“เอาชุดไหนดีนะ”
ร่างบางพิจารณา
“แล้วฉันจะกังวลอะไรเรื่องชุดเนี่ย” หน้าแดง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”
เขาขอฉันเดทหรอเนี่ย
ร่างบางจับหน้าตัวเองและส่ายหัวไปมา
ฉันเป็นอะไปเนี่ย ที่เขาบอกว่าคิดถึง อยากมาบ้านฉัน เผื่อไปหา เป็นแฟน หอมแก้มฉันอีก โอ้ยย ไหนก็ความห่วงใยจาก
เขาอีก ทำไมเขาดีจัง ฉันหลงรักเขาแล้วละ เรื่องเก่าช่างมัน เรื่องใหม่มันทำให้ฉันมีความสุขก็พอแล้วทิ้งฉันดีนักหรอครู
มินซอก เจอกันจ้ะ คนนี่ดีกว่าเยอะเลย
“แต่ชุดไหนดีล่ะ ไม่สิโทรหาดีมั้ยนะ”
จับโทรศัพท์ไปมา วางไปหยิบมา อยู่หลายรอบ
ครืดดดด
บะ เบอร์ ใคร
ถ้าเป็นจีมินละ ฉันจะพูดว่าไงดีนะ อร้ายจะเขินทำไมเนี่ยก็คุยธรรมดาก็ได้นี่
เอาวะ
ติด
“ฮัลโหล่วว”
(ว่าไงเรื่องเที่ยวฉันน่ะ) โอ้ยเขาจริงๆด้วย
“...”
(ไม่ไปหรอ)
“ปะ ป่าว”
(ตกลงไปกันนะ)
“ขอคิดก่อนได้มั้ย”
(ได้สิ) โอ้ยยบอกไปสิว่าว่างเล่นตัวทำไมฉันนน
“เปลี่ยนใจแระ”
(ไม่ไปงั้นหรอ)
“ที่ไหนดีละ”
(บลาๆๆๆๆ)
1
ชั่วโมงครึ่งผ่านไป
“แค่นี้ก่อนนะ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย”
(ได้สิ ฉันก็เหมือนกันยังทำงานไม่เสร็จเลย)
“ตามสบายเลย บาย”
(บาย)
ติด
...
ฉันคุยกับจีมินถือว่านานเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน แต่ฉันยิ้มตลอดเลยละ นี่มันคืออะไรกันนะ
“ตกลงชุดนี้ก็ดีนะ” ร่างบางหยิบชุดมาชุดนึงและสวมลองใส่มันเข้าไป ออกมาดูดีเลยละ
...รุ่งเช้าหน้าป้ายรถเมย์
“รถทำไมมาช้าจังนะ” ร่างบางรอรถอยู่นานหรือว่าเธอจะมาก่อนเวลาเลยทำให้รอนานไปหน่อย จากนั้นเวลาไม่นานรถ
ก็เข้ามาถึงพอดี เผยหน้าร่างสูงที่รออยู่บนรถอยู่แล้ว แล้วเขาขึ้นมาจากไหนปกติจะมารอที่นี่เหมือนกันไม่ใช่ไง ร่างบาง
ก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่มาขึ้นแถวนี้
“ขึ้นมาสิ”
“อ่า” ยิ้มและเดินขึ้นไป
ร่างบางได้นั่งลงตามที่นั่งที่ว่างอละร่างสูงก็นั่งตามด้วยอยู่ที่เบาะเดียวกัน
“วันนี้น่ารักจัง”
คำๆนี้ทำให้ร่างบางแทบจะเอาหน้าเลี่ยงแทบไม่ทันเพราะความเขินอายนั้นเอง เขินจนหน้าแดงไปหมด
“ขะ ขอบคุณ”
“(ยิ้มอีกแล้ว)”
“นายก็ดูดีนะ” พูดออกมาแบบปากมันไปเอง
“ขอบคุณเหมือนกันนะ”
นั่งมาไดสักพักก็ถึงสถานที่ที่เขาจะมากัน สองคนก็ลงมาจากรถและเที่ยวกันอย่างมีความสุข และพอใกล้จะกลับก็เต็ม
วันพอดีไม่รู้ว่าเวลานานแค่ไหนแล้วที่ร่างบางยิ้มแบบมีความสุขมากกว่าความรักที่ต้องคอยหลบซ่อนตลอดเวลา แต่นี่
เขาคือความรักหรือป่าวนะ ทำไมเขาช่างดีกับร่างบางเหลือเกินร่างบางก็คิดแบบนั้นอยู่เสมอ
จนกระทั้งการทำร้ายความสุขก็เข้ามาถึง
“นี่เรื่องเก่ายังไม่หายเอาคนใหม่แล้วหรอ” เสียงนี่แทบจะต้องไม่ต้องถามเลยว่าเสียงของใคร เป็นเสียงของคู่ปรับของ
ร่างบางนั่นเอง
“อ่าวลิลลี่” ร่างสูงที่พลางทำท่าทางรู้จักคนตรงหน้าทำให้ร่างบางหยุดถามไม่ได้
“รู้จักเธอด้วยหรอ” และมองสองคนสลับกันไปมา
“เธอนั่นแหละรู้จักจีมินด้วยหรอ”
“ลิลลี่วันนี้ไม่ได้ไปเรียนหรือไงถึงได้ออกมาแบบนี้” ถามด้วยความสงสัยแต่ไอ้ที่น่าสงสัยมากกว่าคงเป็นร่างบางที่ยืนงง
อยู่คนเดียวและฟังสองคนพูดคุยกันอย่างสนิทสนม
“ฉันย้ายโรงเรียนน่ะ เป็นเดือนถึงจะไปเรียน”
“เธอก็คงไม่แพ้ฉันละมั้งลิลลี่คะ” ร่างบางที่เงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้นบ้าง
“นี่แก”
“เราไปกันเถอะนี่ก็นานมากแล้ว” จีมินเอ่ยขึ้นตามห้ามสองคนไว้ก่อน
“นี่หาว่าฉันพานายว่ามานานงั้นหรอ” เอ้าพอร่างบางโกรธร่างสูงอีกคนที่พาเธอมามากเกินเวลา
“ไม่ใช่อย่างนั้น แค่มันเย็นมากแล้วเท่านั้นเอง”
“...งั้นฉันขอกลับก่อนแล้วกัน” ร่างบางจากความสุขที่มีวันนีได้หายไปหมดแล้ว แล้วทำไมละจะต้องแคร์คนข้างหน้า
ทำไมในเมื่อเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน
“เดี๋ยวผมไปส่ง”
“ไม่ต้องหรอก นายก็กลับบ้านเถอะเหนื่อยมามากพอแล้ว”
“หึ”
จนร่างบางก็เดินออกไป
“ลิลลี่กลับไปก่อนเถอะพี่จะไปส่งที่บ้าน”
ร่างบางสะดุดเล็กน้อยพอได้ยินเสียงเล็กน้อยที่ลิลลี่เรียกจีมินว่าพี่แต่จะสนอะไรเพราะเธอโกรธอยู่และก็รีบออกไปจาก
ที่นี่ให้เร็วที่สุด
