เช้าวันต่อมา...

วันนี้เจ้แววโทรตามให้ฉันเข้าไปที่บาร์แต่เช้าเลย (บาร์เปิด 24 ชั่วโมงนะ)

#บาร์

“มีอะไรเหรอเจ้เรียกมาแต่เช้าเลย”

“เป็นไงยาได้ผลดีไหม”

ฉันยิ้มกว้างให้เจ้แวว

“กูว่าแล้ว เป็นไงมันติดมึงไหมล่ะ”

“ฉันมีอะไรกับเขาแต่มันไม่ได้เป็นเพราะยาของเจ้หรอกนะ”

“อ้าว! เรื่องมันเป็นยังไงเล่ามาเดี๋ยวนี้” เจ้ถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

“ฉันน่ะเอายาไปให้เขากิน ตอนแรกเอาใส่น้ำส้มคั้นแต่เขาบอกว่าแพ้ส้ม แต่ฉันก็ยังไม่ถอดใจ ครั้งที่สองฉันซื้อน้ำเต้าหู้ไปแล้วเอายาใส่ เขากำลังจะกินแล้วแหละแต่เพื่อนเขาเข้ามาพอดี แถมยังยกน้ำเต้าหู้กินซะหมดแก้ว”

“เฮ้ย! แล้วเป็นยังไง”

“จะเป็นยังไงล่ะ ก็ถูกจับได้น่ะสิ เขาโกรธฉันมากเลยด้วย”

“โกรธ แล้วทำไมถึงมีอะไรกับมันได้”

“ก็เพราะความโกรธไงเจ้ เขาเลยทำแบบนั้น คิดแล้วก็ยังเจ็บไม่หาย”

“เออก็ยังดีที่ได้ เป็นกูกูไม่เอามึงหรอกฆ่าทิ้งดีกว่า”

“เจ้อะ!!” ฉันทำหน้ามุ่ยใส่เจ้แวว

“แล้วทำไมมึงไม่ไปซ้ำ ปล่อยผ่านไปได้ไงตั้งสองวัน ไม่กลัวหมอมันไปเอาคนอื่นรึไง กูเห็นไม่เข้าบาร์คิดว่าไปสมสู่กับผัวซะอีก”

“ฉันกลับบ้านอะเจ้ พอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อย”

“กลับบ้าน ? คงไม่ใช่เรื่องดีใช่ไหม” เจ้รู้เรื่องที่พ่อเคยไล่ฉันออกจากบ้าน รู้เรื่องร้ายๆ ที่พ่อทำกับฉันทั้งหมด

“อืม พ่อหลอกฉันไปจะขายฉันให้กับเสี่ย ดีที่ฉันหนีออกมาได้” พูดแล้วก็เจ็บใจ ร้องไห้ออกมาจนไม่เหลือน้ำตาให้ไหลแล้ว

“กูว่าแล้วเชียว แต่ก็ดีที่มึงรู้จักเอาตัวรอด”

“อื้อ เดี๋ยวฉันไปหาหมอก่อนนะเจ้ ^_^”

“เออๆ ไปไหนก็ไป”

หลังจากบอกลาเจ้ ฉันก็ขับรถตรงมาไปโรงพยาบาลทันที คิดถึงหมอเดย์ใจจะขาด

#โรงพยาบาลxx.

ฉันถือวิสาสะเปิดประตูห้องหมอเดย์เข้ามาเลย โดยที่ไม่เคาะ จะดูด้วยว่าหมอแอบกินผู้หญิงหรือเปล่าตอนที่ฉันไม่อยู่

แกร็ก(ฉันเปิดประตูเข้าไป) มองดูภายในห้องทำงาน ไม่มีคนอยู่

“ไปไหนของเขานะ!!” ฉันบ่นพึมพำคนเดียวพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ไม่มีวี่แววของหมอเดย์เลย

แกร็ก(เสียงเปิดประตูห้องเข้ามา) ฉันรีบหันไปทางประตูทันที

“หมอเดย์ ^_^” ฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจ คิดถึงเขามากๆ ไม่ได้เจอสองวัน ความรู้สึกเหมือนไม่ได้เจอหมอสองปี

หมอเดย์มองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่ยิ้ม ไม่อะไรเลย

“หมอกินอะไร...”

“ไปไหนมา!!”

ยังถามไม่ทันจบประโยคหมอเดย์ก็ถามขึ้นมา แถมยังทำเสียงแข็งใส่ฉันด้วย