บรรยากาศตอนเช้าที่อเมริกาวันนี้หนาวจัง หิมะก็ตกหนัก หนาวขนาดนี้มันก็ทำให้คิดถึงแม่ อยากรับไออุ่นจากอ้อมกอดแม่เหมือนตอนเด็กๆเนอะ
แต่!!.. หนาวขนาดนี้มันก็ทำให้คิดถึงใครบางคนเหมือนกัน คนที่ไม่อยากคิดถึง คนที่ทำให้ร่างกายเราร้อนรุ่มได้ขนาดนั้นในตอนนั้น คิดแล้วขนลุกเหมือนกัน ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไร?? ใครรู้ช่วยบอกเราที
“ฮัลโหล แม่คะ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมคะ ตอนนี้ที่อเมริกาหิมะตก หนาวมากเลยค่ะแม่” ฉันกดโทรศัพท์ โทรไปหาแม่ที่อยู่ประเทศไทย
“แม่สบายดีลูก วันนี้ลูกจะกลับมาหาแม่ที่ไทยแล้วใช่ไหม?”
"ใช่คะพายกลับวันนี้คะ กว่าจะถึงไทยก็ 2-3 ทุ่มนะคะแม่"
"ถึงแล้วก็โทรมาบอกแม่นะลูก แม่จะไปรับที่สนามบิน" น้ำเสียงดีใจของผู้เป็นแม่ ที่จะได้เจอลูกสาว หลังไม่ได้เจอกันกว่า 2ปี
"ค่ะ ไว้เจอกันนะคะแม่"
"จ้ะๆ" ^^
หลังจากวางสายแม่ไป ฉันก็ไปเก็บกระเป๋าเตรียมตัว กลับมาเรียนที่ไทยต่อ หลังจากที่ไปเรียนอยู่อเมริกามา2ปี
ฉันชื่อ พาย ตอนนี้อายุ 20 เมื่อ 2ปีก่อนต้องมาเรียนต่อที่อเมริกา เพราะต้องมาอยู่กับพ่อ พ่อต้องมาทำงานที่อเมริกา แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลเดียวที่ฉันตัดสินใจไปอยู่กับพ่อ แทนที่จะอยู่ที่ไทย เพราะมันมีเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้ฉันตัดสินใจแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันต้องกลับไปอยู่ที่ไทยเพราะ ต้องไปอยู่ดูแลบ้านแทนแม่ แม่จะไปทำงานที่ต่างจังหวัดหลายเดือน...
20.30 น.
(ฮัลโหล..) เสียงแม่รับโทรศัพท์และรีบพูดด้วยความดีใจ
"แม่คะ พายถึงสนามบินแล้วค่ะ"
(จ้ะ แม่รออยู่หน้าสนามบินน่ะลูก เดินมาเลยจ้ะ)
"ค่ะ กำลังเดินไปแล้วค่ะ แค่นี้นะคะแม่"
(จ้ะๆ)
คิดถึงแม่จัง... ไม่เจอกันมาตั้ง 2ปี ได้แต่โทรคุยกัน ถ้าเจอแม่นะ จะกอดให้หายคิดถึงเลยยยยย ^^
"พายยยย" แม่ตะโกนเรียกเสียงดัง พร้อมกับอ้าแขนรอให้ฉันวิ่งเข้าไปสวมกอดอยู่ข้างหน้า
"แม่ค่ะ" ^^
อ้าาา.. กอดนี้ที่รอคอย ฉันวิ่งเข้าไปกอดแม่อย่างแน่น จนแม่แทบจะหายใจไม่ออก และแอบแซวแม่ในใจนิดๆไม่เจอกันตั้ง 2ปี แม่นี่สวยเหมือนเดิมเลยนะเนี่ยยย! ไม่น่าล่ะลูกไม้หล่นไม่ไกลต้น แม่สวย ลูกก็สวย (หลงตัวเองไปรึป่าว?! - -*)
"สวยขึ้นเยอะนะเนี่ยเรา" ^^ แม่ชมฉันด้วยหน้าตายิ้มแย้ม แก้มแทบปริ
"ไม่หรอก แม่ไม่เจอพายนานเลยคิดไปเองรึเปล่า" ^^
รึว่าจริง เมื่อตะกี้ พึ่งมีผู้ชายกลุ่มนึงเดินผ่าน หันหน้ามองฉันจนเดินชนเสาร์กันทั้งกลุ่มเลย 5555 (เว่อร์ไปมั้ยเธอ!!! - -)
"ไม่หรอก แม่พูดจริงจ้ะ! เป็นยังไงบ้างลูก?"
