แสงจันทร์เปลวสุริยะ

สู่โลกใหม่

อยากโอบกอดปลอบโยนเธออีกสักครั้ง

อยากอ้มชูจูงมือหอมแก้มหนูอีกสักหน แต่มันคงจะหมดโอกาสซะแล้ว

" คุณคะ นี่ก็3ปีแล้วที่คุณไม่สบาย" เธอพูดออกมาในขณะที่กุมมือผม "ถ้าเป็นคุณคงจะไม่โทษฉัน" น้ำตาของเธอเริ่มไหลอาบแก้ม "ฉันต้องพาชีวิตเดินต่อไป"

เธอเดินจูงมือลูกน้อยออกห่างจากผมและออกจากห้องไป เธอมาบอกลาผมเพื่อที่จะแต่งงานใหม่กับใครคนหนึ่ง ทิ้งให้ผมอยู่เพียงลำพังบนเตียงโรงพยาบาล ใช่ครับชีวิตของเธอและลูกต้องเดินต่อไป

3ปีแล้วที่ผมนอนนิ่งอยู่บนเตียงโรงพยาบาล จากอาการปอดอักเสบร้ายแรง มีลิ่มเลือดไปอุดตันเส้นเลือดหัวใจ ทำให้หัวใจล้มเหลว พอความดันเลือดตก ไขมันที่ปลิวไปปลิวมาในเส้นเลือดก็ไปอุดตันเส้นเลือดในสมอง ทำให้สมองบวมจนต้องผ่าตัด และเป็นอัมพาตจนถึงปัจจุบันนี้

ผมไม่สามารถพูดคุย เดิน หรือทานอาหาร และที่สำคัญไม่ได้กอดพวกเค้าด้วยตนเองมาตั้งแต่นั้น มันคงเป็นกรรมของผมเอง...

ตอนนี้ ผมรู้สึกจุกอยู่ในอกเหมือนจะขาดใจ ในความคิดคำนึงของผมมันว่างเปล่าร้าวลึก คุณค่าและความหมายในชีวิตของผมพังทลายลง นี่ผมจะทนอยู่เพื่ออะไร

ผมเริ่มที่จะไม่รู้สึกถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศ และไม่รู้สึกถึงน้ำหนักตัวของผมที่กดลงบนเตียง ผมเริ่มหายใจลำบากมากขึ้น กำลังใจที่คอยพยุงให้มีชีวิตอยู่หดหายเหือดแห้งไปจนหมดสิ้น

ความรู้สึกสุดท้ายของผมคือการได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งพูดอย่างร้อนรนว่า "คุณหมอคะคนใข้ห้อง2703หัวใจหยุดเต้นค่ะ" ก่อนที่ผมจะหลับตาลง

ผมรู้สึกว่าตัวเองค่อยๆลอยขึ้น มองเห็นตัวของผมเองนอนอยู่บนเตียง หมอพยายามยื้อชีวิตผมไว้ แต่ในที่สุดก็มีคนนำผ้าสีขาวมาดลุมใบหน้าผมไว้ นี่ผมตายแล้วรึ ผมคงหมดโอกาสที่จะกอดพวกเค้าแล้ว

เธออุ้มลูกกลับเข้ามาดูหน้าผมอีกครั้ง เธอโผเข้ากอดร่างเย็นชืดอันไร้วิญญาณของผม เธอร่ำให้น้ำตานองหน้า พร้อมกับสัญญาว่าจะดูแลลูกให้ดีที่สุด แม้ผมจะอยากอยู่กับพวกเค้ามากแค่ไหนแต่คงถึงเวลาที่ผมจะต้องไปแล้ว ทำไมน่ะรึครับ

"คงหมดห่วงแล้วสินะ ไปกันเถอะ ถึงเวลาแล้ว" คนในชุดยาวสีดำถือเคียวด้ามโตพูดกับผม อืม..ขอโทษทีครับ เขาไม่น่าจะไช่คนนะ ผมจำใจเดินตามเขาไปทั้งที่ใจอยากจะมองลูกเมียอีกสักนิดนึงก็ยังดี เขาโบกมือของเขา ฉับพลันปรากฏประตูขนาดใหญ่สีขาวเรืองแสงสดใสปรากฏออกมาตรงหน้าพวกเรา

