นางฟ้ายอดเสน่หา

"ลวนลามฉันอีกแล้วนะ"

"หอมแก้มไม่เรียกลวนลามนะ ถ้าลวนลามต้องอีกแบบหนึ่ง ให้พี่สาธิตให้ดูไหม"

ชายหนุ่มแกล้งเธอด้วยการวางมือบนแผ่นหลังอ้อนแอ้น แกล้งลูบไล้ไปมาแล้ววนลงต่ำจนเกือบถึงบั้นท้ายงามงอน แต่คนตัวเล็กชิงผละออกห่างเสียก่อนท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างเป็นสุขของเซนต์วินเซนต์

"ฉันจะตีมือพี่ให้ลายพร้อยเลยคอยดู ไม่สิ จริงๆ แล้วฉันอยากจะตัดมันทิ้งด้วยซ้ำ" เพราะมันเป็นมือปลาหมึกที่คอยมาจับนู่นจับนี่บนเรือนกายเธออยู่ได้ตลอดเวลาแทบจะไม่ยอมปล่อยห่างเลยสักนิด

"ถ้าทำอย่างนั้นคนเสียใจจะเป็นเธอนะ เพราะว่ามือของพี่ไม่ใช่หรือไงที่ทำให้เธอ..."

กาเบรียลล่ารีบยื่นมือไปตระครุบปากของชายหนุ่มก่อนที่เขาจะพูดอะไรให้เธอเขินอายไปกว่านี้ เพราะดูจากแววตาของเขาแล้วคงไม่พ้นเรื่องบนเตียงแน่ๆ ก็สีหน้าฉายความหื่นชัดเจนเสียขนาดนั้น นี่ไม่รู้ไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า ถึงได้คิดแต่เรื่องใต้สะดือได้ทั้งวันแบบนี้

"หยุดเลยนะพี่เซน คนบ้า คิดเป็นอยู่เรื่องเดียวหรือไง"

"เธอก็คิดเรื่องเดียวกับพี่ใช่หรือเปล่าล่ะ"

หญิงสาวรีบส่ายศีรษะทันทีจนผมเผ้าสะบัดปลิวว่อน เดือดร้อนถึงเซนต์วินเซนต์ต้องช่วยจับเอาไว้และปัดปอยผมที่รุงรังให้เข้าที่เข้าทาง

"ฉันไม่ได้พลังเยอะแบบพี่นะ แค่นี้ฉันก็ช้ำน่วมไปทั้งตัวแล้ว"

"แบบนี้ยิ่งต้องแก้มือใหญ่เลย"

กาเบรียลล่า ไม่รู้จริงๆ ว่าเธอต้องทำอย่างไรเมื่อมารู้ความจริงเอาทีหลังว่า

ผู้ชายที่เธอกำลังคบหาอยู่ เป็นหลานชายคนเดียวของศัตรูที่เกือบทำให้เธอสูญสิ้นครอบครัว

แท้จริงแล้ว เซนต์วินเซนต์ เพียงแค่ต้องการใช้เธอเป็นเครื่องมือในทางธุรกิจเท่านั้น

หรือว่าท้ายที่สุดเขาจะยอมละทิ้งครอบครัวของตัวเองแล้วเลือกเธอ?

หน้าที่กับความรัก มักสวนทางกันแบบนี้เสมอ

หากเป็นเธอ... ระหว่างครอบครัวและคนรัก เบลล่าไม่รู้เลยว่าเธอต้องเรื่องสิ่งใด?