EP 01

"กลับยังไง ให้ไปส่งไหม" เสียงบุคคลที่สามเอ่ยถามขึ้นในขณะที่ดาหลากำลังนั่งคุยอยู่กับ 'พาคิน' และ 'ทรงไท' เพื่อนรักเพื่อนตาย ที่กอดคอกันไปไหนด้วยกันได้ทุกที่ เมื่อยามมีก็กินด้วยกัน ยามไม่มีก็ยอมอดเหมือนๆกัน เป็นทั้งเพื่อนกินและเพื่อนตาย 

"ไม่ดีกว่าเฮีย เดี๋ยวหลากลับเอง" ดาหลาหันกลับไปตอบ 'พลรบ' ด้วยท่าทางสนิทสนม เพราะอีกคนเป็นรุ่นพี่ปี 3 ที่พ่วงด้วยตำแหน่งพี่รหัสของเธอ และดาหลาก็เป็นรุ่นน้องปีสองที่สนิทสนมกับรุ่นพี่แทบทุกคน เพราะความห้าวไม่เคยกลัวอะไรของเธอ จึงทำให้ดาหลาได้ใจชาวคณะวิศวะฯไปเต็มๆ แต่ก็โดนอาจารย์หลายคนหมายหัวเช่นกัน

"มีคนขับรถเก๋งมารับแล้วลืมรถซาเล้งเลยนะ" พลรบเอ่ยแซวน้องรหัสจนดาหลายกยิ้มมุมปากอย่างนึกขำ อย่างพลรบนะหรอจะชับรถซาเล้ง ที่เธอเคยนั่งก็เห็นมีแต่คาวาซากิหรือไม่ก็จากัวร์เท่านั้นแหละ อย่างว่าคนเขารวย 

"เฮียพลอย่าแซวมันเลย เมื่อก่อนมันมานอนคอนโดผมออกจะบ่อย เดี๋ยวนี้หายหัวเหมือนกัน" ทรงไทได้ทีเอ่ยทับถมช่วยพลรบอีกคน ส่วนพาคินก็นั่งฟังเงียบๆตามสไตล์คนพูดน้อยต่อยหนัก

"หุบปากเลยมึงน่ะ เดี๋ยวโดน" ดาหลาชี้นิ้วคาดโทษทรงไทอย่างไม่จริงจังนักจนทรงไทหัวเราะร่าอย่างชอบใจ 

"งั้นเฮียไปล่ะ จุ้บ!" 

"เห้ย!! เฮียอย่าเล่นแบบนี้ดิ!" พลรบลอยหน้าลอยตาส่งยิ้มให้น้องรหัสเพื่อกวนอารมณ์อีกคน ส่วนคนโดนขโมยหอมแก้มเมื่อครู่ได้แต่นั่งตัวแข็งทื่อเมื่อเห็นรถยนต์คันหรูเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าคณะพอดี

ปึก! 

จอห์นเปิดประตูรถออกมาพร้อมกระแทกปิดดังสนั่นจนผู้คนแถวนั้นถึงกับหันมองเป็นตาเดียว ดาหลาหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นสายตาที่จอห์นมองตามแผ่นหลังพลรบไป สายตาแบบนั้นคงบอกใบ้ไม่ยากว่าอีกไม่นานคงมีเลือดนองแน่ 

"เห้ยกูกลับก่อนนะ" ดาหลารีบเอ่ยบอกเพื่อนรักทั้งสองแล้วหยิบสมุด(เล่มเดียวจดทุกวิชา)ของตัวเองมาม้วนอย่างลวกๆ พลางกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปหาจอห์นด้วยหัวใจเต้นกระหน่ำจนแทบผิดจังหวะ

"เมื่อกี้ทำอะไร!" น้ำเสียงกดต่ำจากจอห์นทำเอาดาหลาลอบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ดวงตาที่ฉายแววไม่พอใจอย่างหนักจ้องมองมายังเธอเพื่อพยายามเคล้นเอาคำตอบ 

"มะไม่มีอะไรนิ กลับกันเถอะ" คิดถูกใช่ไหมที่ใช้วิธีนี้เป็นทางออก จอห์นมองดาหลาเพียงนิดก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในรถ ดาหลาจึงรีบวิ่งอ้อมไปอีกทางเพราะรู้ดีว่าอารมณ์อีกคนเวลาโมโหมันน่ากลัวแค่ไหน

ปึก! 

