THE MEMORY LOVE ขอโทษที่ฉันลืม

THE MEMORY LOVE ขอโทษที่ฉันลืม..

#ยำรวมมิด ซี๊ดด..อ๊า~ >∆<)/

  เป็นอีกครั้ง ที่ซารอนคนนี้ ต้องคอยย้ำเตือนความจำและต้องรักษาความรู้สึกแห่งความสุขของตัวเองเอาไว้ แต่ไม่ง่ายเลยเมื่อฉันเองยังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไง ทำไมพระเจ้าใจร้ายเยี่ยงเน้!! ไม่ยุติธรรมเลย เอาความสุขของฉันคืนนี้มานะ ท่านจะให้ฉันได้จดจำความสุขบ้างไม่ได้รึไงนะ..อ๊ากกก!! #เรื่องนี้ก็ไม่ควรพลาดนะคะ( ^∆^)

  **เรื่องของเฮียอันยองและซารอน โผ่ลมาตามป๊ะป๋ากับหม่ามี๊ที่รักแล้วนะ

  **ฝากผลงาน:: Devil Boys ร้ายจนต้องร้องขอชีวิต

  และสวัสดีค่ะรีดทุกคนนะคะ #นางเอกของเรื่อง(นามปากกา)

#นิยายเรื่องนี้ขอสงวนลิขสิทธิ์ใครจิ้กหรือนำไปดัดแปลง (เราดำเนินคดีตามตัวนะคะ::พร้อมแจ้งลบกระทู้ทันทีที่เจอ ) และไม่อนุญาติให้นำเนื้อหาเรื่องบางฉากบางตอน และกระทำการคัดลอกหรือทำซ้ำ ก่อนได้รับอนุญาติไปเผยแพร่ และไม่ว่าจะกรณีใดๆทั้งสิ้น จะถือว่ามีความผิด ฐานละเมิดลิขสิทธิ์ของเรา เราจะแจ้งดำเนินเรื่องทันทีเช่นกัน และช่วยเป็นหูเป็นตาให้ไรท์ด้วยนะคะ เข้าใจตามนี้..ok!

#โลกสวยอย่าอ่าน เชิญ..ป้ายหน้าใสๆจ้ะ ;"}

#Cr.Google and around the worlds.

#รูปที่ได้นำมานั้นเป็นแค่คาแลคเตอร์ของตัวละครไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องแต่อย่างใดและรูปภาพสถานที่นั้นนำมาเพื่อให้เกิดความมโนของทุกท่านอย่างสมจริง ไม่ได้มีเจตนาทำลายให้เสียภาพพจน์แต่อย่างใดนะคะ โปรดเข้าใจ และขออภัยที่ไม่ได้บอกกล่าวเพราะไม่รู้จะไปบอกผู้ใด และขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยนะคะ Cr.Google. อิอิ ด้วยรักและฟรัคยูค่ะ #คนแต่งเป็นคนตลกค่ะ และอย่าเบ๋ปากใส่เลยนะคะ( ^.,^)v  ปล.ฝากติดตามและเป็นกำลังให้กันด้วยน้า อาจจะผิดเพี้ยนไปบ้าง หรืออัพเดตล่าช้าก็ขออภัยด้วยนะคะ รักกดไลค์ ใช่กดอ่านเยอะๆ (อย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยน้า)อ่านกันเยอะๆกดไลค์กันเยอะๆ สนับสนุนกันให้เต็มที่ ฮุฮุ แต่ขอบอกก่อนเลยว่าเนื้อหาเรื่องราวในเรื่องเรียกได้ว่าเด็ดจริง น้ำเจิ่งนองกันเลยทีเดียว และยังมีความน่ารักมุ้งมิ้งฟรุ๊งฟริ้งกันซะจริงๆ และอย่าลืม หมอนพร้อม ผ้าห่มพร้อม เตรียมมันลงไป ฟินกันให้ตายไปตามๆกันเลยนะคะ พอๆ #มีความสปอยหนัก งั้นเชิญเลื่อนอ่านได้เลยนาจา รักคนอ่าน..(  >3<)/

#บทนำ

ทุกๆคนอาจจะไม่เคยนึกถึงเรื่องแปลกๆบนโลกใบนี้ การที่ต้องเสียความทรงจำในช่วงๆที่เรามักจะมีความสุขที่สุดไป แต่ละนาทีแต่ละชั่วโมง มันแย่แค่ไหน นี่ก็เป็นเรื่องที่แปลกเช่นกันค่ะ และที่น่าแปลกกว่านั้น คือการที่ฉันยังสามารถใช้ชีวิตที่แสนจะปกติได้โดยที่ไม่ได้หลงลืมมันไป เช่นการเรียน ครอบครัว เพื่อนฝูง เป็นต้น มันยังดำเนินไป เหมือนกับว่าฉันไม่เคยได้สูญเสียมัน แต่สิ่งที่สูญเสีย มันคือความทรงจำในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งของฉันเมื่อเริ่มรู้สึกดีๆ และมีความสุขกับอะไรสักอย่าง หรือใครสักคน?

"ซารอนไหวมั้ย"

บันนี่เพื่อนชายคนสนิท เอ่ยถามหลังเห็นอาการหน้าซีด ของฉันตั้งแต่บ่ายจนถึงเลิกเรียนในตอนนี้ ก็ยังคงถามเพราะความเป็นห่วง

"ไหวสิ ไม่ต้องห่วงหรอก นายไปเรียนพิเศษเถอะ ถ้านายเข้าไปสาย แม่นายได้หมายหัวฉันแน่ๆเลย ><"

"ก็ฉันห่วงเธอหนิ ไม่มีฉันสักคน ใครจะคอยช่วยเธอ ฮะ ยัยบ๊อง^^"

ว่าแต่ปากก็ได้นะ ไมมือต้องเอามาโยกหัวฉันไปมาด้วยเนี่ย แค่ไม่สบายนะ ไม่ได้ตายที่จะทำไรไม่ได้ "

"ฉันยังโอเค เห็นมั้ยๆ ฮ่าๆ นายเข้าไปได้แล้วไว้เจอกันพรุ่งนี้"

"อืม มีไรโทรหาฉันนะ"

"รู้แล้วน่าคุณชายบันนี่ ^^"

"อย่ามาล้อเลียนนะเว้ย เดี๋ยวก็จับไถข้างทางซะ เธอจะไม่ได้กลับบ้าน ฮ่าๆๆ"

"อยากตายรึไง ไอ้บ้า! ไปแล้วๆ~"

เราสองคนโบกมือลากันที่หน้าตึกเรียนพิเศษ..

***พลิกเลื่อนหน้าต่อไปได้เลยน้า..ชอบกดไลค์ใช่กดแชร์อ่านเยอะๆนะคะ***