#กาย  

 

         วันนี้มันเป็นวันซวยอะไรของผมกันแน่ ไอบ้าไทป์ส่งคนไปรับผมมากินข้าวกับมัน ทั้งๆที่ตอนบ่ายผมก็มีตรวจคนไข้ แต่ผมก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธมันได้ คนอย่างไอบ้าไทป์สั่งอะไรก็ต้องได้อย่างนั้น 

 

        แต่พอผมมาถึง... ผมกลับเจอมันกับผู้หญิงคนหนึ่งเธอบอกว่าเป็นคู่ค้า แต่ผมว่าน่าจะเป็นคู่ขามากกว่า สมองผมตื้อไปหมด ผมคิดว่าผมมาทำอะไรที่นี่กันแน่ ภาพที่ผมเห็นก็ยังคงติดตาผม อยู่บางทีผมคงต้องทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างแล้วหละ 

 

        ผมคงใกล้จะเป็นอิสระสักทีแล้วสินะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นเข้ามาแทนที่ผมได้ ผมก็จะได้ไปอย่างไม่มีอะไรติดค้างกันอีก แต่ตอนนี้ผมขอหลบไปพักกายพักใจชั่วคราวนะครับ ผมไม่ได้จะหนีไปไหนยังไงผมก็มีงาน มีภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ 

 

       [สายเข้า :ปอนด์] 

 

       หวืดดดดดด)))) หวืดดดดดด))))  

 

       กาย : ฮึก..ฮื่อว่าไงไอปอนด์ 

 

       ปอนด์ : กายมึงเป็นอะไร? มึงร้องไห้ทำไม? แล้วมึงอยู่ไหนตอนนี้?

 

ไอปอนด์รัวคำถามใส่ผมใหญ่เลยคงเห็นว่าผมร้องไห้ด้วย

 

        กาย : ปอนด์กูอยากไปจากที่นี่สักพัก มึงพอจะช่วยกูหน่อยได้ไหม? ฮึก...ฮึก 

 

        ปอนด์ : มึงอยู่ที่ไหน?

 

        กาย : กูอยู่บนรถแท็กซี่ กูไปคอนโดมึงได้ไหม? 

 

        ปอนด์ : ได้! ไปรอกูที่คอนโดเลยนะเดี๋ยวกูกับพาฝันจะรีบไปหามึง 

 

        กาย: อือขอบคุณมากนะมึง เจอกันเพื่อน

 

        หลังจากวางสายจากเพื่อนเสร็จผมก็บอกพี่คนขับแท็กซี่ให้ตรงไปส่งผมที่หอเพื่อนผมทันที ผมเหมือนคนไร้จุดหมายปลายทาง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ ทำไมผมต้องรู้สึกเสียใจมากขนาดนี้ .......ผมนั่งรอปอนด์กับพาฝันสักพัก

 

        ..........

 

        ..........

 

        “กายมึงเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วทำไมสภาพเป็นแบบนี้” ไอปอนด์ถามผมเมื่อเห็นสภาพของผม 

 

        “ฮื้อออออ...ฮื้ออออกูเกลียดมัน กูเกลียดไอบ้านั้น” ผมไม่ไหวแล้วครับ ปล่อยโฮออกมาอย่างหนัก 

 

       "หมับ))) ใจเย็นๆนะกาย มึงใจเย็นๆ ไหนค่อยๆเล่า เรื่องที่มึงไปเจอมาให้กูฟังหน่อยได้ไหม” พาฝันมันเดินเข้ามาสวมกอดผมแล้วพูดขึ้น 

 

        "ฮึก...ฮึก...กูเกลียดมัน ไอบ้านั้น” ผมพูดอะไรไม่ออกนอกจากคำว่าเกลียด 

 

        “เกลียดเค้าแล้วทำไมถึงร้องไห้หึ ? ไหนบอกกูมาสิ ? เอาตามความจริง กูเพื่อนมึงนะอย่าโกหกกู และหัวใจของตัวเอง” จี้จุดเลยนะพาฝัน

 