"สบายดีค่ะ แม่ล่ะ เป็นยังไงบ้างคะ" จริงก็ไม่น่าถามหรอก สวยสองพันปีแบบนี้ แข็งแรงอยู่แล้วแหละ 5555
"สบายดีเหมือนกันลูก ป่ะ! กลับบ้านกัน" แม่พูดพร้อมกับจูงมือฉันไปขึ้นรถที่จอดอยู่
"ค่ะ"
“แม่ทำกับข้าวที่ลูกชอบไว้ให้ลูกด้วยนะ ลูกหิวรึยัง?”
“หูยยยย กำลังหิวเลยค่ะแม่ คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ที่สุด!! พายจะกินให้เกลี้ยงเลยค่ะ” ^_^
“ตามใจเลยลูก แต่ระวังอ้วนนะ” แม่พูดพรางหัวเราะไปด้วย
ระหว่างเดินทางกลับบ้าน.. เราคุยกันเยอะมาก ตามประสาแม่ลูกที่ไม่ได้เจอกันมากถึง 2ปี และสิ่งที่ไม่อยากได้ยินก็มาถึง..
“ลูกจำคิริน ลูกของเพื่อนพ่อได้ไหม ที่เมื่อก่อนลูกสนิทกับเขามากๆเลยนะ”
“อะ อ่อ.. จำได้ค่ะ มีอะไรหรอคะแม่?” ฉันถามด้วยความสงสัย
“คือ.. แม่จะให้ลูกไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเดียวกับเขาน่ะ เรียนคณะเดียวกันด้วยนะ” ^^
“อะไรนะคะแม่!! ทำไมแม่ให้พายไปเรียนที่นั่นล่ะคะแม่?” ฉันพูดออกมาด้วยความตกใจ เพราะคิดว่าคงจะไม่กลับไปเรียนที่เดียวกับอีตานั่นอีกแน่ๆ
“ทำไมล่ะลูก? ก่อนลูกจะไปเรียนต่อที่อเมริกา ลูกก็เรียนที่เดียวกับเขามาตลอดหนิ” แม่พูดพรางช่วยฉันขนของลงจากรถ
“ก็.....” ฉันพูดไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าเหตุการณ์เมื่อ 2ปีก่อน ให้แม่ฟังยังไง
“ก็.. ก็อะไรลูก?”
“เปล่าหรอกค่ะ ไม่มีอะไรหรอก” ฉันตัดสินใจตอบกลับไปแบบนั้น เพื่อที่จะได้ไม่ต้องตอบคำถามของแม่
“มีอะไรก็เล่าให้แม่ฟังได้นะลูก ถ้ามันร้ายแรงหรือยังไง แม่จะได้ให้ลูกไปเรียนที่อื่น”
“ไม่มีอะไรค่ะแม่” ฉันได้แต่ทำหน้าหงอย เพราะฉันเล่าเรื่องนั้นให้แม่ฟังไม่ได้จริงๆ
“โอเคจ้ะ แม่ติดต่อกับทางมหาวิทยาลัยไว้แล้ว ทางมหาวิทยาลัยบอกว่า ให้ลูกเริ่มไปเรียนพรุ่งนี้ได้เลย แม่ซื้อชุดนักศึกษาไว้ให้ลูกเรียบร้อยแล้ว เตรียมตัวให้พร้อมนะลูก” ^^
“ค่ะ” - - ฉันตอบกลับด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดีใจ (เหรออออออ!!!!!)