“แล้วพี่ไม่กลับหรือไง นี่มันหลายวันแล้วนะที่พี่ไม่กลับบ้าน มัวแต่มาอยู่กับเธองั้นหรอ”
“อย่าเพิ่งมายุ่งเรื่องของพี่ได้มั้ย ขอยู่คนเดียวสักพัก”
“อย่าทำให้คุณแม่รอก็แล้วกันละ”
“เออน่า กลับไปเถอะ พี่จะไปส่งเธอที่บ้าน”
“ยังจะไปส่งเธออีกหรอ พี่รู้มั้ยว่าเธอเป็นยังไง”
“เรื่องนั้นพี่ไม่จำเป็นต้องมาใส่ใจ เรานั่นแหละไม่ต้องย้ายโรงเรียนเลยนะอยู่ที่เก่าก็ดีอยู่แล้ว”
“ถ้ามันทำให้พี่ออกจากโรงเรียนละก็ฉันไม่ยอมแน่ๆ”
พูดเสร็จลิลลี่ก็เดินออกไปจากที่นี่ทันที
ก่อนที่น้องสาวของเขาจะเดินอกไปไกลเขาก็พูดขึ้นมาอีกว่า
“อย่าเพิ่งบอกเธอนะว่าพี่เป็นครู”
“นั่นมันก็ขึ้นอยู่กับพี่ว่าจะทำยังไง”
พูดทั้งที่หันหลัง
Jimin Part
ยัยน้องบ้าเอ้ยยถ้ารู้ก็หมดเรื่องเอาสิ แถมยังไม่ถูกกับโมเม้นอีก และถ้าเธอไปบอกไม่ตายกันพอดี อุตส่าจีบได้แล้วเชียว แต่ถ้ามาเสียตอนน้องสาวเรานี่หมดหวังเลยทีนี้
“โธ่เว้ยยยย”
ร่างสูงเลยไม่ได้ไปส่งร่างบางเลยเพราะต้องเคลียกับน้องดื้อให้มันรู้เรื่อง
...บ้านจีมิน
จีมินตามน้องสาวตัวเองมาติดๆ
“มาคุยให้รู้เรื่องเลยนะ”
“อะไรของพี่อีกเนี่ย ไหนบอกไม่กลับบ้านไงจะตามมาทำไม”
“ก็เธอไม่ยอมตกลงกับพี่”
“ฉันไม่ชอบเธอเข้าใจมั้ย”
“ถ้าเรื่องครูนั่นจะไปเกลียดเธอทำไมในเมื่อเราก็เป็นแบบเธอ”
“....”
คำพูดนี้ทำให้ลิลลี่แทบพูดไม่ออก
“อย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลยนะ เราก็โตแล้ว ไปบอกเรื่องพวกนั้นให้คนอื่นฟังไม่กลัวเลยหรอว่าเรื่องของตัวเองจะไม่มีคนบอก”
“ก็เธอแย่งของๆฉันไปพี่จะทำยังไงแถมครูมินซอกก็โดนไล่ออกอีก”
“พี่บอกแล้วไงอย่าไปยุ่งกับเสือผู้หญิงอย่างหมอนั่น”
“เธอยั่วเขาต่างหากเล่า”
“อย่ามาว่าโมเม้นนะ”
“นี่พี่เห็นเธอดีกว่าน้องสาวของตัวเองงั้นหรอ เจอเธอแค่ไม่กี่วันก็รักแล้วหรอ เธอก็แค่คนที่ร่านเข้าหาผู้ชายก็เท่านั่น”
เพลี๊ย
“
O.O
”
“อย่าพูดแบบนี้กับเธออีก”
“พี่ตบฉัน
T-T
”
“ลิลลี่” รู้สึกผิดทันทีที่ทำน้องตัวเองแบบนั้น
“ฉันเกลียดพี่ที่สุด ฮือออ” วิ่งขึ้นชั้นบนและร้องไห้อย่างหนักเพราะพี่เพิ่งตบหน้าเธอไปเพราะยัยนั่นแท้ๆ และเป็นครั้ง
แรกที่พี่เขาแบบนี้กับเธอ
“พี่ขอโทษ”
...บ้านโมเม้น
ให้ตายสิกะจะมีความสุขอยู่แล้วเชียวทำไมเขาถึงพูดเหมือนฉันไม่สำคัญขนาดนั้นนะ แต่
“ลิลลี่เป็นน้องสาวของเขางั้นหรอ”
ไม่ ไม่ ไม่ นอนๆดีกว่านี่ก้เย็นแล้ว เดี๋ยเครียดไปพรุ่งนี้อาจไม่สวยก็ได้นะ
ร่างบางพลางทำตัวให้สบายๆ เพราะคิดว่าเขาต้องมาง้อแน่ๆเพราะร่างสูงคงเห็นแล้วว่าร่างบางไม่พอใจอะไรบางอย่าง
...เช้าวันต่อมา
คลืดดด
“ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย” ร่างบางที่กำลังงัวเงียกับการตื่นนอนพลางบ่นพึมพำก่อนลุกมารับโทรศัพท์ของตัวเองที่ดังขึ้น
“โหล”
(ลูกสาวยังไม่ตื่นอีกหรอ)
“พ่อ” ตื่นทันทีที่ได้ยิน
(ตกใจอะไร ย้ายโรงเรียนเป็นไงบ้าง)
“นี่พ่อยังไม่กลับบ้านอีกหยออ”
(เรื่องนั้นไว้ก่อน เรื่องย้ายโรงเรียนมาก่อน)
“เรียบร้อยดีค่ะ ไปเรียนประมาณเดือนหน้า”
(นี่มันเปิดแล้วนะลูก ไม่ไปล่ะ)
“ยังค่ะพ่อ”
(ทำไม)
“อยากไปกลางเทอมมากกว่า”
(จะบ้าไงลูก ไปเรียนเลยนี่มันเปิดแล้วเดี๋ยวเรียนไม่ทันเอานะ)
“พ่อออออออ” ลากยาว
(ถ้าไม่ไป อดมาหาพ่อ)
“ไปวันนี้เลยคะ” ลุกจากที่นอนทันที
ถ้าฉันไม่บอกว่าจะไปก็อดไปเที่ยวต่างประเทศน่ะสิ ยังไงฉันก็จะไปหาพ่อให้ได้ ไม่ได้กลับบ้านมาตั้งเป็นปีแล้วนี่ คิดถึง
จัง ยังไงก็ไปเรียนเพื่อพ่อแล้วกัน
06:35
“ดีนะยังเช้าอยู่ครึ่งชั่วโมงคงทันมั้ง”
“อ้าวโมเม้นแต่งชุดนักเรียนจะไปไหน” ร่างบางเดินลงมาจากข้างบนบ้านเห็นแม่อยู่ในครัว
“เรียนสิคะแม่”
“ไหนบอกจะไปเดือนหน้าไง”
“ไม่เอาดีกว่าวันนี้แหละค่ะ”
“พ่อโทรมาหรอ”
“ป่าวซะหน่อย”
“อ่ะๆ กินข้าวก่อนแม่ทำไว้เยอะเลย”
“คร้า”
“กินเสร็จเดี๋ยวแม่ไปส่งนะ”
“แน่นอนค่ะ ไม่อยากไปรถเมย์แระ”
“กินสิ”
“(ยิ้ม)”
...โรงเรียน
“ถึงแล้วล่ะลูก”
“โห่ ใหญ่จังเดินหลงแน่เลยแม่”
“ถามเขาสิ จะได้ไม่หลง”
“คะ แม่กลับบ้านได้แระ”
“ไล่หรอ”
“แม่จะเรียนกับหนูด้วยหรอ ดีจังเลยค่ะ” เท้าคางหน้าอ้อน
“ไปเลยเด็กบ้า” ตีหัวเบาๆ
“สวัสดีค่ะ”
ยกมือไหว้แม่แล้วลงมาจากรถ
“จ้ะ ตั้งใจเรียนนะ”
...
