EP.8 ไบรอัน | CRUEL

 

แสงสว่างในช่วงเช้าตรู่สาดผ่านกระจกใสเข้ามารบกวนการพักผ่อนของสองชายหญิงบนเตียงกว้าง เสียงคลื่นทะเลเล็ดลอดเข้ามาพอให้ได้ยิน อุณหภูมิห้องต่ำแทบจะติดลบพานให้ร่างอรชรเปลือยเปล่าขดตัวงอหวังหลบความเย็น

 

"อึก อืม~" เหยื่อจากการทารุณเมื่อคืนวานนิ่วหน้าจังหวะพลิกตัวเปลี่ยนท่านอนตะแคงเป็นนอนหงาย ทันทีที่ร่างกายสัมผัสกับความเย็นวาบไปทั้งกายนะโมก็เปิดเปลือกตาขึ้นอัตโนมัติ

 

เสียงพ่นลมหายใจอยู่ข้างใบหูเสมือนเครื่องมือตอกย้ำชั้นดีว่าคนข้างกายคือปีศาจที่เธอต้องรีบหนีห่างก่อนที่มันจะตื่นจากการหลับไหลขึ้นมาสาดความคลุ้มคลั่งไร้สติ ชุดเดรสถูกฉีกขาดพาดตรงปลายเตียงจำต้องไล่สายตามองหาสิ่งห่อหุ้มร่างกายชิ้นใหม่

 

สมองบังคับจังหวะหายใจให้เบาลง เกรงว่าเสียงดังกล่าวจะทำให้ไบรอันฟื้นตัวหลังจากออกแรงถาโถมขืนใจเธอหลายชั่วโมงติด หญิงสาวมองผู้ชายสารเลวคนนั้นด้วยหางตาจงเกลียดจงชัง

 

มือเรียวกำผ้าปูที่นอนเปื้อนเลือดแห้งในมือแน่น จากนั้นค่อยๆดันตัวลุกท่ามกลางชีพจรเต้นเร็วระรัวผิดปกติ ทุกการขยับเขยื้อนดั่งนาฬิกาชีวิตที่สามารถใช้ได้ในเวลาอันแสนสั้น

 

หมับ!

"โอ๊ย!" โชคชะตากลับไม่เข้าข้างอำนวยความสะดวกให้เธอหลบหนีได้ทัน นะโมร้องเสียงหลงตอนถูกกระชากแขนกลับทั้งที่ปลายเท้ายังแตะไม่ถึงพื้นเย็นเฉียบ ใบหน้าสวยกระแทกกับแผงอกกว้างโดยร่างกายเสียหลักเกยขึ้นบนตักแกร่ง

 

แม้ความเจ็บยังไม่หายดีแต่ความกระดากอายของเธอยังคงทำงานเป็นปกติ สองมือเล็กรีบสะบัดออกจากเกาะกุม ลนลานปิดท่อนบนและท่อนล่างซึ่งรู้อยู่เต็มอกว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลย ข่มความสะอิดสะเอียนตอนฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นโอบเอวบางพร้อมกับกดปลายนิ้วลงอย่างจงใจ ผิวเนียนแทบเบียดตามง่ามมือพานให้ฝ่ายเสียเปรียบไม่อาจขืนตัวออก

 

"จะไปไหน" มาเฟียหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้าและแววตาไม่ได้แสดงอารมณ์แม้แต่ความรู้สึกใดๆออกมา

 

"จะกลับห้อง" นะโมฝืนใจแข็งตอบ จะให้อธิบายอย่างไรดี ในเมื่อบัดนี้เธอไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าคนถาม ต่อให้ถูกตัดแขนขาหญิงสาวก็จะตะเกียกตะกายหาทางออกไปจากขุมนรกนี้สารพัดวิธีให้จนได้

 

"ใครอนุญาต"

 

"แกไม่ใช่เจ้าของชีวิตฉัน สาแก่ใจแล้วก็ปล่อยฉันไปสิ" น้ำตาแห่งความอ่อนแอทะลักออกจากเบ้าแดงก่ำครั้นจู่ๆภาพการถูกข่มเหงก็ฉายขึ้นในสมอง เสมือนโลกทั้งใบพังสลายลงอย่างไม่เคยเป็น

 

"อ้อนวอนฉันสิ" แรงกระตุกท้ายทอยพานให้ใบหน้าสวยเหยเกเชิดขึ้นอย่างเลี่ยงไม่ได้ สายตาเกลียดชังมุ่งตรงไปที่ชายหนุ่มไม่ละหนี จับจ้องใบหน้าคมคายผ่านม่านน้ำตาพร่ามัว

 

"หึ" นะโมเค้นเสียงอย่างเย้ยหยันเมื่อแค่คิดว่าเธอต้องคลอเคลียขอความเอ็นดูจากเจ้าของวงแขนก็รู้สึกเกลียดกับการกระทำของตัวเองแล้ว

 

"..." เขาบีบบังคับและกดดันเธอด้วยแววตาเลือดเย็น เหมือนตอนทารุณไม่มีผิดเพี้ยน

 

"ถ้าได้สิ่งที่ต้องการแล้วก็ปล่อยฉันไป" หญิงสาวหลุบสายตามองต่ำหลังรู้สึกได้ถึงความเปียกแฉะบริเวณโคนขาอ่อน ฟันกรามขบกันแน่นตอนพบว่าผู้ชายโรคจิตกำลังไล่เลือดจากฝ่ามือหนาวาดสัญลักษณ์บางอย่างบนร่างกายของเธอ