"คิดว่าไม่เห็นใช่ไหม!? อยากให้ฉันฆ่ามันใช่ไหมดาหลา!!" จอห์นตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่งเมื่ิอดาหลาปิดประตูรถแล้ว คิดว่าเขาจะทนได้หรอที่เห็นผู้ชายคนอื่นหอมแก้มเมียตัวเอง ดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่เอาปีนไปยิงแสกหน้าไอ้เวรนั่น 

"หนูไม่ได้ทำจริงๆนะ พี่เขาแค่แกล้งเฉยๆ หนูกับเขาเราไม่ได้คิดอะไรต่อกันเลย" ดาหลาพยายามอธิบายด้วยเสียงสั่น ก่อนจะทำใจดีสู้เสือโน้มตัวไปกอดจอห์นไว้แน่น จังหวะการเต้นของหัวใจเขาเร็วมาก คงไม่ต่างจากเธอนักที่ตอนนี้มันเต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกเบ้า

"จำไว้นะดาหลาว่าฉันไม่ได้ใจดีและอบอุ่นตลอดเวลา คนอย่างฉันทำได้ทุกอย่างเพื่อไม่ต้องเสียคนรักให้ใคร!" น้ำเสียงเกรี้ยวกราดถูกเอ่ยออกมาอีกครั้งอย่างเอาจริง ดาหลาเม้มปากแน่นด้วยไม่กล้าที่จะพูดอะไรต่อ จอห์นโหดแค่ไหนเธอรู้ดี แต่ถึงขั้นควบคุมสติไม่ได้เธอก็ยังไม่เคยเจอกับตัวเองและขอไม่เจอเลยจะดีที่สุด

"อย่าทำให้พี่เปลี่ยนไป" คำพูดนั้นมันหมายความว่าเช่นไรดาหลาไม่รู้ แต่สัมผัสอบอุ่นที่จุมพิตลงมาตรงขมับบางมันช่างสวนทางกับคำพูดเหลือเกิน บางทีเธอก็คิดว่าจอห์นมีความผิดปกติทางด้านการควบคุมอารมณ์ของตัวเอง หรือเขาอาจจะเป็นคนสองบุคคลก็ได้

"อย่าให้ใครแตะต้องตัวหนูอีกนอกจากพี่ ไม่งั้นจะได้รู้แน่ว่านรกจริงๆมันเป็นยังไง" จอห์นกดจูบลงที่ขมับบางอีกครั้งและหลับตาลงเพื่อระงับอารมณ์ของตัวเองที่กำลังเดือดพล่าน ดาหลาไม่ได้ตอบแต่ขยับตัวออกมานั่งดีๆเพื่อให้อีกคนขับรถได้สะดวก ทั้งรถตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเมื่อทั้งสองฝ่ายไม่มีใครพูดอะไรออกมาราวกับว่าตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง

"คืนนี้พี่ต้องไปจัดการงานให้บอส หนูนอนเลยนะ ไม่ต้องรอเพราะพี่กลับดึก" จอห์นเป็นฝ่ายเปิดปากพูดก่อนเพื่อทำลายความเงียบอันน่าอึดอัด ดาหลาเม้มปากเข้าหากันแน่น หากจอห์นไปทำงานในเวลาที่ไม่ได้ทะเลาะกันมันจะไม่รู้สึกเช่นนี้เลย แต่เพราะตอนนี้มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่เข้ามากั้นตรงกลางระหว่างเธอและเขา ดาหลาจึงรู้สึกแปลกที่จะต้องอยู่คนเดียว 

"กลับดึกไหม" เอ่ยถามออกไปด้วยน้ำเสียงแผ่วและหันไปมองเสี้ยวหน้าของคนรัก 

"ประมาณตี 1 ตี 2 หนูนอนก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอ"

