"กลิ่นรักปรลัย"
สองกมลกึ่งร้อง เรียกหา
แต่ทว่าฟ้าแยกรา ร่ำไห้
สองรักจักต้องลา ปรลัย
เพียงพี่คาดหวังไว้ ได้รักน้องก็พึงพอ
กราบบบบบบบบบบบสวัสดีพ่อแม่พี่น้องทู้กกกคนนนนน
เผอิญช่วงนี้ ติดแนวย้อนยุค (อีกละ555+)
ก็เลยถือโอกาศมาเปิด นิยายเรื่องยาวที่ออกแนวคุณหลวงสุดๆ
ปรบมือให้กับ
กลิ่นรักปรลัย
ด้วยค้าาาาาาา
แปะ แปะ แปะ
- คำเตือน -
นิยายเรื่องนี้ผู้เขียนใช้จินตนาการล้วนๆไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด
ทั้งเหตุการณ์ สถานที่ ตัวละครเป็นเพียงการสมมุติทุกประการ
ขออย่าได้คิดเป็นจริงเป็นจังแล้วจำนำไปสอบวิชาประวัติศาสตร์นะจ๊ะ
++INTRO++
ว่าน : ทำไมที่นี่ถึง....
??? : นี่เจ้าเป็นใคร บังอาจมาเหยียบบนเรือนของคุณหลวง!!
ว่าน : เอ๊ะ!?
??? : ยังมาทำหน้าเหมือนเห็นผีอีกเจ้าโจร ข้าจะจับตัวเจ้าไปโบยเสียให้เข็ด
ว่าน : ผะ...คุณเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่ใช่โจร!!
??? : พ่อว่านเคยอยู่เมืองอีหรอบรึ มิน่า ความรู้ช่างแตกฉานแถมยังพิลึกคน (ห่ะๆ)
ว่าน : ผมไม่ได้พิลึกนะ!
??? : โอ้...แหย่นิดแหย่หน่อย ก็อารมณ์เสียแล้วหรือ แก้มแดงเป็นลูกตำลึงแล้วพ่อว่าน (ยิ้มกริ่ม)
ว่าน : (เอามือจับหน้าตัวเอง)
??? : (ท่าทางน่าเอ็นดูอะไรเช่นนี้) <<< นึกในใจ
เอาล่ะพ่อว่าน...กินน้ำฝนลอยดอกมะลิให้ชื่นใจเสีย แล้วอย่าโกรธเราล่ะ
ว่าน : ผมไม่โกรธเรื่องแค่นั้นหรอกน่ะ
??? : หมายถึงเรื่องนี้ต่างหาก (รีบขโมยหอมแก้มอย่างรวดเร็ว)
ว่าน : /////////////
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สำหรับนักอ่านคนไหนรอซีรี่ย์ วรรณคดีไทยกันอยู่ เรายังไม่ลืมนะเดี๋ยวมาต่อให้ (ขก.เฉยๆ
ติดสอบด้วย)
และช่วยพิจารณาเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจด้วยนะจ๊ะ...
จุ๊บๆ
Guest
