​

INTRO

"อื้อ~" แสงแดดอ่อนๆยามเช้าที่ส่องเข้ามาผ่านม่านระเบียงปลุกหญิงสาวให้ตื่นจากห้วงความฝันช้าๆเพื่อต้อนรับความเป็นจริงในเช้าวันใหม่ เปลือกตาบางติดจะบวมช่ำจากการร้องไห้อย่างหนักเปิดขึ้นอย่างยากลำบาก เมื่อความหนักอึ้งตรงเข้าเล่นงาน ร่างกายสาวร้าวระบมอย่างหนักเนื่องจากศึกรักเมื่อคืนที่กินเวลานานพอสมควร ซ้ำมันยังรุนแรงจนเธอหมดสติไปเหมือนทุกครั้งที่มีอะไรกันอีก

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนดาหลาจึงกวาดตามองหาบุคคลที่ทำให้ตนเองต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า ไร้ซึ่งเงาของคนรัก เห็นเพียงรอยเลือดที่เปรอะตามผ้าห่มผืนหนาและผ้าปูที่นอนเป็นดวงแห้งกรัง

"ซี้ดดดดดดด!" ดาหลาถึงกับซี้ดปากเมื่อขยับกายลุกขึ้นแต่ช่วงกลางลำตัวไม่เอื้ออำนวย เธอไม่ใช่สาย M (มาโซคิสม์) แต่คนรักเป็นสาย S (ซาดิสม์) อย่างเต็มตัว เวลามีอะไรกันแต่ละทีมันไม่ต่างจากโดนข่มขืนเลยสักนิด แต่น่าแปลกที่เธอยังคงอยู่กับเขาได้แม้จะเจ็บปวดไม่น้อยก็ตาม

'การกระทำเพียงอย่างเดียว มันตัดสินคนๆนั้นทั้งชีวิตไม่ได้'

"จะทำอะไร" เสียงจากบุคคลที่กำลังเป็นประเด็นในใจดาหลาเอ่ยขึ้น พลางเดินเข้ามาประคองคนรักไว้ จอห์นแค่ออกไปคุยงานผ่านทางมือถือกับบอสมาเท่านั้นเพราะเขาเป็นมือซ้ายของมาเฟียใหม่ทรงอิทธิพลแห่งออสเตรเลีย

"หนูอยากอาบน้ำ แต่ไม่เห็นจอห์นเลยจะไปเอง" เอ่ยตอบออกไปด้วยรอยยิ้มแห้งๆ จอห์นย่อตัวลงช้อนเมียตัวน้อยขึ้นพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้ววางร่างของเธอลงในอ่างที่เขาเตรียมไว้ให้เมื่อไม่กี่นาทีก่อนที่เธอจะตื่น

"หนูไม่ไปเรียนนะ น้าาา~" ดาหลาเอ่ยบอกอย่างออดอ้อนพลางใช้หน้าผากถูไถไปมากับอกแกร่งของคนที่กำลังนั่งชันเข่าอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ จอห์นหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกดจูบลงที่ขมับบางหนักๆ 

"เดี๋ยวพี่จัดการให้ หนูอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม หืม?" ในเวลาปกติจอห์นอ่อนโยนมาก เขาเป็นผู้ชายอบอุ่นที่สาวๆหลายคนเห็นแล้วคงอยากเป็นว่าที่เจ้าสาวจนตัวสั่น แต่จอห์นเป็นคนนิ่งๆ เขาไม่เคยสนใจใครนอกจากบุคคลสำคัญในชีวิตเท่านั้น

"อยากกินของแพง^^" เอ่ยตอบด้วยรอยยิ้มขบขันแต่จอห์นกลับยกยิ้มเอ็นดูกลับไปให้ เขารู้ว่าเธอพูดเล่น แต่สำหรับจอห์นเขาให้เธอได้ทุกอย่าง สิ่งที่เธอขาดหายเขาจะเติมเต็มมันเอง 

