Shot 27 : นางฟ้าลอกคราบ 

. 

.. 

… 

โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในย่านธนบุรี 

 

บทสนทนาระหว่างเก้าและกลัฟ 

 

(คือ...) ปลายสายมีน้ำเสียงอ้ำอึ้ง 

 

“มีอะไร​จะบอกผมหรือเปล่า​ครับ​พี่เก้า” กลัฟพูดย้ำ 

 

(อะเอ่อ... โรงพยาบาลxxx ชั้น​ 9 ห้อง​ 909 นะครับน้องกลัฟ) เก้าพูด 

 

“ครับ​ แล้วพี่มิวเป็น...” ในจังหวะที่กลัฟกำลังจะถามนั้น 

 

(แค่นี้ก่อนนะครับ​พอดีคุณ​หมอเข้ามาตรวจแล้วครับ) เก้าพูดตัดบทก่อนจะรีบวางสายไปทันที 

 

ตรู๊ด​ ตรู๊ด​ ตรู๊ด​ 

 

จบบทสนทนา​ 

 

“อ้าว” กลัฟมองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายเสียดื้อๆด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่นเพราะยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการ 

 

“พี่มิวเนี่ยนะเป็นลมหมดสติ ก่อนเราจะมาก็ยังดีดีอยู่​เลย เกิดอะไรขึ้นกันแน่” กลัฟได้แต่บ่นพึมพำอย่างใช้ความคิด 

 

“คุยกับแม่ซื้อหรอลูก” คุณแม่เอ่ยแซวเมื่อเห็นลูกชายยืนบ่นพึมพำอยู่คนเดียว 

 

“แม่อ่า กลัฟก็แค่สงสัยว่าทำไมพี่มิวถึงเป็นลมหมดสติ” กลัฟหันไปพูดกับแม่ของตน 

 

“เป็น​ห่วงเค้าขนาดนั้นก็ไปเถอะลูก” คุณแม่พูด 

 

“แต่...” กลัฟมีท่าทีลังเล 

 

“แม่ไม่เป็น​อะไร​แล้ว พรุ่งนี้​คุณ​หมอก็อนุญาต​ให้กลับบ้าน​ได้แล้ว แต่คนทางนู้น​ยังไม่ได้สติเลยไม่ใช่หรอ” คุณแม่พูด 

 

“งั้น​ กลัฟไปก่อนนะแม่” พูดจบกลัฟก็รีบออกไปทันที 

... 

.. 

. 

เย็น​วันนั้น 

 

โรงพยาบาลเอกชนย่านวังนนท์​ 

 

ก๊อก​ ก๊อก​ ก๊อก 

 

กลัฟเคาะประตูอย่างคนมีมารยาทก่อนจะเปิดประตูเข้าไป 

 

“เอ่อ...” กลัฟมองคุณพยาบาลพิเศษที่นั่งเฝ้าไข้อยู่ภายในห้อง 

 

“สวัสดี​ค่ะ​ มาเยี่ยม​คนไข้หรอคะ” คุณพยาบาลเอ่ยทักอย่างมีมารยาท 

 

“ครับ พี่มิวเป็นยังไงบ้างครับ” กลัฟเอ่ยถาม 

 

“คนไข้​ยังไม่ฟื้นเลยค่ะ” คุณพยาบาลตอบ 

 

“เค้าเป็นอะไรหรอครับพอดีผมไปธุระเพิ่งกลับมา เอ่อ​...ผ​มเป็น​แฟนเค้าครับ” กลัฟพูดก่อนจะแนะนำตัวเพื่อให้คุณพยาบาลวางใจว่าเขามาดี 

 

“ค่ะ​ คนไข้ไม่ได้เป็น​อะไรมากค่ะไม่ต้องเป็น​ห่วงนะคะ ร่างกายคนไข้​อ่อนเพลียอาจจะเกิดจากการพักผ่อนไม่เพียงพอค่ะ” คุณพยาบาลบอกรายละเอียดพลางยิ้มให้กลัฟอย่างเป็นมิตร 

 

