#กาย
วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของผมกันแน่ ไอบ้าไทป์ส่งคนไปรับผมมากินข้าวกับมัน ทั้งๆที่ตอนบ่ายผมก็มีตรวจคนไข้ แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธมันได้ คนอย่างไอบ้าไทป์สั่งอะไรก็ต้องได้อย่างนั้น
แต่พอผมมาถึง... ผมกลับเจอมันกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอบอกว่าเป็นคู่ค้า แต่ผมว่าน่าจะเป็นคู่ขามากกว่า สมองผมตื้อไปหมด ผมคิดว่าผมมาทำอะไรที่นี่กันแน่ ภาพที่ผมเห็นก็ยังคงติดตาผม อยู่บางทีผมคงต้องทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างแล้วหละ
ผมคงใกล้จะเป็นอิสระสักทีแล้วสินะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นเข้ามาแทนที่ผมได้ ผมก็จะได้ไปอย่างไม่มีอะไรติดค้างกันอีก แต่ตอนนี้ผมขอหลบไปพักกายพักใจชั่วคราวนะครับ ผมไม่ได้จะหนีไปไหนยังไงผมก็มีงาน มีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
[สายเข้า :ปอนด์]
หวืดดดดดด)))) หวืดดดดดด))))
กาย : ฮึก..ฮื่อว่าไงไอปอนด์
ปอนด์ : กายมึงเป็นอะไร? มึงร้องไห้ทำไม? แล้วมึงอยู่ไหนตอนนี้?
ไอปอนด์รัวคำถามใส่ผมใหญ่เลยคงเห็นว่าผมร้องไห้ด้วย
กาย : ปอนด์กูอยากไปจากที่นี่สักพัก มึงพอจะช่วยกูหน่อยได้ไหม? ฮึก...ฮึก
ปอนด์ : มึงอยู่ที่ไหน?
กาย : กูอยู่บนรถแท็กซี่ กูไปคอนโดมึงได้ไหม?
ปอนด์ : ได้! ไปรอกูที่คอนโดเลยนะเดี๋ยวกูกับพาฝันจะรีบไปหามึง
กาย: อือขอบคุณมากนะมึง เจอกันเพื่อน
หลังจากวางสายจากเพื่อนเสร็จผมก็บอกพี่คนขับแท็กซี่ให้ตรงไปส่งผมที่หอเพื่อนผมทันที ผมเหมือนคนไร้จุดหมายปลายทาง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมผมต้องรู้สึกเสียใจมากขนาดนี้ .......ผมนั่งรอปอนด์กับพาฝันสักพัก
..........
..........
“กายมึงเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมสภาพเป็นแบบนี้” ไอปอนด์ถามผมเมื่อเห็นสภาพของผม
“ฮื้อออออ...ฮื้ออออกูเกลียดมัน กูเกลียดไอบ้านั้น” ผมไม่ไหวแล้วครับ ปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก
"หมับ))) ใจเย็นๆนะกาย มึงใจเย็นๆ ไหนค่อยๆเล่า เรื่องที่มึงไปเจอมาให้กูฟังหน่อยได้ไหม” พาฝันมันเดินเข้ามาสวมกอดผมแล้วพูดขึ้น
"ฮึก...ฮึก...กูเกลียดมัน ไอบ้านั้น” ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่าเกลียด
“เกลียดเค้าแล้วทำไมถึงร้องไห้หึ ? ไหนบอกกูมาสิ ? เอาตามความจริง กูเพื่อนมึงนะอย่าโกหกกู และหัวใจของตัวเอง” จี้จุดเลยนะพาฝัน
“ฮื้อออ...กูเกลียดมัน แต่ทำไมใจกูถึงเจ็บปวดแบบนี้ที่เห็นมันจูบกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้ากู” ผมไม่อยากจะฟอร์มกับเพื่อนแล้วครับ