"ตอนเย็นนะคะ เดี๋ยวจอห์นพาไป ตอนนี้หนูอาบน้ำแล้วไปทานข้าวก่อน โอเคไหม" 

"ค่ะ" ดาหลาอาบน้ำเองประมาณครึ่งชั่วโมงก็เสร็จทุกอย่างโดยมีจอห์นยืนกอดอกพิงผนังดูอยู่ไม่คาดสายตา เขากลัวว่าเธอจะลุกเดินไปไหนแล้วลื่นล้ม ผู้หญิงคนนี้ยิ่งชอบหาเรื่องเจ็บตัวอยู่ด้วย

- ห้างสรรพสินค้า -

เป็นเวลาเกือบเย็นที่จอห์นพาดาหลาออกมาหาอะไรทานที่ห้าง ทั้งสองเดินจับมือกันตลอดทางที่เดินเข้ามาจนถึงร้านอาหาร จอห์นเลือกที่จะเข้าร้านอาหารไทยเพราะคนข้างๆกระตุกแขนยิกๆเป็นเชิงบอกว่าอยากทานร้านนี้ ซึ่งเขาก็ไม่ขัดอยู่แล้ว

"มานั่งตรงนี้เร็ว" จอห์นใช้มือตบที่นั่งตรงหว่างขาเบาๆเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้โซฟาตัวยาวแล้วและดาหลากำลังจะนั่งลงฝั่งตรงข้าม ดาหลามองตรงหว่างขาของจอห์นอย่างชั่งใจ แต่สุดท้ายก็เดินไปนั่งอยู่ดี รอไม่ถึงนาทีพนักงานก็เอาเมนูมาให้ดู และเป็นดาหลาที่สั่งเองทั้งหมดเพราะอีกคนที่กำลังคลอเคลียกับแก้มเธออยู่ไม่ยอมสั่ง

"รอสักครู่นะคะ" พนักงานรับออเดอร์เอ่ยบอกอย่างสุภาพด้วยรอยยิ้มก่อนจะเดินออกไป ดาหลาเอียงหน้าหนีเล็กน้อยเมื่อจมูกคมไซ้เข้าที่หลังกกหู มันจั๊กจี้และรู้สึกแปลกๆในคราวเดียวกัน 

"จอห์นหนูไม่เล่นนะ" จอห์นหัวเราะออกมาอย่างชอบใจกับน้ำเสียงแข็งคล้ายงอแงของคนรัก ก่อนจะหอมแก้มนวลไปฟอดใหญ่ด้วยความมันเขี้ยว

"รักหนูมากรู้ไหม รักมากจนยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้หนูอยู่กับพี่ ต่อให้ต้องจับล่ามโซ่พี่ก็จะทำ" น้ำเสียงจริงจังจากคนด้านหลังทำเอาดาหลาใจหายวาบ เธอไม่รู้ว่าทำไมจอห์นถึงพูดแบบนั้น และไม่เข้าใจว่าทำไมหัวใจเธอต้องเต้นแรงคล้ายว่ากลัวในสิ่งที่เขาพูด ไม่หรอก เธอจะไม่ไปจากเขา....

หากมันไม่มีเหตุให้ต้องไป....

"หนูไม่หนีจอห์นไปไหนหรอก หนูรักจอห์นนะ" ดาหลาหันกลับไปสบตากับคนด้านหลังอย่างจริงจังเพื่อสื่อความหมายว่าเธอไม่ได้โกหก จอห์นมองคนรักนิ่งๆก่อนจะกดจูบลงที่ขมับบางฟอดใหญ่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย

"จำคำพูดหนูไว้นะ และจำคำพูดของพี่ไว้ด้วยเหมือนกัน"

------------------------------ 

บทนำขอมาแค่นี้นะเออ มาม่าชามโตนะเรื่องนี้ อยากขยี้ให้สุดเลย แต่งมาหลายเรื่องพอเอาเข้าจริงแล้วสงสารตัวละคร 😂 เรื่องนี้เราจะไม่ใจอ่อนแล้วนะ! (หรา?)