เกริ่นนำ
ชายหนุ่มหญิงสาวคู่หนึ่งรู้จักกันทางโลกออนไลน์ สร้างความสัมพันธ์ทางใจมาเป็นเวลาเกือบหกเดือน แต่ยังไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน เพราะต่างก็คิดว่าเป็นเพื่อนกันในโลกสมมติก็เพียงพอแล้ว
แต่ด้วยความถี่ของคลื่นหัวใจที่จูนแล้วบังเอิญตรงกันอย่างดี ด้วยแรงโน้มถ่วงของความปรารถนาบางอย่างทำให้ทั้งสองก้าวขึ้นสู่ถนนที่มีปลายทางอยู่ ณ จุดเดียวกัน
หลังจากนั้น ทั้งสองคือชาย “สายธาร” กับสาว “เพลิงพราย” ทั้งคู่จะนำพาความสัมพันธ์ที่เคยเป็นแต่ในโลกสมมติไปสู่โลกแห่งความเป็นจริงด้วยวิธีการใด
ปล่อยตามไฟปรารถนาหรือหักห้ามมัน !
เชิญติดตามรสชาติกันได้เลยครับ
ตอนที่ 1
*****
เขาหลับตานึกถึงห้องพักที่แอบหมายตาไว้หน่อย ๆ ตามนิสสัยย่ำแย่ที่เขายังแก้ไม่ตก
“ฉิมพลีรีสอร์ต”
ตึ๊ก !
ตั๊ก !
ตึ๊ก !
ตั๊ก !
เสียงหัวใจเขาเต้นแรงยิ่งกว่าเสียงตึกถล่ม
ก็จะไม่ให้แรงขนาดนั้นได้ยังไง ในเมื่อเขามีนัดกับสาวสวยคนหนึ่งที่ไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อน
แม้เขาจะเคยคุยกันทางโทรศัพท์ ติดต่อกันทาง Facebook หรือ Line มาเกือบหกเดือนแล้วก็ตาม
เห็นแต่รูปใบหน้าสวยปิ๊งในจอโทรศัพท์ แต่ใครเล่าจะยืนยันได้ว่าเป็นรูปจริงของเธอในนาม “เพลิงพราย”
และเขาในนาม “สายธาร” กำลังเดินทางไปพบกันในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
เขาจอดรถในปั๊มน้ำมันแล้วขึ้นไปนั่งรอที่ร้านกาแฟพร้อมกับสั่งกาแฟรสเข้มข้นร้อน ๆ หอมกรุ่นจากสาวเสิร์ฟแสนสวยน่ารักมานั่งดื่มฆ่าเวลารอคอยคนที่ไม่เคยเห็นตัวเป็น ๆ กันมาก่อน
โลกการสื่อสารสมัยใหม่เป็นสะพานให้ทั้งสองได้โคจรมาพบกัน
ได้คบหากันในโลกใบใหญ่ไพศาล แต่เป็นมุมส่วนตัวในโลกออนไลน์
ทั้งตื่นเต้นและตื่นตระหนกก็ปานกัน หลายเรื่องหลายประเด็นที่สุมรุมเข้ามาถามตัวเอง
“แน่ใจแล้วเหรอ”
“มั่นใจจริงหรือ”
แต่ชายหนุ่มไม่ได้คิดหาคำตอบใด ๆ ให้เปลืองเวลาที่มีไม่มากนัก แถมยังสลัดความว้าวุ่นทั้งหลายทิ้งลงไปในถังขยะหน้าร้านขายของพร้อมกับใบบิลจิปาถะ
เหลือไว้แต่อารมณ์หวั่นไหวของหัวใจที่เฝ้าถามถึงใบหน้าและรอยยิ้มอันเพริดพราวนั้น
เมื่อรถเก๋งสีแดงสด ๆ เลี้ยวขวับเข้ามาที่ปั๊มน้ำมัน หมายเลขทะเบียนตรงตามที่เจ้าของรถบอกก่อนหน้านี้
มันทำเอาหัวใจเขาเกิดอ๊าฟเตอร์ช็อคครั้งใหญ่
สั่นระรัว ระริ้ว พลิ้วพรายเหมือนหัวใจจะวายตาย
ถ้ามันเป็นเสียงดังทะลุออกมาจากผิวหนังได้เหมือนเสียงกริ่งโทรศัพท์คงโดนลูกค้าที่นั่งละเลียดกาแฟอยู่ในร้านมองค้อนตาเขียวปัดมาหลายคนแล้ว
แต่ครั้นพอมองเห็นร่างของหญิงสาวที่กำลังก้าวอย่างสง่างามลงจากรถทำให้เขาชักไม่มั่นใจตัวเองซะแล้ว
“สวยปิ๊งหมื่นล้านขนาดนี้เชียวหรือ เพลิงพราย”
เขาครางออกชื่อในโลกออนไลน์ของหล่อนอยู่ในลำคอ เพื่อสร้างความมั่นใจในตัวเองให้กลับมาเหมือนเดิมเขาจึงยืดอกขึ้นตั้งมั่นพร้อมมองเงาตัวเองในกระจกใส่แผ่นใหญ่ที่ใช้เป็นฝาร้านกาแฟ