“กายกูขอพูดตรงๆเลยละกันนะ กูว่ามึงชอบเค้าแล้วหละ ถ้ามึงไม่ชอบเค้าต่อให้เค้าเอากับผู้หญิงคนนั้นต่อหน้ามึง มึงก็จะไม่รู้สึกอะไร” คงจะจริงอย่างที่พาฝันมันพูดครับ หัวใจผมมันคงจะทรยศผมแล้วหละ ผมหลงกลรักไอบ้าไทป์เข้าแล้วแน่ๆ
“ฮื้อออออ กูเจ็บ กูเจ็บตรงนี้ ทำไมเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับกูด้วย ทำไมมันต้องทำแบบนี้ต่อหน้ากูด้วย” ผมเริ่มฟูมฟายเหมือนคนขาดสติ ผมยอมรับว่าครั้งนี้ตัวเองหนักจริงๆ เพราะผมไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาอยู่ตรงจุดนี้ได้เลยสักคน (ยกเว้นไอบ้าไทป์)
“กายใจเย็นๆนะมึง มึงอยากหลบไปสักพักใช่ไหม?” พาฝันมันจะให้ผมไปจริงๆใช่ไหม ที่จริงผมก็เกรงใจพวกมันสองคนมากที่ต้องดูแลโรงพยาบาลไหนจะคนไข้อีก
“มึงสองคนจะโอเคไหมถ้ากูจะขอไปพักสักระยะหนึ่ง” ผมต้องถามเพื่อนออกไปก่อนเพราะไม่อยากทิ้งภาระไว้ให้คนที่อยู่ข้างหลังต้องลำบาก
“กูสองคนไม่มีปัญหาอะไรหรอก มึงอยากพักก็ไปพัก เพราะที่ผ่านมามึงก็ทำงานหนักเพื่อคนอื่นมาตลอด ลองทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างก็ดี” มีเพื่อนที่ดีมันเป็นแบบนี้นี่เอง
“กูไม่อยากทิ้งภาระหน้าที่ให้มึงสองคนรับผิดชอบหรอกนะ แต่ตอนนี้กูไม่ไหวจริงๆ” เพื่อนผมต้องเข้าใจผมอยู่แล้วหละ
“เอาอย่างงี้ไหม ถ้ามึงกลัวว่าจะเอาเปรียบพวกกูสองคน พอดีวันนี้มีเอกสารเข้ามาให้ส่งหมอไปอบรมเกี่ยวกับเรื่องกระดูกพอดี มึงจะลองไปดูไหม?ได้งานด้วย ได้พักผ่อนสมองไปด้วย”
“อืมน่าสนใจดีนะ ว่าแต่ไปที่ไหน? เมื่อไหร่? กี่วัน?” ผมเริ่มถามรายละเอียดจากเพื่อนของผม ไปทั้งทีขอให้ได้การได้งานกลับมาบ้างก็ยังดี
“หึถามกูได้เป็นชุดได้ขนาดนี้คงจะดีขึ้นแล้วสินะ แบบนี้สิค่อยสมกับเป็นเพื่อนกูหน่อย กูคิดถึงรอยยิ้มของมึงนะกาย คิดถึงความสดใสของมึง” พูดมาเอาสะผมรู้สึกผิดเลยที่ทำให้เพื่อนไม่สบายใจไปด้วย
“พูดแบบนี้กูรู้สึกผิดนะเนี่ย แล้วก็ตอบคำถามด้วยกูจะได้เตรียมตัวถูก” ผมย้ำเพื่อนซ้ำไปอีกที
“กูตอบเองพาฝันมึงไม่ต้อง” ไอปอนด์ได้ทีรีบแย่งซีนไอพาฝันเลย
“เออรีบตอบมาสักทีเถอะมัวแต่ลีลากันอยู่ได้ กูรอฟังอยู่เนี่ย” ชักจะโมโหเพื่อนของตัวเองขึ้นมาละครับ
“ไปที่ประเทศไทย, เดินทางวันพรุ่งนี้, ไปหนึ่งเดือน มึงสะดวกไหมหละ? อบรมจริงๆน่าจะแค่สองอาทิตย์ ส่วนเวลาที่เหลือมึงจะช่วยที่นั้นทำงานหรือจะเที่ยวก็แล้วแต่ได้เลย” น่าสนใจมาก ตอนนี้ไม่ต้องคิดอะไรละครับขอให้ได้ไปไกลๆจากไอคนใจร้ายคนนี้ก็พอ
“อืมกูตกลง ส่งเอกสารตอบรับไปให้เค้าได้เลย แล้ววันนี้กูฝากซื้อเสื้อผ้าด้วย ฝากเอาชุดทำงานที่โรงพยาบาลมาให้ด้วย ของส่วนใหญ่กูอยู่ห้องไอบ้านั้นหมดเลย ไม่อยากกลับไปเจอมัน” ผมสั่งเพื่อนเป็นชุด