“ห้องเรียนอยู่ไหนวะ”
ร่างบางยืนอยู่หน้าโรงเรียนและเดินเข้าไปเหมือนคนอื่นๆวันนี้วันเป็นวันศุกร์แต่ร่างบางก็มา
“อย่างแรกหาห้องอาจารย์ประจำชั้น”
ถามนักศึกษาในนั้นจนมาถึงห้องอาจารย์ที่ปรึกษาของร่างบาง ดูชื่อจากหนังสือโรงเรียน
ร่างบางเปิดประตูเข้า
“อ้าวจีมิน”
“
O.O
”
“มาทำอะไรหรอ”
“...”
ดีใจจังจีมินเรียนที่นี่หรอ เฮ้ยไม่ใช่แล้วเขาทำงานแล้วนี่หรือว่าเป็นผู้ช่วยละมั้ง
“อ้าวนักเรียนติดต่ออะไรค่ะ” ให้ความสนใจอาจารย์ที่เรียกแทน
“อ้อ ค่ะ คือหนูเพิ่งย้ายมาเลยจะมาหาครูที่ปรึกษา”
“ห้องอะไรละ”
“ห้องปีสองธุรกิจค่ะ”
“อ้อวันนี้ครูเขาไม่มาน่ะ เดี๋ยวเราก็เรียนไปก่อนก็ได้วันนี้”
“ค่ะงั้นขอตัวก่อนนะคะ”
“จ้ะ”
อ้าวจีมินไปไหนแล้วละคุยแปปเดียวเอง
Jimin Part
เธอจะมาเรียนอะไรวันนี้วะเนี่ย และมาเจอฉันอีก อยากจะบ้าตาย ดันเรียนธุรกิจของที่ปรึกษาฉันอีก ซวยอะไรแบบนี้วะ
และวันนี้จะสอนยังไงวะเนี่ย ดีนะที่อาจารย์ใหญ่ไม่บอกว่าเราเป็นที่ปรึกษา
...
“ห้องฉันอยู่ห้องนี้ละมั้งนะ”
ทันทีที่ร่างบางเข้าไปในห้องายตาเดียวที่มองมาที่ร่างบางทุกคนถึงกับตะลึงในความสวยของร่างบางอย่างมาก
“สวยยยยยยย”
“มากเลยมึง”
“ไม่เห็นจะสวยเลย” แปกเพราะเสียงผู้หญิงนี่ละ
“นี่ห้องธุรกิจป่าวอะ”
“ใช่ๆครับ” ใครบางคนเดินมาหา
“วันนี้อาจารย์เราไม่มาหรอ”
“มาสิสาวน้อย” อีกคนเข้ามา
ไหนบอกไม่มา
“นานๆทีจะมีคนสวยเข้ามาอยู่ห้องเดียวกันยังไงก็ทนไอ้พวกนี้หน่อยแล้วกัน” ใครอีกคนคะ
“ไงหัวหน้ายังดีกว่ากลุ่มนางฟ้าตกสวรรค์น่ะครับ”
“ว่าไงนะไอ้เถิก ว่ากลุ่มฉันหรอย่ะ” มีสี่ห้าคนนั่งอยู่ตรงนั้นพูดมาคนนึง
“ป่าวซะหน่อย
5555
”
“ไอ้บ้าเอ้ย”
ห้องนี้มียี่สิบกวาคนได้ บางคนก็เงียบ มีกลุ่มกันบ้างและผู้ชายขี้เล่นหลายคน แต่ผู้หญิงไม่ค่อยคุยเท่าไร่ ไม่รู้ทำไม
“ว่าแต่ชื่ออะไรหรอครับ”
“โมเม้น”
“น่ารักอ่า”
“มีแฟนยังครับ”
“ขอโต๊ะฉันนั่งบ้างสิ”
“อ้อ ได้เลย” และนายคนนั้นก็พามานั่งโต๊ะข้างหน้าต่างกลางห้องไม่หลังไม่หน้ากลางๆแต่อยูข้างๆ
...
“ทำไมอาจารย์พ่อสุดหล่อไม่มาสอนซะทีนะ” กลุ่มที่ผู้ชายเรียกว่ากลุ่มนางฟ้าก็พูดขึ้น
“ไหนว่าอาจารย์พวกเธอไม่มาไง”
“ใครบอกเธอละ”
“ก็อาจารย์ใหญ่ไง”
“เมื่อเช้าฉันยังเห็นอยู่ในห้องอาจารย์ที่ปรึกษาอยู่เลย เธออย่ามามั่ว”
“อ่อหรอ”
ทั้งวันนี้ก็เรียนแต่วิชาของเขาแต่เขาก็ไม่มาสอน ทำให้กลุ่มนั้นหงอยเลยละ
...วันเสาร์
ในที่สุดก็หยุดเรียนหว่าไปวันเดียวเองแถมไม่ได้เรียนด้วยซ้ำ
คลืด
“ฮัลโหลลล”
(วันนี้ไปเที่ยวกัน)
“จีมิน
!!
”
ตกใจ
(ว่าไง)
“ปะ ป่าว เที่ยว” นี่ฉันงอนนายอยู่นี่หว่า แล้วเมื่อวานไม่น่าคุยเลย ฮึ้ยย
(ที่ไหนดี วันนี้ไปเที่ยวกันนะที่รัก)
ทะ ทะ ทะ ที่รัก อร้ายยยยย อยายกโดดน้ำตาย ฉันไม่งอนนายแล้วว
“อ้อ แล้วแต่นายเลย” เสียงเรียบ
(งั้นไปเดินเล่นกัน)
“ได้สิ เดี๋ยวขึ้นรถไปลงป้ายหน้านะ”
(คร้าฟๆๆๆ)
ติด
โห่วววว เที่ยวกับนายอีกแล้ว ที่รัก หรอ ขอฉันเป็นแฟนหรือป่าวนะ อร้ายยยย อยากบ้า (นี่ฉันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
-_-
)
...ป้ายสอง
ลงจากรถ
ง้าวไม่เห็นมีเลย
“จ้ะเอ๋
!!
”
“โอ้ยเฮี้ย
!!!
”
“อะ อะไร”
“ตกใจนะเว้ย
!!
”
“ห้ะ”
“เฮ้ย
!!
