แค่คนรู้จัก

แพรวากลับมาเมืองไทยได้ราวหนึ่งสัปดาห์แล้วเธอยังคงอาศัยอยู่บ้านซึ่งเคยเป็นเรือนหอของเธอและอดีตสามีที่เลิกลากันไปแล้ว ทุกอย่างภายในบ้านยังคงสภาพเดิมมีเพียงรูปภาพบางรูปที่แพรวานำมันไปเก็บไว้ในห้องเก็บของและเอารูปวิวทิวทัศน์มาติดแทนที

ติ๊งหน่อง...

เสียงออดประตูดังขึ้นทำให้แพรวาที่กำลังทำความสะอาดบ้านต้องวางมือจากเครื่องดูดฝุ่นสาวเท้ารวดเร็วไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน ที่นั่นมีหญิงวัยกลางคนผู้ที่เป็นเพื่อนบ้านยืนอยู่ในมือของท่านมีหม้อแกงขนาดย่อมอยู่ด้วย

แพรวายิ้มตามมารยาทยกมือขึ้นไหว้อย่างสุภาพแล้วจึงเปิดประตูรั้วออก “ คุณป้าศรีนวล ” เสียงหวานเอ่ยเรียกนานของผู้สูงวัยกว่า

“ หนูแพร ป้าทำข้าวต้มทรงเครื่องเอาไว้มากเลยตักแบ่งมาให้หนูด้วย ” ป้าศรีนวลพูดพลางส่งหม้อข้าวต้มให้หญิงสาว ดวงตาของแกก็สอดส่องเข้าไปในตัวบ้านอย่างใคร่รู้

“ หนูอยู่คนเดียวค่ะ คุณป้าจะเข้าไปดื่มน้ำเสียหน่อยไหมคะ ” แพรวารู้ทันความสงสัยของหญิงสูงวัยกว่าข้างบ้าน

ป้าศรีนวลรีบส่ายหน้า “ ไม่ดีกว่าลูกป้าต้องกลับไปทำความสะอาดบ้านต่อ ” หญิงสูงวัยยังคงสอดส่ายสายตาอย่างใคร่รู้มากขึ้น

แพรวาถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะพูดในสิ่งที่อีกฝ่ายสงสัย “ ตอนนี้หนูอยู่คนเดียวค่ะคุณป้า พี่วีเขาย้ายออกไปได้เดือนหนึ่งแล้ว เขาจะไม่กลับมาอยู่ที่นี่แล้วค่ะ ”

ป้าศรีนวลยิ้มแก้เก้อ “ แสดงว่าเรื่องที่เขาลือกันว่า... ”

“ จริงค่ะ เราสองคนเลิกกันแล้วจริงๆ ” แพรวาตอบอย่างพยายามสะกดกลั้นอารมณ์

“ ป้าเสียใจด้วยนะหนูแพร ” ป้าศรีนวลมีสีหน้าคล้ายจะเสียใจกับสิ่งที่ได้ยินแต่ดวงตามีประกายแรงกล้าด้วยมีเรื่องที่จะต้องกระจายข่าวให้เล่ามิตรสหายในหมู่บ้านได้รับรู้อีกแล้ว

“ แพรไม่เป็นไรค่ะ ” แพรวารู้ทันทีว่าเธอจะต้องเป็นที่กล่าวถึงในหมู่สมาคมแม่บ้านและผู้อยากรู้อยากเห็นอีกแน่นอน

“ ป้าไม่รบกวนหนูแพรแล้วดีกว่า ป้าขอตัวก่อนนะลูก ” ป้าศรีนวลรีบล่ำลาหญิงสาวแล้วเดินรวดเร็วไปที่จักรยานแม่บ้านสีชมพูหวานของแกอย่างรวดเร็ว

แพรวายิ้มแห้งๆ มองดูหญิงวัยกลางคนปั่นจักรยานราวเด็กสาวอย่างรีบเร่งตรงไปยังร้านเสริมสวยกลางหมู่บ้านที่ซึ่งเป็นเสมือนสำนักกระจายข่าวสารที่เล่าสมาคมแม่บ้านจะต้องมารวมตัวกัน

