บทนำ

'เท็นเท็น' หนุ่มร้างอ้วนจ้ำม่ำคนสนิทของฉันบอกพร้อมส่งสายตาไปยังโต๊ะถัดไปที่มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกินข้าวคนเดียวด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย ซังกะตาย หรืออะไรก็ไม่เป็นที่ทราบดี สีหน้าลำบากใจนั้นทำเอาฉันเยาะเย้ยในใจอย่างประหลาด ช่างยัยนั่นเถอะว่านางจะคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆ ฉันสนใจนางเป็นพิเศษเลยล่ะช่วงนี้

แอร๊ย อย่ามองฉันด้วยสายตาอย่างนั้นสิที่รัก ฉันไม่ได้คิดพิศวาสนางเลยสักนิดเถอะ แต่ที่ฉันสนใจและกำลังจ้องมองไปอย่างไม่คาดสายตานั้นก็เป็นเพราะ... ...นางมีประวัติยังไงล่ะ

ตอนนี้เป็นเวลาพักเที่ยงซึ่งนักเรียนทั่วไปมักจะมานั่งกินข้าวที่โรงอาหารแห่งนี้ล่ะ ความจริงถ้าเป็นปกติฉันไม่ค่อยมาเหยียบย่ำที่นี่นักหรอกนะ เพราะว่าฉันสามารถจะฝากให้คนสนิทอย่างเท็นเท็นไปซื้อมาแล้วไปนั่งกินที่ห้อง 'PIS' ซึ่งเป็นที่ที่ส่วนตัวของเหล่าเจ้าหญิงเจ้าชายของโรงเรียน และแน่นอน...ฉันเป็นเจ้าหญิง

ฉันที่เป็นได้นั้นไม่ได้ใช้ความสามารถอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ ถ้าจะวัดความสวย...แน่นอนว่ามีคนที่สวยกว่าฉัน ถ้าจะวัดความรวย...ก็มีคนที่รวยกว่าฉัน หรือจะวัดด้านความสามารถ...ก็ไม่ใช่อยู่ดี ทุกอย่างไม่ใช่สิ่งที่ฉันสามารถคว้าตำแหน่งนี้ได้เลยนอกจาก... เส้นสาย!!

เป็นไงล่ะ ยิ่งใหญ่พอไหม แต่ถ้าใครมาถามว่าเส้นบะหมี่หรือเส้นพะโล้อะไรยังไงเดี๋ยวฉันค่อยอธิบายแล้วกัน เพราะเรื่องมันยาวมาก ใช่สิ ตอนนี้ฉันต้องสนใจยัยหน้าจืดผมยาวเหมือนผีจูออนนั่นสิถึงจะถูก... ใช่มั้ยล่ะ

ฉันถามเท็นเท็นในขณะที่ตายังจ้องยัยนั่นอยู่

คำตอบของเท็นเท็นทำเอาฉันแทบจะสำลัก อะไรนะ เบลล่าอย่างนั้นเหรอ ยัยหน้าจืดนี่น่ะนะชื่อเบลล่า โอ๊ย ฉันอยากจะขำ กระแดะเกินไปแล้วนะยะ แล้วอีกอย่าง 'เบลล่า' เนี่ยนางเอกหนังแวมไพร์ ทไวไลท์ของฉันนี่นา ช่างบังอาจ ไม่มีชื่ออื่นให้ตั้งแล้วหรือไงกัน เคือง!!

ฉันยิ้มอย่างเหยียดๆ พร้อมทำหน้าหมั่นไส้สุดฤทธิ์ที่บังอาจตั้งชื่อเหมือนนางเอกแวมไพร์ ทไวไลท์ซึ่งเป็นหนังที่ฉันชอบมาก เดาได้ว่านางอาจจะชื่อ 'บัวลอย' มาก่อน แต่ด้วยความที่หนังเรื่องนั้นมัน 'ดัง' ยัยบ้านั่นเลยเหมามาตั้งชื่อตัวเองเป็นแน่ ใช่แล้วล่ะ

เท็นเท็นยังคงย้ำอีกครั้งว่ายัยนั่นชื่อเบลล่า ไม่ใช่บัวลอยอย่างที่ฉันคิด ฉันเลยหันไปค้อนหน้ามันอย่างขัดใจ ทำเอาเท็นเท็นยิ้มแห้งๆ ทันทีเมื่อรู้ว่าไม่ควรต่อกรกับฉันให้มากนัก

ฉันค้อนเท็นเท็นอีกรอบ ไอ้บ้านี่มันชอบขัดใจฉันอยู่เรื่อยเลยทั้งๆ ที่มันเป็นแค่คนสนิทของเดมัสเท่านั้นเอง อ้อ เดมัสคือคู่หมั้นของฉันเองล่ะ ถึงหมอนี่จะเป็นคนสนิทของเดมัส แต่นั่นก็เท่ากับว่าเป็นคนสนิทของฉันด้วย

ฉันขึ้นเสียงอย่างโมโห

นึกอยากไล่มันออกไปตั้งหลายครั้งแล้ว แต่นึกได้ว่าไม่ใช่คนของตัวเองเลยไล่ไม่ได้ อีกอย่าง ไม่มีใครจะมาเป็นคนสนิทของฉันแล้วยังไงล่ะ พวกนั้นมันใจส่อ รับมือกับฉันที่แสนจะบอบบางคนนี้ก็ไม่ได้ อยู่สองสามวันก็วิ่งแจ้นร้องไห้กลับบ้านไปซะหมด

สุดท้ายก็เหลืออีตานี่นี่แหละที่คงทนกับการใช้งาน ถึงแม้ว่าไม่ใช่คนของตัวเอง แต่ก็ถือว่าใช่แหละ เพราะเดมัสกับฉันเป็นคู่หมั้นกัน เหมือนเป็นคนคนเดียวกัน ใช้คนสนิทร่วมกันได้ ฮ่าๆ