“แล้วทำไมเค้ายังไม่ฟื้นอีกล่ะครับ” กลัฟอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ 

 

“เป็น​ผลข้างเคียง​จากยาน่ะค่ะ​ เพื่อให้คนไข้ได้รับการฟื้นฟู​ร่างกาย​ได้อย่างเต็มที่​” คุณพยาบาลอธิบาย 

 

“ขอบคุณ​ครับ” กลัฟยิ้มรับกับคำตอบนั้น 

 

“เอ่อ​ เดี๋ยวดิชั้น​ออกไปรอข้างนอกนะคะ ถ้ามีอะไรกดเรียกได้ทันทีเลยนะคะ” คุณพยาบาลเอ่ยอย่างมีมารยาทก่อนจะเดินออกไปเพื่อให้ทั้งสองได้อยู่กันตามลำพัง 

 

“ครับ” กลัฟพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณ 

 

เมื่อคุณพยาบาลออกไปแล้ว กลัฟเดินไปหามิวที่นอนหลับไม่รู้​เรื่อง​อยู่​บนเตียง​คนไข้ 

 

มือสวยแตะเบาๆไปตามร่างกายของคนนอนหลับอย่างเป็นห่วงเป็นใยด้วยคิ้วที่ขมวดมุ่น 

 

“เกิดอะไรขึ้น ทำไมเป็น​แบบนี้ล่ะครับ” กลัฟพึมพำกับคนหลับ 

 

“กลัฟ” มิวเพ้อเรียกชื่อกลัฟทั้งที่ยังไม่ลืมตา 

 

“พี่มิว” กลัฟเรียกมิวที่มีอาการคล้ายคนกำลังฝันร้าย 

 

“กลัฟอย่าทิ้งพี่ไป พี่ไม่อยากอยู่แล้ว” มือหนาไขว่คว้าสะเปะสะปะ 

 

“พี่มิว​ครับ ​กลัฟ​อยู่​นี่แล้ว” กลัฟคว้ามือมิวมาจับไว้ 

 

“ฮึก กลัฟ” มิวสะอื้นทั้งที่ยังคงไม่ลืมตา 

 

“พี่มิวครับ” กลัฟเรียกเพื่อให้มิวได้สติอย่างนึกเป็นห่วง 

 

คนละเมอเพ้อนิ่งไปอีกครั้งพลางจับเอามือสวยกุมไว้แน่น 

 

“ทำไมเป็น​แบบนี้​ล่ะ” กลัฟพูดพลางกดกริ่งเรียกคุณ​พยาบาล 

 

แกร๊ก! 

 

เสียงเปิดประตูพร้อมกับผู้มาใหม่ที่เดินเข้ามาสองคน 

 

“อุ้ย! น้องกลัฟ” เก้าถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นว่าใครอยู่ในห้อง 

 

“ตกใจอะไรขนาดนั้นครับ แล้ว​คุณ​พยาบาลล่ะครับ” กลัฟพูดอย่างร้อนใจก่อนจะถามหาคุณพยาบาล 

 

“เอ่อ...” ไม่ทันที่เก้าจะได้ตอบ คุณพยาบาลก็เดินเข้ามาพอดี 

 

“มีอะไร​หรือเปล่า​คะ” คุณพยาบาลถามขึ้นทันทีที่เดินเข้ามา 

 

“เมื่อกี้​พี่มิวฟื้นแล้วครับ” กลัฟพูด 

 

“ถ้าอย่างนั้น​รบกวน​ญาติ​รอด้านนอกสักครู่​นะคะ เดี๋ยวดิชั้นจะตาม​คุณ​หมอเข้ามาเช็คอาการค่ะ” คุณพยาบาลพูด 

 

“ฝากด้วยนะครับ” กลัฟพูดก่อนจะค่อยๆแกะมือตัวเองออกมา 

 

“ไม่ต้องห่วงนะคะ” คุณพยาบาลพูดพลางยิ้มอย่างปลอบใจ 

... 

.. 

. 

