Chapter 1: เหลือแค่นี้[🔞]
-
⚠️คำเตือน⚠️ นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาที่มีความรุนแรงในด้านต่างๆทั้งความคิด คำพูดและการกระทำ ดังนั้นขอความกรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วย
-
.
-
หลังจากที่ผู้ติดเชื่อคนแรกปรากฎตัวขึ้นที่สหรัฐอเมริกา เชื้อได้ใช้เวลาแพร่กระจายไปทั่วโลกแค่เพียง 1 อาทิตย์ เชื้อไวรัสชนิดนี้แพร่กระจายในอากาศทำให้ทุกคนติดเชื้อ เมื่อไหร่ที่คุณตายไม่ว่าจะถูกกัดหรือไม่คุณจะฟื้นขึ้นมาแล้วกลายเป็นพวกมันทันที ตอนนี้ผู้คน 80% ของโลกได้กลายร่างเป็นที่เรียบร้อย
-
น่าเหลือเชื่อที่เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเหมือนกับในซีรี่ย์ The Walking Dead ไม่มีผิดเพี้ยน ซึ่งทางเดียวที่คุณจะรอดคือคุณต้องไม่ถูกกัด และต้องไม่ตาย...
-
.
-
.
-
โรงเรียนพิพิธาสรณ์
-
มืน
มองพวกนั้นไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอกนะรู้มั้ย
-
ซัน
รู้ครับ
-
มืน
แล้วทำไมเธอถึงยังมองอยู่ซัน
-
ซัน
ครูเคยสงสัยมั้ยว่าคนพวกนั้นยังหลงเหลือความทรงจำเดิมๆอยู่รึเปล่า
-
มืน
ไม่หรอกครูไม่สงสัย
-
ซัน
ทำไมครับ?
-
มืน
เพราะคนเป็นเท่านั้นที่มีความทรงจำอยู่ แต่คนตายไม่
-
ซัน
ไม่รู้สิครับ
-
ซัน
พวกเขาติดเชื้อถ้าเรารักษาได้เขาอาจจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
-
มืน
ไม่หรอกซันพวกเขาตายแล้ว
-
ซัน
ทำไมถึงคิดแบบนั้นละครับ
-
มืน
ก็เพราะ...
-
มืน
คนเป็นไม่เน่ายังไงล่ะ
-
.
-
.
-
The Walking Dead Opening Team🎼
-
.
-
.
-
ห้องคอมพิวเตอร์ตึก4
-
ตึกเดียวของโรงเรียนที่ปลอดภัย
-
เชน
เล่นกับครูอีกตามั้ยมายด์
-
มายด์
พอเหอะครู
-
มายด์
ให้เล่นอีกกี่ตายังไงมายด์ก็ไม่ชนะอยู่ดี
-
มายด์
ครูเป็นครูนะ
-
เชน
ก็ถ้าหัดอ่านเกมดีๆมันก็ชนะได้อยู่
-
เสียงชายวัยกลางคนบ่นขึ้น
-
มายด์
มายด์ถามจริงนะครู
-
มายด์
เราต้องนั่งเล่นหมากรุกเฉาตายอยู่นี่กันอีกนานแค่ไหนกัน
-
เชน
...
-
มายด์
สองเดือนแล้วนะที่เราต้องอยู่กันแบบนี้
-
เชน
มายด์ครูเข้าใจความรู้สึกนี้นะ
-
เชน
ครูเองก็เบื่อเหมือนกันแต่ถ้าออกไปโอกาสรอดก็มีนิดเดียว
-
มายด์
เห้อ...
-
มายด์
มายด์เบื่อ
-
เชน
ครูรู้แต่นี่น่าจะปลอดภัยสุดแล้ว
-
มายด์
แล้วบีกับครูเคหายไปไหนอะครู
-
เชน
ครูก็อยู่กับมายด์ตรงนี้เนี่ย
-
เชน
จะไปรู้ได้ไงล่ะ
-
มายด์
หายไปไหนกัน
-
.
-
.
-
ห้องน้ำฝั่งปีกขวาของตึก4
-
“อื้ออ...” เสียงครางดังมาจากห้องน้ำเบาๆ แสดงให้เห็นว่าตอนนี้กำลังมีคนร่วมรักกันอยู่
-
บี
อื้อ.... ค..ครู
-
เค
อื้มม... อะ..ร..ไร อื้มม...
-
บี
เบาๆ...หน่อย..ครับ อื้ออ...
-
เค
อ้า... ครู...เบาแล้วบี อ้าา...
-
สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนละก็เป็นเรื่องที่ผิดมหันต์หากครูกับนักเรียนเกิดมีอะไรกัน แต่ในตอนนี้โลกที่เป็นแบบนี้ทำให้ไม่เหลือกฎใดๆอีกแล้ว
-
เค
อ้า!!! บี ครูจะเสร็จแล้ว อ้าา!!!
-
บี
บีก็เหมือนกันครับ อื้ออ!!!
-
เค
อ๊าา!!!!!...
