[นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาสาระค่อนข้างรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน] 

 

37 

 

ฉันกลับเข้ามาในห้องเพื่อที่จะชวนโฟร์ไปกินข้าวกัน เขาบอกว่าจะไปรับฉันที่คณะแต่ฉันไม่อยากให้เขาเสียเวลาเลยเลือกที่จะมาเองดีกว่า พอกำลังจะไขกุญแจเข้าห้องก็พบว่าห้องไม่ได้ล็อก 

ฉันตกใจนิดหน่อยเพราะว่าโฟร์จะเป็นคนที่ชอบล็อกห้องมาก เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะลืมล็อกแบบนี้ ฉันเปิดประตูเข้าห้องไปก็เห็นว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว แต่กับมีผู้หญิงอยู่ในห้องนั้นด้วย 

ทั้งสองหันมามองฉันก่อนที่โฟร์จะทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี ที่อยากไปรับฉันเพราะไม่อยากให้ฉันมาเห็นว่าเขาพาผู้หญิงเข้าห้องสินะ ฉันไม่ได้โกรธหรอกเพราะทั้งสองคนไม่ได้ทำอะไรกันนอกจากนั่งคุยกันเฉยๆ ฉันบอกแล้วไงว่าถ้าเข้ามานั่งคุยกันฉันโอเคแต่ถ้ามาทำอย่างอื่นฉันไม่ชอบเอามากๆ 

         “ทำไมไม่โทรมาบอกก่อนอ่ะ?” โฟร์ปล่อยมือผู้หญิงของเขาก่อนจะเดินมาหาฉันที่ยืนอยู่หน้าประตู ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะรู้สึกเฉยๆ กับการที่โฟร์เอาผู้หญิงเข้าห้อง แต่ไม่รู้ทำไมมันถึงรู้สึกแปลกๆ เวลาที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ก็ไม่รู้ 

         “ไม่อยากให้เหนื่อยไปรับ แล้วนี่กินข้าวหรือยัง?” ฉันทำเหมือนว่าตัวเองไม่ได้รู้สึกอะไร จะให้ฉันรู้สึกอะไรล่ะในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน 

       ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองก่อนจะหันไปยิ้มให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ที่เตียงของโฟร์ เธอยิ้มตอบ ดูเหมือนเธอจะอายุน้อยกว่าฉันและโฟร์นะ น่าจะเป็นรุ่นน้องที่เตรียมจะเข้าเรียนที่นี่ 

         “ยังอ่ะรอเธอ” ฉันขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างงงๆ ทำไมต้องรอฉันด้วยอ่ะ ในเมื่อเขามีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว ที่ฉันรีบเข้ามาก็เพราะคิดว่าเขาอยู่คนเดียว ฉันก็เลยปฏิเสธเพื่อนๆ ที่ชวนไปกินหมูกระทะ โฟร์หันกลับไปพูดกับผู้หญิงของเขา “ไปด้วยกันป่ะ?” 

         “พี่โฟร์ไปไหนมินนี่ก็ไปด้วยค่ะ” รุ่นน้องจริงด้วย ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างอึดอัด จะให้ฉันไปนั่งกินข้าวด้วยเนี่ยนะ ไม่ไหวอ่ะฉันไม่อยากให้คนอื่นมองแล้วเข้าใจผิดอีก อีกอย่างฉันก็ไม่ได้สนิทกับผู้หญิงของเขาด้วย ถ้าเอาฉันไปด้วยฉันอาจจะกลายเป็นส่วนเกินของพวกเขาก็ได้ เพราะงั้นฉันไม่ไปดีกว่า 

         “งั้นนายก็ไปกินกับน้องเถอะ พอดีฉันกินมาแล้วน่ะ” ฉันปฏิเสธออกไปเพราะไม่อยากไปกับพวกเขา ฉันว่าฉันพาตัวเองไปกินข้าวที่โรงอาหารง่ายกว่าเยอะเลย อากาศร้อนๆ แบบนี้ไม่อยากออกไปไหนหรอกและที่สำคัญคือฉันไม่อยากเห็นพวกเราจีบกันด้วย 

