ราตรีรัตติกาล ตอน ม่านมัทนา

                                                            บทนำ

ซาเนียที่รัก  เสียงเพรียกหายามราตรีอันเงียบงัน มองไปทิศทางไหนก็ช่างมืดมนวังเวงยิ่งนัก เธอฝันอยู่อย่างนี้ซ้ำๆ วันแล้ววันเล่า ผู้ชายที่วิ่งไล่ตามเธอในความฝันนั้นช่างงดงามราวรูปปั้นเทพบุตร ผิวขาวซีดราวกับไม่มีเลือดในกาย ริมฝีปากบางสีซีดเผือด และดวงตาคมสีแดงฉานราวกับเลือด ผ้าคลุมสีดำผืนใหญ่ทีอยู่บนตัวของชายคนนั้นสะบัดพัดพลิ้วปลิวสยายราวกับมีชีวิต ทั้งที่ไม่มีแรงลมเลยสักนิด ยิ่งเธอวิ่งหนีเค้ายิ่งวิ่งไล่ตาม และเรียกเธอว่าซาเนีย เธอวิ่งจนหกล้ม แล้วเค้าก็ยื่นมือมาหาเธอ…แล้วเธอก็ตื่นจากภวังค์ความฝัน พร้อมเหงื่อที่โทรมกายและเสียงลมหายใจที่เหนื่อยอ่อน แม้ในความฝันจะเห็นเพียงแค่ความมืดมิด แต่ก็ยังดีที่ตื่นขึ้นมาพบกับแสงสว่างสีทองของวันใหม่ หญิงสาวมองดูนาฬิกาที่บอกเวลาว่าเธอได้หลุดพ้นจากฝันร้ายแล้ว ฝันร้ายที่เสมือนกับเป็นเรื่องจริงมาก ทุกวันเธอต้องตื่นขึ้นมาพร้อมความสงสัยว่าเพราะเหตุใดจึงต้องฝันอย่างนี้ทุกคืน ผู้ชายในความฝันนั้นเป็นใครกัน เท่าที่จำได้เธอมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนเลย แต่ทำไมถึงมโนถึงหน้าเขาชัดเจนแบบนี้ เธอยอมรับว่ากลัวมาก หากชายคนนั้นคือยมทูตที่ต้องการดวงวิญญาณของเธอ แต่ถ้าเค้าคือยมทูตจริงทำไมถึงปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่ถึงทุกวันนี้  เธอไม่เคยหาคำตอบให้ตัวเองได้เลย พอเล่าให้ใครฟังก็บอกแค่ว่าเธอคงจะคิดมากไปเอง หญิงสาวลุกไปล้างหน้าสะบัดเรื่องราวในความฝัน อาบน้ำแต่งตัวและใช้ชีวิตอย่างปกติเหมือนทุกวัน แต่เธอหารู้ไม่ว่า อีกไม่นาน ชีวิตของเธอกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล และเธอจะได้รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับความฝัน ความทรมานเกี่ยวกับฝันร้ายจะหายไป อีกไม่นาน…