เช้าวันใหม่...
ตื่นมาก็ไม่เจอหมอเดย์แล้ว เขาคงจะไปโรงพยาบาลแล้วแหละ
ฉันลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว แล้วก็ออกไปดูที่ครัวว่ามีอะไรกินหรือเปล่า พอมาถึงครัวก็เห็นข้าวต้มวางไว้พร้อมกับโพสอิทแปะไว้ที่ชามข้าวต้ม
‘กินให้หมดนะ ฉันไปทำงานก่อนรักมากนะครับ’
ฉันยิ้มให้กับข้อความที่อยู่ในกระดาษ มันอาจจะไม่ใช่ข้อความที่หวานอะไรมากมาย แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีมาก
ฉันนั่งกินข้าวต้มจนหมด เสร็จแล้วฉันก็แต่งตัว วันนี้เข้าไปหาสามีที่โรงพยาบาลหน่อยดีกว่า
แอบไปดูสักหน่อยว่าหมอเดย์แอบซุกพยาบาลคนไหนไว้หรือเปล่า
ณ โรงพยาบาลxx.
ฉันมาโดยที่ไม่ได้โทรบอกหมอเดย์ เพราะอยากจะมาดูว่าหมอเดย์เนี่ย แอบนอกใจฉันไหม ถ้าแอบซุกกิ๊กไว้นะ ฉันจะฆ่าทิ้งทั้งสองคนเลย
แกร็ก~ ฉันเปิดประตูห้องทำงานหมอเดย์แล้วเดินเข้าไป
หมอเดย์กำลังก้มหน้าอ่านเอกสารอะไรอยู่สักอย่าง ฉันมองไปรอบๆ ห้องทำงานหมอเดย์ โล่งใจหน่อยที่เขาไม่แอบใครเอาไว้
“จะมาทำไมไม่โทรบอกก่อน หื้ม” หมอเดย์ยิ้มให้ฉัน
“ปลายจะมาแอบดูไงว่าหมอแอบซ่อนกิ๊กไว้หรือเปล่า” ฉันยืนกอดอกจ้องใบหน้าคมคายอย่างจับผิด
หมอเดย์ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมากอดฉัน
“ไม่มีหรอก เธอก็รู้ว่าฉันรักและหลงเธอมากขนาดไหน” พูดจบหมอเดย์ก็หอมแก้มฉันสองข้าง
“ไม่มีก็ดีแล้วค่ะ อย่าให้ปลายรู้แล้วกันปลายฆ่าทิ้งทั้งสองคนแน่!!” ฉันพูดค้อน
“เมียโหดขนาดนี้ฉันไม่กล้านอกใจหรอก”
“แล้วนี่คุณหญิงย่าได้มาหาที่โรงพยาบาลบางไหมคะช่วงนี้”
“วันก่อนก็มานะ แต่นี่ไม่มาสองวันแล้ว”
“เมื่อไหร่ คุณหญิงย่าจะเลิกอคติกับปลายสักทีคะ” ฉันถามอย่างหนักใจ ถ้าเป็นแบบนี้ฉันกับหมอเดย์จะลงเอยกันยังไง ถึงจะสู้แต่ก็แอบหวั่นใจเหมือนกันนะ
“ทนหน่อยนะ สิ้นเดือนนี้ฉันจะพาเธอไปกินข้าวที่บ้านป๊ากับม๊า ป๊ากับม๊าต้องเข้าใจเรา” หมอเดย์ยิ้มให้ฉัน ฉันก็ยิ้มตอบ
“จริงๆ นะคะ ^_^” แค่ได้ยินว่าเขาจะพาไปเจอพ่อแม่มันก็ดีใจจนเนื้อเต้นแล้ว
“ฉันจะโกหกเธอทำไม”
ฉันหอมแก้มหมอเดย์ซ้ายขวา แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ มันคุ้มค่าสำหรับการที่พยายามตามจีบเขามาเป็นปีๆ จริงๆ
แกร็ก~ (ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก)
ฉันกับหมอเดย์ต่างหันไปทางประตูห้องพร้อมกัน คนที่เปิดประตูเข้ามาคือผู้หญิง หน้าตาสวยมาก แต่แววตาของเธอมันดูเศร้าๆ
หมอเดย์มีท่าทีดูตกใจมากที่เห็นผู้หญิงคนนี้
พรึบ!! จู่ๅ หมอเดย์ดันฉัน มันทำให้ฉันแปลกใจ ว่าทำไมพอหมอเดย์เห็นผู้หญิงคนนี้แล้วถึงรีบดันฉันให้ออกห่าง แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร
“มาที่นี่ทำไม” หมอเดย์ถามผู้หญิงคนนั้น
“....เดย์” เธอเรียกชื่ออย่างสนิทสนม
ผู้หญิงคนนั้นโผล่เข้ามากอดหมอเดย์ทันที ส่วนฉันที่อยู่ข้างๆ ก็ยืนอึ้งไปเลย
“....ฝนขอโทษ ตอนนี้ฝนรู้ตัวเองแล้วว่าฝนรักเดย์ เรากลับมารักกันเหมือนเดิมได้ไหมเดย์”
หัวใจดวงน้อยของฉันมันเหมือนมีอะไรมาบีบรัดแน่นจนเจ็บ หมอเดย์เงียบปล่อยให้เธอกอดอยู่แบบนั้น สักพักใหญ่เขาก็พูดขึ้น มันทำให้ฉันชาไปทั้งตัว
“ฝะ ฝน..ฉันรอเธอตลอดเวลาเลยนะรู้ไหม ขอบคุณที่กลับมา” เสียงหมอเดย์สั่นเครือ ทั้งสองคนกอดกัน โดยที่ไม่สนใจฉันที่ยืนอยู่เลย....
ใจมันสั่นมากตอนนี้ ภาพที่เห็นคนที่ฉันรักคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนฉันกำลังกอดกับผู้หญิงอีกคน มันเจ็บจนไม่รู้จะอธิบายยังไง
"ฉันรอเธอตลอดเวลา"
"ขอบคุณที่กลับมานะ"
หมายความว่าไง ตอนนี้หูอื้อไปหมดแล้ว รู้สึกใจมันหวิวๆ ตัวลอยๆ สมองเริ่มไม่รับรู้อะไร
สองคนนั้นกอดกันไม่มีท่าทีว่าจะผละกอดออกจากกันเลย แล้วฉันล่ะ ฉันเป็นเมียเขานะเขาทำแบบนี้ได้ไง
ฉันเม้มปากแน่น จากที่ผู้หญิงคนนั้นพูด ฉันก็พอรู้แล้ว ว่าเขาสองคนเคยรักกันมาก่อน
น้ำตามันเอ่อล้นจนจะไหลออกมาแล้วตอนนี้ ฉันกลัว กลัวว่าหมอเดย์จะทิ้งฉันไป ถ้าเป็นแบบนั้น แล้วฉันจะอยู่ยังไง ฉันรักเขามาก มากกว่าชีวิตตัวเองซะอีก