-23.00-

ดาหลาหันมองนาฬิกาติดผนังเรืองแสงสีเขียวแทบจะทุกๆสิบนาทีเลยก็ว่าได้ ถึงจอห์นจะบอกว่าไม่ต้องรอแต่เธอก็นอนไม่หลับอยู่ดี มันกระวนกระวายใจแปลกๆ 

ครืด~ ครืด~ 

เสียงสั่นของมือถือทำเอาดาหลารีบเด้งตัวลุกขึ้นทันที มือเรียวเอื้อมไปหยิบมือถือข้างหัวเตียงขึ้นมาดู ก่อนจะเม้มปากแน่นเมื่อเห็นข้อความคร่าวๆที่แสดงขึ้นบนหน้าจอปลดล็อค

'วันนี้กลับไปไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้พี่จะเข้าไปหาตอนเช้านะ รักหนูนะครับ ฝันดีที่รัก'

​

แน่นอนว่าคนที่ส่งมาก็คือจอห์นนั่นล่ะ ดาหลาล้มตัวนอนลงอีกครั้งด้วยความรู้สึกแปลกๆ จอห์นทำให้เธอเคยชินที่จะต้องมีเขานอนอยู่ข้างๆทุกคืน พอมาวันนี้ไม่มีเขานอนด้วยมันเลยดูเคว้งคว้างอย่างบอกไม่ถูก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่จอห์นต้องกลับไปทำงานที่บ้านใหญ่หรือสถานที่อื่นๆแล้วมาหาเธอตอนดึกดื่น แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่จอห์นไม่กลับมานอนที่คอนโด งานคงจะยุ่งมากจริงๆ

ครืด~ ครืด~ 

หืม? ดาหลาหยิบมือถือขึ้นมาดูอีกครั้งพลางขมวดคิ้วเข้าหากันยุ่งอย่างงงๆเมื่อเห็นเบอร์พลรบโทรเข้ามา แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังกดรับสายอยู่ดี 

"โทรมาซะดึกเลย มีไรป่าวเฮีย" เพราะสนิทกันมากดาหลาเลยไม่ต้องพูดเพราะอะไรมากมายนัก 

(นอนยัง โทรมากวนป่ะ?) 

"กำลังจะนอนเลย แต่คุยได้ เฮียมีไรอะ" 

(ต้องมีด้วยหรอถึงจะโทรหาได้) น้ำเสียงของคนปลายสายฟังดูประชดประชันแปลกๆ ซึ่งมันก็เป็นแบบนี้มาสักพักแล้ว แต่ดาหลาก็ไม่ได้คิดอะไร 

"ป่าว แล้วเฮียทำไมยังไม่นอน" 

(ไม่ง่วง เช็คบัญชีร้านอยู่) 

"อยู่ที่ผับหรอเฮีย อยากไปอะ" ดาหลาเอ่ยทีเล่นทีจริงเพราะพลรบเป็นเจ้าของผับหรูใจกลางเมือง เขาเคยชวนเธอไปทำงานด้วยหลายครั้งแต่ดาหลาไม่ยอมไปเพราะกลัวจะไปกระทืบลูกค้าในผับจนหนีหายซะก่อน 

(ไปรับไหมล่ะ) 

"ฮ่าๆๆ ล้อเล่นเฮีย" 

(แล้ว....ผู้ชายที่มารับบ่อยๆคือแฟน?) 

"อืม ทำไมอะ หล่ออะดิ" 

(หึ ก็......ดี) ทั้งสองคุยหยอกล้อกันไปเรื่อยๆจนเวลาล่วงเลยเข้าสู่ตี 1 พลรบจึงวางสายไป พร้อมกับทิ้งประโยคสุดท้ายที่ทำให้ดาหลาคิดไม่ตก

'อย่าเลิกกันนะ เพราะเฮียรอเสียบอยู่'

------------------------------- 

(ในเวลาที่ทะเลาะกัน อย่าเอาคนที่สามมาทำให้เรารู้สึกดีมากกว่าแฟนตัวเอง) ***นะจ๊ะ ตัวละครเพิ่มมาอีกแล้ววววววว~ ตัวแปรสำคัญด้วยนะ 😁

​