หลังจากทำความสะอาดบ้าน ซักผ้าม่าน ผ้าปูที่นอนและปอกหมอนต่างๆ จนเสร็จเรียบร้อย แพรวาจึงได้นั่งพักเอนหลังพิงพนักโซฟานวมอย่างผ่อนคลาย เสียงแซกโซโฟนบรรเลงเพลงแจ็สดังเบาๆ มาจากเครื่องเล่นแผ่นเสียงที่แพรวานำมาด้วยจากอังกฤษช่วยทำให้หญิงสาวรู้สึกสบายยิ่งถ้ามีกลิ่นหอมอ่อนๆ จากน้ำมันอโรมาเธอราพีกลิ่นโปรดปรานจะยิ่งผ่อนคลายมากขึ้นขนาดไหน คิดได้ร่างผอมบางก็หยัดกายลุกขึ้นจากโซฟานวมเดินขึ้นไปยังชั้นบนเพื่อหาตะเกียงอโรมาที่เธอจำได้ว่าเคยซื้อเก็บเอาไว้แต่ยังไม่ได้ใช้เพราะปวีณาอดีตสามีของเธอไม่ชอบ

แสงไฟภายในห้องเก็บจองจึงเปิดขึ้น ดวงตาคู่สวยก็หยุดอยู่ที่บานกรอบรูปขนาดใหญ่ที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าสีขาวบางหลายชั้นเก็บรวมอยู่กับกรอบรูปขนาดต่างๆ อีกสามสี่บาน แพรวาพยายามตะไม่หันไปมองมันอีกแต่เธอกลับบังคับตัวเองไม่ได้ดวงตาคู่สวยจึงหันกลับมายังกรอบรูปพวกนั้น น้ำอุ่นๆ ไหลลงมาที่แก้มใสอย่างไม่รู้ตัว

“ ร้องไห้ทำไม! ” แพรวาถามตัวเองด้วยความโมโหแต่ก็ตอบตัวเองไม่ได้ เธอควรจะลืมเขาสิถึงจะถูกลืมคนใจร้ายที่ทิ้งเธอเอาไว้คนเดียวทั้งคืนแล้วไปอยู่กับผู้หญิงอีกคนที่เขาบอกว่าเป็นแค่เจ้านายเท่านั้น ถ้าคืนวันนั้นเธอไม่ขับรถไปหาเขาที่คอนโดเธอก็คงจะต้องโง่งมไปอีกนาน

แพรวาสูดลมหายใจเข้าลึกจนอกผายตัดใจมองผ่านบานกรอบรูปพวกนั้นไปแล้วเดินตรงไปที่โต๊ะเก็บของตรงมุมห้อง หยิบเอาตระเกียงอน้ำมันอโรมาออกมาพร้อมด้วยขวดน้ำมันอโรมาเธอราพีกลิ่นคลารี่เสจที่ช่วยผ่อนคลายและดับความกังวลออกมา

ตะเกียงน้ำมันหอมระเหยทำหน้าที่ของมันได้เป็นอย่างดี แพรวารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นยิ่งอุณหภูมิในห้องบดลงจนได้ระดับพอดีกับการพักผ่อนบวกกับเสียงเพลงที่เธอเปิดคลอะอาไว้หญิงสาวจึงผล็อยหลับไปในที่สุด

 

รถจักรยานยนต์บิ๊กไบค์สีดำปลาบจอดอยู่หน้าโฮมออฟฟิศของณดาเจ้าของนิตยสารท่องเที่ยวที่เพิ่งจะปิดตัวลงไปได้ไม่นาน มาตอนนี้ฌดาเป็นเจ้าของเว็บไซต์แนะนำสถานที่ท่องเที่ยวโรงแรมชื่อดังทั้งภายในและต่างประเทศ เธอมีทีมงานเพียงไม่กี่คนที่เคยทำงานร่วมกันที่นิตยสารมาช่วยทำเว็บไซต์ให้เธอจนเป็นที่รู้จักในหมู่ของนักท่องเที่ยวจำนวนมาก ปวีณ์มาที่นี่เพื่อพูดคุยเรื่องงานที่เขาตกลงรับปากว่าจะช่วยเธอ

ร่างขาวค่อนข้างอวบของณดาเดินตรงมาหาปวีณ์ทันทีที่เขาก้าวผ่านประตูโฮมออฟฟิศของเธอเข้ามาด้านใน รอยยิ้มและสายตาหวานหยดของณดาทำให้ปวีณ์รู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ทั่วท้อง

“ ณดาดีใจจริงๆ ที่วีรับปากจะถ่ายรูปโรงแรมของเพื่อนณดา ” สองมืออวบมุ่นกุมมือใหญ่ของชายหนุ่มตรงหน้าอย่างคุ้นเคย

ปวีณ์ชักมือกลับแล้วยิ้มสุภาพ “ มันเป็นงานของผมอยู่แล้วอีกอย่างช่วงนี้ผมเองก็ว่างอยู่ ” ปวีณ์ตอบ