จีมิน”
“ใช่ไง ไปกัน” จับมือ
“อ้อ” เดินตามงงๆ
ถึงสถานที่แห่งหนึ่งและนั่งลงตรงหญ้านุ่มๆในสวนสาธารณะ
“นี่จีมิน”
“..”
“เมื่อวานไปทำไรที่โรงเรียนฉันหรอ”
“อ้อ ไปส่งของมาน่ะ”
“แล้วก็ไม่บอกตอนเจอ นายนี่”
“ฉันรีเลยออกมาก่อนน่ะ”
“นี่”
“ห้ะ”
“ลิลลี่เป็นน้องนายหรอ”
“ใช่ แท้ๆเลย มีอะไรหรอ”
“ฉันไม่ค่อยถูกกับเธอสักเท่าไหร่ นายเข้าใจฉันใช่มั้ย”
“อ่า เรื่องนั่นใครเขาแคร์กันล่ะ รักกันไม่เห็นแปลก”
“..” หันหน้าไปหาทันที
จ้องหน้ากัน
“เป็นแฟนกันนะ”
“
//^..^//
”
“โมเม้น”
“...” กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด เขา ขอ ฉัน เป็น แฟนนนนนนน
อร้ายยยยยยยยยยยยยย
“ตัวเองเป็นไร เงียบทำไม” เขย่าตัว
“ หะ ห้ะ อะไรหรอ”
“เป็นแฟนกันนะ” อย่าย้ำนักสิ
“(ยิ้มบาน)”
“เอาเป็นว่าตกลง”
จุ้บปากหนึ่งที
จุ้บ
“ทะ ทำอะไรอ่าจีมิน”
“แบบคนรักเขาทำกันไง”
จุ้บ
“นี่” ตีแขน
“เอ้าไม่ชอบหรอ”
“ปะ ป่าว”
“โมเม้น”
“อืม”
“ถ้าฉันเป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบ เธอจะยังรักฉันอยู่มั้ยอะ”
“ทำไมถึงถามอะ”
“น่า ตอบเร็ว”
“ไม่”
“ทำไม”
“ก็ไม่ชอบไง ไปหาไรกินกัน ลุกเร็ว”
พรึบ
กอด
“กอดแบบนี้ก่อนนะ”
“เป็นไร”
“เปล่าอยากกอด”
“...”
แช้ะ แช้ะ
“เสร็จฉัน”
....
“พรุ่งนี้ไปกันอีกนะ”
“ไปบ่อยมั้ยเนี่ย”
“ไม่หรอก สนุกดี”
“...”
“เธอยังไม่ตอบฉันเลยนะ”
“อะไรอ่า”
“ตกลงมั้ย”
“
//^^//
”
“อ่า ทำไมล่ายิ้มอยู่นั่นแหละ”
“ก็บอกไปแล้ว”
“ตอนไหน”
ยังนี่หว่า
“ก็น่าจะรู้นะ”
“โอเคร” จับหัว
“จำไว้นะไม่ว่าฉันจะเป็นยังไงหรือเธอเป็นยังไงเราจะรักกันมั้ย”
“ทะ ถามแปลกๆ”
“อย่าลืมล่ะ ถ้าฉันไม่ท้าทายมันใครจะรู้”
ขยี้หัวร่างบาง
“ไปแระล่ะเข้าบ้านไปได้แล้ว”
“อืม”
“อะไรของเขาอะพูดแปลกๆ”
ยิ้ม
“เข้าบ้านดีกว่า”
วันอาทิตย์ฉันก็ไปเที่ยวกับจีมินตามปกติ มีความสุขมากเลย
เรียนอีกแล้ว....
-_-
ฉันเรียนเบื่อๆมาได้สองเดือนกว่ากลางเทอมแล้วละ แต่ที่ว่าน่ะวิชาธุรกิจไม่เคยเจออาจารย์สักแอะได้แต่สั่งงานไว้แก
ป่วยหรือไงนะ ทำให้สอนไม่รู้เรื่องเนี่ยให้ตายสิ สองเดือนเลยนะแก จะสอบได้มั้ยค่ะและอาจารย์พ่อนี่ก็ไม่เห็นหัวหาย
ไปพร้อมวิชาธุรกิจของฉัน ตายๆ
เวียนมาเรื่องรักของฉัน ฮุฮุ ตั้งแต่สองเดือนมานี้ฉันกับจีมินกำลังไปได้ดีเลยล่ะ เขาทำดีให้ฉันทุกอย่างแต่ฉันก็ไม่ลืมว่า
ฉันก็ต้องแคร์เขาด้วยเหมือนกัน อุปสรรคมันอยู่ที่ว่าน้องของเขาลิลลี่ที่เป็นตัวตั้งตัวตีกับฉัน แต่จีมินพยายามไม่พาไป
เจอเพราะจีมินบอกว่าเขาแยกตัวออกมาจากบ้านเพราะเบื่อการอยู่บ้าน แต่เขาไม่เคยบอกเลยว่าทำงานอะไร นั่นเป็น
เรื่องบางเรื่องที่ฉันไม่รู้จริงๆ ฉันกับจีมินชอบเจอกันตอนเช้าและตอนเย็นของวันไปโรงเรียนและเลิกเรียนและไปเที่ยว
เสาร์อาทิตย์ทุกวัน พ่อกับแม่ของฉันก็รู้เรื่องนี้แล้ว เขาอนุญาตให้ฉันคบกับจีมินและพาไปไหนมาไหนได้ ก็ใช่เราโตกัน
แล้วจะทำอะไรก็ได้แต่ก็ควรอยู่ในความควบคุมด้วย มารอเรียนกันดีกว่านะ กลับมาที่เดิมจ้ะ เดี๋ยว ตอนนี้ผู้หญิงทุก
คนในห้องสนิทกับฉันหมดแล้ว โดยเฉพาะกลุ่มนางฟ้าโครตสนิท ผู้ชายไม่ต้องถามตามทั้งวัน คนสวยเพลีย
“พวกแกๆมาดูนี่เร็ว ไอ้โมเม้น”
แคท
“อะไรๆ”
กลุ่มนางฟ้าเอารูปๆนึงมาให้ฉัน และที่เด็ดกว่านั้นพวกนางมองมาทางฉันเฉยเลย ตาเดียวอะ
“ดูซะ”
จุ๋ม
“อะไรหรอ และมองทำไมกัน”
ฉันเลยดูสิ่งที่เพื่อนให้ดู
“
O.O
” มะ ไม่จริงนะข่าวดังเลยหรอ
ระ รูปฉันกับจีมิน มันเป็นรูปที่จีมินจูบปากฉันตอนนั้นและกอด ทะ ทำไมมันโดนแอบถ่ายแบบนี้ แล้วใครถ่ายมันออก
มาแบบนี้ได้ยังไง
“แกไปอยู่กับอาจารย์ได้ไงอะ แถม..”
