รวบรัดรักแม่นัก(หัด)สืบ

รวบรัดรักแม่นักหัดสืบ

โดย

ลิขิตนางฟ้า

น้ำจิ้ม

จอร์แดนก้มหน้าทำงานบนโต๊ะต่อ พยายามเคลียร์งานให้เร็วที่สุด รู้สึกไม่อยากอยู่เมืองไทยต่ออีกแล้วและพยายามไม่มองตามผู้ช่วยเลขาที่เข้ามาในห้องแถมปากดีขมุบขมิบนินทาเจ้านาย… แบบนี้เสมอช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกัน เมื่อก่อนเขามองว่าน่ารักที่เธอช่างกล้ากับเขา คนที่ไม่เคยมีใครกล้าล้อเล่น แต่ตอนนี้มันตรงกันข้าม…เขาอยากจับปากช่างพูดช่างบ่น ติดสก็อตเทปเหลือเกิน

ครู่ต่อมา กาแฟหอมกรุ่นวางตรงหน้า จอร์แดนไม่มองหน้าคนมาเสิร์ฟ แต่เมื่อยกขึ้นดื่มใบหน้าหล่อเหลาเหยเก

อ๊ะ! พรวด! ร่างสูงลุกขึ้นหาถังบ้วนกาแฟในปากทิ้ง “ทำไม มันเค็มอย่างนี้ลินซี่ นี่คุณกล้าแกล้งผมหรือ”

พลินตกใจ งงงวย “มันจะเค็มได้ยังไงฉันใส่อย่างที่คุณทานนะ กาแฟน้ำตาลเท่านั้น อย่ามาแกล้งกันนะ”

เขาคงอยากแกล้งให้เธอออกจากที่นี่ละสิ พลินโกรธไม่แพ้กัน คิดในแง่ร้ายไว้ก่อน

ไม่ใช่เวลามาอัศจรรย์ใจ ปลื้มใจที่เธอจำรสกาแฟที่เขาดื่มได้ “กล้าทำแล้วกล้ารับหน่อยสิ อย่างนี้ไม่ใช่คุณเลยนะ แต่เอ…ผมลืมไปเมื่อก่อนอาจเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ”

“บอกว่าเปล่าใส่อย่างอื่น เกลือ น้ำปลาไม่มีนะ” พลินยืนยันเสียงอ่อยเมื่อเขาแสดงออกว่ามีความผิดปกติที่กาแฟจริงๆ

ไม่น่าชะล่าใจเลย น่าจะรู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าแสบใช่ย่อย จอร์แดนเดินไปดื่มน้ำซึ่งวางอยู่บนโต๊ะแต่แล้วก็เกิดเปลี่ยนใจ สู้เอาความกับคนปากแข็งแบบสนุกๆ ไม่ดีกว่าหรือ

“หน้าตายมาก แต่เดี๋ยวจะได้รู้ว่าคุณทำหรือเปล่าหรือปากผมมันเค็มอยู่ก่อนแล้ว มา มาชิมรสชาติกัน”

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะไปชงใหม่มาให้ใหม่” พลินรีบเปลี่ยนน้ำเสียงให้นุ่มนวลที่สุดเห็นหน้าตาไม่น่าไว้วางใจ หญิงสาวหมุนตัวกลับ

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ลินซี่” จอร์แดนวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม สืบเท้าเดินช้าๆ เข้าขวางไว้ พลินถอยหนี “จะทำอะไรของคุณ”

“ให้คุณชิมรสชาติที่ชงมาจากปากผมไง จะได้รู้ซะทีอันไหนน้ำตาลอันไหนเกลือ” ใบหน้าหล่อเหลาแววตาดุก้มลงใกล้

“อึย ไม่นะ ไม่เอา”พลินเอี้ยวหน้าหลบ จอร์แดนรวดเร็วคว้าเอวคอดมาชิดใกล้ สองร่างแนบสนิทชิดใกล้แทบเป็นคนเดียวกัน พลินขาแขนอ่อนเปลี้ยเพียงร่างสูงเบียดแนบชิด แต่ถึงเป็นแบบนั้นเธอไม่ยอมง่ายๆ แน่เรื่องชิมกาแฟที่เขาว่า

“อีกแล้วนะ ปล่อย คนฉวยโอกาส!!”

“ลินซี่คุณสร้างโอกาสนั้นขึ้นมาให้ผมเองช่วยไม่ได้” จอร์แดนอารมณ์ดีลืมตัวหัวเราะออกมา “มาลินซี่น้อยฉันจะมอบกาแฟรสไตวายเฉียบพลันให้นะ”

“ปล่อย” พลินหาทางหนี คิดว่าเสียงอ้อนอาจจะช่วยได้จึงพูดขึ้นว่า “คราวนี้สัญญาจะไม่เค็มอีกแล้ว ปล่อยเถอะนะ”

อีกอย่างเธออาจหยิบน้ำตาลเป็นเกลือจริงๆ!

“ไม่เอามันแล้ว” เธอทำให้เขาหายง่วง

ไม้อ่อนใช้ไม่ได้ผล พลินยกเข่ากระทุ้งร่างสูงเจาะจงตรงของรักของหวง แต่เหมือนจอร์แดนจะรู้แกวหลบได้หวุดหวิด เรียวปากเธอจึงโดนจูบหมับ… เพียงเขาสัมผัสรสเค็มปี๋ที่ส่งผ่านเรียวลิ้นดุดันทำให้พลินต้องวอนขอให้เขาถอนริมฝีปากด้วยสายตา

ไม่มีทาง จอร์แดนยักคิ้ว บดจูบสุดติ่งกระดิ่งแมว

ฝากเพจไรต์ด้วยนะคะ

https://www.facebook.com/fungfea.writerpage/?ref=aymt_homepage_panel