ด้านนอก 

 

กลัฟมองเก้าและเกรทอย่างคนจับผิดด้วยสายดุ 

 

เก้าหลบสายตากลัฟอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

 

ส่วนเกรทก็เอาแต่ก้มหน้าอย่างคนมีพิรุธ 

 

“พี่มิวเป็นอะไรครับ มีใครพอจะบอกผมได้มั้ย” กลัฟพูดด้วยน้ำเสียงเรียบไม่ถึงกับดุ แต่คนฟังกลับรู้สึกเกร็งจนขนลุก 

 

“มะมันทำงานหนัก” เก้าพูดด้วยน้ำเสียงคล้ายคนลน 

 

“ชะใช่ช่วงนี้งานมันเยอะไม่ได้หลับได้นอนเลยครับน้องกลัฟ” เกรทพูดเสริมคล้ายคนกำลังช่วยกันแก้ตัว 

 

“แน่ใจหรอครับ​ ไม่ใช่ว่า...” ในขณะที่กลัฟกำลังจะคาดคั้นทั้งสองคนนั้น ผู้มาใหม่ก็เดินเข้ามาพอดี 

 

“อ้าว​ มายืนทำอะไร​กันตรงนี้” คริสเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสดใสตามแบบฉบับของเจ้าตัว 

 

“นางฟ้ามาโปรด” เกรทพึมพำด้วยความโล่งใจกับบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี้ 

 

“สวัสดี​ครับ​พี่คริสพี่สิงโต​ คุณ​หมอตรวจพี่มิวอยู่​ครับ” กลัฟเอ่ยทักพลางตอบคำถามของคริส 

 

“ยืนทำอะไรกัน​ตรง​นี้ แล้วเจ้ามิวเป็น​ยังไง​บ้าง” ต๋องเองก็มาเยี่ยมน้องชายของเขาเช่นกัน 

 

“สวัสดี​ครับ​พี่ต๋อง​พี่มินนี่” กลัฟเอ่ยทัก 

 

“อ้าวกลัฟกลับมาแล้วหรอ” มายด์พูดออกมาอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นกลัฟยืนอยู่ 

 

“พวกมึง” กลัฟมองด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง 

 

“ทำไมกูรู้สึกว่าไม่อยากให้มันกลับมาวะ” มายด์ชะงักกับรังสีบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัวกลัฟก่อนจะเดินไปหลบหลังไบรท์ 

 

“ไอ้ไบรท์​” กลัฟพูดเสียงนิ่ง 

 

“คะครับ” ไบรท์เองก็ตกใจเช่นกัน 

 

“มึงจะครับทำไมก่อน” มายด์สะกิดไบรท์ 

 

“เอ่อ​ อะไร” ไบรท์พยายามทำตัวปกติ 

 

แกร๊ก! 

 

เสียงเปิดประตูของคุณหมอคล้ายกับทางสู่สวรรค์อย่างไรอย่างนั้น 

 

“คนไข้ฟื้นแล้วนะครับ เชิญ​ได้เลยครับ” คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงนุ่ม 

 

“จะไม่เป็นการรบกวนใช่มั้ยครับ” เกรทถามอย่างคนอยากเกรงใจ 

 

“ใช่ครับเดี๋ยว​พรุ่งนี้พวกผมมาใหม่ก็ได้” เก้าเสริม 

 

“ดีเสียอีกครับ หมออยากให้คนไข้มีเพื่อนมาอยู่ด้วยมากกว่า หมอขอตัว​ก่อนนะครับ” คุณหมอพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม 

 

“ขอบคุณ​ครับ​คุณ​หมอ​” กลัฟเอ่ยขอบคุณก่อนที่คุณหมอจะเดินจากไป 

 

“เข้าไปสิครับ​” กลัฟพูดพลางหันไปมองเก้าที่ยืนอยู่ใกล้ประตูที่สุด 

 

“เอ่อ” เก้าอึกอักเพราะไม่อยากจะเข้าไป 

 

“ทำไม​อยู่​ๆก็อยากมีธุระขึ้นมากะทันหันวะ” เกรทพึมพำกับตัวเอง 

 

