เช้าวันใหม่...

ตื่นมาก็ไม่เจอหมอเดย์แล้ว เขาคงจะไปโรงพยาบาลแล้วแหละ

ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็ออกไปดูที่ครัวว่ามีอะไรกินหรือเปล่า พอมาถึงครัวก็เห็นข้าวต้มวางไว้พร้อมกับโพสอิทแปะไว้ที่ชามข้าวต้ม

‘กินให้หมดนะ ฉันไปทำงานก่อนรักมากนะครับ’

ฉันยิ้มให้กับข้อความที่อยู่ในกระดาษ มันอาจจะไม่ใช่ข้อความที่หวานอะไรมากมาย แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีมาก

ฉันนั่งกินข้าวต้มจนหมด เสร็จแล้วฉันก็แต่งตัว วันนี้เข้าไปหาสามีที่โรงพยาบาลหน่อยดีกว่า

แอบไปดูสักหน่อยว่าหมอเดย์แอบซุกพยาบาลคนไหนไว้หรือเปล่า

ณ โรงพยาบาลxx.

ฉันมาโดยที่ไม่ได้โทรบอกหมอเดย์ เพราะอยากจะมาดูว่าหมอเดย์เนี่ย แอบนอกใจฉันไหม ถ้าแอบซุกกิ๊กไว้นะ ฉันจะฆ่าทิ้งทั้งสองคนเลย

แกร็ก~ ฉันเปิดประตูห้องทำงานหมอเดย์แล้วเดินเข้าไป

หมอเดย์กำลังก้มหน้าอ่านเอกสารอะไรอยู่สักอย่าง ฉันมองไปรอบๆ ห้องทำงานหมอเดย์ โล่งใจหน่อยที่เขาไม่แอบใครเอาไว้

“จะมาทำไมไม่โทรบอกก่อน หื้ม” หมอเดย์ยิ้มให้ฉัน

“ปลายจะมาแอบดูไงว่าหมอแอบซ่อนกิ๊กไว้หรือเปล่า” ฉันยืนกอดอกจ้องใบหน้าคมคายอย่างจับผิด

หมอเดย์ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมากอดฉัน

“ไม่มีหรอก เธอก็รู้ว่าฉันรักและหลงเธอมากขนาดไหน” พูดจบหมอเดย์ก็หอมแก้มฉันสองข้าง

“ไม่มีก็ดีแล้วค่ะ อย่าให้ปลายรู้แล้วกันปลายฆ่าทิ้งทั้งสองคนแน่!!” ฉันพูดค้อน

“เมียโหดขนาดนี้ฉันไม่กล้านอกใจหรอก”

“แล้วนี่คุณหญิงย่าได้มาหาที่โรงพยาบาลบางไหมคะช่วงนี้”

“วันก่อนก็มานะ แต่นี่ไม่มาสองวันแล้ว”

“เมื่อไหร่ คุณหญิงย่าจะเลิกอคติกับปลายสักทีคะ” ฉันถามอย่างหนักใจ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันกับหมอเดย์จะลงเอยกันยังไง ถึงจะสู้แต่ก็แอบหวั่นใจเหมือนกันนะ

“ทนหน่อยนะ สิ้นเดือนนี้ฉันจะพาเธอไปกินข้าวที่บ้านป๊ากับม๊า ป๊ากับม๊าต้องเข้าใจเรา” หมอเดย์ยิ้มให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบ

“จริงๆ นะคะ ^_^” แค่ได้ยินว่าเขาจะพาไปเจอพ่อแม่มันก็ดีใจจนเนื้อเต้นแล้ว

“ฉันจะโกหกเธอทำไม”

ฉันหอมแก้มหมอเดย์ซ้ายขวา แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ มันคุ้มค่าสำหรับการที่พยายามตามจีบเขามาเป็นปีๆ จริงๆ

แกร็ก~ (ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก)

ฉันกับหมอเดย์ต่างหันไปทางประตูห้องพร้อมกัน คนที่เปิดประตูเข้ามาคือผู้หญิง หน้าตาสวยมาก แต่แววตาของเธอมันดูเศร้าๆ

หมอเดย์มีท่าทีดูตกใจมากที่เห็นผู้หญิงคนนี้

พรึบ!! จู่ๅ หมอเดย์ดันฉัน มันทำให้ฉันแปลกใจ ว่าทำไมพอหมอเดย์เห็นผู้หญิงคนนี้แล้วถึงรีบดันฉันให้ออกห่าง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร

“มาที่นี่ทำไม” หมอเดย์ถามผู้หญิงคนนั้น

“....เดย์” เธอเรียกชื่ออย่างสนิทสนม

ผู้หญิงคนนั้นโผล่เข้ามากอดหมอเดย์ทันที ส่วนฉันที่อยู่ข้างๆ ก็ยืนอึ้งไปเลย

“....ฝนขอโทษ ตอนนี้ฝนรู้ตัวเองแล้วว่าฝนรักเดย์ เรากลับมารักกันเหมือนเดิมได้ไหมเดย์”

หัวใจดวงน้อยของฉันมันเหมือนมีอะไรมาบีบรัดแน่นจนเจ็บ หมอเดย์เงียบปล่อยให้เธอกอดอยู่แบบนั้น สักพักใหญ่เขาก็พูดขึ้น มันทำให้ฉันชาไปทั้งตัว

“ฝะ ฝน..ฉันรอเธอตลอดเวลาเลยนะรู้ไหม ขอบคุณที่กลับมา” เสียงหมอเดย์สั่นเครือ ทั้งสองคนกอดกัน โดยที่ไม่สนใจฉันที่ยืนอยู่เลย....

ใจมันสั่นมากตอนนี้ ภาพที่เห็นคนที่ฉันรักคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนฉันกำลังกอดกับผู้หญิงอีกคน มันเจ็บจนไม่รู้จะอธิบายยังไง

"ฉันรอเธอตลอดเวลา"

"ขอบคุณที่กลับมานะ"

หมายความว่าไง ตอนนี้หูอื้อไปหมดแล้ว รู้สึกใจมันหวิวๆ ตัวลอยๆ สมองเริ่มไม่รับรู้อะไร

สองคนนั้นกอดกันไม่มีท่าทีว่าจะผละกอดออกจากกันเลย แล้วฉันล่ะ ฉันเป็นเมียเขานะเขาทำแบบนี้ได้ไง

ฉันเม้มปากแน่น จากที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ฉันก็พอรู้แล้ว ว่าเขาสองคนเคยรักกันมาก่อน

น้ำตามันเอ่อล้นจนจะไหลออกมาแล้วตอนนี้ ฉันกลัว กลัวว่าหมอเดย์จะทิ้งฉันไป ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วฉันจะอยู่ยังไง ฉันรักเขามาก มากกว่าชีวิตตัวเองซะอีก