โฟร์หันกลับมามองฉันเหมือนเขาไม่พอใจที่ฉันปฏิเสธเขาแบบนี้ ก็มันช่วยไม่ได้ในเมื่อเขาพาคนของเขามาเอง ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอ ฉันหันกลับมาหยิบสมุดเลกเชอร์ที่เรียนออกมาทบทวนบทเรียนที่เรียนมาวันนี้ เพราะอาทิตย์หน้ามีสอบย่อยฉันไม่อยากพลาดคะแนนเหมือนครั้งที่แล้วอีก 

         “ไปนั่งเป็นเพื่อนก็ได้” โฟร์คะยั้นคะยอให้ฉันไปกับเขาให้ได้ ฉันหันไปมองหน้ามินนี่ที่นั่งมองเราสองคนโดยไม่พูดอะไร เธอไม่ได้ทำสีหน้าไม่พอใจหรือรำคาญเลย ทำให้ฉันอดแปลกใจไม่ได้ว่าโฟร์ได้ขู่บังคับอะไรเธอหรือเปล่า เพราะผู้หญิงที่ผ่านมาของเขามักจะทำหน้าไม่ชอบใจที่เห็นว่าโฟร์ให้ความสำคัญกับฉันมากกว่าพวกเธอ 

         “แต่ว่าฉัน...” 

         “ไปนะคะพี่รันมินนี่อยากให้พี่รันไปด้วย เห็นพี่โฟร์เล่าเรื่องของพี่รันให้มินนี่ฟังหลายเรื่องเลยค่ะ” 

       ฉันชะงักไปก่อนจะเงยหน้ามองหน้าโฟร์ ทำไมเขาต้องเล่าเรื่องของฉันให้คนอื่นฟังด้วย แล้วคนอื่นที่ว่าก็เป็นผู้หญิงของเขา ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะที่จะมาเล่นเกมจับคู่กันแบบนี้ มินนี่เดินเข้ามาดึงมือฉันให้ฉันไปกับเธอด้วย 

       “ไปนะคะพี่รัน” 

         “คือ...” เล่นมาขอร้องแบบนี้ฉันก็ทำตัวไม่ถูกน่ะสิ หรือว่าฉันควรจะไปเพื่อให้เรื่องมันจบๆ ไปนะ 

ในขณะที่ฉันกำลังครุ่นคิดอยู่นั้นมือที่ถูกมินนี่กุมเอาไว้ก็เริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาจนต้องเงยหน้ามองเจ้าของมือที่กำลังใช้แรงบีบมือฉัน เธอยังคงยิ้มให้ฉันรอยยิ้มที่แสนน่ารักทั้งที่มือก็เพิ่มแรงบีบจนฉันเจ็บจนต้องสะบัดมือออกทำให้แขนของมินนี่ชนเข้ากับขอบโต๊ะ 

         “พะ...พี่รันทำมินนี่ทำไม?” โฟร์เข้าไปดูอาการที่แขนของมินนี่ ก่อนจะหันมามองหน้าฉันเหมือนไม่เข้าใจว่าทำไมฉันต้องทำร้ายมินนี่ ฉันเปล่าทำนะเธอเซไปชนเอง ฉันไม่ได้ตั้งใจทำด้วยซ้ำ อีกอย่างเธอเป็นคนทำฉันก่อนการที่ฉันจะตอบโต้กลับไปก็ไม่ใช่เรื่องผิดใช่มั้ย 

         “ทำอะไรของเธอรัน?” โฟร์ต่อว่าฉัน เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงของเขาทำอะไรฉันบ้าง 

