ดราคอน

เพื่อ...ระลึกถึง 

แต่ละคนต่างก็มีแรงบันดาลใจในการเขียนนิยายที่แตกต่างกัน และใช่ค่ะ...ตัวนักเขียนเองก็เหมือนกัน จากที่เป็นนักอ่านมานานเลยอยากลงมือลองเขียนนิยายของตัวเองบ้าง และนั่นไม่ใช่เหตุผลหลักหรอกค่ะ...แต่เหตุผลหลักจริง ๆ ก็คือ นักเขียน...มีน้องที่ชอบอ่านนิยายมาก ๆ คนหนึ่ง น้องมักจะเอาเรื่องราวของนักเขียนแต่ละคนมาเล่าให้ฟังเสมอ บ่อยครั้งที่เราจะดิสคัสกันเรื่องนิยาย นี่เคยคิดเล่น ๆ ว่าถ้าวันหนึ่งเราเขียนนิยายแล้วน้องได้อ่าน น้องจะรู้สึกยังไงกับตัวอักษรที่เราบรรจงสร้างบ้างนะ เลยตั้งใจเขียนนิยายเรื่องแรกขึ้นมา นั่นคือเรื่อง แบบว่า (จะไม่) รัก แต่เราก็ยังไม่ได้มีโอกาสบอกน้องว่าตอนนี้เรากำลังทำอะไรอยู่  

จนเมื่อปลายเดือนที่แล้ว (ก่อนวันที่ 26 กันยายน 2568) เราตั้งใจว่าจะถามน้องว่านิยายที่น้องชอบคือนิยายแนวไหน อยากให้พี่ลองเขียนนิยายให้มั้ย? อยากบอกน้องว่าตอนนี้พี่เริ่มเขียนนิยายแล้วนะ...แต่เราอาจจะคิดช้าไป ทั้งที่น้องคือแรงบันดาลใจหนึ่งที่ทำให้เราลงมือทำ...สุดท้ายเราก็ไม่ได้มีโอกาสถามน้อง และน้องเองก็ไม่มีโอกาสได้อ่านนิยายของเรา...ตอนนั้นเราแค่หวังว่าถ้าน้องได้อ่าน น้องต้องภูมิใจ แล้วมีคำชมเล็ก ๆ มาให้เราอย่างแน่นอน เพราะไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหนที่เราทำน้องมักจะบอกว่าพี่เก่งเสมอ... 

เนื่องจากตัวนักเขียนทำงานประจำที่ต้องพบเจอผู้คนมากมาย หรือแม้กระทั่งเพื่อนร่วมงานที่หมุนเวียนสลับสับเปลี่ยนกันตลอดเวลา ทำให้บางครั้งอาจจะหลงลืม หรือทิ้งใครบางคนให้หล่นหายไปจากชีวิต แม้คนคนนั้นจะสำคัญขนาดไหนก็ตาม เมื่อเวลาผ่านเลยไป เราก็มักจะลืมเลือนเรื่องราวของคนเหล่านั้นโดยไม่รู้ตัว...และใช่เราไม่อยากให้น้องหายไปจากชีวิตเรา อยากให้น้องเป็นเรื่องเล่าที่เวลานึกถึง แล้วทำให้เรายิ้มได้...อาจจะเสียดาย...แต่ก็ไม่เคยเสียใจเลยที่ได้รู้จักกัน...คิมจะเป็นคนสำคัญที่พี่ไม่มีทางทิ้งให้หล่นหายระหว่างทาง (เขียนเพื่อเตือนใจให้ระลึกถึง)...ดราคอน