“ ณดาว่าเราเข้าไปคุยกันในห้องของณดาดีกว่าค่ะ ” ณดายังคงจับข้อมือของชายหนุ่มที่เธอหมายใจอย่างไม่สนใจว่าใครตะมองยังไงพาเดินเข้าไปในห้องทำงานของเธอ ปวีณ์ได้แต่ส่ายหน้านี่ถ้าไม่ใช่เรื่องงานเขาจะไม่ขอข้องเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้อีกเลย แต่เธอก็มักจะหางานที่เงินค่าตอบแทนสูงมาให้เสมอๆ เขาจึงยากที่จะปฏิเสธ

ณดากุลีกุจอพาปวีณ์ไปนั่งที่โซฟาตัวยาวตรงข้างหน้าต่างห้อง แล้วเดินไปรินกาแฟและจัดเตรียมขนมใส่จานใบเล็กยกใส่ถาดมาให้ปวีณ์

“ แค่กาแฟแก้วเดียวก็พอแล้ว ” ปวีณ์บอก

“ ค่ะ ” ณดายิ้มรับวางถ้วยกาแฟลงตรงหน้าปวีณ์แล้วลดตัวนั่งข้างๆ ปวีณ์ต้องขยับออก

“ เพื่อนของคุณจะให้เราเข้าไปคุยคอนเซ็ปท์งานได้เมื่อไหร่ ” ปวีณ์ถามถึงเรื่องวานทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา

“ วันอังคารนี้ค่ะ เราต้องเข้าไปคุยกับคิรากรที่บริษัทของเขา ” ณดายิ้มนัยน์ตาหวาน

“ กี่โมงล่ะ ” ปวีณ์ถามต่อ

“ สิบเอ็ดโมงค่ะ วีต้องมาที่นี่ก่อนเพื่อคุยเรื่องงานที่เราจะนำเสนอทางนั้นก่อนแล้วเราสองคนค่อยออกไปด้วยกัน ” ณดาพูดยิ้มๆ

ปวีณ์ถอนหายใจเหมือนอยากจะให้อีกฝ่ายรับรู้ความรู้สึก “ ก็ได้ ” เขาตอบน้ำเสียงเรียบๆ

“ นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว... ” ณดายังพูดไม่ทันจบปวีณ์ก็ขุดขึ้นมา

“ ผมมีธุระต่อ ” ปวีณ์ลุกขึ้นจากโซฟาทันทีแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องทำงานของณดา สาวร่างอวบลุกตามแทบจะไม่ทัน

 

กริ๊ง กริ๊ง.... เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ปลุกเอาหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนโซฟาสะดุ้งตื่น แพรวาถลึงตัวขึ้นควานหาโทรศัพท์ทั้งที่ยังงัวเงีย

‘ สวัสดีค่ะ ’ เสียงหวานยังไม่เต็มเสียง

‘ แพร! ไม่สบายหรือเปล่าเสียงไม่ดีเลย ’ ปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง

‘ แพรสบายดีค่ะพี่พร พี่พรโทรหาแพรมีอะไรหรือเปล่าคะ ’ แพรวานั่งตัวตรงสะลัดความงัวเงียออกไป

‘ ท่านรองฯ ถามหาแพรแล้วนะว่าจะกลับมาทำงานวันไหน พี่บอกท่านว่าแพรจะมาเริ่มงานวันจันทร์ที่จะถึงนี้แต่ท่านบอกว่าให้แพรเข้ามาพรุ่งนี้เลยดีกว่า แพรว่ายังไงจ๊ะ ’ ผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์เอ่ยถามผู้ช่วยของเธออย่างเอ็นดู

‘ พรุ่งนี้แพรจะไปทำงานค่ะ ว่าแต่ท่านรองประธานมีงานอะไรด่วนหรือคะพี่พร ’

‘ ก็งานประชาสัมพันธ์โรงแรมใหม่ในเครือทองธาราที่แพรเคยทำเอาไว้นั่นแหละ ’ พรประทีปบอก

‘ มีตั้งหลายที่นี่คะ ’

‘ ที่ระยองจ้ะสร้างเสร็จได้เกือบเดือนแล้ว ตอนนี้ก็เริ่มมีลูกค้าเข้าพักแล้วนะ ’ พรประทีปตอบ

‘ ค่ะ พรุ่งนี้แพรจะเข้าไปออฟฟิศแต่เช้า แพรจะเอาโจ๊กหมูโบราณที่ร้านปากซอยบ้านไปฝากนะคะ ’ แพรวารู้อยู่แล้วว่าหัวหน้าของเธอต้องไม่ปฏิเสธ

‘ ขอบใจนะน้องแพร ’ พรประทีปวางสายไป

แพรวาจึงต้องรีบไปเปิดดูไฟล์งานในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเพื่อเตรียมเข้าประชุมในวันพรุ่งนี้