       ฉันถอนหายใจออกมาแรงๆ นี่ฉันจะต้องเจอกับผู้หญิงร้ายกาจของเขาไปอีกสักกี่คนกันนะ โฟร์พามินนี่กลับไปนั่งที่ของเขาก่อนจะดูแลเอาใจใส่กันอย่างออกนอกหน้า เห็นแล้วน่าหมั่นไส้ออกไปหาไรกินดีกว่าที่จะอยู่ในนี้นะ 

         ฉันหยิบหนังสือที่จะอ่านเตรียมสอบไปด้วยกะว่าถ้ากินข้าวเสร็จแล้วจะแวะไปอ่านหนังสือที่ห้องสมุดพร้อมกับคืนหนังสือที่ฉันยืมไป 

       อ้อ! อีกอย่างฉันมีนัดกับคนคนหนึ่งไว้ด้วย เขาจะช่วยสอนภาษาอังกฤษให้ฉันด้วยนะ ที่ฉันให้เขาเป็นติวเตอร์ให้เพราะฉันมันโง่อังกฤษมากๆ เลยล่ะ นานๆ เราถึงจะเจอกันทีเพราะเขาไม่ค่อยว่างเท่าไหร่ พอว่างเขาก็นัดฉันให้ไปเจอเขาเลย 

       ติวเตอร์ฉันน่ารักใช่มั้ยล่ะ 

         “จะไปไหน?” โฟร์เรียกฉันเอาไว้ก่อนที่ฉันจะทันได้เปิดประตู ฉันหันกลับไปมองก่อนจะเบนสายตาไปจ้องยัยมินนี่ขี้แตกนั่น เธอทำหน้าใสซื่อมาก ไม่บอกก็รู้ว่ากำลังเรียกคะแนนสงสารจากโฟร์อยู่ ฉันแสยะยิ้มมุมปากไหนๆ เธอก็ให้ฉันเป็นตัวร้ายแล้ว ฉันก็ขอร้ายให้ถึงที่สุดแล้วกัน 

         “ก็แค่ความสงสารมันไม่ได้มีค่าอะไรหรอกนะ ภูมิใจมากเหรอที่ได้แค่ความสงสาร” โฟร์ทำหน้างงที่ฉันพูด เขาก็คงไม่เข้าใจจริงๆ นั่นแหละ คนที่จะเข้าใจก็คงจะมีแต่มินนี่ที่ยังคงทำหน้าบ๊องแบ๊วไร้เดียงสาอยู่ข้างโฟร์ “แอ๊บไม่เนียน” 

         “ทะ...ทำไมพี่รันต้องว่ามินนี่ด้วยคะ?” บทดราม่าก็มา อยากถามจริงว่าเคยแสดงละครมาหรือเปล่าถึงแสดงได้เก่งขนาดนี้ 

         “ฉันจะออกไปข้างนอกกลับดึกด้วย” พูดจบฉันก็เดินหนีออกมาเลย ให้ตายสิทำไมโฟร์ถึงชอบผู้หญิงนิสัยไม่ดีแบบนี้ด้วยนะ ทุกคนเลยที่เขาควงแล้วทิ้ง ไม่มีใครนิสัยดีสักคน 

         “เดี๋ยวก่อนรัน” โฟร์วิ่งมารั้งแขนฉันไว้ ฉันสะบัดออกอย่างเบื่อหน่าย ฉันไม่อยากทะเลาะกับเขาเพราะเรื่องแค่นี้ อีกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉันด้วย “จะไปไหน?” 

         “ไปข้างนอก” 

         “เออรู้ไงว่าข้างนอก แต่มันที่ไหน?” ฉันกอดอกมองหน้าเขาอย่างหาเรื่อง ถามจริงเหอะเขาจะอยากรู้ไปทำไม ไม่ดีเหรอที่ฉันปล่อยให้เขาอยู่กับผู้หญิงของเขาตามลำพังโดยไม่เข้าไปวุ่นวายด้วย 

