กูเริ่มเอง

เออ

ไม่มีซ้ำแน่

เสือก!!

กูไม่ใช่พวกขวัญอ่อน

ไอ้พวกมีแฟน

จัดท่านั่งเสร็จแล้วใช่ไหมกูจะได้เริ่ม

ไม่เป็นไร

กูเล่าล่ะนะ เรื่องนี้กูจำได้แม่น มันยังหลอนไม่หายเลย

เรื่องมีอยู่ว่า

ตอนกูเรียนอยู่ประถม

ตอนช่วงปิดเทอม

แม่พากูไปเยี่ยมต่างกับยายที่ต่างจังหวัด

บ้านตากับยายของกูอยู่ติดโรงเรียนประถม

ทุกๆครั้งที่กูไป

กูจะเห็นเด็กนักเรียนมาเล่นกันที่โรงเรียนกันทุกเย็น

เล่นฟุตบอลบ้าง

เล่นตะกร้อบ้าง

กูยังบอกแม่กูเลยว่ากูจะไปเตะฟุตบอลกับเด็กพวกนั้น

มึงจะทำไม

เออ

...

เออ

แล้วกูเล่าถึงไหนแล้ววะ

เออกูจำได้หล่ะ

แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้ง

สนามกีฬาของโรงเรียนเปลี่ยนไป

จากที่เคยมีเด็กมาวิ่งเล่นกันสนุกสนาน

มีเสียงเอะอะเสียงพูดคุย เสียงหัวเราะของเด็กๆ

สิ่งเหล่านั้นมันหายไป

สนามกีฬายามเย็นตอนนี้มันว่างเปล่า มันเงียบงัน

จะมองไปทางไหนก็ดูเวิ้งว้าง

มันเงียบ

เงียบซะจนน่ากลัว

กูได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

และคืนนั้น ทุกคนในบ้านได้หลับกันหมดแล้ว

กูได้ยินเสียง

เสียงหนึ่ง

เอาที่หน้ามึงสิไอ้เหี้ยบีท

เงียบๆดิ

ก็พวกแม่งขัดกู

เออๆ

กูได้ยินเสียง

พลั่ก!

พลั่ก!

พลั่ก!

เหมือนเสียงเตะตะกร้อ

กูลุกขึ้นนั่งแล้วตั้งใจฟัง

เสียงนั้นก็ยังดังอยู่เหมือนเดิม

กูนั่งฟังจนแน่ใจว่าเสียงนั้นมันดังมาจากสนามกีฬาของโรงเรียนแน่นอน

ด้วยความสงสัยว่าใครมาเตะตะกร้อตอนดึกแบบนี้

กูจึงลุกเดินไปที่หน้าต่างบานที่ตรงกับสนามกีฬาโรงเรียน

กูเปิดหน้าต่างออกแล้วมองดูรอบๆสนาม

กูมองหาต้นเสียงไปเรื่อยๆ

อาศัยแสงของดวงจันทร์ที่ส่องมาสลัวๆ

และกูก็เห็นที่มาของเสียง

กูเห็นผู้ชายวัยรุ่นกำลังเดาะตะกร้ออยู่ที่ลานคอนกรีต

กูยืนมองพี่เค้าเดาะตะกร้ออยู่หลายนาที

แล้วก็กลับมานอน

พร้อมกับความสงสัยว่าทำไมพี่เค้าถึงมาซ้อมตะกร้อคนเดียว

แล้วทำไมมาซ้อมตอนดึกๆ

กูถามตากับยายกูไม่ได้หรอก

เพราะเค้าสั่งห้ามไม่ให้กูออกไปไหนหรือเปิดหน้าต่างตอนกลางคืน

กูได้ยินเสียงเดาะตะกร้อแบบนั้นทุกคืนๆ

ได้แต่เก็บความสงสัยไว้คนเดียว

จนเย็นวันหนึ่งกูเดินไปร้านค้าเพื่อซื้อน้ำอัดลม

กูเลยลองถามยายเจ้าของร้านว่าทำไมไม่เห็นมีเด็กๆมาเล่นที่สนามเหมือนก่อนเลย

เจ้าของร้านเค้าตอบกูว่าไม่มีใครมาหรอก

เค้ากลัวกัน

กูย้อนถามเค้ากลับไป

ว่ากลัวอะไร

แต่เค้าไม่ตอบกู

เดินหนีเข้าร้านไปเลย

กูเลยตัดสินใจว่าถ้าคืนนี้กูได้ยินเสียงอีก

กูจะไปขอเล่นกับพี่เค้าเลยเพราะตั้งแต่มาอยู่บ้านยายกูยังไม่ได้ไปเล่นกับใครที่ไหนเลย