“เชิญ​ครับ” กลัฟพูดขึ้นอีกครั้งเมื่อทุกคนยังคงยืนนิ่ง 

 

“กลัฟ​ เข้าไปกันหมดมันจะไม่แออัดเหรอวะ” มายด์พูดอย่างนึกหาเหตุผล 

 

“ใช่ๆ​ เดี๋ยว​พวกพี่มาวันหลัง​ก็ได้​” เก้ารีบพูดขึ้นอย่างคนกำลังจะชิ่งหนี 

 

“นี่มันห้องพิเศษ​ใหญ่​กว่าโรงแรมเสียอีก เชิญ​ครับ” กลัฟพูดพลางผายมือเป็นการเชิญที่ดูเหมือนบังคับเสียมากกว่า 

 

“น่ากลัว​กว่าไอ้มิวก็น้องกลัฟเนี่ยล่ะ” เกรทกระซิบบอกเก้า 

 

“ขนลุก​หมดแล้วเนี่ย” เก้าพูดก่อนจะเปิดประตูแล้วหันไปมองพี่ต๋องและทุกคนเพื่อให้เดินเข้าไปก่อน 

 

ปัง! 

 

กลัฟที่เดินเข้าไปคนสุดท้ายจงใจปิดประตูเสียงดัง 

 

“เฮ้ย!” เก้าสะดุ้งตกใจ 

 

“เป็น​อะไร​ครับ​ ขวัญ​อ่อนกันจังเลยนะ...ก็​แค่ปิดประตู​” กลัฟพูดอย่างนึกสนุกก่อนจะเดินผ่านเก้าและเกรทเข้าไปด้วยรอยยิ้มร้าย 

 

“กลับตอนนี้​ทันป่ะวะ” เกรทกระซิบถามเก้า 

 

“ไม่​ทันแล้วมึง” เก้าพูดก่อนจะเดินตามเข้าไป 

... 

.. 

. 

ห้องผู้​ป่วย​ VIP 

 

“พี่มิวเป็น​ยังไง​บ้าง​ครับ​” คริสเอ่ยถามทันทีที่เห็นว่ามิวลุกขึ้นมานั่งจิบน้ำ 

 

“พี่ง่วงนอนอ่ะ” มิวทิ้งตัวพลางหลับตาลงอย่างคนไม่อยากตื่นมาพบใคร 

 

“เพิ่งตื่นไม่ใช่หรอครับ​ จะนอนอีกแล้ว​หรอ​” กลัฟพูด 

 

“กลัฟ! กลัฟกับมาหาพี่แล้ว” เป็นเสียงที่มิวจำได้ขึ้นใจ เขาลุกพรวดขึ้นมานั่งอย่างดีใจพลางทำท่าจะแกะสายน้ำเกลือออก 

 

“เฮ้ยไอ้มิวใจเย็น​” สิงโตคว้าแขนมิวไว้ได้ทัน 

 

“พี่มิว!” กลัฟรีบเดินเข้าไปหามิวทันทีที่เห็นว่ามิวทำท่าจะลงมาจาก​เตียงคนไข้ 

 

“กลัฟ​ ฮึก​ กลัฟหายไปไหนมา เรื่อง​มินนี่พี่อธิบายได้นะครับ​ ได้โปรด​ฟังพี่นะครับ​” มิวร้องไห้พลางคว้าเอวบางเข้ามากอดไว้แน่น 

 

“ไม่ร้องนะครับ​พี่มิว​ แล้วก็​ไม่​ต้องอธิบายอะไร​ทั้งนั้น แม่กลัฟเกิด​อุบัติเหตุ​นิดหน่อย​กลัฟ​ก็​เลยรีบกลับไป แต่...” ในจังหวะที่กลัฟกำลังจะพูดต่อนั้น 

 

“มินนี่​ท้อง​กับพี่ต๋อง​ไม่ได้​ท้อง​กับ​พี่​” มิวรีบอธิบายพลางช้อนตามองกลัฟด้วยน้ำตาที่รื้นขึ้นอย่างไม่อาจห้าม 

 

