Land of the Hunters (ดินแดนของเหล่านักล่า)

youtube

Land of the Hunters

(ดินแดนของเหล่านักล่า)

คฤหาสตร์หลังโตและเหล็กกล้าสูงตระง่านเสียดฟ้าในปารีส  ปราสาทสิบหกชั้นเป็นที่พักแสนเก่าคร่ำคร่ามานานนับร้อยปี เมื่อเทียบกับภายในปราสาทแห่งนี้เป็นที่พักอาศัยสุดหรู ต่างจากภายนอกคฤหาสตร์อย่างเห็นได้ชัด ชั้นสิบหกบนห้องใต้หลังคามีเหล่าขยะโสโครกและสิ่งปฎิกูล จำพวกหยากไหย่ของปิศาจตัวจิ๋วเกาะติดตามซอกซอนของมุมห้องทั้งสี่มุม เครื่องใช้อันมีค่าถูกวางอย่างไม่เป็นระเบียบพื้นของห้องเต็มไปด้วยคราบโลหิตและเศษแก้วใส หน้าต่างกระจกบานมหึมาสูงจากเพดานจรดพื้นห้อง กระจกเป็นรอยร้าวแตกมากหลายตำแหน่ง     ทางน้ำสีเงินของแม่น้ำแซนไหลเอื่อยต่ำไปไกล ในคืนฟ้ามืดมักจะพบเห็นกลุ่มเมฆสีทองประกายหม่นที่ลอยละร่องอยู่เบื้องบน ถึงทิวทัศน์ด้านนอกน่าตื่นตา แต่ชายหนุ่มที่นั่งชมจันซากลับแสดงอาการไม่พอใจ เขาผละสายตาจากศศิธรเหลืองอร่าม ใบหน้าบึ้งตึง คิ้วขมวด ส่งสายตาดุร้ายมายัง ชายร่างเล็ก “ แปลบทความเซมิติกได้ยังหรือ?” เขาถามพร้อมเสยผมสีดำทะมึน

“ บทความนี่คงต้องใช้เวลาอีกนานครับ เพราะภาษานี้สับซ้อนและต้องใช้เวลาในการประมวลเวทย์ของผมยังรับบทความนี้ยังไม่ได้ คงต้องรอไปอีกสักระยะหนึ่ง” หนุ่มร่างเล็กที่คุกเข่ากับพื้นเงยหน้าเอ่ยอย่างใจเย็น

“ หงุดหงิดเฟ้ย!!” ชายร่างสูงก้าวเท้าเดินอาดๆ รองเท้าบูธสีน้ำตาลกระแทกกับพื้นกระเบื้องอย่างหัวเสีย

“ นี่..ดีสเทนนายก็อย่าเจ้าอารมณ์ไปหน่อยเลย ภาษานี้ต้องใช้เวลาในการไขความถ้านายรีบร้อนแล้วไขรหัสขณะนี้ บทความนั่นคงต้องแปรเปลี่ยนจากสภาพเดิมแน่” ชายผมขาวล้วนตีสีหน้าไม่พอใจกับเพื่อนชายที่นั่งจิบไวน์สีแดงอย่างใจร้อน

“ หุบปากเน่าๆนั่นซะ ถ้าพวก ลูเซียน กับฮันน่ารู้รหัสลับนี้ก่อนพวกเราจะแย่” เขาแกว่งแก้วราคาแพงใสทรงสูงเบาๆ

“ แล้วไงครับ?รหัสนั่นมันอยู่กับผม” ชายร่างเล็กชูกระดาษสีน้ำตาลแก่โบกสะบัด อย่างชัยชนะ

ดีสเทนชายตามองการกระทำที่โสโครกนั่นอย่างสะอิดสะเอียน

“ ตีสีหน้าเหมือนพวกปลาบู่อุ้มน้ำนั่นอีกหรือ..ท่านคิมเบอร์ก็บอกอยู่ว่าอย่าแสดงหน้าแบบนี้ก็ยังแสดงหน้าอย่างนี้อีกนะ”  ชายร่างสูงสวมหมวกเบเร่ต์สีแดงฉาน ยืนพิงฝาพนังห้องเงยหน้าขึ้นเอ่ยอย่างเวทนา

