EP 11

"อืมมม~" ชายหนุ่มครางออกมาเบาๆเมื่อมีสิ่งรบกวนกำลังทำตัวดุ๊กดิ๊กๆอยู่ในอ้อมกอด จอห์นค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาช้าๆในความมืดที่นาฬิกาติดผนังบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าแล้ว 

"เป็นอะไร หืม?" จอห์นเอ่ยถามคนตัวเล็กในอ้อมกอดที่เหมือนจะนอนดิ้นไปมาโดยไม่รู้สึกตัว คงกำลังหลับอยู่แต่ละเมอทำเรื่องน่ารักได้อีกนะ

เมื่อเห็นคนตัวเล็กพยายามปีนขึ้นมานอนบนอกจอห์นเลยยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะค่อยๆขยับพลิกตัวนอนหงายโดยรั้งตัวเธอขึ้นมาด้วย

"งื้อออ~" ลูกแมวน้อยครางงื้อเมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการ พร้อมขยับตัวขึ้นนิดหน่อยเพื่อซุกหน้าเข้ากับซอกคอหนา ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดอยู่ตรงลำคอทำเอาความคิดชั่วร้ายของจอห์นเริ่มทำงานอีกครั้ง สมองสั่งให้หยุดแต่มือมันกลับเลื่อนไปบีบเคล้นที่สะโพกงอนงามแล้ว ให้ตาย! ทรมานยิ่งกว่าเมียหนี ก็ตอนมีเมียอยู่ข้างๆแล้วไม่ได้เล่นบทรักเนี้ยแหละ

"อ่า..ที่รัก~" น้ำเสียงแผ่วเบาติดแหบพร่าถูกพ่นออกมาจากริมฝีหนาที่เผยอเชิดขึ้นเมื่อลำเอ็นใหญ่ภายใต้กางกางนอนตัวบางมันผงาดขึ้นมาทิ่มแทงกับน้องน้อยของเธอ ครั้นจะจับยัดมันเข้าไปก็กลัวเธอเจ็บ อีกอย่างก็ไม่กล้าเสี่ยงเพราะตัวเล็กของเขายังไม่หายดี

"อื้อ~ เจ็บ~" ลูกแมวน้อยร้องครางประท้วงเมื่อถูกกดสะโพกลงให้เนินสามเหลี่ยมบดเบียดเข้ากับลำเอ็นใหญ่ จอห์นถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างยอมแพ้ให้กับความคิดชั่วร้ายเมื่อเห็นคนตัวเล็กกำลังจะตื่น ทรมานกว่าการไม่ได้เล่นบทรัก ก็ตอนที่ค้างแล้วช่วยตัวเองไม่ได้เนี้ยแหละ!

อย่าให้หายดีนะ! พ่อจะล่อยันลูกคลอดเลย!

- เช้าต่อมา -

"จอห์นนนนนนนนนนน~" เสียงเด็กขี้แยดังมาจากในห้องนอนทำเอาจอห์นที่กำลังจะทำอาหารรีบวิ่งเข้าไปหาทันที ดาหลานั่งอยู่บนเตียงพร้อมกับเบะปากเล็กน้อยคล้ายน้อยใจอะไรสักอย่าง แต่พอเห็นจอห์นเดินเข้ามาก็ฉีกยิ้มกว้างแล้วกางแขนสองข้างออก

"เป็นอะไร หืม? ตื่นมาก็งอแงเลยนะ" จอห์นเดินเข้าไปหาคนรักใกล้ๆ และขยับปากพูดด้วยความเอ็นดู เข้าใจว่าอยากให้อุ้ม แต่มือของเขามันเปื้อนเนื้อหมูที่เพิ่งหั่นไปเมื่อครู่นี้ เมื่อจอห์นไม่อุ้มเด็กขี้น้อยใจเลยลดแขนลงแล้วเบะปากหนักกว่าเดิมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาคลอเบ้า เอากับเธอสิ เข้าใจว่าอยู่ในช่วงอารมณ์ไม่คงที่ แต่แบบนี้เหมือนเขามีลูกสาวมากกกว่าเมียนะ

"มือพี่เปื้อน อุ้มไม่ได้ หนูน้อยไปก่อนนะคะ แล้วก็อย่าลืมลุกขึ้นล้างหน้าแปรงฟันก่อนออกไปทานข้าวด้วย" เอ่ยบอกพร้อมก้มหน้าลงไปจรดริมฝีปากประทับที่หน้าผากมนอย่างอ่อนโยน คนตัวเล็กไม่ตอบแต่ทำหน้ามุ่ยแล้วตวัดแขนเกี่ยวรัดลำคอหนาแทนจนจอห์นถล่าไปข้างหน้า แต่ดีที่ไม่ใช้มือค้ำยันกับเตียง ไม่งั้นคงเปื้อนแน่ๆ

"เหนื่อยไหม ดูแลหนูแบบนี้" คำถามจากปากดาหลาทำจอห์นแปลกใจไม่น้อย แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มกว้าง 

"ไม่ครับ พี่ไม่เคยรู้สึกแบบนั้น" 

"รักหนูมากไหม~" 

"มากกว่าชีวิต" 

"หนูก็รักจอห์น~ น้อยกว่าชีวิตหนูนิดนึง^^" 

"หึ แค่รักก็พอแล้ว ไม่ต้องมากมายหรอก" จอห์นตอบกลับด้วยรอยยิ้มเอ็นดู ดาหลาค่อยๆคลายมือออกจากลำคอหนาแล้วยืดตัวขึ้นไปจูบหน้าผากอีกคนพร้อมกดค้างไว้ จอห์นมักจะหน้าแดงเสมอเมื่อเธอทำแบบนี้ เขาไม่ชินเอาเสียเลยกับความเขินของตัวเอง แต่ก็อบอุ่นใจอย่างน่าประหลาด จูบที่หน้าผากมันให้ความรู้สึกอบอุ่นมากจริงๆ

