มันเริ่มจากความโง่ของเธอ

แก้วกาแฟ4แก้วโดนัท2กล่องคือสิ่งที่เธอคนนั้นวิ่งหอบด้วยความรีบร้อนผ่านหน้าผมไปเสมอ คงเปนพวกทีโดนเพื่อนร่วมงานหลอกไว้ใช้งานสินะ

แต่ช่างเถอะ! ไม่เกี่ยวอะไรกับผมอยู่แล้วนี้ รีบกินแซนวิสนี้ให้หมดดีกว่าจะได้ไปทำงาน

อ่ะ อ่า

ความซวยมาเยือนผมหลังจากผมยัดแซนวิสเข้าปากคำโต

บ้าเอ่ยนี้เราจะต้องมาตายโง่ๆแบบนี้เหรอเนี่ย

พ่อครับรอผมก่อนนะครับผมกำลังจะไปหาพ่อ

ขอโทษด้วยทีลูกพ่อคนนี้ตายโง่ๆเพราะลืมซื้อน้ำ จนแซนวิสติดคอตาย

เอ่อ อ่า ...

ผมเง้ยหน้ามองเจ้าของเสียง แก้วน้ำถูกยื้นให้ผม

ผมรับมาดื่มด้วยความรีบร้อน แม้นตอนเปนเด็กพ่อจะสอนไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้าก็เถอะ

ขอโทษด้วยนะคับคุนพ่อแต่ลูกพ่อกำลังจะตาย

หลังจากเกือบขาดอากาศหายใจตายเพราะแซนวิสผมลุกไหว้ขอบคุณเทอ พร้อมแก้วในมือ

"เจ้านี้เท่าไรคับ"

ไม่ได้นะครับนี้นะคงเป็นของที่คนอื่นฝากซื้อ แบบนั้นคุณจะลำบากเอาได้

"งั้นเหรอครับ"

"เอาเป็นว่าผมติดหนี้ น้ำครึ่งแก้วคุณอยู่ล่ะกัน แล้วผมจะคืนให้ ขอบคุนนะ"

ผมมองนาฬิกา ก่อนจะลุกจากเก้าอี้ทำงาน 12.30คือเวลาพักของผม นั้นคือเหตุผลทีผมเห็นเธอกับแก้วกาแฟ4แก้วโดนัท2กล่องเสมอ ทั้งๆทีพักก่อนผมกับต้องวิ่งวุ่นกลับมาพักจิงๆหลังผมเสียอีก

โง่หรือป่าวนะ เธอคนนั้น

แฟ้มเอกสารถูกพับเก็บปากกาเสียบในที่ๆประจำ ผมเดินไปยังทีๆประจำของผม พร้อมบอกตัวเอง วันนี้ห้ามลืมน้ำเด็ดขาด

ตู้ขายน้ำอัตโนมัต ทำให้ผมหยุดนิ่งและเสียเวลากับมัน ทั้งวิธีการใช้งาน และจำนวนน้ำหลากหลายชนิดทีมีให้เลือก มันไม่ง่ายแล้วทีจะใช่เวลาอันสั้น ไปกับมัน

มินำซ้ำยังต้องเสียเวลาหาเหรียญ นับเหรียญเพื่อซื้อ เพราะเจ้าตู้นี้ดันไม่ยอมรับธนบัตรใบใหม่เอี่ยมทีผมมีอยู่สะได้

"แล้วจะไปหาใบเก่าๆทีไหนมาครับคุณตู้" ผมบ่นพร้อมๆกับมือที่หยอดเหรียญลงไป

เหรียญในมือร่วงลงเติมพื้นด้วยแรงประทะจากด้านข้าง เสียงขอโทษลอยมาก่อนผมจะหันไปดูเสียอีก

แต่เหมือนหันไปก็พบกับเธอคนนั้นทีไม่ได้พร้อมกาแฟและโดนัทเมือเช่นเดิม แต่วันนี้แปรเปลียนเปนน้ำตาแทน

เธอวิ่งผ่านผมไปราวไม่อยากพบเจอไครในเวลานี้ ผมจิงไม่คิดรั้งเธอในเวลานั้น

ผมก้มหยิบเหรียญหยอดมันจนครบ และเดินตรงไปกองแฟ้มทีถูกวางไว้หน้าประตู ทีอยู่ไม่ห่างจากตู้น้ำเท่าไรนัก

ผมก้มหยิบแฟ้มก่อนหันหลังพิงกำแพงข้างๆประตู

"ยัยโง่เอ่ย"

ทีๆประจำของผม มีเธอที่นั้งอยู่อย่างไร้วิญญาน และส่งเสียงกรี๊ดร้องออกมาท้อง (เสียงท้องร้อง)

ช่างเป็นภาพทีดูเศร้าและน่าหัวเราะในเวลาเดียวกัน

วันนี้ทีประจำและอาหารประจำของผมคงไม่มีสินะ

"ขอโทษนะผมเวฟมา แต่นึกว่ามันหายร้อนแล้วสะอีก"

"อ่ะยังร้อนอยู่หน่อยๆเฮ่ะ"

ผมยืนแซนวิสไปยังเทออีกครั้ง

เธอทำแก้มป่องใส่ผม คงจะโกรธสินะ

"ขอโทษแล้วไง"

ผมคว้ามือเธอและวางแซนวิสลง

"ก็อยู่ในมือคุณนั้นล่ะ"

เธอรีบยืนแซนวิสทีแกะแล้วคืนมาอย่างรีบร้อน

"รับไปเถอะผมติดหนีคุณอยู่นี้"

เธอยังคงส่ายหัว ปฏิเสธทีจะรับ

ผมแบ่งครึ่งแซนวิส

เธอโค้งหัวเล็กน้อยและรับมันโดยไม่พูดอะไรเช่นกัน

ถึงจะไร้การสนทนา กลับไร้ความอึดอัด เช่นกัน

55+ "ทีนี้เราก็หายกันแล้วสินะ"

"อ่ะ ไม่สิคุนติดแซนวิสผมครึ่งชิ้นแทนสินะ"

เธอทำหน้าไม่พอใจ

ผมนิ่งไปชั่วขณะเพราะคำขอบคุณทีมาพร้อมร้อยยิ้มของเทอ

ไม่ใช่เธอหรือร้อยยิ้ม สวยสุดจนสะกดผมนิ่ง

แต่มันคือความไร้เดียงสา และร้อยยิ้มแสนบริสุทธิ ราวเมฆสีขาวสะอาดในวันทีไร้ฝน

เป็นร้อยยิ้มทีผมเคยไม่เจอทีใด และคงไม่อาจพบพานได้ทีใดอีก จนทำผมหลงไปกับมัน

"ป่าวๆโทษทีผมเหม่อไปหน่อย"

"หา โอเครอะไร"

เธอคนนั้นโบกมือร่ายพร้อมรอยยิ้มทีดูสดใส

ผมนั้งนิ่งหลังเธอคนนั้นเดินลับสายตาไป