นายเท็นเท็นทำท่าจะร้องไห้ออกมา

ที่ไม่ให้เข้าหูเดมัสเพราะว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับหมอนั่นเต็มๆ ยังไงล่ะ เรื่องนี้ฉันจะจัดการเองคนเดียว และถึงแม้ว่าจะใช้คนสนิทของเดมัสก็ไม่ใช่ว่ามันจะเอาไปบอกเจ้านายของมันหรอกนะ ที่ฉันเชื่อถือเท็นเท็นได้ก็เพราะหมอนี่อยู่กับฉันมานานแล้วไงล่ะ

ลืมบอกไป ถึงแม้ว่าเท็นเท็นเป็นคนสนิทของฉันกับเดมัส แต่เขาก็อายุเท่ากับพวกเรานั่นแหละ แถมเรียนที่เดียวกัน แต่เท็นเท็นกลับเรียนอยู่ห้อง B กับเดมัสน่ะสิ ซึ่งไม่ใช่ห้องเดียวกับฉัน

นายเท็นเท็นทำหน้าลำบากใจอีกแล้ว

ฉันก็ยกเรื่องนี้มาเป็นข้ออ้างตลอดนั่นแหละ ทั้งที่รู้ว่าไม่ได้ผล

ต่อไปนี้ฉันจะได้ไปเรียนห้อง B สมใจอยากสักที

เอาล่ะ ก่อนที่ฉันจะบอกชื่อของตัวเอง ฉันขอสาวไปถึงพ่อแม่ก่อนก็แล้วกัน คุณพ่อของฉันชื่อ 'บราวน์' มีเพื่อนสนิทสองคนคือ 'ปีเตอร์' แล้วก็ 'พรินซ์' พวกเขารักกันมาก และเมื่อทุกคนได้แต่งงานกันไปแล้วจึงตั้งชื่อลูกๆ คล้ายๆ กันอีกด้วย

ลูกคุณอาปีเตอร์มีนามว่า 'เดมัส' เป็นลูกครึ่งไทย-ฝรั่งเศส (แม่เขาเป็นคนฝรั่งเศส) ส่วนลูกคุณอาพรินซ์มีนามว่า 'เดนเซลล์' เป็นลูกครึ่งไทย-แคนาดา (แม่เขาเป็นคนแคนาดา) และลูกของคุณพ่อบราวน์ซึ่งก็คือฉันมีนามว่า 'เดรส' เป็นลูกเต็มไทย-ไทย พวกเราเกิดปีเดียวกันแต่คนละเดือน

ตอนเด็กๆ เราสามคนสนิทกันมากโดยเฉพาะฉันกับเดมัส ส่วนเดนเซลล์นั้นเป็นเด็กค่อนข้างเกเร ฉันเลยไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่ เราเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่อนุบาลจนถึงป.6 หลังจากนั้นเดนเซลล์ก็ไปเรียนแคนาดาบ้านแม่ของเขา ส่วนฉันกับเดมัสก็ไปเรียนที่ (P.I.S.) หรือก็คือ Prince Inter National School

ซึ่งเป็นโรงเรียนนานาชาติที่อยู่ในเครือของพ่อเดนเซลล์ และเราก็ได้เป็นคู่หมั้นตุนาหงันตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แถมยังครองตำแหน่งเจ้าหญิงเจ้าชายประจำโรงเรียนอีกด้วย

พ่อแม่ฉันเป็นทูตประจำการที่ประเทศฝรั่งเศส ส่วนพ่อแม่เดมัสก็ก่อตั้งบริษัทที่อังกฤษ นานๆ ครั้งที่พวกท่านจะกลับมาบ้าน และเพื่อความปลอดภัยก็เลยให้ฉันไปอยู่บ้านเดมัส พวกเราเป็นคู่หมั้นที่รักกันมาก แม้ไม่ได้หวานเหมือนคู่อื่นๆ ก็เถอะ

แต่ฉันก็ดีใจที่มีเขาข้างๆ เดมัสเป็นคนที่หล่อมากเลยล่ะ ผู้หญิงทั้งโรงเรียนต่างก็ชอบเขาแต่ไม่มีใครกล้าแตะต้องเขาหรอกเพราะมีฉันเป็นนางยักษ์อย่างนี้ไงล่ะ ฮ่ะๆๆ และตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยชายตามองใครนอกจากฉันเลยจนกระทั่ง...

ข่าวนั่น!

เรื่องของเรื่องก็คือเมื่อสัปดาห์ก่อนเดมัสคู่หมั้นสุดที่รักของฉันตกเป็นข่าวกับยัยหน้าจืดบัวลอย (เบลล่า) อะไรนั่นน่ะสิ ถ้าเป็นข่าวดีๆ ฉันก็พอจะให้อภัยได้หรอกนะ แต่นี่มันทนไม่ได้จริงๆ จากภาพในหนังสือพิมพ์โรงเรียนทำให้ฉันแทบช็อคเมื่อเห็นยัยนั่นล้มทับเดมัสของฉันอย่างจัง

ถึงแม้ว่าหมอนั่นจะบอกว่ายัยหน้าจืดนั่นเป็นแค่เพื่อนร่วมห้องรวมทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเพียงอุบัติเหตุ แต่ใครจะโง่เชื่อง่ายๆ กันล่ะ ไม่มีทางซะหรอก มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆ ล่ะ

คนสนิทคนเดิมของฉันยังคงปอดแหกไม่เลิก ฉันล่ะเบื่อจริงๆ

ฉันมองอย่างขัดใจก่อนจะกัดฟันกรอดๆ

ฉันกัดฟันพูด