“กลัฟรู้แล้วครับ​ รู้ตั้งแต่วันนั้น” กลัฟลูบหลังมิวอย่างปลอบโยน 

 

“แล้ว...” มิวขมวดคิ้วมุ่นด้วยกำลังประมวลผลในหัว 

 

“กลัฟบอกคุณ​มีนาไว้ว่าฝากบอกพี่มิวด้วยว่ากลัฟจะกลับไปหาแม่” กลัฟพูด 

 

“แต่มีนาไม่ได้บอกพี่ ทำงานบกพร่องแบบนี้พี่คงต้องไล่ออก” มิวพูดด้วยความโมโหทั้งที่ยังคงนั่งกอดกลัฟไว้แน่น 

 

“ทำงานบกพร่องหรือโดนใครขอไว้หรือเปล่า” กลัฟพูดก่อนจะปรายตาไปมองต๋อง 

 

“พี่ต๋อง! เดี๋ยว​นะ​ อย่าบอกนะว่าพวกมึง...” คิดได้ดังนั้นมิวจึงหันไปหาทุกคนอย่างคาดโทษ 

 

“ใช่​ ก็แค่อยากจะดัดนิสัย​คนที่ชอบเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น เป็น​ยังไง​ล่ะ​...รู้หรือยังว่ามันเจ็บปวด​ขนาดไหน​” ต๋องพูด 

 

“แต่ก็ไม่ควรเล่นกันถึงตาย!” กลัฟพูดติดจะขึ้นเสียง 

 

“ตะแต่เจ้ามิวก็ไม่ได้​เป็น​อะไ​รมากนี่ครับน้องกลัฟ” ต๋องพยายามแก้ตัว 

 

“ถึงกับหมดสติไปเนี่ยนะไม่ได้เป็น​อะไรมาก” กลัฟถามด้วยใบหน้าโกรธเคือง 

 

“กลัฟ” มิวแสร้งช้อนตามองกลัฟด้วยท่าทีออดอ้อนอย่างคนน่าสงสาร 

 

“โทร​มขนาดนี้ทำไมยังเล่นกันอยู่ได้ ท่าทาง​จะว่างกันมากนะครับ” กลัฟพูดอย่างโกรธเคืองเมื่อเห็นมิวซูบลงอย่างเห็นได้ชัด 

 

“พี่เก้า!” กลัฟหันไปหาเก้าเป็นคนแรก 

 

“คะครับ” เก้ารับคำด้วยความตกใจ 

 

“เดือนนี้ทั้งเดือนผมจะให้พี่มิวนอนพักอยู่ที่บ้าน พี่ต้องทำงานแทนพี่มิวทั้งหมด” กลัฟพูด 

 

“ห๊ะ​ แล้วนัดดีลงานกับลูกค้าล่ะครับ” เก้าเอ่ยถาม 

 

“สภาพพี่มิวตอนนี้ลูกค้าจะเชื่อถือมั้ยล่ะครับ อ้อแล้วเอกสาร... รบกวนเอามาให้พี่มิวเซ็นต์​ที่บ้านด้วยนะครับ” กลัฟพูด 

 

“ห๊ะ” เก้าทำหน้าเหวอ 

 

“เอกสารรบกวนเอามาด้วยตนเองนะครับเพื่อป้องกันการทุจริต” กลัฟพูดดักทางในขณะที่เก้ายังคงเหวออยู่ 

 

“แต่คนในบริษัท​ไว้ใจได้นะครับ” เก้าพูด เพราะเอกสารที่มิวต้องเซ็นต์นั้นถือว่าไม่น้อยเลยทีเดียว 

 

“มีใครไว้ใจได้บ้างงั้นหรอครับ” กลับสวน 

 

“น้องกลัฟพี่ปวดหัวจังเลย” มิวกอดกลัฟแน่นพลางซบหน้าลงกับหน้าท้องแบนราบด้วยรอยยิ้มร้ายที่มุมปาก 

 

“ไอ้มิวมึงมัน...” เกรทเห็นเช่นนั้นจึงพูดขึ้น 

 

“พี่เกรท!” กลัฟหันไปโวยใส่เกรท 

 