"เดี๋ยวพี่ไปทำกับข้าวก่อน โอเคนะคะ" ดาหลาพยักหน้ารับพร้อมปล่อยจอห์นให้เป็นอิสระ จมูกคมฝังลงที่แก้มนวลฟอดใหญ่ก่อนจะผละออกแล้วเดินออกมาเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้คนตัวเล็ก คนบนเตียงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยเมื่อเห็นคนรักเดินออกไปแล้ว เมื่อคืนเธอรู้สึกตัวตั้งแต่ปีนขึ้นไปนอนบนอกเขาแล้ว รู้ด้วยว่าจอห์นจะทำอะไร แต่เขาก็ไม่ทำเพียงแค่เธอแกล้งละเมอออกมาว่าเจ็บ ใช่ว่าไม่สงสารเขานะ แต่ขอให้เธอหายดีกว่านี้อีกหน่อย สัญญาจะทำหน้าที่ภรรยาแบบไม่ขาดตกบกพร่องเลย

"ตัวเล็กไปอาบน้ำเร็ว หรือจะให้พี่อาบให้" เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าจอห์นจะเดินกลับเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง เห็นตัวเล็กกำลังนอนหงายเล่นมือถือของเขาอยู่ ซึ่งจอห์นก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ตอนนี้มันถึงเวลาทานข้าวแล้ว ดาหลาเหลือบมองจอห์นเพียงนิดก่อนจะหันกลับไปสนใจหน้าจอต่อ

"โอเค อาบให้ก็ได้" เมื่อเห็นอีกคนเงียบจึงคิดว่าเธอกำลังงอแง จอห์นเดินเข้าไปใกล้ๆ กำลังจะช้อนตัวเด็กขี้แยขึ้นแต่ดาหลาดีดตัวลุกขึ้นมาเสียก่อน พร้อมกับ.... 

ปั่ก!! 

"เป็นอะไรที่รัก" กำปั้นน้อยๆทุบลงที่หน้าอกแกร่งอย่างแรงจนจอห์นนิ่วหน้า แต่ก็เลือกถามออกไปด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ดาหลาเบะปากเล็กน้อยแล้วหันหน้าจอมือถือมาให้จอห์นดู 

"ยัยนี่เป็นใครห้ะ!! ทำไมถึงมีเบอร์กันได้! ไหนจะโทรคุยกันอีก! แล้วข้อความบอกฝันดีมันคืออะไรห๊า!! ตอบสิตอบ!! ตอบ!!" จอห์นถึงกับนิ่วหน้าด้วยความแสบแก้วหู อยากจะยกมือขึ้นมาอุดหูแต่ก็กลัวคนตรงหน้าจะโกรธหนักกว่าเดิม

"มันเป็นใครจอห์น!!! มันเป็นครายยยยยยยยย!!!" โอเคๆ จอห์นรู้แล้วว่าพลังความหึงของเมียตัวน้อยมันระดับระเบิดปรมาณูเลย 

"ลูกค้าค่ะ เป็นแค่ลูกค้า" เอ่ยตอบพร้อมค่อยๆยกตัวหนูน้อยมานั่งตรงหว่างขาโดยหันหน้าเข้าหากัน 

"คุณกีร่าเป็นคู่ค้าคนสำคัญของบอส แล้วหนึ่งเดือนที่ผ่านมาพี่ก็ต้องไปดูงานที่รัสเซียด้วย จะต้องพบปะประสานงานกันก็ไม่เห็นแปลกเลย" ดาหลาถึงกับควันออกหูเมื่อได้ฟังคำพูดนั้น จอห์นโง่รึเปล่าถึงไม่รู้ว่านังกีร่ามันชอบตัวเอง! แค่เธออ่านข้อความหลายๆข้อความของมันที่ส่งมายังรู้เลย!

'พรุ่งนี้เจอกันที่โรงแรมนะคะจอห์น ฝันดีค่ะ'

"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!" เมื่อนึกถึงข้อความเมื่อครู่ดาหลาก็ถึงกับกรีดร้องออกมาจนจอห์นผงะด้วยความตกใจปนแสบแก้วหู โอเคข้อความมันเป็นภาษาอังกฤษ แต่เธอก็ไม่ได้โง่ภาษาอังกฤษนะ! เข้าใจแจ่มแจ้งเลยด้วย! 

"ลูกค้าที่ไหนมันนัดกันเข้าโรงแรมห้ะ!!?" 

"นะหนูใจเย็นสิคะ เราแค่นัดคุยงานกันเฉยๆ ลูกน้องของพี่และคุณกีร่าก็เต็มไปหมด" ยกมือขึ้นปาดเหงื่อ 

"มันชอบจอห์นอะ!! ดูไม่ออกรึไง!!?" 

"คะคือ...." 

"ตอบ!!!!!" 

"พะพี่รักหนูคนเดียว สาบาน!" จอห์นค่อยๆขยับตัวออกมาช้าๆจากรัศมีพายุดาหลาที่มีระดับการทำลายล้างแบบวินาศสันตะโรเลยล่ะ

"อย่าให้รู้นะว่าแอบชอบนังกิ้งก่านั่น!! จะจับล่ามโซ่เลย!!" เอ่อ...บางทีกรรมมันก็ตามสนองเขาเร็วเกินไปนะ T^T

------------------------------ 

คู่นี้มันปัญหาเยอะดีจริงๆ 5555555555555

​