สำนักพิมพ์

สวัสดีครับ ผมคริส หรือพีรวัส เป็นน้องชายแท้ๆของบก.สำนักพิมพ์ค้นรัก แต่ไม่ต้องงงนะครับ ว่าทำไมวันนี้ผมถึงมายืนแหกปากใส่พี่ชายกึ่งสาวคนเดียวของผม เพราะเรื่องมันมีอยู่ว่า....

10นาทีก่อนหน้านี้....

ผมทำสีหน้า กระฟัดกระเฟียดก่อนจะนั่งลงตรงหน้าพี่ชายกึ่งสาว ที่กำลังทำหน้าดุใส่ผม อย่างกับผมเป็นเด็กตัวเล็กๆที่ไม่เอาไหน

สายตาคู่ตรงหน้า ดูน่ากลัวจนผมคิดว่าถ้าผมไม่ทำงานนี้ให้ ผมต้องโดนกลืนลงท้องแน่ๆ

สิ้นคำพูดผม ใบหน้าตรงข้ามผมก็ยิ้มแป้น ต่างกับเมื่อ10วินาทีที่แล้วอย่าสิ้นเชิง

หลังจากได้ยินนามปากกาที่พี่ชายกึ่งสาวผมบอกผมได้แต่ทำหน้ามึนตึง ก็ไหนบอกว่าใครก็รู้จักใครไง ผมไม่เห็นรู้จักเลย

ผมทำหน้างงใส่พี่ชายกึ่งสาว ของผมที่บอกว่าตัวเองเป็นเจ้าของสำนักพิมพ์แต่กลับไม่รู้จักชื่อของเจ้าของนามปากกานี้

นั่นแหละครับ พอผมเริ่มโอเคจะไปตามให้ ก็เริ่มมีคำสั่งเยอะขึ้น ถ้าไม่ได้งาน ให้เฝ้าอยู่ที่นั่น บ้ารึป่าว

ผมพูดจบก็รีบลุกจากเก้าอี้ตรงหน้าพี่ เพื่อจะรีบกลับไปนอนเตียงนุ่มๆที่บ้านเพราะเพลียจากการเดินทาง แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงพี่ชายตามหลัง

อพาท์เมนท์อิ่มใจ

ห้อง407

15.00

หลังจากกลับบ้านไปงีบมา2-3ชม. ผมก็รีบมาตามโลเคชั่นที่พี่ชายส่งให้ นี่ถ้าผมรับกระดาษที่จดแผ่นที่มา ตอนนี้ผมคงกำลังหลงที่ไหนสักแห่งในซอยนี้แน่ๆ

และใช่ครับ ตอนนี้ผมมาถึงหน้าอพาร์ทเมนท์แล้ว อพาร์ทเมนท์เก่าๆที่ควรจะมีอยู่แค่ในหนังผีเท่านั้น ไม่ควรจะมีอยู่จริงๆและไม่ควรมีมนุษย์ปกติคนไหนมาอยู่

ห้อง407

เหอะ เชื่อป่ะ ผมต้องเดินขึ้นมาชั้นสี่ด้วยบันได และผ่านทุกๆชั้นที่เกือบจะไม่เห็นคนอยู่เลยขึ้นมาจนตอนนี้ผมยืนตกใจเพราะเสียงที่ดังออกมาจากในห้อง407

ผมหันมองซ้ายขวา แต่ก็เข้าใจได้ เพราะทั้งชั้นนี้ ผมก็เห็นทุกห้องถูกคล้องกุญแจอยู่ทุกห้อง อาจจะไม่มีคนอยู่เลยสักห้อง หรือคิดในแง่ดีคือ พวกเค้าอาจจะยังไม่เลิกงาน (มั้ง)

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

เสียงเคาะประตูของผม ทำให้เสียงผู้หญิงกับผู้ชายในห้องเงียบลง

แกร๊กกกกกก

เหอะ ใช่ครับ ชายตรงหน้าที่ออกมาเปิดประตูทำหน้าหงุดหงิดอารมณ์เสียใส่ผม คงเป็นเพราะผมมาขัดจังหวะเค้ากับคนรัก

ปัง!

ไอ้ผู้ชายตรงหน้ามันปิดประตูใส่หน้าผมไปดื้อๆ บ้าชะมัด! นี่แฟนเจ้าของห้องสามารถพูดคุยกับแขก แบบนี้ทำกิริยาแบบนี้ได้หรอ?

10นาทีผ่านไป

แกร๊กกกกกก

ผมได้แต่ยืนงงนิ่งเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นเปิดประตูออก ก่อนจะผลักผู้หญิงเบาๆให้ออกจากห้อง

ผมเดินเข้ามาในห้องที่โคตรน่ารักเกียจ ห้องที่มีกลิ่นคาวๆลอยตลบอบอวยไปทั้งห้อง แถมยังมีมาม่าคัพ ที่กินเหลือไว้อีกนับไม่ถ้วน

ผมพูดในขณะที่มือกำลังปัดกลิ่นที่มาแตะจมูกไม่หยุดออกพร้อมหันมองรอบๆห้อง ที่โคตรเหมือนกองขยะ แต่ก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีมือสองข้างโอบเอวผมจากด้านหลังแล้วดึงทำให้หลังผมไปชนกับร่างหนาด้านหลัง

ผู้ชายข้างหลังพูดบางอย่างใกล้ๆหูผม ทำเอาผมขนลุกไปหมด

ใช่ครับ ผมดิ้นจนหลุดจากพันธนาการนั้น แล้วรีบหันไปต่อยหน้าผู้ชายคนนั้นทันที

ผู้ชายตรงหน้าใช้นิ้วโป้งเช็ดเลือดที่ซึมออกมาตรงมุมปาก

ผมพูดจบ ถือเป็นคำขาด ก็รีบเปิดประตูออกจากห้องทันที ร่างกายต้องการอากาศ อากาศที่ดี ดีกว่าในห้องขยะนั่นอ่ะ เห้ออออออ

LINE

เจ๊-คริส

read

read