พรุ่งนี้แล้วสินะ! ที่จะไปเรียนวันแรก คือแบบว่า ฉันไม่มีปัญหากับที่เรียนหรอก แต่มีปัญหากับใครบางคนต่างหาก!!! มันเป็นปัญหาที่ยากจะเล่าให้ใครฟัง แม้แต่แม่ตัวเองก็ไม่อยากเล่าให้ฟัง
เรื่องมันมีอยู่ว่า.. ย้อนกลับไปเมื่อ 2ปีก่อน
ฉันมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ซึ่งเป็นลูกของเพื่อนพ่อ แต่ก่อนเราสนิทกันมาก เล่นด้วยกันมาแต่เด็ก เรียนที่เดียวกัน ทำอะไรด้วยกัน ฉันไม่รู้ว่าจะเรียกความสัมพันธ์นี้ว่ายังไง เราสนิทกันมาก มากจนบางครั้งฉันคิดว่ามันมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่เราไม่เคยพูดอะไรทำนองขอคบกันเลย จนมาวันหนึ่ง.. ฉันเอาหนังสือการ์ตูนไปคืนเขาที่บ้าน บ้านเราอยู่ตรงข้ามกัน อย่างที่บอกว่าเราชอบและทำอะไรเหมือนๆกัน แนวการ์ตูนที่อ่านเลยเหมือนกัน ฉันเปิดประตูเข้าไปเลยเจอแม่ของเขาก่อน
“พาย.. มาหาคิรินหรอลูก นอนอยู่บนห้องนู่นแหน่ะ” แม่ของคิรินทักฉันเหมือนทุกวัน
“ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณป้า” ^^ ด้วยความที่เราสนิทกัน ทำให้ฉันเข้าออกบ้าน เดินไปไหนได้ทุกซอกทุกมุมเป็นเรื่องปกติ
ฉันเดินย่องขึ้นบันไดและหมุนลูกบิดประตูห้องของคิริน เบาๆ เพราะคิดว่าจะแกล้งให้เขาตกใจเล่น
(แกร๊ก..)
“แบร่!!! ฮ่าๆๆๆๆ”
“เห้ย!!!”
ภาพที่เห็นตรงหน้ามันกลับทำให้ฉันขำไม่ออก คิริน.. คิรินกำลังช่วยตัวเองอยู่!!! อ๊ากกกกก!! จะทำอะไรทำไมไม่ล็อคห้องก่อนว้า!! แกทำแบบนี้ทำไม ฉันหน้าแดงและตกใจมาก ตั้งแต่เกิดมาพึ่งจะเคยเห็น (ชอบล่ะสิ หึหึ >///<)
“ทำไมไม่เคาะประตูก่อนอ่ะพาย!!” -*- คิรินถามด้วยสีหน้าที่ยากจะคาดเดา มันไม่เหมือนสีหน้าที่ฉันเคยเห็นมาก่อน
“ก็... ก็ฉันจะแกล้งแกไง ใครจะไปรู้ว่าแก.. กำลังทำอะไรแบบนั้นอยู่ >///<*
“จะแกล้งฉันใช่ไหม!!! มานี่เลย!!!” คิรินพูดพรางเดินมาดึงมือฉัน ทำให้ฉันล้มลงไปบนที่นอน แล้วเขาก็ลุกไปล็อคประตู
เดี๋ยวๆๆๆ ตาฉันไม่ได้ฝาดใช่ไหม เขาใส่แต่เสื้อ และยังไม่ได้ใส่กางเกง เพราะตกใจเลยรีบคว้าผ้าห่มมาปิดไว้ก่อน แล้วเขาลากฉันมาบนที่นอน นี่เขาจะทำอะไร?? ฉันทั้งตกใจ และน้าแดง ตัวนี่สั่นไปหมด
“นี่แกจะทำอะไรอะคิริน!!! “ ฉันพูดพรางจ้องหน้าเขา เผื่อจะเรียกสติของเขากลับมาได้บ้าง
“ก็.. จะทำในสิ่งที่ฉันทำค้างไว้นี่ไง เป็นเพราะแกแท้ๆ ฉันเลยยังไม่ถึงจุดๆนั้น!!” - -* คิรินพูดพรางจับตัวฉันกดไปบนที่นอนแล้วขึ้นมาค่อมบนตัวฉัน และจับแขนทั้งสองข้างของฉันไว้
“อะไรนะ? แกจะทำอะไรเนี่ย ปล่อยฉันนะ!!!” T T ฮือออออ.. ไอนั่นมันผงาดเหลือเกิน ช่วยด้วยยย ช่วยพายด้วยยยยย!!!
