ตราบนานเท่านาน
× 0
× 0
× 0
หลังจากอาหารเย็นมื้อนั้น พิมพ์ผกา ก็ตกลงเห็นดีเห็นชอบในความสัมพันธ์ของเฟยเฟยและพายอาร์แต่โดยดี เนื่องจากเธอเองก็หาข้อติชายหนุ่มไม่ได้ และเห็นแก่ความจริงใจของชายหนุ่มที่มีต่อครอบครัวและลูกสาวของเธอมาตลอด จึงยอมใจอ่อนในที่สุด
“เฟย...” พายอาร์เรียกหญิงสาวที่นอนอยู่ข้าง ๆ เขาบนเบาะหลังรถหลังจากที่เพิ่งบรรเลงบทรักกันเสร็จไปหมาด ๆ
“คะ”
“เฟยอยากใช้ชีวิตแบบไหน” เขาถามพลางลูบศีรษะหญิงสาวเบา ๆ
“อืม...ชีวิตแบบที่ได้อยู่กับพี่พายไง” เธอกอดชายหนุ่มจนแน่นพลางยิ้มออกมาอย่างสดใส
“อืม...พี่ก็เหมือนกัน พี่อยากอยู่กับเฟยทั้งวันเลย” พูดจบริมฝีปากของชายหนุ่มก็จูบไปบนหน้าผากของหญิงสาวเบา ๆ
“อื้ม”
“เฟยไม่สงสัยเหรอว่าทำไมพี่ไม่ย้ายออกจากบ้านเช่าไปซื้อบ้านหรือคอนโดที่ใกล้กับคลินิกที่พี่เปิด” เขาถาม
“อืม...พี่พายไม่มีเงินอ่ะจิ”
“คิดว่าพี่จนงี้??” เขาหันไปทำหน้าเหยเกใส่หญิงสาว
“อืม...ก็ไม่เห็นพี่พายซื้ออะไรหรู ๆ ใส่ อยู่บ้านเช่าด้วย...จะเห็นมีดีก็รถคันนี้ล่ะมั้งที่ใหญ่หน่อย” เฟยเฟยพูดแซว
“ก็พี่ชอบแบบนี้”
“ว่าแต่พี่พายจะบอกว่าตัวเองรวยพอจะซื้อบ้านหรือคอนโดหรู ๆ อยู่ใช่มั้ย แต่พี่ก็ยังอยู่ที่นี่” เฟยเฟยพยายามพูดทวนคำถามของชายหนุ่ม
“อื้ม...พี่รวยนะบอกเลย ซื้อคอนโดในเมืองหรือบ้านแบบเงินสดได้ด้วย” เขายิ้มกริ่ม
“โหว..เหรอคะ”
“เป็นหมอฟันรวยนะ ไม่รู้หรือไง”
“ไม่รู้!! ก็บอกแล้วว่าไม่ชอบหมอ” เฟยเฟยทำหน้าเบ้ ใส่
“แล้วตอนนี้ล่ะ ยังไม่ชอบอีกเหรอ” เขาจับแก้มของเธอเบา ๆ พลางสบตาหญิงสาวหวานหยด
“ไม่ชอบ...แต่รักต่างหาก” เธอยิ้มแล้วยื่นหน้าไปจูบเขา
“พี่เองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองไม่ย้ายสักที ตอนแรกพี่คิดว่าพี่ชินกับการอยู่กับบ้านของเฟย เพิ่งมารู้ว่า...พี่แอบมองเฟยเดินไปเดินมาในสวนหย่อมบ่อยแค่ไหน แล้วทุกครั้งที่เห็นพี่ก็จะหาเรื่องไปที่สวนนั่นทุกที วันไหนที่พี่รู้ว่าเฟยกลับมาจากมหาลัยเร็วพี่ก็จะไปรอที่สวนตลอด...” เขาอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงพฤติกรรมที่ผ่านมาของตัวเอง เป็นเขาเองที่แอบหลงรักเธอมานาน เป็นเขาเองที่แอบไปนั่งรอเธอที่สวนแม้วันนั้นจะรอเป็นชั่วโมงก็ตาม ขอแค่ได้คุยได้เห็นหน้าเธอชัด ๆ หัวใจของเขาก็เต็มอิ่มจนมีแรงที่จะไปทำงานได้ต่อ
“พี่พาย...” เฟยเฟยยิ้ม
“แม่ง...โรแมนติกเนอะ” พายอาร์ชมตัวเอง
“มากค่ะ”
“แล้วเฟยล่ะ มีโมเม้นที่ชอบพี่บ้างมั้ย”
“ไม่มีอ่ะ” เฟยเฟยหัวเราะร่วน
“เออ ใจร้ายชะมัด”
“เฟยไม่สนเรื่องผู้ชายเลยพี่พาย ขอโทษนะ เฟยตั้งใจเรียน
จนไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย แต่เฟยว่าเฟยก็ชอบพี่พายนะ แบบเวลาที่เราคุยกันเฟยก็รู้สึกดี มันอบอุ่นดี” เฟยเฟยพยายามปลอบชายหนุ่มที่เพิ่งสารภาพรักกับเธอ
“อืม...ก็เข้าใจได้แหล่ะ ไม่สนเรื่องผู้ชายก็ดีแล้ว” พายอาร์ยิ้ม
“เฟยว่า...ตั้งแต่เรามีอะไรกันนั่นแหล่ะที่ทำให้เฟยคิดกับพี่พาย
เกินพี่ชาย” เธอยิ้มให้เขาก่อนจะโอบรอบคอชายหนุ่มให้ลงมาจุมพิตเธอช้า ๆ ทุกการเคลื่อนไหวของริมฝีปากที่ขบเม้มนั้นเต็มไปด้วยร่องรอยความรักที่ทั้งสองต่างช่วยกันประคับประคองกันมาอย่างช้า ๆ แม้จะใช้เวลาพอควรกว่าจะเข้าใจว่า “รัก” คือความรู้สึกเช่นนี่เอง แต่มันก็ดีกว่าไม่เคยรู้เลยว่า “รัก” คืออะไร ทั้งสองอาจจะเริ่มต้นเส้นทางแห่งรักด้วย เซ็กส์ดุเดือด แต่พวกเขาก็ไม่เคยลืมว่าเวลาแห่งความรักหลังจากนี้ต้องมีแต่ความอ่อนโยนไปตลอดเส้นทางที่พวกเขาจะต้องเดินร่วมเคียงกันไปหลังจากนี้ ตราบนานเท่านาน