โยโย้
“อาจารย์” ฉันตะโกนเสียงดัง
“ใช่ดิแกอะ ไปคบกับอาจารย์จีมินตอนไหน”
เพื่อนในกลุ่มฉันพูดขึ้นมา ดา
“...” อาจารย์จีมิน ในรูปนี้จีมิน เขาๆ เป็นอาจารย์หรอ ไม่จริง
“โมเม้นว่าไง” คิว
“...” ฉันไม่เชื่อทำไมจีมินเป็นครูหรอ ไม่จริง อึก ไม่จริงงง ฮือออ ฉันทำไม ทำไมมันต้องเกิดเรื่องแบบนี้อีกแล้วนะ ฮือออ
ฉันทำผิดอะไร
“นี่เธอมีแฟนเป็นครูจีมินหรอ “ ผู้ชายในห้องพูดขึ้นมา
“หุบปากไปเลยไอเถิกนี่” จุ๋ม
“อุ้บ”
ร่างบางเริ่มร้องไห้และเริ่มหนักขึ้นเรื่อย
“ฮือออออ”
“แกเป็นไร” โยโย้
“ทำไงดีอ่า ร้องมากแล้ว”ดา
“แล้วอาจารย์ไปไหนวะเนี่ย” แคท
“ฮืออออ”
“หยุดร้องได้แล้วน่า” จุ๋ม
“นั่นดิ ข่าวยังคงง...” คิว
“แกเชื่อหรอว่ามันจะไม่ไปไกล เราลบมันไม่ทันหรอก” แคท
“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ปลอบมันก่อนดีกว่าเหอะ” ดา
“ฮืออออ ฉันทำอะไรผิด”
“อย่าเพิ่งโทษตัวเอง มันต้องมีทางแก้น่า”โยโย้
สักพักหนึ่งที่เพื่อนทั้งห้าคนคอยปลอบร่างบางอยู่เรื่อย ถึงกลุ่มนี้จะชอบอาจารย์เป็นชีวิตจิตใจแต่เขาก็ไม่เคยจะไม่ชอบ
คนที่จะเข้ามาในชีวิตอาจารย์โดนเฉพาะร่างบางที่มีเรื่องอยู่ตอนนี้ ถึงจะเป็นกลุ่มที่ร้ายแต่กับเพื่อนและมิตรภาพพวก
เขาแยกได้
“...” ฉันไม่อยากลุกไปไหนเลยมันเหนื่อย มันไม่มีแรงจะทำอะไรเลย
“กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวพวกฉันไปส่งแกเอง” ดา
“ไม่เป็นไร”
“ไม่ได้ เดี๋ยวแกไปตกน้ำตายจะว่าไง”
จุ๋ม
“ให้พวกเราไปส่งแกเหอะ” แคท
“อืม”
“งั้นไปกัน” คิว
“ก่อนกลับไปหาไรกินด้วย โมเม้นจะได้สบายๆ” โยโย้
“เคร” ทุกคน
“...”
...ร้านขนม
“ไม่กินหน่อยหรอแก” แคทยื่นขนมให้ร่างบาง
“กินไปเถอะ ฉันยังไม่อยากกิน”
“น่านะวันนี้แกยังไม่กินอะไรทั้งวันเลยนะ” จุ๋ม
“เดี๋ยวก็เป็นลมไปหรอก” คิว
“ไม่ต้องไดเอทมากหรอก” ดา
“ใช่ๆกินสิ” โยโย้
“ขอบคุณนะ แต่ฉันจะกลับบ้านแล้วล่ะ”
“เดี๋ยวเพิ่งสิ” ดา
“เดี๋ยวไปส่งหน้าป้าย”จุ๋ม
“อืมๆ”
...หน้าป้าย
“ส่งแค่นี้แหละ”
“อืม กลับบ้านดีๆนะโมเม้น”
จุ๋ม
“ขอบคุณนะที่พวกแกดีกับฉันทั้งที่วันนี้...”
“ไม่ต้องคิดไรมากหรอกทุกอย่างต้องมีทางออก”
แคท
“ใช่อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อนเอง”
คิว
“สู้ๆ ห้ามร้องไห้นะ” โยโย้
“มีอะไรโทรมานะ” ดา
“จ้ะ กลับกันเถอะ”
...ร่างบางก็เลยรอรถอยู่คนเดียว จนกระทั่งร่างสูงเดินมาหาที่ป้าย
“...” เดินเข้ามามองร่างบางที่นั่งรออยู่
“...” ไม่มองหน้าและไม่มีใครถามใครก่อน
“เธอรู้เรื่องนั้นแล้วใช่มั้ย” จนร่างสูงเปิดคำถามก่อน
“วันนี้เป็นไงบ้าง ทำงานเหนื่อยมั้ย”
“โมเม้น”
“...”
“ฉัน...ขอ”
“ดูท่าทางนายเหนื่อยมากเลย ดูแลตัวเองด้วยสิ”
“ฉันถามว่ารู้เรื่องนั้นแล้วหรอ” พูดเสียงดัง
“..” ทะ ทำไม่ต้องพูดเสียงดังกับฉันด้วย
“...” “...”
ตางคนก็ต่างเงียบไม่แพ้กัน ร่างสูงก็รู้แล้วเรื่องนั้นแค่กังวลที่ร่างบางต้อง...
“เราเลิกกันเถอะนะ/เราเลิกกันเถอะนะ” ทันใดสองคนพูดออกมาพร้อมๆกัน
“...”
“...”
“รถมาแล้วไปก่อนนะ”
“...”
ร่างบางก็ขึ้นรถไปก่อนแต่ร่างสูงก็ยืนหันหลังไม่มองร่างบางที่ขึ้นรถไป
“ฉันว่าแล้วมันต้องเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรก อึก” จีมิน
บนรถ
“ฮืออออ อึก ทำไมต้องโกหกฉันด้วย ฮืออออ”
...เช้าอีกวันที่โรงเรียน
“ครูสุดหล่อมาสอนแล้วโว้ยยย” หัวหน้าห้อง
“จริงหรอ” กลุ่มนางฟ้า
“เงียบหน่อยเด็กๆ”
“นักเรียนอีกสองวันจะสอบแล้วอ่าหนังสือกันด้วย”
“โหวววจาร อาจารย์ไม่มาสอนตั้งสิงเดือนแล้วจะให้สอบได้ไง”
“ครูก็ออกในชีทนั่นแหละ”
“โหวววว”
“ถ้าไม่อยากได้คะแนนก็ตามใจ ครูไม่สอบก็ได้”
“ครูจีมินใจร้ายอ่า”
“มาเช็คชื่อก่อน”
หลังจากที่เช็คชื่อเสร็จแล้ว
“โมเม้น หายไปไหน”
“กำลังขึ้นรถมาค่ะ แม่เขาป่วยเลยมาสาย”
“อ้อหรอ”
สักพักก็มีครูใหญ่เดินเข้ามาในห้อง
“ว่างหรือป่าวครูมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ว่างครับ”
“งั้นตามไปนะ”
เดินออกไป
“เด็กๆอ่านในชีทที่ให้ให้หมดแล้วครูจะมาถาม เข้าใจนะ”
“คร้า / ครับ”
...ห้องที่ปรึกษาครูใหญ่
“ทำไมวันนั้นไม่ให้ครูบอกว่าเธอเป็นครูใหญ่กับเด็กนั่น”
“ผมแค่ไม่อยากให้เธอรู้ก็เท่านั้นเองแม่”
“ไม่ต้องเรียกฉันว่าแม่เลยนะ ถ้าแกยังไม่กลับมาอยู่บ้าน”
“ผมไม่กลับ”
“แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้แกจะว่ายังไง”
“มันก็ไม่เห็นจะมีอะไรซะหน่อย”
“ไม่มีอะไรหรอ โรงเรียนรวมทั้งแกจะได้ย้ายหมดเพราะความดื้อของแก”
“ตอนนี้ข่าวมันก็ไมดังเท่าไหร่นี่ครับ แม่จะกังวลทำไม”
“แกก็รู้ว่าโรงเรียนที่เด็กนั่นย้ายมาก็ทำให้ครูย้ายไปคนนึงแล้ว แล้วถ้าแก...”