“เดี๋ยวก็รู้” น้ำเสียงที่คิรินตอบมา มันช่างทำให้ฉันหนาวเหลือเกิน ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้
เขาก้มหน้าลงมาซุกไซร้ที่ขอของฉัน ซ้ายที..ขวาที.. และก้มลงจูบฉันด้วยสัมผัสที่เร่าร้อน!! เหมือนเสือที่หิวโหย ฉันพยายามขัดขืนสุดกำลัง แต่ดูเหมือนว่า แรงของฉันจะสู้แรงของเขาไม่ได้ เสียงหายใจของเขารุนแรงมาก จากจูบที่ว่าเร่าร้อนแล้ว เทียบไม่ได้กับจูบนี้ที่กำลังมาถึง เขาค่อยๆเอาลิ้นของเขาเข้ามาในปากฉัน จนมันไปสัมผัสกับลิ้นของฉัน เขาเอาลิ้นของเขาถูกับลิ้นของฉันเบาๆไปมา มันทำให้ฉันรู้สึกบางอย่าง จากที่ขัดขืนสุดกำลัง กลับตัวอ่อนระทวยไปหมด เขาจึงค่อยๆเอามือมาปลดกระดุมเสื้อของฉันทีละเม็ด..ทีละเม็ด.. พร้อมกับขณะที่เขากำลังซุกไซร้ต้นคอฉันอยู่ ในสมองของฉันตอนนี้ มันไม่มีคำว่าขัดขืนอีกต่อไป เมื่อเขาปลดกระดุมของฉันหมด เขาก็ค่อยๆสอดมือไปที่ด้านหลังของฉันเพื่อปลดตะขอยกทรง และค่อยๆถอดเสื้อและยกทรงของฉันออกรวมถึงถอดเสื้อของเขาด้วย ตอนนี้ร่างกายเขาไม่มีอะไรปกคลุมอยู่อีกต่อไป ในขณะนั้น .. เขาค่อยๆ ลูบไล้ลิ้นของเขาจากคอฉันผ่านเนินอกและหน้าท้องอย่างเบาๆ มันทำให้ฉันขนลุกซู่!! และมือก็เรื่มปลดตะขอกางเกงฉัน และถอดมันออกพร้อมกับกางเกงในของฉัน ตอนนี้เราเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ เขาเริ่มเคลื่อนย้ายลิ้นของเขาไปมา บริเวณยอดปทุมถันของฉัน พรางเอานิ้วเกลี่ยๆบริเวณปุ่มประสันของฉันไปมา และเริ่มเอานิ้วเรียวยาวของเขาสอดใส่ผ่านกลีบกุหลาบเข้าไปในร่องสวาทของฉัน เขาดึงนิ้วเข้าออกช้าๆอยู่หลายที จนทำให้มีน้ำใสๆออกจากร่องสวาทของฉัน และเขากำลังจะเอาเจ้าโลกของเขาสอดใส่เข้ามาในร่องสวาทของฉัน เสียงนี้ก็ดังขึ้น!!