ดีนะที่ผมเล่าเรื่องผมกับไอบ้าไทป์ให้พวกมันฟังก่อนแล้ว ไม่งั้นคงต้องมีเล่าให้กันฟังอีกยาว
“อืมเดี๋ยวจะจัดการทุกอย่างให้ คุณเพื่อนแค่เตรียมตัวเตรียมใจไปก็พอ” เพื่อนผมนี่มันน่ารักจริงๆ
“ปอนด์/พาฝันกูขอบคุณพวกมึงสองคนมากเลย นะ ถ้าไม่ได้พวกมึงสองคนช่วยกูคงจะแย่ นี่ดีนะเอกสารสำคัญกูเก็บไว้ในนี้” ผมชี้กระเป๋าสะพายของผมให้พาฝันกับไอปอนด์ดู ไม่งั้นคงจะลำบากแน่ๆเดินทางวันพรุ่งนี้ด้วย
“ยินดีเสมอ ถ้ามึงสบายใจเมื่อไหร่ก็รีบกลับมานะ พวกกูสองคนรอมึงอยู่นะ” ทำไมมันฟังแล้วซึ้งใจจัง
"หมับ))) ขอบคุณอีกครั้งนะสำหรับความช่วยเหลือกูในครั้งนี้ เดี๋ยวจะเอาผู้ชายไทยมาฝาก” ผมขอบคุณเพื่อนอีกครั้ง แต่เรื่องผู้ชายไทยผมพูดเล่นนะครับ ขืนหามาฝากสองคนนี้ผมได้โดนรุมตืบเป็นแน่
“แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง ? ถ้ายังก็หาอะไรในตู้เย็นทำกินไปก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นกูจะซื้อของแล้วก็กับข้าวมาให้” ไอพาฝันกับไอปอนด์มันมักจะเป็นห่วงคนรอบข้างเสมอ
“ยังวะขอบใจมาก เดี๋ยวกูหาอะไรกินรองท้องไปก่อนค่อยว่ากันตอนเย็น ตอนนี้กินอะไรไม่ค่อยจะลง ไม่มีอารมณ์กิน”
“ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมากูพึ่งเคยเห็นมึงเปิดใจให้คนอื่นเข้ามาก็ครั้งเนี่ยแหละ” ไอปอนด์แซวผมก็ไม่ผิด ที่มันแซวผมแบบนี้ อย่างที่ผมบอกผมไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย แต่ดันมาหลงกลไอบ้าไทป์จนได้ หวังว่าผมจะลืมคนเลวๆอย่างมันได้นะ
“อย่าแซวเพื่อน นี่เพื่อนเอง อยากเจ็บตัวไหมเพื่อนปอนด์” ผมพูดบอกไอปอนด์เชิงขู่ไปด้วย
“ฮ่า ฮ่า เออๆไม่แกล้งแล้ว อยู่นี่รอไปก่อนนะ คอนโดกูไม่มีใครมาแน่นอน” ก็แน่หละมันอยู่แต่โรงพยาบาล ห้องนี้ก็เลยกลายเป็นหมาหัวเน่า
“ครับเพื่อนปอนด์ มึงไม่ต้องเป็นห่วงยังไงห้องนี้ก็เป็นหมาหัวเน่าอยู่แล้วหนิ เดี๋ยวเพื่อนจะดูแลมันแทนไปก่อนหนึ่งวัน” พูดยังกับคอนโดมีชีวิตเลยกู เป็นเอามากนะเนี่ย
“ไอกาย งั้นกูกับพาฝันไปก่อนนะมึง เดี๋ยวเย็นๆซื้อของให้มึงเสร็จแล้วจะรีบมาหาทันที” เพื่อนผมนี่มันคงจะเป็นห่วงผมมาก
หลังจากที่อำลาอาลัยกับเพื่อนรักทั้งสองคนของผมแล้ว ผมก็เดินไปดูตู้เย็นทันที หวังว่าคงจะมีน้ำผมไม้หรืออะไรให้ผมกินรองท้องก่อนได้นะ ผมไม่กินอะไรเลยก็จะไม่ดีกับตัวเอง
ผมก็มานั่งคิดการที่ไอบ้าไทป์มันทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนนั้นแสดงว่ามันคงจะเบื่อผมแล้วหละ ผมกลับมาจากการอบรมในครั้งนี้หวังว่ามันจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระสักทีนะ..........