ชายหนุ่มค่อย ๆ ฉีกยิ้มที่มุมปากโดยไม่สนใจอะไรอีกแล้วในโลกนี้ พร้อมกับโชว์หุ่นสมาร์ทแมนขึ้นต้อนรับหญิงสาวที่เดินตรงเข้ามาหาซึ่งหล่อนได้ส่งยิ้มหวานมาทักทายเช่นกันจากลักษณะการแต่งตัวและจุดนั่งตามที่เขาได้บอกไว้
เป็นการปลอบใจที่มาถูกเวลาพอดี
ริมฝีปากแดงระเรื่อด้วยเลือดฝาดโดยธรรมชาติ อิ่มเอิบสว่างใสทั่วใบหน้าวัยสาวย่างเบญจเพส
ทุกคนในร้านกาแฟมองมาเป็นจุดเดียว
“เป็นคุณเพลิงพรายจริง ๆ หรือครับ”
เขาเกือบจะหลุดปากถามออกไปเช่นนั้นจริง ๆ
ซึ่งมันไม่ใช่ความฉลาดแม้สักนิดที่จะฆ่าตัวตายด้วยคำพูดโง่เขลานั้น
เขาจึงสะกดกั้นความรู้สึกสงสัยไว้ในใจ
“รอนานไหมคะ”
หล่อนถามเบา ๆ
แต่ทว่า เสียงนั้นชัดเจน สดใสมีแววกังวานสะท้านอยู่ในโสตประสาทของเขา
“ไม่นานหรอกครับ เชิญนั่งก่อนครับ ทานอะไรก่อนไหมครับ”
เขาทำอะไรไม่ถูก อาการของเขาคงออกงก ๆ เงิ่น ๆ น่าเกลียดทีเดียว
“น้ำเย็นก็ได้ค่ะ คุณสายธารคะ”
สายธารสั่งน้ำให้หญิงสาวอย่างกระตือรือร้น
ในยามที่มีโอกาสดี ๆ เช่นนี้เขาย้ำบอกตัวเองเสมอว่าจะต้องพยายามทำตัวเองให้ดูดี มีมารยาทมากที่สุด
ไม่ใช่ทำตัวเป็นผู้รากมากดีอะไรหรอก
แต่ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาต่างหากที่มีอำนาจเหนือจิตใจอย่างร้ายแรง หล่อนควรจะได้รับแต่สิ่งดีงามควรค่าแก่ความพึงพอใจจากการกระทำของเขา
การวางตัวให้ถูกใจหล่อนจะมีอะไรดีไปกว่าเรื่อง “มารยาท” อีกล่ะ แม้จะฝืนธรรมชาติตัวเองไปบ้างก็คงจะได้รับการอภัยจากสาวสวยดุจเทพธิดาคนนี้ไม่มากก็น้อย
หากเขาพลาดพลั้งไปบ้าง!
เขามองหล่อนเพื่อทบทวนความสัมพันธ์ที่เคยสื่อสารทางเสียงและทางข้อความในโลกออนไลน์
และเขาก็เชื่อว่าหล่อนก็คงพินิจพิจารณาเขาในลักษณะไม่แตกต่างกัน
รูปร่างหน้าตาของใครก็ตามที่มองเห็นกันภายนอก ซึ่งเดินสวนกันไปมาทุกวัน ไม่อาจรู้จักกันได้เพียงแค่เห็นเปลือกนอกอันผิวเผินเท่านั้น
ความคิด
ความรู้สึก
และรสนิยมจากการพูดคุยกันต่างหาก
แม้จะไม่เคยเห็นหน้าจริง ๆ กันมาก่อนก็ตาม
ดังเช่นที่ทั้งสองกำลังได้รับผลนั้นอยู่ในขณะนี้
เพียงแต่นั่งทบทวนเส้นทางข้างหลังว่าเคยพูดจากันเรื่องอะไรบ้าง หลายมุมมอง หลากหลายความรู้สึก
ซึ่งเคยถกเถียง แลกเปลี่ยน ปรับตัวและปรับใจรับส่งคลื่นความถี่ของหัวใจกันไว้
จากนั้นก็เป็นเรื่องข้างหน้าซึ่งไม่มีใครล่วงรู้ได้เลยว่า
รสชาติจะหวานฉ่ำ
เสียวสยิว
พลิ้วพราวไปทั่วทุกขุมขน หรือว่า
จะแสบสัน เผ็ดร้อนเพียงใด
รู้แต่ว่า !
เพลิงพรายและสายธารพร้อมแล้วสำหรับเดินทางสู่ขอบฟ้าแห่งฝันซึ่งเฉิดฉายระยิบพริบพราวอยู่เบื้องหน้าแล้ว
เมื่อทั้งสองเลี้ยวรถเข้าไปตามลูกศรสีแดงมีป้ายเขียนไว้เด่นชัด
“ฉิมพลีรีสอร์ต”
**************
(อ่านแล้วเป็นไงบ้างเอ่ย – ช่วยทักทาย ติชม เจ็บ ๆ แสบ ๆ คัน ๆ มาบ้างก็ได้ครับ เพื่อจะได้ปรับปรุงรสชาติให้ถูกปากถูกคอมากขึ้น ถึงยังไงก็ต้องขอบคุณมาก ๆ ที่กรุณาติดตามอ่านจนจบครับ-ขอฝากเรื่องนี้ด้วยนะครับนักอ่านทุกท่าน)
Guest