ได้ยิน

กูเลยแอบย่องลงบ้าน

มุดรั้วลวดหนามเข้าไปในโรงเรียน

กูเดินเข้าไปหาพี่เค้าช้าๆ

สายตาก็มองที่ร่างนั้นตลอด

พี่เค้าก็ยังเดาะตะกร้อไปเรื่อยๆ

ตอนแรกกูกะว่าจะเรียกพี่เค้าเลยแต่กลัวพี่เค้าจะตกใจ

กูเลยเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนถึงจะเรียก

พี่เค้าหยุดเดาะตระกร้อ

แล้วไอจนตัวโยน

เสียงไอดังขึ้นๆเรื่อยๆ

กูเลยเรียกพี่เค้า

กูเรียกกูถามพี่เค้าเท่าไหร่เค้าก็ไม่หันมามองกู

เหมือนว่าเค้าไม่ได้ยินเสียงกูเลย

เสียงไอของพี่เค้าดังขึ้นๆจนก้องไปทั่วบริเวณสนาม

แล้วพี่เค้าก็ล้มหน้าคว่ำลงกับพื้นคอนกรีต

กูรีบวิ่งเข้าไปดูพี่เค้าด้วยความเป็นห่วง

อีกแค่ไม่กี่ก้าวที่จะถึงตัวพี่เค้า

ร่างนั้นค่อยๆจาง

จนหายวับไป

เหลือแค่เพียงคราบสีดำแห้งเกรอะที่พื้นคอนกรีต

กูกลัวมาก

ขาแข็งไปหมด

จะวิ่งก็วิ่งไม่ออก

จะร้องก็ร้องไม่ได้

แม้ร่างของพี่เค้าจะหายไปแล้ว

แต่เสียงไอนั้นยังดังอยู่

แต่ที่ทำให้กูกลัวแบบสุดขีดคือเสียงหัวเราะ

หึ หึ หึ

ดังกึกก้องทั่วลานกว้าง

เสียงหัวเราะเย็นยะเยือก

กูยังจำเสียงนั้นได้จนถึงทุกวันนี้เลย

แล้วภาพทุกอย่างก็ตัดไป

กูมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเช้าแล้ว

ได้ยินเสียงพ่อแม่ตายายพูดคุยกันข้างๆกู

รู้

ยายกูเล่าให้ฟัง

พี่เค้าเป็นเด็กวัยรุ่นในหมู่บ้านนี้แหละ แต่เข้าไปเรียนที่ในเมือง

จะกลับมาบ้านเฉพาะวันหยุด

เย็นวันนั้นพี่เค้าก็ออกมาซ้อมตะกร้อกับเพื่อนๆ

แต่จู่ๆพี่เค้าก็เริ่มไอหนักขึ้นๆหอบเหนื่อยจนตัวโยน

ล้มทรุดลงหน้ากระแทกพื้นคอนกรีต

หน้าผากของพี่เค้ากระแทกพื้นจนยุบเข้าไป

แล้วที่คราบสีดำที่เกรอะกรังนั้นคือคราบเลือดของเค้า

กูเองๆ

กูเล่าเอง

เรื่องของกูมีอยู่ว่า

เปิดเรื่องใหม่อีกแล้ว

ฝากติดตามด้วยนะคะ

เป็นนิยายแนวลี้ลับเรื่องแรก

แต่ยังคงแฝงกลิ่นดราม่าอยู่นะ

ไม่รู้ว่าจะมาตอนไหนแค่นั้นเอง

เพียงแค่เริ่มต้น

ยังไม่เข้าเนื้อหาหลักที่ไรท์อยากจะนำเสนอเลย

ฝากกดรีวิวให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะ

เม้นมาคุยกันว่าเป็นยังไงบ้าง

งงกันไหม

บอกกันให้รู้ที