“ครับ” เกรทถึงกับอ้าปากค้าง 

 

“ช่วยพี่เก้าทำงานด้วยนะครับ” กลัฟพูด 

 

“แต่มันคนละบริษัท​กันนะครับน้องกลัฟ” เกรทแย้ง 

 

“แต่ว่า... ถ้า M Group ถอนตัว​ออกจากบริษัท​ G​ Group ล่ะครับ​ พอจะช่วยพี่เก้าได้มั้ย” กลัฟพูดอย่างถือไพ่เหนือกว่า 

 

“ยะอย่านะครับน้องกลัฟ เดี๋ยว​พี่ไปช่วยงานไอ้เก้าก็ได้ครับ” เกรทพูดด้วยรอยยิ้มแห้ง 

 

“พี่สิงโต” กลัฟหันไปเรียกสิงโตด้วยน้ำเสียงขุ่นเคืองใจแต่ไม่ใช่ตวาด 

 

“ครับ” สิงโตหันไปมองหน้าคริสก่อนจะหันไปมองกลัฟ 

 

“เสียแรงนะครับที่ผมอุตส่าห์​เคารพนับถือ​พี่มากที่สุด” กลัฟพูดอย่างคนผิดหวัง 

 

“แต่พี่โดนบังคับนะครับ” สิงโตแย้ง 

 

“พี่คริสมากกว่า​มั้งครับที่โดนบังคับ” กลัฟพูด 

 

“ไอ้ไบรท์!” กลัฟหันไปโวยใส่ไบรท์ 

 

“กลัฟ​ กูไม่เกี่ยว​” ไบรท์รีบพูด 

 

“แต่กูโทรหามึงเพราะแม่เมมเบอร์​มึงไว้แค่คนเดียว​” กลัฟพูด 

 

“พี่ทิ้งงานไปหาไบรท์​ที่มหาลัยด้วยนะ​ พูดดีดีกับเค้าด้วยแต่เค้าก็ไม่บอก” มิวทำหน้าอย่างคนน่าสงสารก่อนจะหันไปยักคิ้วใส่ไบรท์ 

 

“เฮ้ยพี่! มึงใส่ร้ายผมหรอ” ไบรท์โวย 

 

“กลัฟฟฟ” มิวช้อนตามองกลัฟด้วยสายตาละห้อยอย่างคนฟ้อง 

 

“หุบปาก​ไปเลยไอ้ไบรท์​กูรู้ว่ามึงไม่ชอบพี่มิว” กลัฟว่าไบรท์ 

 

“กูก็แค่ช่วยพี่เก้า​ เค้าขู่บังคับกูอ่ะ” ไบรท์หันไปโบ้ยให้เก้า 

 

“อ้าว” เก้าทำหน้าเหวอ 

 

“ไอ้มายด์​ก็อยู่ด้วย” ไบรท์หาพยาน 

 

“มายด์​” กลัฟมองหน้ามายด์อย่างจับผิด 

 

“กะกูไม่รู้​เรื่อง​” มายด์ยกมือโบกไปมาด้วยท่าทีลุกลน 

 

“พี่มินนี่ครับ” กลัฟหันไปหามินนี่ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง 

 

“มินนี่ไม่เกี่ยว​” ต๋องเอ่ยปกป้องแฟนสาว 

 

“เกี่ยวสิครับ เพราะพี่ต๋อง​ต้องไปดู​งานให้คุณ​ป๊าที่อเมริกา...อีกอย่างบริษัทลูกอย่าง​ T Group คงจะรับงานน้อยเกินไป เดี๋ยว​ผมแจ้งบริษัท​แม่ให้นะครับ” กลัฟพูดกับต๋องด้วยวาจานางมารแบบสวยๆ 

 

“ช่วงนี้​พี่มินนี่ก็อาจจะเหงาๆหน่อยนะครับ​ เพราะ​พี่ต๋อง​งานเยอะ” กลัฟพูดพลางยิ้มหวานที่เคลือบยาพิษให้มินนี่ก่อนจะปรายตามองต๋องเล็กน้อย 

 

