[นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาสาระค่อนข้างรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน] 

 

36 

 

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา 

         วันนี้โฟร์มาส่งฉันที่คณะก่อนที่เขาจะกลับห้องไปนอนต่อ หลังจากวันที่ฉันตอบตกลงกับเขาไปเราก็เหมือนใช้ชีวิตเป็นแฟนกันจริงๆ แต่ที่จริงแล้วเราต่างไม่ได้รักกันเลย เพื่อนๆ ฉันก็ไม่รู้เรื่องนี้ คนที่รู้ก็มีแต่น้อยหน่าที่ฉันไว้ใจเล่าให้ฟังทุกอย่าง 

       เธอไปสืบค้นข้อมูลให้ฉันแล้วว่าทำไมโฟร์ถึงกลายเป็นคนแบบนี้ได้ ที่เขาต้องเป็นแบบนี้เพราะเขาต้องการความรักจากใครสักคนถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงความรักแค่ชั่วคราวแต่เขาก็ต้องการมันเพื่อมาทดแทนความรักของแม่ที่มันหายไป 

       ยิ่งฉันได้ฟังฉันก็ยิ่งเห็นใจเขา เขาคงไม่เคยเจอคนที่รักเขาจริงสินะ 

         อดีตของโฟร์ฉันไม่รู้ว่าเขาเคยเจออะไรมาบ้าง หรือโดนใครทำร้ายจิตใจมา แต่ฉันอยากให้เขาหายไม่อยากให้หมกหมุ่นอยู่กับเรื่องพวกนี้ ตลอดหลายวันที่ผ่านมาฉันก็ชวนเขาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะ ไปตีแบตกัน ไปคาเฟ่น้องหมากัน เพื่อทำให้เขาไม่เหงาเวลาที่มีฉันอยู่ด้วย 

ฉันพยายามให้ความอบอุ่นกับเขามอบสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดนั่นคือความจริงใจ บางทีช่วงเวลาที่เขาว่างฉันก็ให้เขาเข้ามานั่งเรียนด้วย ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจสายตาของคนอื่นแล้วนะ ในเมื่อตัวก็ตัวฉัน ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉัน ไม่ว่าเรื่องนั้นจะถูกหรือผิดก็ตาม ฉันเป็นคนตัดสินใจทำเอง คนอื่นไม่ได้มีอิทธิพลกับฉันเลย 

 ถ้าถามว่าทำไมถึงต้องทำขนาดนี้ฉันเองก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน ฉันแค่รู้สึกว่าถ้าเรื่องที่โฟร์เจอมันเกิดขึ้นกับฉันฉันเองก็อยากจะให้มีคนมาเข้าใจเราบ้าง ไม่ใช่มองเหมือนเราเป็นตัวประหลาดแปลกแยกจากคนอื่นเท่านั้นเอง 

         “โฟร์ไปไหนอ่ะ?” น้อยหน่าชะโงกมองหน้ามองหลังเหมือนกำลังมองหาใครที่เธอกำลังพูดถึง 

         “เมื่อคืนโฟร์กลับดึกอ่ะเพราะเขาต้องจัดกิจกรรมอยู่ที่คณะฉันก็เลยให้เขากลับไปนอนที่ห้อง” เมื่อคืนกว่าเขาจะกลับเข้าห้องก็ปาเข้าไปตีสามแล้ว ที่คณะแพทยศาสตร์จะมีการจัดกิจกรรมเพื่อให้น้องม.หก ได้เข้ามาเรียนรู้และสอบถามการเข้าเรียนต่อที่นี่ 

         “แล้วเธอก็เชื่อเนี่ยนะ เผื่อยังไงโฟร์แอบไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น” อะไรของเธอเนี่ยน้อยหน่าดูหนังมากไปหรือเปล่า ฉันยังไม่ได้คิดอะไรเลยทำไมเธอคิดไปไกลขนาดนั้น อีกอย่างถ้าเขาจะออกไปหาผู้หญิงคนอื่นมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน เพราะเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันมันเป็นสิทธิ์ที่เขาจะทำเพราะนั่นมันตัวของเขา 

ฐานะที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ก็เหมือนผู้ป่วยกับหมอเท่านั้น ฉันก็แค่รักษาให้อาการเขาดีขึ้น ส่วนเขาก็รับการรักษาจากฉันเท่านั้นเอง แล้วทำไมฉันต้องสนใจด้วยว่าเขาจะไปไหนมาไหนกับใคร ยิ่งเขาไม่ได้อยู่คนเดียวก็ดีแล้วไงเขาจะได้ไม่ต้องคิดว่าตัวเองไม่เหลือใคร 

         “ก็เรื่องของเขาไง” 

         “บ้าไปแล้วเหรอรันโฟร์เป็นแฟนเธอนะ” น้อยหน่าเหมือนไม่พอใจที่ฉันดูจะไม่ใส่ใจโฟร์เท่าที่ควร ก็ฉันบอกเธอไปแล้วนี่ว่าฉันกับโฟร์ไม่ได้เป็นอะไรกัน ฉันมีหน้าที่แค่รักษาเขาตามที่เขาต้องการเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกัน และไม่ก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวของกันและกันด้วย “กลับไปถามเขาให้รู้เรื่องเลยนะว่าเมื่อคืนเขาไปไหนมา” 