เขาผายมือเพื่อเป็นการเชื้อเชิญให้ผมก้าวเข้าไปในประตูเรืองแสงนั้น ผมเดินก้าวเข้าไปแต่โดยดี ได้ยินเสียงเค้าพูดว่า "เดินไปจนสุดปลายทาง" ผมพยักหน้ารับรู้ และเค้าก็หายไป อ้าว..ทิ้งกันเลยนี่นา!

ทางเดินสีขาวเรืองแสงที่ทอดยาวอยู่ต่อหน้า "พีท" จะนำทางเขาไปสู่ประตูบานใหญ่อีกบานหนึ่ง ประตูที่สูงตระหง่านเป็นสีทองที่กั้นระหว่างดินแห่งการเชื่อมต่อกับดินแดนแรกรับวิญญาน ทุกดวงวิญญาณ จะต้องผ่านประตูนี้เพื่อไปรอรับการตัดสิน

อีก 200เมตรก่อนที่ พีท จะถึงประตูบานนั้นพลันปรากฏรอยแยกที่ด้านบนเหนือศรีษะของเขา ลูกกลมเรืองแสงขนาดมหึมาพลันพุ่งผ่านลงมาจากรอยแยกนั้น มันมีขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางกว่า 1กิโลเมตร แรงดึงดูดมหาศาลจากลูกกลมเรืองแสงกระชากร่างวิญญาณของเขาหลุดลอยจากพื้นติดไปกับลูกกลมนี้น

พีทรู้สึกถึงแรงกระชากที่ไม่อาจต้านทาน "นี่เกิดอะไรขึ้น" พีทถามขึ้นในใจ

แรงกระชากอันมหาศาลที่กระทำต่อร่างวิญญาณของเขาส่งผลให้ร่างวิญญาณเริ่มหลุดสลาย จนเหลือแต่เพียง จิต ของเขา ตอนนี้พีทไม่อาจรู้สึกถึงตัวตนของเขาและความรู้สึกก็ดับวูบลง

ลูกกลมเรืองแสงนั้นพุ่งผ่านเอกภพและดาราจักรใหญ่น้อยมากมายจนในที่สุดก็หยุดลง ตอนนี้ด้านหน้าลูกกลมเรืองแสงนั้นคือเอกภพที่กำลังจะถือกำเนิดใหม่ ลูกกลมเรืองแสงนั้นคือพระเจ้าผู้ดูแลสมดุลและความเป็นไปของเอกภพทั้งปวง

เอกภพใหม่กำลังจะถือกำเนิด จากจุดเล็กๆของความแปรปรวนเริ่มที่จะขยายใหญ่ขึ้น พลังงานอันเป็นอนันต์เริ่มที่จะแบ่งขั้วเป็นหยิน และหยาง ฉับพลันดวงจิตดวงน้อยของพีทที่ติดมา กับพระเจ้าก็ถูกแรงดึงดูดอันมหาศาลของสภาวะแรกกำเนิดเอกภพดึงดูดเข้าไปรวมกับสภาพความปั่นป่วนนั้น

พระเจ้ารับรู้เหตุการณ์ได้ในทันที จึงทำการดึงดวงจิตของพีทออกมาก่อนที่จะสูญสลายไป

"ดวงจิตดวงนี้มาได้อย่างไรกัน" พระเจ้าครุ่นคิดพลางสำรวจย้อนหลังเหตุการณ์ที่ผ่านมา "อืม เป็นตอนนั้นนั่นเอง"

"ร่างวิญญาญสูญสลาย คงคุยกันไม่รู้เรื่อง เราต้องสร้างร่างวิญญาณของดวงจิตดวงนี้ขึ้นมาใหม่"