“ไม่เป็นไร​ค่ะน้องกลัฟ” มินนี่ยิ้มให้กลัฟ 

 

“หึหึ​ พี่ไม่เคยเห็นใครสั่งคุณป๊าได้” ต๋องพูดด้วยคิดว่าถือไพ่เหนือกว่า 

 

“พี่ต๋อง​ครับ” กลัฟยิ้มหวานที่ไม่ได้หวานจากใจ 

 

“ครับ” ต๋องยิ้มหวานให้กลัฟเช่นกัน 

 

ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างไม่ยอม 

 

“พอดีว่าผมเป็นลูกสะใภ้​คนโปรด​” กลัฟพูดขึ้น 

 

“ละแล้วไง” ต๋องมีสีหน้าเจื่อนลง 

 

“บอกไว้เผื่อไม่รู้​” กลัฟยิ้มหวานให้ต๋อง ซึ่งต๋องบอกได้คำเดียวว่ารอยยิ้มของนางมารชัดๆ 

 

เสียงโทรศัพท์​ 

 

ต๋องหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดูด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เขาปรายตามองกลัฟเล็กน้อยก่อนจะกดรับสาย 

 

“ครับ” ต๋องรับสายด้วยน้ำเสียงสุภาพ 

 

“ห๊ะ! อยู่​ที่บริษัท​” 

 

“ครับ ผมจะรีบไปเดี๋ยว​นี้” 

 

“ขยันจังเลยนะครับ หมดเวลางานแล้วยังต้องเข้าบริษัท​อีก” กลัฟเอ่ยแซวทันทีที่ต๋องวางสาย 

 

“น้องกลัฟ พี่มองเราผิดไปจริงๆ เธอมันนางมารชัดๆ” ต๋องพูดอย่างคนแพ้ 

 

“ผมก็ไม่เคยบอกนะครับว่าตัวเองเป็นนางฟ้า” กลัฟพูดพลางยกยิ้มร้ายให้ต๋องด้วยใบหน้าที่แสนจะเชิดหยิ่งดุจนางพญา 

... 

.. 

. 

... โปรด​ติดตาม​ตอน​ต่อไป... 

อย่าไปแหย่คนของเค้าอีกนะคะ อย่าให้นางมารออกโรงบ่อย แต่แอบหมั่นไส้พี่มิวอ่ะ 

ตอนต่อไปไรท์​ขออนุญาต​ปิดเรื่องแล้วนา มีใครอยากอ่าน NC ส่งท้ายมั้ยคะเดี๋ยวเค้าเขียนให้ เพราะไรท์คงจะหายไปอีกนานพอสมควรกว่าจะเปิดเรื่องใหม่ 

ขอบคุณที่อ่านนะคะ 

เฮ้อออ ตอนนิยายไม่จบก็อยากแต่งให้จบๆ พอนิยายจะจบทำไมมันโหวงๆแปลกๆ 

...จากตอนที่แล้ว... 

คุณ [Pantita] : ถ้าจัดอันดับความเร็วคือยกให้ที่ 1 เลยนะ อิอิ น่าร้ากกก 

คุณ [สุจิตรา ปุริมาตร] : ถ้าอ่านตอนนี้จบตัวเองจะบอกว่าหมั่นไส้พี่มิวมากกก ฮ่าๆๆ 

คุณ [nippychen] : เอาจริงๆพี่เก้าน่าสงสารสุดนะ นี่ก็เพื่อนนั่นก็พี่ชายเพื่อน ละเหมือนจะโดนหนักสุดเลยด้วย ฮ่าๆๆ 

คุณ [Ta] : ง่า เอาจริงๆก็ไม่ได้อะไรจากตอนนี้เลยนะคะ คล้ายว่ามีก็ได้ไม่มีก็ได้ แฮ่ๆ 

คุณ [IOui] : ยินดีต้อนรับสู่ฟิคมิวกลัฟค่า ฟิคที่หาสาระไม่เจอเจอแต่ความฟินและแซ่บ อิอิ ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านพร้อมคอมเมนท์คุยกันนะคะ น่าร้ากกก