หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปฉันก็ใช้ชีวิตแบบกินเที่ยวกลับบ้านมานอน น่าเบื่อจริงๆ

“เฮียไม่เบื่อบ้างเหรอ” ฉันเห็นเฮียเล่นเกมทั้งวันสงสัยเลยถามออกไป

“ไม่นะ สนุกดี” เฮียตอบทั้งที่ยังก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์อยู่

“เฮียมีแฟนปะเนี่ย วันๆ เล่นแต่เกม”

“ไม่อยากรักใคร” เฮียก็งี้แหละ เสือผู้หญิงรักสนุกมากกว่า

“เสือว่างั้น” ฉันแสร้งถามทั้งที่รู้อยู่แล้ว เฮียหันหน้ามายักคิ้วให้แล้วหันไปเล่นเกมต่อ

“ฟางไปไหนล่ะเฮีย” ฉันมองไปรอบ ๆ ไม่เจอฟางเลยถาามเฮีย

“อ่านหนังสืออยู่หลังบ้านนู้น”

“เฮียน่าจะเอาแบบฟางบ้างนะ วันๆ เล่นแต่เกม สมองฝ่อหมดละมั้ง”

“ถ้าสมองเฮียฝ่อ มึงก็ไม่ต่างจากเฮียหรอกเฟย์วันๆแดกแต่เหล้า กินข้าวบ้างไหมถามจริง” ดูสิฉันกวนอีก เฮียนะเฮีย ถ้าไม่เห็นเป็นพี่จะฟาดเข้าให้

“ไม่คุยกับเฮียละ ชิ!! โทรหาอาซันดีกว่า” ช่วงนี้ไม่เห็นอาซันเลย คิดถึงจัง

 

( ว่า..ไงเฟย์ อื้ม” เสียงอาซันทำไมดูเหนื่อยๆ )

“อาซันทำอะไรอยู่ ทำไมดูเสียงแปลกๆ เหนื่อยๆ”

( กะ...เก็บของ จะ..ปะ...อื้มม..ฮ่องกง )

“ไปด้วย มารับเฟย์ด้วยเฟย์เบื่อ ถ้าอาซันไม่มารับเฟย์ๆจะโกรธอาซันมากๆ คอยดู”

( อื้มมม..)

แล้วสายก็ถูกตัดไป....ทำไมยอมให้ไปด้วยง่ายจังทุกทีเวลาขอไปด้วยไม่เคยจะยอมให้ไป แปลกจังแหะ

ฉันขึ้นห้องมาอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ลงมารออาซันมารับ การไปฮ่องกงสำหรับเรามันเป็นเรื่องปกติมากๆ เพราะครอบครัวเรามีธุรกิจและมีบ้านที่นั่น

“จะไปไหนเฟย์” ฟางเดินสวนมาพอดีเลยถามฉัน

“จะไปฮ่องกงกับอาซัน”

“ไปทำไมเป็นผู้หญิงนะ ที่นั่นผู้ชายเยอะจะตาย”

“นี่พี่ฟางคะเฟย์โตแล้วนะ อีกอย่างคนพวกนั้นก็ลูกน้องป๊าทั้งนั้นไม่มีอะไรต้องกลัว” ฉันเป็นคนห้าวๆ แบบนี้แหละ ผู้ชายเหรอไม่เคยกลัวค่ะ

“แต่...”

“ให้น้องไปเถอะฟาง มันเพิ่งกลับมาปล่อยให้มันไปเปิดหูเปิดตา เดี๋ยวเปิดเทอมก็เรียนจนไม่มีเวลาทำอะไรแล้ว”

ฟางถอนหายใจเบาๆ “ก็ได้ แต่ระวังตัวด้วยละกัน”

“ค่า เชิญไปอ่านหนังสือต่อเถอะ” ฉันชอบพูดเหน็บๆแบบนี้แหละ แต่ก็รักอยู่ดีก็เราเป็นพี่น้องกันนี่ ที่ฟางไม่อยากให้ไปก็เพราะเป็นห่วง