         “ฉันบอกเธอแล้วนะน้อยหน่าว่าฉันกับโฟร์เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฉันพยายามพูดเตือนสติเพื่อนที่หวังดีกับฉันจนเกินไป แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมให้เรื่องนี้มันจบง่ายๆ เธอลากแขนฉันเพื่อที่จะพากลับไปที่หอให้ได้ “น้อยหน่าเราต้องเข้าเรียนนะ” 

         “เรื่องเรียนเอาไว้ก่อนเรื่องของเธอสำคัญที่สุด” 

       น้อยหน่าหยุดเดินก่อนจะหันหน้ามามองฉัน พอได้เห็นแววตาจริงจังของเธอฉันก็พูดไม่ออกเลย ไม่คิดว่าเธอจะจริงจังกับเรื่องของฉันขนาดนี้ คือตัวฉันยังไม่เห็นคิดไรมากเลย 

       “ฉันไม่อยากให้เพื่อนตัวเองต้องมาเจ็บเพราะความรัก ตอนนี้มีแค่ฉันที่รู้เรื่องของเธอฉันอยากจะช่วยเธอให้เต็มที่ โฟร์ไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาทั่วไปหรอกนะ เขามันเป็นผู้ชายไม่รู้จักพอ” 

         “...” 

         “เขาจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอเสียตัวให้กับเขาแล้วสุดท้ายเขาก็จะทิ้งเธอ” 

ฉันว่าเรื่องมันคงไม่ได้รุนแรงอะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง อีกอย่างฉันก็ยังไม่ได้เสียตัวให้โฟร์ด้วย ถ้าเขาจะไปนอนกับใครมีอะไรกับใครมันก็เรื่องของเขา ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งด้วย ฉันแค่ต้องการทำหน้าที่ของฉันให้ดีที่สุดก็พอ ใครจะเป็นอะไรก็เรื่องของเขาในเมื่อเราทำดีที่สุดแล้ว 

“ตอนนี้เธออาจจะยังไม่ได้รักเขาแต่ถ้าเกิดว่าเธอรักเขาขึ้นมาเธอจะไม่เสียใจเหรอรันที่มีแฟนไม่รู้จักพอแบบนี้ ฉันยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นไม่ได้หรอก มันเหมือนว่าฉันทำร้ายเธอทางอ้อม ทั้งที่ฉันมีโอกาสที่จะช่วยเธอได้แต่ฉันกลับไม่ช่วย” 

         “ฟังนะน้อยหน่าโฟร์จะไม่มีวันทำอะไรฉันได้ และฉันก็ไม่มีวันยอมให้เขาทำด้วย” น้อยหน่าเงียบไปแล้วมองหน้าฉันนิ่ง ฉันเองก็มองหน้าเธอกลับไปเหมือนกัน ฉันอยากให้เธอมั่นใจในตัวฉันว่าฉันจะไม่มีวันให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นแน่ ฉันจะไม่ยอมให้ตัวเองต้องเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว “จะไม่มีใครมาทำให้ฉันเจ็บได้ และถ้าฉันเจ็บฉันก็ขอให้ตัวเองได้เป็นฝ่ายเลือกเองได้มั้ย” 

         “ตะ...แต่ว่าฉันเป็นห่วงเธอ” 

         “ฉันรู้ ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉัน แต่มันจะดีกว่ามั้ยถ้าให้ฉันได้ลองตัดสินใจเองและเธอก็คอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ ถ้าเกิดว่าทางที่ฉันเลือกเป็นทางที่ผิดฉันพร้อมยอมรับกับความเจ็บและจะถอยหลังออกมาเอง” 

ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าตัวเองจะทำได้หรือเปล่า เพราะฉันเองก็ไม่เคยพบเจอกับความเจ็บที่มาในรูปแบบของความรักเหมือนกัน ไม่รู้ว่ามันจะเจ็บขนาดไหน แต่คิดว่าฉันคงทนได้ มันคงไม่ใช่แผลเหวอะอะไรขนาดนั้นหรอก 

         “ก็ได้ แต่ถ้าเธอมีอะไรเธอต้องบอกฉันนะรันห้ามปิดบังฉันนะ” ฉันเกี่ยวก้อยสัญญากับน้อยหน่า ฉันรู้ว่าเพื่อนๆ หวังดีกับฉันมากแค่ไหน แต่ฉันก็ไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงจนไม่เป็นอันทำอะไรแบบนี้เหมือนกัน การที่เรามีเพื่อนที่ดีนับว่าเป็นเรื่องที่โชคดีมากเลยนะ ฉันดีใจที่ตัวเองได้มาเจอกับเพื่อนที่แสนดีแบบนี้ 

          “ขอบใจนะที่เข้าใจฉัน” 

 

 

:::สปอยล์ตอนต่อไป::: 

“จะไปไหน?” 

“ไปข้างนอก” 

“เออรู้ไงว่าข้างนอก แต่มันที่ไหน?” ฉันกอดอกมองหน้าเขาอย่างหาเรื่อง ถามจริงเหอะเขาจะอยากรู้ไปทำไม ไม่ดีเหรอที่ฉันปล่อยให้เขาอยู่กับผู้หญิงของเขาตามลำพังโดยไม่เข้าไปวุ่นวายด้วย 

“ไปหาผู้ชาย” 

 

 

-โปรดติดตามตอนต่อไป- 

VERMOUTH