“ผมไม่สน เธอห้ามออกจากโรงเรียนนี้เด็ดขาด และแม่ก็เลิกยุ่งกับเรื่องของผมได้แล้ว”
“ไอ้จีมิน”
“แม่เรียกผมไอ้เลยหรอ”
“ถ้าแกดับข่าวนี่ไม่ได้ ฉันจะให้แกเลิกเป็นครู”
“ก็เอาเลยสิ ผมก็ไม่ได้อยากเป็นอยู่แล้ว”
“จีมิน
!!!
”
“..” ร่างสูงอารมณ์เสียและอกมาจากห้องนั้นทันที
“กลับมาเดี๋ยวนี้นะจีมิน” เสียงไล่ตามหลังมา
“..”
“อาจารย์พ่ออออ” เด็กในห้องของจีมินเข้ามาเรียกหลังจากจีมินกลับมาจากห้องครูที่ปรึกษา
“มีอะไรนักเรียน”
“นี่ค่ะ” ยื่นโทรศัพท์ให้
“อะไร”
“ดูก่อนค่ะ”
เอามาดู
“
O.O
”
“ไม่เป็นไรนะคะ”
“ยัยลิลลี่
!!
”
“ไปก่อนนะคะ ขอโทรศัพท์คืนด้วยค่ะครู”
“ทำบ้าอะไรของเธอ”
เรื่องของจีมินกับร่างบางยังไม่จบน้องรักของเขาก็สร้างเรื่องอีกแล้ว
...ห้องเรียน
เมื่อจีมินเข้าห้าเครียดๆเข้ามาในห้องก็เห็นร่างบางนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียน
“วันนี้ครูจะไม่สอนนะ ให้อ่านชีทเอา”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมามองคนข้างหน้า
“จีมิน” แผ่วเบา
“วันนี้ครูขอกลับบ้านก่อน พรุ่งนี้ค่อยมาติวกันใหม่”
“ครับ/ค่ะ”
ก่อนร่างสูงออกไปก็มองร่างบางที่กำลังมองตัวเอง
(ขอโทษนะโม้นเม้น เพื่อความสบายใจของเธอฉันไม่อยากให้เธอเป็นแบบเดิม)
(ฉันขอโทษจีมิน ฉันจำเป็นจริงๆ ฉันไม่อยากเจ็บอีกแล้ว)
...บ้านจีมิน
“ยัยลี่อยู่ไหน” ถามแม่บ้าน
“ออกไปกับเพื่อนคะ”
“ที่ไหน”
“ไม่ทราบคะ”
“ไม่ได้เรื่อง” อารมณ์เสียเดินออกจากบ้าน
พอเดินออกไปหน้าบ้านก็เจอลิลลี่เดินเข้ามาพอดี
“รอแปปนะแก”
“เร็วๆ”
“ยัยลิลลี่”
“จีมิน” มองหน้า
“แกทำบ้าอะไร”
“...”
“อะไรของพี่ กลับบ้านได้แล้วหรอ”
“...” ยื่นโทรศัพท์ให้ลิลลี่
“แกมีอะไรจะพูดมั้ย”
“
O.O
มะ มะจริง ไม่ใช่ฉัน”
“ทำไมแกทำกับพี่แบบนี้”
“ฉัน ไม่ได้ทำ”
“เสียแรงที่ฉันรักแก แต่แกมาทำร้ายพี่” เดินชนไหล่ลิลลี่ออกไปนอกบ้าน
“ฉันไม่ได้ทำ ฉันไม่ได้ปล่อยข่าวนั่น ฮือออออ”
“แก...”
“ถึงฉันเกลียดมัน ฉันก็ไม่ทำร้ายใครฮือออออ”
“ใจเย็นนะ”
“ฮืออออออ”
...บ้านร่างบาง
“แม่คะอยู่มั้ยคะ”
“...”
“ไปไหนนะ” หยิบโรศัพท์โทรหาแม่
“ฮัลโหลแม่อยู่ไหน”
(สนามบินจร้า)
“สนามบิน แม่ไปทำอะไรที่นั่น”
(มาหาพ่อสิลูก)
“หาพ่อ แล้วหนูละแม่ทิ้งไว้คนเดียวได้ไง”
(แม่ทิ้งเงินไว้ให้แล้ว ส่วนเรื่องอาหารเดี่ยวมีคนมาส่งตลอดนะลูก)
“ไม่เอาอ่า หนูจะไปด้วย”
(แม่มาธุระนะลูกเลยไม่ได้บอกล่วงหน้า ลูกต้องเรียนเลยมาไม่ได้)
“แม่ค่ะ”
(แม่จะขึ้นเครื่องแล้วละ)
“แม่จะไปนานมั้ย”
(ไม่มีกำหนดจ้ะ แค่นี้นะลุก)
ติด
“แม่ แม่ ฮัลโหลแม่”
งื้อ แม่หนีฉันไปหาพ่อแล้วง่า หนูอยากไปหาพ่อบ้าง แม่ใจร้าย
...
“และข่าวมึงจะแก้ยังไง”
“ยังไม่รู้วะ”
“น้องแกคงไม่ใจร้ายกับแกจนปล่อยข่าวเรื่องแกหรอกมั้ง”
“นี่ไอ้ม่อน เดี๋ยวเหอะมึง”
“ยังไงกูไม่เชื่อหรอก”
“แล้วจะเอาไงละวะ ข่าวเร็วจนลบไม่ทันแล้วคนก็นินทากันไปต่างๆนาๆ”
“งั้นเอางี้ ปล่อยข่าวไปว่าเป็นทฤษฏีทดลองเกี่ยวกับเรื่องนี้”
“ได้หรอวะ”
“ลองดูไม่เสียหาย”
“เออ มึงจัดการเองเลย กูขอจัดการกับแฟนกูก่อน”
“ไหนมึงบอกเลิกแล้วอะ”
“ไม่เต็มใจเว้ย”
“ก็ไม่ต้องพูดตั้งแต่แรก มาขาคืนตอนนี้ยากนะครับ”
“ลองดูไม่เสียหาย”
“นั่นคำกู”
“เอออ”
“เดี๋ยวบอกพวกมันก่อน”
“เออแล้วแต่มึงเลย”
“แปปนะ” จากนั้นแรปม่อนก็โทรตามทุกคนให้มาอยู่ที่นี่
...