ฉับพลันร่างวิญญาณของพีทได้ก่อตัวขึ้นจากความทรงจำที่ถูกบันทึกอยู่ในดวงจิตของเขาในชาติสุดท้าย ความรู้สึกของพีทเริ่มกลับมา ในความมืดมิดนั้นพีทค่อยๆรับรู้ถึงสภาพแวดล้อมโดยรอบ แวบแรกของความรู้สึกนั้นเขาเห็นภาพ ภาพของดาราจักรที่เริ่มก่อกำเนิดพร้อมกับการขยายตัวด้วยความเร็วสุดประมาน "ที่นี่คือที่ใหน" พีทรำพึงด้วยความฉงนใจ เสียงอันอ่อนโยนไม่ชายไม่หญิงตอบกลับมาว่า

"เป็นที่แห่งหนึ่งอันเวิ้งว้าง และอยู่ใกล้ๆกับเอกภพแห่งใหม่ที่แรกกำเนิดขึ้น" เสียงลึกลับตอบ

ความฉงนและไม่เข้าใจในหลายๆอย่างก่อตัวขึ้นคำถามมากมายผุดขึ้นในใจของเขา

"เจ้าถามข้าเถอะ" เสียงอ่อนโยนดังขึ้นในใจเขาราวกับรับรู้ความคิดของเขาได้

"เกิดอะไรขึ้นกับผม"เป็นคำถามสามัญธรรมดาที่หลุดออกมาจากเขา

"เจ้าตายแล้ว เรื่องนี้ควรรู้ดีสินะ ในระหว่างที่เจ้ากำลังเดินทางบนเส้นทางไปสู่สถานที่พิพากษาก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับข้าและเจ้า" เสียงลึกลับกล่าว

"อย่างไรหรือครับ" พีทถามด้วยความฉงน

"ระหว่างที่ข้าเดินทางไปเฝ้าดูเอกภพกำเนิดใหม่ เกิดความแปรปรวนจนทำให้กระทบต่อเส้นทางการเดินทางของข้า และนั่นทำให้ทิศทางการเดินทางของข้าเบี่ยงเบนเล็กน้อยจนไปตัดพอดีกับเส้นทางวิญญาณของเจ้า"

"ผมเลยถูกดูดติดมากับท่าน"พีทสรุป

"เจ้าเข้าใจถูกต้องแล้ว"

"ท่านคือสิ่งใด" คำถามนี้ถูกถามขึ้นเพราะว่าต่อหน้าพีทตอนนี้คือลูกกลมมหึมาเรืองแสง7สี

"เราก่อกำเนิดพร้อมความแปรปรวนแรกในพื้นที่ว่างเปล่าอันเป็นอนันต์ เรามองเห็นเอกภพแห่งแรกก่อกำเนิดขึ้น เราควบคุมสมดุลการก่อเกิด และการสูญสลายอันที่จริงเราไม่มีชื่อ มนุษย์เรียกเรา พระเจ้า" เสียงไร้อารมย์ดังต่อเนื่อง

"เจ้าสงสัยละสิว่าความแปรปรวนแรกเริ่มเกิดขึ้นได้อย่างไร อย่าถามเราอันนั้นเราก็ไม่รู้"  พีทหยุดถามแทบไม่ทัน "แต่จุดสิ้สุดเรากลับรู้แน่อยู่แก่ใจ"

"อะไรคือจุดสิ้นสุดนั้นครับ"พีทถามต่อ

"สมกับเป็นนักวิทยาศาสตร์ในชาติที่แล้วของเจ้าจริงๆ อันที่จริงเจ้าน่าจะคาดเดาได้จากจุดกำเนิดของสรรพสิ่ง นั่นก็คือกลับสู่ความสงบนิ่ง"

"จิตคือตัวแปรสำคัญ สภาวะของมันคือภาพจำลองของทุกสิ่ง คือทั้งมีและไม่มี ทั้งเกิดและดับไม่สิ้นสุด"

คำตอบของพระเจ้าทำให้พีทงงงัน

"เมื่อมีจิตเกิดขึ้นมาจากความแปรปรวนนั้น จึงเกิดสิ่งต่างๆขึ้นมาเพื่อรองรับ สิ่งต่างๆจึงเกิดขึ้นมาด้วยเหตุนี้"

