ตอนที่6

ร่างสูงของลูเซียโน่เดินวนในห้องไม่เป็นอันทำงาน .. รอเวลาที่เหมาะสม เฝ้าดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า ..

เลน่ามองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเลิกงานพอดี หญิงสาวเตรียมเก็บของใส่กระเป๋าจะกลับบ้าน วันนี้ต้องรีบหน่อยเพราะเธอยังต้องไปงานกับแคลเซียสอีก

กว่าจะกลับไปถึง แล้วยังต้องแต่งหน้าแต่งตัวอีก .. เธอมองก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ ยังพอเหลือเวลาให้เธอ

กริ๊งง..

เสียงโทรศัพท์บนโต๊ะทำงานดังเรียกความสนใจจากเลขาสาวที่กำลังลุกจากเก้าอี้ มือบางเอื้อมไปรับอย่างจงใจ รู้ดีว่าเวลานี้มีคนเดียวเท่านั้นแหละที่โทรมาเบอร์เลขาหน้าห้องอย่างเธอ

“ว่าไงคะคุณลูเซียโน่”

“ขะเข้ามา”

น้ำเสียงแปลกๆไป ทำเอาโครงคิ้วสวยขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ”

“เข้ามา..” แค่นั้นแล้วสายก็ตัดไป เลขาสาวร้อนใจทิ้งกระเป๋าผลุนผลันผลักประตูห้องประธานโดยไม่เคาะให้เสียเวลาเข้าไปทันที

“คุณเป็นอะไรคะ”​

“พะพี่ปวดท้องง..” ตามไรผมมีเม็ดเหงื่อผุดเต็มเป็นจำนวนมาก ใบหน้าหล่อซีดเซียวจนเลน่าเป็นกังวลนั่งตัวงออยู่บนโซฟารับแขกห้องทำงาน “ลุกไหวไหมคะ ฉันพาคุณไปหาหมอนะคะ”

“อึก มะ ไม่ไป พี่พักหน่อย ก็ดีขึ้น”​

“ได้ยังไงคะ คุณดูอาการหนักมาก ไปหาหมอนะคะ เดี๋ยวฉันโทรตามฟีนิกส์ให้เข้ามาช่วยพยุงพาไป”

“อ่าา พี่ไม่ไป พี่ขอแค่พักหน่อย”​ เสียงทุ้มสั่นจนเธอเป็นห่วง ..

“นั้นกินยานะคะ เดี๋ยวฉันไปหามาให้”​

“พี่กินแล้ว อยู่เป็นเพื่อนพี่หน่อย เผื่อพี่ไม่ไหวเป็นอะไรไปจะได้มีคนช่วยเหลือไง” เข้าอ้างเหตุผลที่ดูเข้าท่าสุดๆและน่าจะฟังขึ้น

“ค่ะๆได้ คุณพักเถอะนะคะ”

“อย่าไปไหนนะ”​ ลูเซียโน่ย้ำอีกที ทำท่ากลัวนักกลัวหนาว่าเธอจะทิ้งเขาไป

“ค่ะ ฉันจะไม่ไป”

เลน่ารับปากด้วยความเป็นห่วง โดยไม่ทันเห็นรอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์พอใจที่แผนของเขาได้ผล ส่งกระแสจิตถึงแคลเซียสที่คงกำลังตามตัวเจ้าหล่อน รอไปเถอะไอเพื่อนยาก อย่าหวังว่าจะได้ควงเลขากูออกงาน

เวลาผ่านไปนานสองชั่วโมง เลน่าเริ่มตาปรือสัปหงกเมื่อความง่วงเข้ามาเยือน จนสุดท้ายทนไม่ไหวเผลอฟุบหลับขอบโซฟาจนได้

ลูเซียโน่เด้งตัวขึ้นเมื่อเห็นเลขาสาวหลับคอพับไปแล้ว ก่อนจะจัดแจงเธอให้นอนดีๆบนโซฟาแทนตำแหน่งที่เขานอนเมื่อสักครู่

แอบสำรวจร่างเล็กที่ตอนนี้ดูไร้พิษสงในยามเธอหลับสนิท เผลอคิดไปว่าไม่ชอบเลยไอดวงตากลมคู่หวานของเธอที่ชอบมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร กลีบปากชมพูที่ไม่เรียกเขาว่าพี่แอลเหมือนแต่ก่อน ไม่ชอบเลยจริงๆ

