ผ่านห้วงมิติเวลามายุคอดีต จากคัมภีร์สวรรค์หรือสร้อยข้อมือสลักลายโบราณ ข้ามกาลเวลามามิพอ มาอยู่ในฐานะอาจารย์หญิงของเขาอีก แต่กลับเป็นคนไร้วรยุทธและถูกลูกศิษย์คิดไปเอง ว่านางแอบฝึกคัมภีร์สวรรค์จนธาตุไฟเข้าแทรกความจำเสื่อมไปหมดแล้ว เอาเถอะนางจะยินยอมถ้ามีเงินเลี้ยงนางให้กินอิ่มเป็นพอ
🌺ตัวอย่าง🌺
เหวินฟางกวาดสายตาดูโดยรอบ หากจะพักแถวนี้น่าจะมีบ้านถูกปลูกสร้างขึ้นมาใหม่บ้าง "อี้เอ๋อ ไปดูว่ามีชาวบ้านในละแวกนี้หรือไม่” เขาสั่งแล้วนางยังมองมานิ่งๆ “เดี๋ยวนี้"
"อ้าว ข้าไปใครจะย่างปลา..? ท่านหรือ? " นางเอ่ยถามประหนึ่งคนกำลังยั่วโมหะ
"ข้าพาเจ้ามาเพื่อรับใช้ข้า มิใช่ต่อรอง" คิ้วเข้มขมวดเข้าพอเห็นเป็นรอย
คนอะไรเอาแต่ใจ...
"เจ้าค่า ข้าน้อยจะไปดูให้"
หลังจากจัดการย่างปลาเสร็จสรรพ ที่เหลือเพียงแค่กลับอีกด้านแล้วรอสุกเป็นอันเรียบร้อย ในระยะนี้ใช้เวลาเดินหาบ้านคน คงไม่โดนชายหนุ่มจอมมารที่นั่งดูแผนที่เงียบ เขมือบปลาจนหมดหรอกใช่ไหม
เท้าย่างก้าวเดินเล่นบ้างสำรวจบ้าง ลับหลัง กลับมีแววตาและสีหน้าอันเหี้ยมโหดองคนอื่นคอยจ้องย่องตามอยู่ตลอดเวลา นางไม่รู้ย่อมไม่ได้ อี้หรูหยุดเดินแล้วนั่งยงอลง แสร้งดูผีเสื้อตอมดอกไม้ป่าสีสันสวยฉูดฉาด ดวงตาอำพันเหลียวแลหลังรอยยิ้มหยันผุด ราวกับจะหาอะไรสนุกทำ นางหยัดกายขึ้นยกแขนบิดคร้านไปมา แล้วบ่นกับท้องฟ้าอากาศ "เฮ้อ... บ้านคนก็ไม่มี ข้าวก็หิว ไม่หาดีกว่าเหนื่อยแล้ว"
อี้เอ๋อเหลือบมองทางหางตาอีกครา แล้วสาวเท้าไปริมนํ้า
'ให้เหวินฟางจัดการแล้วกัน หากใช้พลังสวรรค์ไป ทางสำนักอื่นรู้แน่ หรือคนที่ตามมาเป็นคนของสำนักกระบี่หยก ไม่ได้การ กลับก่อนดีกว่า'
สาวน้อยเร่งฝีเท้าเดินไปเรื่อยๆ จนถึงที่เคยพัก ปลาย่างเสร็จ หายไปสองตัว ไม่ปรากฏตัวเหวินฟาง..
เขาเขมือบปลาไปแล้วจริงๆ ด้วย!