ความฉงนเกิดขึ้นในใจพีทมากยิ่งขึ้น

"แล้วความสงบนิ่งนั้นคือ...??"พีทถาม

"ความว่างเปล้าหากแต่ไม่ว่างเปล่า ไม่มีเวลา ไม่มีอะไรทั้งนั้น"

นั่นยิ่งทำให้พีทงงมากยิ่งขึ้น

'ตอนนี้ยังไม่รู้เรื่องก็ไม่ตองคิดอะไรดีกว่า' พีทสรุปในใจ

"แล้วผมจะต้องทำอะไรต่อไป" คำถามสำคัญถูกถามออกมา

"ง่ายมาก กลับสู่เส้นทางเพื่อแสวงหาการสิ้นสุด นั่นคือไปเกิดซะ แต่ปัญหาก็มีอยู่" พระเจ้า

"ปัญหา?" พีทฉงน

" จิตของเจ้าดูดซับพลังแรกกำเนิดจักรวาล กายวิญญาณของเจ้าก็เป็นข้าสร้างขึ้น และมันไม่มีร่างใหนที่เกิดจากครรภ์มารดาที่สามารถรองรับพลังอย่างนั้นได้" พระเจ้า

ความเงียบเข้าครอบงำทั้งคู่

"คงต้องเป็นทางนี้" พระเจ้ารำพึง

"ไม่น่าเชื่อที่189ชาติของเจ้าที่ผ่านมาได้รับทุกข์ทรมานแสนสาหัสทุกชาติ"พระเจ้าพูดออกมาเมื่อมองเข้าไปในอดีตอันไกลโพ้นของพีท

"189ชาติเชียวหรือ" พีทลำพึง

นี่มันออกจะหนักหนาเกินไป!!

" อืม และนั่นคงเป็นสาเหตุที่ขณะนี้เจ้าได้พบข้า ทุกสิ่งจะต้องสมดุลนั่นเอง"พระเจ้า

" อย่างนั้นก็มีเหตุเพียงพอแล้ว ที่จะให้เจ้าไปกำเนิดในร่างที่พฤกษาแห่งชีวิตสร้างขึ้น"

"ทำไมละครับ" พีทถามด้วยความสงสัยตามนิสัยของเขา

" พูดง่ายๆให้เจ้าเข้าใจ เพื่อให้เจ้าอยู่ได้ในโลกนั้นๆจะต้องมีร่างกายที่เข้ากันในแต่ละโลก และเพื่อรองรับพลังแรกกำเนิดจักรวาล รวมถึงวิญญาณ ของเจ้าที่มีพลังมหาศาลจากการสร้างขึ้นของข้า ร่างนั้นจะต้องมีธาตุต่างๆที่สมดุลและแข็งแก่ร่งซึ่งสิงมีชีวิตธรรมดาไม่อาจให้ได้" พระเจ้า

"จะง่ายขึ้นถ้าท่านสร้างร่างให้ผมเลย" ความสงสัยสำหรับพีทยังคงมีอยู่ตลอดเวลา

"นั่นก็ถูก แต่ข้าพยามหลีกเลี่ยงการแทรกแซงในทุกรูปแบบ" พระเจ้าตัดบท

"โลกแห่งนั้นเป็นไงบ้างครับ"พีทถาม

"มันเป็นโลกแห่งเวทมนต์อีกอย่างความทรงจำของเจ้าจะไม่ถูกข้าลบ นั่นแทนคำขอโทษจากข้า เอาละถึงเวลาแล้วจะมีอีกผู้หนึ่งคอยดูแลเจ้าอยู่ที่ปลายทางไว้ค่อยไปถามเค้าหากเจ้ายังมีสิ่งที่สงสัยพร้อมจะมีสิ่งที่ข้าจะให้เค้ามอบให้เจ้า" พระเจ้า

ประตูมิติเปิดขึ้นพร้อมกับจิตวิญของพีทถูกดึงดูดเข้าหามหาพฤกษาแห่งชีวิต

///////////////////////////////////////////