         “ไปหาผู้ชาย” ฉันยิ้มมุมปากเหมือนว่าตัวเองไม่จำเป็นต้องแคร์อะไรแล้ว ขนาดโฟร์ยังไม่เชื่อใจฉันเลยว่าฉันไม่ได้ทำมินนี่ให้เธอต้องเจ็บตัว แล้วทำไมฉันจะต้องแคร์เขาด้วย 

        อีกอย่างฉันก็ไม่ได้โกหกเขา เพราะติวเตอร์ของฉันเป็นผู้ชายจริงๆ แปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้พูดประชดโฟร์ขนาดนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้เลย นี่ฉันกำลังเป็นอะไรของฉันเนี่ย 

         “ไม่ตลก” โฟร์ทำหน้าซีเรียสขึ้นมาทันทีที่ได้ยินฉันพูดประโยคนั้นออกไป ทำไมต้องคิดว่ามันเป็นเรื่องตลกด้วยล่ะ ฉันไม่ใช่คนพูดเรื่องไร้สาระหรอกนะ เวลาที่คิดจะพูดคือคิดดีแล้วถึงได้พูดไป 

         “จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ” ฉันเลือกที่จะเดินหนีเพื่อตัดปัญหา แต่โฟร์ก็ยังคงรั้งแขนฉันไว้ไม่ยอมให้ไปไหน “อะไรของนายอีก?” ฉันส่งเสียงรำคาญออกไปเมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมจบเรื่องนี้สักที 

         “ไหนบอกจะอยู่ข้างๆ ฉันไง จะไม่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว แล้วนี่อะไรวะกลับมาทิ้งกันหน้าตาเฉย” 

       เดี๋ยวนะที่ฉันทำไปนี่คือความผิดฉันเหรอ ไอ้การที่ฉันไม่อยากมีปัญหากับผู้หญิงของเขาแล้วเลือกที่จะเปิดทางให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกันนี่คือความผิดฉันทั้งหมดเลยเหรอ ทำไมอะไรๆ ก็ฉันไปหมดทุกอย่างเลยล่ะ ฉันไม่ใช่คนเหมือนคนอื่นเหรอ ทำไมต้องชอบสั่งโน้นสั่งนี่ ให้ทำอย่างนั้นไม่ให้ทำอย่างนี้ 

         “แล้วนายมีฉันไว้ทำอะไร?” ฉันถามคนตรงหน้าออกไปตรงๆ 

       ฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาอยากให้ฉันอยู่กับเขาเพื่ออะไร ทั้งที่เขาเองก็ไม่ได้มีใจให้กับฉัน เขาไม่ได้มีฉันไว้เพื่อเป็นแฟน แต่ก็ไม่ได้คิดกับฉันแค่เพื่อน ความสัมพันธ์ของเรามันคืออะไรกันแน่ ฉันก็คนนะ มีเลือดเนื้อมีหัวใจเหมือนกับเขา แต่ทำไมต้องชอบมาทำร้ายกันแบบนี้ด้วย 

         “พูดไปเธอก็คงไม่เชื่อ” 

         “ก็พูดมาสิ” 

          “ฉันรักเธอ” 

 

 

:::สปอยล์ตอนต่อไป::: 

“พี่ติน” 

“ตินไหนใช่ตินที่เรียนวิศวะเครื่องกลมหาลัยB หรือเปล่า?” 

“นายรู้จักพี่ตินด้วยเหรอ?” นี่แปลกใจมากเลยนะที่โฟร์รู้จักพี่ตินด้วย ก็พี่ตินไม่ได้เรียนที่นี่ด้วยซ้ำ นานๆ เขาจะเข้ามาที่นี่ทีเพราะมีคนจ้างให้เขามาเป็นติวเตอร์ให้ แต่ฉันพิเศษหน่อยที่เขายอมสอนให้ฉันฟรีโดยไม่คิดค่าจ้างสักบาท 

“เชี่ย” จู่ๆ โฟร์ก็อุทานออกมาเสียงดัง 

 

 

-โปรดติดตามตอนต่อไป- 

VERMOUTH