“คิริน.. พาพายลงมากินขนมข้างล่างเร็ว หรือว่าจะให้แม่เอาขึ้นไปให้ดี?” เสียงแม่ของคิริน ตะโกนถามมาจากชั้นล่าง
มันเหมือนเสียงสวรรค์ของฉันที่ดังขึ้นมาเพื่อช่วยเรียกสติของฉันและคิรินกลับคืนมา (สำหรับฉันอาจเป็นเสียงสวรรค์ แต่คิรินนี่ก็ไม่รู้สิ 55555)
“ครับๆ เดี๋ยวลงไปครับ แม่ไม่ต้องยกขึ้นมาให้ผมหรอก..” คิรินตอบพรางลุกขึ้นใส่เสื้อผ้า อย่างรีบร้อน เพราะกลัวแม่จะขึ้นมาเสียก่อน
“แกรีบใส่เสื้อผ้าสิพาย!!!” -*- คิรินพูดพร้อมทำสีหน้าเสียอารมณ์อย่างแรง!!!
ฉันได้แต่งง ว่าฉันผิดอะไร เขาเป็นคนเริ่มแท้ๆ ทำไมถึงมาตะคอกฉัน แทนที่จะเป็นฉันมากกว่าที่จะตะคอกใส่หน้าเขา แต่ช่างเถอะ ฉันจึงรีบใส่เสื้อผ้า เพราะกลัวคุณป้าจะขึ้นมาตามเหมือนกัน
พอเขาใส่เสื้อผ้าเสร็จก็รีบลงไปเพื่อไปเจอหน้าคุณป้าก่อน ปล่อยให้ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วตามลงไป ระหว่างแต่งตัวมันทำให้ฉันได้คิดว่า มันน่าอายแค่ไหนที่ทำแบบนี้ แฟนกันก็ไม่ใช่ เขาไม่เคยขอฉันคบเลย เราเป็นแค่เพื่อนสนิทกัน เพื่อนสนิทเขาทำกันแบบนี้ได้หรอ มันเลยทำให้ฉันอายมาก และโกรธเขาในใจเหมือนกัน พอฉันแต่งตัวเสร็จก็รีบตามลงไปและจะเดินออกจากบ้านนี้ไปเลย เพราะสู้หน้าเขาไม่ไหว
“อ้าวพาย!! จะกลับแล้วหรอ ไม่กินขนมก่อนหรอลูก??”
“อะ อะ เอ่อ ไม่เป็นค่ะ พายพึ่งอิ่มก่อนเอาหนังสือการ์ตูนมาคืนค่ะ” ฉันพูดพรางรีบวิ่งกลับบ้านโดยไม่ได้มองหน้าของคิรินเลย
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย จนฉันย้ายไปอยู่กับพ่อที่อเมริกานั่นแหละ เพราะฉันก็อายและโกรธจนไม่รู้จะสู้หน้าหรือคุยกับคิรินยังไง ส่วนคิรินก็ทำตัวดูปกติ นี่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรเลยหรอไงที่ทำกับฉันแบบนั้น นี่ฉันคบกับเขาเป็นเพื่อนมาได้ยังไงกันคนแบบนี้!!
นี่แหละคือสาเหตุที่ว่าทำไมฉันจึงไม่อยากไปเรียนที่เดียวกับเขา เพราะฉันไม่อยากเจอหน้าเขาอีก.. ฉันทำตัวไม่ถูกจริงๆ ถ้าต้องเจอเขา แล้วดูสิ!! พรุ่งนี้ฉันต้องไปเรียนที่เดียวกับเขา แถมยังเรียนคณะเดียวกันอีกเนี่ยนะ ลาตายแพร๊บบบ!!!
ฟินล่ะสิ!!! รอติดตามตอนต่อไปนะค้าาา เป็นกำลังใจให้สตางค์แต่งต่อด้วยนะค้าาา
Guest