-
ฝั่งชายร่างสูงเร่งความเร็วสูงสุดเพราะตอนนี้แก่นกายของเขานั้นกำลังจะถึงจุดสูงสุดแล้ว ซึ่งอีกฝ่ายที่เป็นฝ่ายรองรับก็จะถึงจุดสูงสุดแล้วเช่นกัน
-
เค
อ่า......
-
บี
อื้ม....
-
แก่นกายที่สอดเข้าออกกับช่องทางรักของชายร่างสูงตอนนี้มันได้ปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาชโลมเต็มช่องทางรักของอีกฝ่าย พร้อมกับอีกฝ่ายที่ตอนนี้ได้ปล่อยมันออกมาเต็มหน้าท้องของฝ่ายกระทำแล้วเช่นกัน
-
เค
หึๆๆ
-
บี
ขำอะไรครับ?
-
เค
ครูแค่ไม่อยากเชื่อว่าเราจะแอบทำแบบนี้กันอีกแล้ว
-
บี
บีก็เหมือนกันครับ
-
เค
อ่า... ครูรักบีนะรู้มั้ย
-
บี
บีรักครูมากกว่า
-
ทั้งสองที่อยู่ในอาการอ่อนเพลียเพราะเพิ่งเสร็จจากการร่วมรักกันนั้นค่อยๆเปลี่ยนท่ามาเป็นนอนกอดหันหน้าเข้าหากันก่อนที่ทั้งคู่จะจูบกันอย่างเบาๆและผลอยกลับไปพร้อมกันในที่สุด
-
.
-
.
-
มื้อเย็น
-
เมื่อถึงตอนเย็นทั้ง 6 คนที่ยังเหลือรอดต่างมารวมตัวกันที่ห้องแห่งหนึ่งในตึก 4 เพื่อรับประทานอาหารร่วมกัน เพียงแต่วันนี้นั้นอาหารที่เหลือนั้นมันมีเพียงแค่อาหารกระป๋อง 5 กระป๋องเท่านั้นซึ่งไม่พอสำหรับ 6 คน
-
บี
เหลือแค่ห้ากระป๋องครับ
-
บี
ไม่พอหนึ่ง
-
มืน
ไม่เป็นไร
-
มืน
ทุกคนกินกันเลยครูไม่กินก็ได้
-
ซัน
แต่วันนี้ครูเป็นคนไปหามานะครับ
-
มืน
ไม่เป็นไร
-
มืน
เอ่อ... คือว่าความจริงมันมีหกนั่นแหละ
-
มืน
แต่ครูกินไปแล้วระหว่างทาง
-
มืน
ทุกคนกินกันเลย
-
เชน
มึงกินแล้วจริงๆแน่นะมิน
-
มืน
เออกูกินแล้ว
-
มืน
กินกันเลย
-
มินพยายามทำสีหน้าให้ปกติก่อนที่จะเดินหลบจากคนอื่นไปเพื่อไม่ให้ใครสงสัยเขา แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะทุกคนต่างรู้ว่ามินโกหกเรื่องนี้
-
.
-
.
-
ดาดฟ้าของตึก4
-
ซัน
อะนี่
-
ซันเดินตามมาดูมินที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนดาดฟ้าก่อนจะส่งอาหารของตัวเองให้
-
มืน
ไม่เนียนเลยสินะ
-
ซัน
ไม่เลย
-
มืน
เก็บไว้เถอะครูไม่กินหรอก
-
เขาพูดและดันมือของซันกลับไป
-
ซัน
นี่ครู
-
ซัน
ครูไม่จำเป็นต้องเสียสละทุกเรื่องก็ได้นะ
-
มืน
ครูไม่กินคงไม่เป็นไรหรอกซัน
-
ซัน
จะรู้ได้ไงครับ?
-
ซัน
วันนี้ครูเป็นคนออกไปหาของมา
-
ซัน
มันเหนื่อยเพราะฉะนั้นกินเถอะครับ
-
มืน
ถ้าครูกินแล้วซันจะกินอะไร
-
ซัน
ซันไม่ได้กินไหนคงไม่เป็นไรหรอกครับ
-
มืน
คำนี้ครูเพิ่งพูดไปนะ
-
ซัน
ฮ่าๆๆๆแล้วไงครับ
-
มืน
ยอกย้อนครูบาร์อาจารย์มันไม่ดีนะรู้มั้ย
-
ซัน
มันไม่มีอะไรดีไม่ดีแล้วครับครู
-
ซัน
ครูกินเถอะครับ
-
ซัน
ถือว่าซันขอ
-
มืน
งั้นคนละครึ่งทางดีมั้ย
-
มืน
ซันกินครูก็กินแบ่งกัน
-
ซัน
แบบนั้นครูจะอิ่มเหรอ
-
มืน
ถ้างั้นครูก็ไม่กิน
-
ซัน
เห้อ
-
ซัน
ก็ได้ครับ
-
ซันนั่งลงตรงข้างๆชายร่างสูงก่อนที่จะเปิดอาหารกระป๋องออก แล้วแบ่งกับอีกคนกิน
-
มืน
ต้องแบบนี้สิ
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น