**********************************
#ไทป์
"ผั๊วะ)))) ผั๊วะ))) ผั๊ว)))"
“กูสั่งให้พวกมึงไปหาคนแค่นี้ ทำไมพวกมึงหาไม่เจอหะ!” ผมกำลังลงโทษไอลูกน้องที่มันทำงานไม่ได้เรื่อง
“ผมขอโทษครับนาย ผมพยายามตามหาคุณกายแล้วนะครับนายแต่ไม่พบเลยครับ คอนโดก็ไม่อยู่ เพื่อนก็บอกว่าไม่รู้ยังไม่ได้เจอกันเลย ติดต่อก็ไม่ได้ ส่วนบ้านของคุณกายเราก็ไม่รู้อีกครับนาย แต่ถ้ารู้คุณกายก็ไม่ไปหรอกครับ” ร่ายยาวเชียวนะพวกมึง
"ผั๊วะ)))) ผั๊วะ))) ผั๊ว)))"
“กูไม่สนว่าพวกมึงจะมีวิธีการหายังไง แต่พวกมึงต้องหาคนของกูให้เจอ เพราะถ้าไม่เจอพวกมึงทุกคนได้กลายเป็นศพแน่” ผมเหมือนคนขาดสติไปแล้วตอนนี้ ผมไม่คิดว่าร่างบางจะกล้าหายไปแบบนี้
“ครับนาย พวกผมจะตามหาคุณกายให้เจอครับ”
ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ผมแค่อยากจะรู้ว่าร่างบางจะทำหน้ายังไงที่เห็นผมทำแบบนี้กับผู้หญิงนี้ ผมไม่ได้ต้องการให้ร่างบางไปจากผม และถ้าผมไม่สั่งร่างบางก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น
"ก็อก)))) ก็อกกก))) ก็อก)))"
“เข้ามา”
“นายครับ นายไปหงุดหงิดใส่ไอพวกนั้นมันทำไมครับ” ไอเฉินวอนละ
“ทำไมกูจะทำไม่ได้ ก็พวกมันทำงานกันไม่ได้เรื่องหนิ” ผมไม่สนใจใครทั้งนั้น คำสั่งของผมทุกคนต้องทำตาม และต้องทำให้ได้
“นายครับ นายรู้ตัวไหมว่านายเปลี่ยนไปมากเลยนะครับ” ทำไมผมจะไม่รู้ ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังจะเป็นบ้า
“อย่ายุ่งเรื่องของกู!”