“แบบนี้ต้องสืบหาก่อนไม่ดีหรอวะ” จิน
“ไม่ ไม่ ปล่อยข่าวออกไปเลยอย่างที่ไอ้ม่อนบอก” ชูก้า
“กูอยากรู้เฉยว่าใครทำเพื่อนกู” จิน
“เออ เอาตามมันล่ะ” จองกุก
“ไม่สืบด้วยปล่อยข่าวด้วยเลยล่ะ” วี
“ความคิดดี” เจโฮป
“ตกลง” จีมิน
...หลายวันผ่านไปร่างบางก็มาเรียนเหมือนเดิมร่างสูงก็หายไปอีกตามเคยเพราะไม่อยากให้รำบากใจกันนักเรียนก็บ่น
ว่าทำไมอาจารย์ไม่ค่อยมาสอน
ว่าอย่างว่าข่าวยังไม่จบร่างบางก็โดนนินทาบ่อยๆทำให้ไม่ค่อยได้มาโรงเรียนเหมือนกัน จนข่าวได้ไปถึงหูของพ่อแม่ร่าง
บาง แต่เขาไม่ได้ว่าร่างบางแม้แต่อย่างใด
แต่เรื่องนี้พ่อกับแม่ร่างบางไม่ยอมที่จะให้ลูกตัวเองรำบาก โดยการย้ายโรงเรียนอีกครั้ง แม่รีบกลับมาที่บ้านและเตรียม
ของทุกอย่าง ร่างบางจะไปเรียนต่างประเทศ
และทำให้ร่างสูงรู้ทันทีและจะรีบแก้ข่าวให้ทันและรีบมาจะมาหาร่างบางแต่อะไรจะแน่นอนมันไม่ทันซะแล้ว ร่างสูงมา
หาร่างบางที่สนามบินไม่ทันและเขาก็จะตามไปยังไงในเมื่อไม่รู้เลยว่าอยู่ที่ไหน
“ถ้าเธอโกรธฉันขนาดนั้นทำไมต้องหนีฉันไปด้วย”
แล้วจากนั้นปีกว่าๆข่าวเริ่มหายๆไปขึ้นทุกวันและเบาะแสที่เพื่อนๆของร่างสูงกำลังตามอยู่นั้นกำลังขลี้คลายลงแล้วว่า
ใครที่เป็นคนปล่อยข่าว
“ฉันรู้แล้วว่าใครปล่อยข่าวพวกแก”
แรปม่อน
“ใคร”
“คนนี้”
เพื่อนของร่างสูงนำตัวผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาหา
“ปล่อยนะ”
“เธอแน่นอนดูจากกล้องแล้วน่าจะใช่” จองกุก
“แถวนั้นมีกล้องด้วยหรอ”
จีมิน
“มีตัวหนึ่งพอดี กว่าจะเอามาได้ เหนื่อยแทบแย่” จิน
“พาฉันมาที่นี่ทำไม”
“รู้หรือป่าวว่าทำคนอื่นเขาเดือดร้อน” วี
“นั่นก็เรื่องของมัน”
“กล้าดียังไงห้ะกล้ามาทำร้ายแฟนของฉัน” จีมินเข้าไปกระชากหัวของหญิงปริศนา
“โอ้ยยยเจ็บนะ”
“เบาๆเว้ย เดี๋ยวช้ำ” เจโฮป
“จัดการเหอะ” ชูก้า
“แน่”
“เออ”
“เธอเป็นใครกันนะมาทำร้ายพวกฉัน” จีมินยังจิกหัวอยู่ (น่ากลัวอ่า // ไรท์)
“ทำไมต้องบอกด้วย”
“ไม่บอกหรอ” จิกแรงกว่าเดิม
“โอ้ยยย ชื่อส้มโว้ย อยู่โรงเรียนเก่ากับอีโมเม้น”
“อีหรอ” พลักหัวส้มลงกับพิ้น
“ไอ้บ้าเอ้ย ฉันจะเอาพวกแกส่งตำรวจ”
“ตำรวจ
555
” ทุกคน
“กลับไปให้ได้ก่อนเถอะ” ส่งสัญญาณให้คนข้างนอก (กาด) เข้ามาลากตัวออกไป
“ต่อด้วยละ”
“ครับ”
(โหดได้อีก)
“ปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยยยยย”
...
“ทีนี่ไปหาเมียมึงได้แล้วนะ”
ชูก้า
“ไม่รู้อยู่ไหนวะ แต่รู้ว่ากำลังมาในปีหน้า”
“ก็ไม่กี่เดือนแล้วดิ”
“กูรอได้”
“เจอกันโมเม้น”
...บ้านจีมิน
ตอนนี้จีมินมาอยู่ที่บ้านแล้วแต่ลิลลี่ยังม่อยากคุยด้วยและห่างจีมินบางครั้งก็นอนนอกบ้านบ้าง จีมินก็ไม่ง้อนะ เพราะ
ลิลลี่หนีอย่างเดียว จนวันนี้ลิลลี่มาหาแม่จีมินเลยเจอ
“นี่จะไม่คุยกับพี่หน่อยหรอ”
“...” เดินหลบหน้า
“พี่ขอโทษ”
“...” หันหลังและเดินเข้ามาหา
“เพิ่งมีปัญญามาขอโทษหรอ”
“ก็เห็นแบบนั้นใครจะรู้ละว่าเป็นแก”
“พี่รักยัยนั่นมากกว่าฉัน จะมาขอโทษอะไรอีก”
“แกเป็นน้องนะลิลลี่ ถ้ารุ้ว่าทำอะไรผิดก็ต้องเตือนแกบ้าง”
“และนั่นมันฉันหรอ”
“พี่บอกขอโทษไง”
“ง่ายไปนะ”
“และจะให้พี่ทำยังไง”
“ไปตามยัยนั่นมากินหนมกับฉันสิ”
ขยิบตายิ้มนิดและเดินออกไป
“ไอ้น้องคนนี้” ยิ้มบางๆ
...ลิลลี่พาท
ไม่ต้องสงสัยฉันเลยนะว่าทำไมไม่เคยโกรธพี่จีมินที่ทำแบบนั้นกับฉัน แต่แค่น้อยใจเท่านั้น แต่จะทำได้ไง เห็นพี่เขา
หงอยขึ้นทุกวันเพราะข่าวนั่นฉันก็ทำร้ายสองคนนี้ไม่ได้ ยังไงสองคนก็รักกัน ยัยนั่นนะหรอปล่อยไปก่อน
....ต่างประเทศหลังจากครบสองปี
“ยังไม่อยากกลับเลยคะพ่อ” ร่างบางเข้าไปกอดพ่อที่กำลังดื่มกาแฟอยู่
“เรียนจบแล้วก็ต้องกลับไปทำงานสิ”
“ทำที่นี่ก็ได้นี่”
“ที่นี่ลำบากจะตายไป แกเรียนกว่าจะจบ”
“ไม่เอาอ่าอยากอยู่กับพ่อ”
“โมเม้นเราก็กลับพร้อมกันไม่ใช่หรอ”
“ก็แค่หนูกับแม่อ่า”
แม่เลยมองหน้าพ่อเชิงบอกว่า...