ถ้าเป็นไปได้อยากให้เธอพูดแบบนั้นกับแค่คนเดียว คนเดียวเท่านั้น คนอื่นไม่มีสิทธิ์

ร่างสูงหยัดกายขึ้น สะบัดความคิดฟุ้งซ่านพรรค์นี้ออกไป ไม่ว่าเจ้าหล่อนจะรู้สึกยังไงสุดท้ายมันก็ไม่สำคัญกับเขาอยู่ดี ลูเซียโน่เดินกลับไปหยิบแฟ้มเอกสารบนโต๊ะมาตรวจอีกครั้ง หลังมัวแต่คิดวางแผนหลอกล่อไม่ให้หญิงสาวไปไหนจนทั้งวันไม่อันเป็นทำงาน

แผนเล่นละครหลอกคนจนแนบเนียนใครจะสู้เขาได้ ..

เขาลงมือเคลียร์งานที่เหลือต่อ .. กว่าจะกลับมามีสมาธิก็ใช้เวลามากโข เหลือบมองเธอเป็นระยะๆ .. เป็นครั้งแรกที่เขามองใครคนหนึ่งได้อย่างไม่รู้สึกเบื่อ

3ชั่วโมงผ่านไป

“อื้ออออ” ร่างบางขยับตัวด้วยความปวดเมื่อยตามร่างกาย รู้สึกว่าที่นอนวันนี้ของตัวเองแคบกว่าปกติเป็นพิเศษ เปลือกตาบางกระพริบถี่ๆก่อนสัมปชัญญะกลับมานึกออกได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้านายหนุ่มของเธอพักอยู่นี่ แต่ไหงตอนนี้กลายเป็นเธอมาหลับตรงนี้แทน

“ตื่นแล้วเหรอคะ” เสียงทุ้มจากด้านบนศีรษะทำให้ใบหน้าสวยเงยขึ้นไป ใบหน้าหล่ออยู่ห่างแค่คืบส่งรอยยิ้มบาดใจชนิดที่ว่าสาวๆคนไหนเห็นคงละลายตรงนั้น

“คุณหายปวดท้องแล้วเหรอ”

“ยัง ปวด..นิดหน่อยค่ะ”

เลน่ามองมือกำยำที่ทาบอยู่ตรงหน้าท้องแกร่งอย่างจับผิด แต่สุดท้ายก็คิดไม่ออกอยู่ดีมีเหตุผลอะไรเขาจะโกหกเธอ หญิงสาวเลื่อนตัวลุกขึ้นมานั่ง จัดระเบียบเสื้อผ้าให้เรียบร้อยพลางลุกขึ้น

ดวงตากลมโตเบิกโพลง สิ่งที่ติดอยู่ในใจมาทั้งวันคิดไม่ออกสักทีรู้แล้วคืออะไร ร่างบางวิ่งพรวดพราดออกไปจนหนุ่มเจ้าสำราญตกใจวิ่งตามไปทันที

เกิดอะไรขึ้นอีกวะที่เขาไม่รู้

.............................................................................................................................................................................

ฮือออ ไรท์ห่่างหายจากเรื่องนี้ไปนานมากค่ะ เซคมาเฟียยังไม่คงทิ้งนะคะ ทุกคนหายห่วงได้ ยอมรับมากๆเลยว่าตอนนี้เอาเวลาทั้งหมดไปทุ่มเทกับเรื่องสั้น จะพยายามกลับมาอัพบ่อยๆ เห็นคอมเม้นท์และลุกฮือรีบขึ้นมาปั่นเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคนที่ยังรอนะคะ แต่ใดใดแล้วๆ ฝากเรื่องสั้นไว้ในอ้อมกอดอ้อมใจด้วยนะคะ ตั้งใจว่าปลายเดือนไรท์จะบอกข่าวดีข่าวหนึ่ง ฮืออ (ตีมือ) แอบแย้มไปก่อนอีกจนได้ .. รอข่าวดีจนไรท์นะคะทุกคน.. ส่วนเรื่องนี้จะกลับมาอัพบ่อยๆนะคะ เหลือคู่นี้ แล้วก็ยังมีอีกคู่นะ อิอิ ฝากเม้นท์ กดไลท์ เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะ 😘😘😘