คำโปรย
“นี่คือบทลงโทษของมึงที่เดินไม่ดูทาง" "นี่คือบทลงโทษของมึงที่ไม่ดูแลตัวเองเมื่อคืนนี้” มันจูบตรงซอกคอผมที่มีรอยเมื่อคืน แล้วขบกัดเบาเป็นการลงโทษ “และนี่คือบทลงโทษที่มึงจำกูไม่ได้” อะไรของพี่มันวะ มันรู้ว่าผมมีเรื่องเมื่อคืนหรือว่า “พี่เต”ผมพยายามเอียงหน้ามองคนที่อายุมากกว่า ที่ก้มลงมาปลายจมูกของมันคลอเคลียตรงพวงแก้มและซอกคอ ริมฝีปากเคลื่อนมาใกล้ปากผมมากขึ้นจนต้องหลับตาปี๋ มันกำลังทำให้ผมกลัว ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก เสียงหัวใจผมเต้นระรัว แต่แล้ว “ลืมตาได้แล้ว มึงคิดว่ากูจะทำอะไร”