“ครับผมจะไม่ยุ่งเรื่องของนายก็ได้ แต่นายอย่าลืมนะครับว่าที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เพราะใคร” ไอเฉินนี่มันวอนโดนตีนผมแล้ว ซ้ำเติมกูเข้าไปอีก
“กูรู้ตัวเองดีว่ากูกำลังทำอะไรอยู่ มึงอย่ามาสอนกู ออกไปได้แล้ว” ผมไล่อาเฉินออกไปเพราะอารมณ์ของผมตอนนี้พร้อมจะทำร้ายมันโดยไม่รู้ตัวได้เสมอ
“ผมจะไปก็ได้ครับ แต่ผมขอพูดอะไรสักหน่อยได้ไหมครับนาย” ในเมื่อมันอยากพูดผมก็จะให้มันพูด
“ว่ามามีอะไร”
“ผมว่าถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับคุณกาย นายปล่อยคุณกายไปเถอะนะครับ นายหาที่ระบายคนอื่นได้ทุกเมื่อผมยินดีจะหามาให้นาย” หึขอให้ผมปล่อยร่างบางไปหรอ ไม่มีวัน
“กูก็ขอบอกมึงตรงนี้เลยว่า ถ้ากูไม่บอกให้ใครไปไหนก็ไม่มีใครไปไหนได้ทั้งนั้น แล้วอีกอย่างกูไม่มีทางปล่อยหมอกายไปแน่นอน” ผมตอบลูกน้องออกไปให้ชัดถ้อยชัดคำ
“นายกำลังทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้อยู่นะครับนาย” ยังไม่หยุดอีกผมเริ่มจะโมโหแล้วนะ
"เพล้ง))) เพล้ง))) โถ่เว้ย” ผมปัดแจกันบนโต๊ะตกแตกอย่างหัวเสีย ทำไมผมถึงเป็นได้ขนาดนี้ ทำไมร่างบางถึงมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้
“นายครับใจเย็นๆครับนาย ผมขอโทษที่ทำให้นายโมโห”
“ออก...ไป...เดี๋ยว...นี้...กูอยากอยู่คนเดียว” ผมพูดเน้นคำไล่อาเฉินออกไปจากห้อง
“ครับนาย แต่ก่อนไปผมมีอีกเรื่องที่จะต้องแจ้งให้นายทราบก่อนครับ เผื่อนายจะอยากไปจัดการเรื่องนี้ก่อน” ถ้ามันไม่สำคัญอะไรคราวนี้แจกันอันต่อไปจะไม่หล่นอยู่ที่พื้นแล้วนะ แต่จะอยู่บนหัวไอเฉินแทน
“พูดมาอย่าลีลามาก มึงรู้ว่ากูกำลังอารมณ์ไม่ดี”
“สายของเราที่นายให้ตามคุณแลคุณแทนรายงานมาว่า คุณแทนอาจจะมีคนเข้ามายุ่งด้วยในช่วงนี้ครับ เพราะเห็นตามติดคุณแทนตลอด” หึ ใครมันกล้ามายุ่งกับน้องของผม
“หึย))) >_< มันเป็นใคร! มันถึงกล้ามายุ่งกับน้องของกู พวกมึงสั่งคนตามน้องของกูไว้วันนะ วันพรุ่งนี้กูจะกลับไทย” ผมจะรอช้าเรื่องนี้ไม่ได้ น้องของผม ผมดูแลเองได้ ไม่ต้องการให้ใครมาดูแล
“ครับนายเดี๋ยวผมจะเตรียมของทุกอย่างไว้ให้นาย แล้วนายจะให้พวกผมไปด้วยไหมครับ?”
“ไม่ต้องมึงสองคนดูแลที่นี่ ส่วนเรื่องของน้องกู กูจะจัดการเอง” ผมสั่งลูกน้องไปแค่นั้น เรื่องน้องชายของผม ผมคิดว่าผมเอาอยู่
“ครับนาย”
“อย่าให้ขาดอะไรไปนะ อ่อแล้วอย่าลืมตามหาหมอกายให้เจอด้วยนะ ถ้ากูกลับมายังไม่เจอพวกมึงได้เจอดีแน่”
ทั้งเรื่องของร่างบาง เรื่องของน้องชาย ผมหวังว่าผมจะจัดการได้นะ หวังว่าร่างบางคงจะไปหนีผมไปไหนเพราะถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆผมคงจะเสียใจมากแน่........
‘ความรู้สึกของคนไม่ใช่เรื่องล้อเล่น’
******************************
#หมาบ้า
**พบหมาบ้าหนึ่งอัตรา กายจะหนีไทป์พ้นไหมน้อไปไทยเหมือนกันอีก ไรท์เอาใจช่วยนะกาย อย่าให้ไอคนบ้าเจอง่ายๆนะ ปล่อยให้เป็นบ้าไปนานๆ ชอบทำร้ายจิตใจของคนอื่นดีนัก **
ถ้ารีดเห็นด้วยก็สามารถคอมเม้น กดถูกใจ และติดตามกันด้วยนะจ้า ทุกๆคอมเม้นจะเป็นกำลังใจให้ไรท์ได้มากมาย