 

"เธอ..." ไบรอันเว้นวรรคไปสักพักอย่างมีนัย ขีดปลายนิ้วชุ่มเลือดคาวต่ออย่างใจเย็น ลักษณะคล้ายกับหัวสิงโต

 

"..." ลมหายใจเริ่มติดขัดเมื่อสัมผัสได้ถึงพลังงานบางอย่าง แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องดีแน่สำหรับคนกำลังวางแผนหลบหนี

 

"...ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ"

 

"...ก็ปล่อยฉันไปสิ ฉันไม่มีประโยชน์อะไรสำหรับนายหรอก" หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก หลังถูกดันตัวลงจากหน้าตักแกร่ง ใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึกทำให้ฝ่ายจับจ้องไม่อาจรับรู้ได้เลยว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรหลังจากนี้

 

"ไสหัวไปซะ คงไม่คิดว่าฉันจะกักขังหน่วงเหนี่ยวเป็นอาทิตย์หรอกใช่ไหม" ใบหน้าคมเข้มหันกลับมาจ้องตรงๆในขณะที่มือหนาดันกับฟูก ลุกจากเตียงเดินตัวเปลือยไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งให้นะโมอยู่กับการเสียสูญและว่างเปล่า

 

"ไอ้เลวเอ้ย!" หญิงสาวก่นด่าไล่ตามหลังในใจ กัดฟันสะกดกลั้นความเจ็บปวด ก้าวขาเรียวสั่นลงจากเตียงอีกรอบ ทุกอย่างง่ายดายเกินกว่านะโมจะชะล่าใจ มือบางคว้าเอาเสื้อเชิ้ตสีดำตัวโคร่งมาสวมใส่อย่างลุกลี้ลุกลน หอบร่างกายบอบช้ำเดินฝ่าแสงแดดอ่อนระยะทางเกือบห้าร้อยเมตรไปขึ้นรถแท็กซี่หน้าประตูรั้วพอดี มุ่งหน้าไปยังคอนโดส่วนตัว

.

.

คอนโดนะโม

ฟุบ!

ร่างอิดโรยฟุบตัวนอนราบลงกับพื้นเย็นเฉียบภายในห้องอุณหภูมิปกติ หลังกัดฟันใช้ข้อเท้าบวมเป่งรองรับน้ำหนักทุกย่างก้าว รองเท้าส้นสูงหลุดจากการคล้องเกี่ยวปลายนิ้วเรียวกระเด็นกระดอนไปคนละทิศคนละทาง หญิงสาวนอนหายใจหอบอยู่ข้างเตียงมองภาพตรงหน้าในท่าตะแคงตัวอย่างเหม่อลอย

 

อยากกรีดร้องซ้ำๆระบายความอัดอั้นในอกราวกับคนสติแตก แต่ก็ทำได้เพียงปล่อยหยาดน้ำตาแห่งความอ่อนแอหลั่งรินกระทบลงกับพื้นห้อง บัดนี้อาจจะหลุดพ้นจากขุมนรกอเวจีไปแล้ว ทว่ามลทินและคราบคาวยังคงฝังลึกอยู่ในตัวเกินที่คนรักศักดิ์ศรีจะทำใจรับ

 

ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยคมเขี้ยวลุกขึ้นนั่งพับเพียบกดหน้าขาลงกับพื้น ถอดเสื้อเชิ้ตของไบรอันทิ้งลงข้างลำตัวก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเหยียบระบายอารมณ์โทสะผ่านการขยี้เสื้อตัวดังกล่าว จินตนาการว่ามันคือใบหน้าของผู้ชายจิตใจหยาบช้าคนนั้น

 

"ไปตายซะ! ไอ้เวรตะไลเอ๊ย!" ความเกลียดชังสะสมสั่งให้นะโมร้องโวยวายออกไปลั่นห้องทั้งน้ำตา ทรุดกายลงกับพื้นข้างเสื้อตัวเดิม ขยุ้มเผ้าผมจนยุ่งเหยิงด้วยความรุนแรงยามภาพโหดร้ายฉายเข้ามาสู่โสตประสาทเสมือนวิดีโอหลอกหลอนซึ่งถูกบันทึกไว้ในห้วงความทรงจำที่เธอไม่อาจลืมเลือน ...และเป็นฝันร้ายไปตลอดชีวิต

 

"กรี๊ดดด..." บาดแผลทางจิตใจเรียกเสียงร้องผวากลัวของนะโมอีกระลอกเพียงรอบกายเงียบงันจนน่ากลัว ร่างเปลือยถอยหลังเข้าชิดมุมเตียงกอดเข่าหลับตาหนีเสียงร้องของตัวเอง กลัวแม้กระทั่งเสียงสะอื้นไห้แว่วสะท้อนกลับให้ได้ยิน มันคือเสียงเดียวกันกับผู้หญิงที่ถูกกระทำคนเมื่อคืน...

***************************************

สงกรานต์ยังมีคนอ่านอยู่มั๊ยฮะ? แอร๊ยยย... หรือไปเที่ยวต่างจังหวัดกันหมดแล้วอ่ะ ยังไงก็อย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะคะ ขอให้ปลอดภัยตลอดการเดินทางและสนุกสนานกับวันหยุดนะครับ