“ กล้ามากที่เรียกท่านแม่ของฉันว่าคิมเบอร์สั้นๆแบบนั้น” ดีสเทนวางแก้วทรงสูงบนโต๊ะไม้ผุๆ

และกระแทกแก้วอย่างโทสะ “ โว้วๆเจ้าพ่ออารมณ์เสีย” ชายสวมหมวกเบเร่ต์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

ขณะนั้นลมด้านนอกโผกระหน่ำอย่างแรง ทำให้บานพับสีเขียวสดกระเพื่อมออกจากกัน

แล้วปรากฏร่างของชายหนุ่มสวมเสื้อยีนต์ ผมสีทองหม่นพลิ้วไหวตามทิศของลม

ร่างสูงผมทองสีหม่นเงยใบหน้าหล่อๆขึ้นมาก่อนจะตีสีหน้าไม่พอใจ

“ โตจนป่านนี้แล้วยังไม่เลิกทะเลาะกันอีกนะพวกนาย” ร่างสูงสะบัดหน้ามองค้อนไปทางเพื่อนชายที่กำลังจะโต้วาทีอีกครั้ง

“ ทำไงได้เล่า เลโอนาโด้หาเรื่องฉันก่อน” ชายผมดำพร้อมกับกอดอกแสดงสีหน้าไม่พอใจ

“ พวกนายรบกวนเวลาพักผ่อนอันแสนสุขสบายของฉันสะได้”  หนุ่มร่างสูงก้าวเดินอาดๆมาอย่างงัวเงีย เขาหยีเส้นผมสีเหลืองอ่อนจนยุ่งเหยิง นัยน์ตาสีทับทิมเปี่ยมไปด้วยความอ่อนล้าจากการหลับไม่เต็มตื่น“ นึกว่าจะอยู่แต่ในโรงศพ” ชายสวมหมวกเอ่ยก่อนจะจัดหมวกสุดหล่อของเขาไปทางด้านขวา

“ หึ อยู่แต่ในโรงพวกนายก็พาฉันไปฝังฉันเลยสิท่า

“ คงจะราวๆนั้น” เลโอนาโด้ยักไหล่ ก่อนจะถอดเสื้อแจ็คเก๊ตออก ถึงแจ็คเก๊ตตัวเก่งจะเจาะรู

ไว้แต่เสื้อก็ยังรัดเม็ดกระดุมเม็ดกระจ่อยร้อย เขาจึงตัดสินใจใช้เวทย์แกะมันออก

“ อะบลาคาดาบลา จงแกะเม็ดกระดุมอันเลอค่านี่ด้วย” ชายร่างสูงเอ่ยคาถา เมื่อเอ่ยจบกระดุมก็หลุดออกอย่างง่ายดาย เขาจึงใช้มืออันสาบๆสองข้างแกะมันอย่างบรรจง

“ ถ้ามันจะยากขนาดนั้นก็เอาไปเผาซะ” ดีสเทนชายตามองเลโอนาโด้อย่างหงุดหงิด

“ ไม่ เสื้อนี้ออกจะแพงเผาไปก็เสียดายแย่”

“ งั้นก็ให้ฉันช่วยปลดกระดุมให้ก็สิ้นเรื่อง?” ดีสเทนเอ่ย “ ไม่...ฉันกลัวนายจะทำอะไรไม่ดีกับฉันตอนเผลออย่างจับไปทำอะไรงี้”  ชายร่างสูงทำท่าแปลกๆใส่ดีสเทน ทำให้เขาบันดาโทสะขึ้นมา“ ไปตายสะ”  ดีสเทนเอ่ยพร้อมกับชูไม้กะทาขึ้นมาเหนือหัว

ชายร่างสูงที่นั่งบนขอบระเบียงดีดตัวขึ้น พร้อมกับก้าวยาวๆมาอย่างช้าๆ

“ นี่พวกนายได้ยินอะไรไหม?” ชายหนุ่มผมสีบลอนด์เงิน เงียบพักหนึ่งก่อนจะวางตัวบนโต๊ะแล้วครุ่นคิด

“ ใช่เสียงงานเลี้ยงไหมครับ?” ชายร่างเล็กเอ่ยอย่างดีใจ