“พ่อกลับด้วยหรอ” ออกจากการกอด
พ่อให้สัญญาณเป็นการบอกว่าใช่ด้วยการยักคิ้วให้ร่างบาง
“และทำไมไม่บอกลูกละ เห็นมั้ยว่ามันงอแงขนาดไหน”
“พ่อก็นี่ แกล้งอยู่เรื่อยเลย”
“เห็นลูกงอแงน่ารักดีนะ”
“นี่พ่อ งอนแล้วนะ”
“โตแล้วนะโมเม้น
555
”
พ่อ
“อย่างน้อยก็เป็นเด็กน้อยของพ่อกับแม่นะคะ” ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนและเข้าไปหอมแก้มทั้งสองคน
“ไปเตรียมของได้แล้ว เดี๋ยวจะตกเครื่องนะ”
แม่
“รับทราบ” ทำท่าทหาร
....และเวลาหลายชั่วโมงก็มาถึงบ้านเกิดร่างบาง
“บอกแล้วว่าอย่าขนมาเยอะ”
แม่
“ของฝากนะคะ”
“เอามาให้ใครนักหนา”
พ่อ
“เยอะแยะเลยคะ”
“ไปรถมารับแล้ว”
“แม่ไปก่อนได้มั้ยหนูอยากไปโรงเรียนเก่าหน่อย”
“ไปทำไม”
“เถอะน่าแม่”
“และจะไปยังไง”
พ่อถาม
“รถเมย์ประจำถิ่นของหนูไง”
“กลับบ้านอย่าเย็นนักนะ”
“จร้าไปแล้วคะ”
“เจ้าเด็กคนนี้ไม่ยอมโตซะที” แม่
“ก็ลูกแม่นั่นแหละ” พ่อ
“ไม่เอาไว้ให้พ่อบ้างหรอ” แม่
พูดแล้วไปนั่งในรถ
....หน้าป้ายรถเมย์ก่อนจะขับไปถึงหน้าโรงเรียนเก่าของร่างบางแต่ยังอยู่ที่ป้ายอยู่ร่างบางลงมายืนอยู่ที่ป้ายหน้า
โรงเรียนและนั่งลงแถวนั้น ตอนนี้ยังไม่นักเรียนมากมายมาเรียนอยู่เป็นเวลาเลิกเรียนพอดี
“คิดถึงจัง”
จนนักเรียนขึ้นรถไปหมดและกลับบ้านกันร่างบางเลยนั่งเล่นอยู่แถวๆนั้น
...ทำไมฉันต้องคิดถึงวันเวลาพวกนั้นด้วยนะ จริงๆแล้ว ฉันก็ยังคิดถึงนายอยู่นะ จีมิน...
จนเย็นร่างบางเลยรอรถอีกเที่ยวที่นั่นและขึ้นรถพอดี
ร่าบางขึ้นประตูหน้าเพราะดูจากด้านหลังคนเยอะมากเลยนั่งที่
เบาะสอง
“วันนี้เลิกเย็นเลยรถจะไปหรือยังวะ” จีมินบอกเพื่อนจินที่มาด้วยกัน
“มาพอดีเลยว่ะ”
สองคนเลยวิ่งขึ้นรถจากด้านหลัง รถออกพอดี
ข้างหลังคนแน่นร่างสูงกับเพื่อนของเขาเลยเดินออกมาอยู่ข้างหน้า
“วันนี้ยัยนั่นมาที่นี่ไม่ใช่หรอ”
“อืม มีงานน่าเสียดายไม่ได้ไปรับที่สนามบิน”
“พรุ่งนี้ยังทันเว้ย”
“ฮัลโหลแม่”
ร่างบาง
“กำกลังกลับคะ”
“นี่อย่าแย่งโทรศัพท์แม่ฉันนะ ฉันจะคุยกับแม่ย่ะยัยเพื่อนบ้า”
“อย่ามาเรียกชื่อฉันแบบนั้นนะ โมเม้นยะ”
“...” ร่างสูงถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคยพร้อมเรียกชื่อตัวเอง
“ไอ้จิน”
“อะไรวะ”
“กูว่ากูเจอแล้ววะ”
“อะไรของมึง”
“รถจอดหน้าบ้านแล้วแม่ ลงเดี๋ยวนี้แหละ”
“อ้อรู้แล้ววะ”
พอร่างบางลุกออกจากที่นั่งเท่านั้นแหละก็รีบลงไปร่างสูงก็
“โมเม้น
!!
”
“อ่าลืมของไว้ที่หน้าป้ายหรอเนี่ยทำไงดี” ไม่สนใจเสียงใครทั้งนั้น
ร่างบางรีบเข้าไปเปิดประตูหน้าบ้านรีบเข้าไป ร่างสูงเลยลงตามไปทันทีแต่รออยู่หน้าบ้านร่างบางก็ไม่รู้ว่าใครกำลังมา
เยือน
“ได้ยินมึงปะวะ”
“ลืมกูไปแล้วมั้ง”
“จะรอหรอ”
“กลับไปก่อนเหอะเดี๋ยวรถไป”
“ไปก่อนนะเว้ย”
“เออ” จินเลยเดินขึ้นรถไปอีกที
….
“ให้ฉันไปด้วยมั้ย” เสียงเพื่อนร่างบางตะโกนอกมาจนถึงหน้าบ้าน
“ไม่ แค่แปปเดียว” ร่างบางเลยรีบออกมาหน้าบ้านเพื่อไปเอาของที่ลืมไว้
“ขนมยัยเพื่อนบ้า ถ้าไม่ให้ฆ่าฉันตายแน่” ใส่รองเท้าทุลักทุเล
เปิดประตูบ้าน
เผยหน้าบุคคลอันหล่อเหลา
55
“...”
ชน
ปึก
“ขอโทษคะ”
“จะรีบไปไหนหรอ”
เงยหน้าขึ้นมาดู
“...”
“หวัดดี โมเม้น”
“จีมิน”
“...” ยิ้ม
“...” ยิ้มตอบ
ยืนจ้องกันสักพัก
“ผมยังสวยเหมือนเดิมนะ”
“(ยิ้มอีกหน่อย)”
“ลืมของเป็นเด็กไปได้” จับหัว
“ไม่ใช่นักเรียนแล้วนะ”
“กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ” เอามือลง
“....” ยิ้มละเข้ากอดร่างสูงทันที
“ฉันคิดถึงนายทุกวันเลยรู้มั้ย”
“ฉันก็เหมือนกัน” กอดตอบอย่างแนบแน่น
...ขนมแกเอาไว้วันหลังแล้วกันนะ
^^
END
Thank You
By taengmathai
Guest
นางสาว 
555+
วันจันทร์ - วันเสาร์ หลัง 20.00 น. 
หวานน้อย จะลงทุกวัน
ทั้งหลายเลยนร้า
วิ่งๆๆๆๆๆๆๆ (ไม่เกี่ยว 
)