        “ฮื้อออ...กูเกลียดมัน แต่ทำไมใจกูถึงเจ็บปวดแบบนี้ที่เห็นมันจูบกับผู้หญิงคนอื่นต่อหน้ากู” ผมไม่อยากจะฟอร์มกับเพื่อนแล้วครับ 

 

        “กายกูขอพูดตรงๆเลยละกันนะ กูว่ามึงชอบเค้าแล้วหละ ถ้ามึงไม่ชอบเค้าต่อให้เค้าเอากับผู้หญิงคนนั้นต่อหน้ามึง มึงก็จะไม่รู้สึกอะไร” คงจะจริงอย่างที่พาฝันมันพูดครับ หัวใจผมมันคงจะทรยศผมแล้วหละ ผมหลงกลรักไอบ้าไทป์เข้าแล้วแน่ๆ 

 

       “ฮื้อออออ กูเจ็บ กูเจ็บตรงนี้ ทำไมเรื่องแบบนี้มันต้องเกิดขึ้นกับกูด้วย ทำไมมันต้องทำแบบนี้ต่อหน้ากูด้วย” ผมเริ่มฟูมฟายเหมือนคนขาดสติ ผมยอมรับว่าครั้งนี้ตัวเองหนักจริงๆ เพราะผมไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาอยู่ตรงจุดนี้ได้เลยสักคน (ยกเว้นไอบ้าไทป์)

 

       “กายใจเย็นๆนะมึง มึงอยากหลบไปสักพักใช่ไหม?” พาฝันมันจะให้ผมไปจริงๆใช่ไหม ที่จริงผมก็เกรงใจพวกมันสองคนมากที่ต้องดูแลโรงพยาบาลไหนจะคนไข้อีก 

 

       “มึงสองคนจะโอเคไหมถ้ากูจะขอไปพักสักระยะหนึ่ง” ผมต้องถามเพื่อนออกไปก่อนเพราะไม่อยากทิ้งภาระไว้ให้คนที่อยู่ข้างหลังต้องลำบาก 

 

       “กูสองคนไม่มีปัญหาอะไรหรอก มึงอยากพักก็ไปพัก เพราะที่ผ่านมามึงก็ทำงานหนักเพื่อคนอื่นมาตลอด ลองทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างก็ดี” มีเพื่อนที่ดีมันเป็นแบบนี้นี่เอง 

 

       “กูไม่อยากทิ้งภาระหน้าที่ให้มึงสองคนรับผิดชอบหรอกนะ แต่ตอนนี้กูไม่ไหวจริงๆ” เพื่อนผมต้องเข้าใจผมอยู่แล้วหละ 

 

       “เอาอย่างงี้ไหม ถ้ามึงกลัวว่าจะเอาเปรียบพวกกูสองคน พอดีวันนี้มีเอกสารเข้ามาให้ส่งหมอไปอบรมเกี่ยวกับเรื่องกระดูกพอดี มึงจะลองไปดูไหม?ได้งานด้วย ได้พักผ่อนสมองไปด้วย” 

 

        “อืมน่าสนใจดีนะ ว่าแต่ไปที่ไหน? เมื่อไหร่? กี่วัน?” ผมเริ่มถามรายละเอียดจากเพื่อนของผม ไปทั้งทีขอให้ได้การได้งานกลับมาบ้างก็ยังดี 

 

        “หึถามกูได้เป็นชุดได้ขนาดนี้คงจะดีขึ้นแล้วสินะ แบบนี้สิค่อยสมกับเป็นเพื่อนกูหน่อย กูคิดถึงรอยยิ้มของมึงนะกาย คิดถึงความสดใสของมึง” พูดมาเอาสะผมรู้สึกผิดเลยที่ทำให้เพื่อนไม่สบายใจไปด้วย 

 

        “พูดแบบนี้กูรู้สึกผิดนะเนี่ย แล้วก็ตอบคำถามด้วยกูจะได้เตรียมตัวถูก” ผมย้ำเพื่อนซ้ำไปอีกที 

 

        “กูตอบเองพาฝันมึงไม่ต้อง” ไอปอนด์ได้ทีรีบแย่งซีนไอพาฝันเลย 

 

        “เออรีบตอบมาสักทีเถอะมัวแต่ลีลากันอยู่ได้ กูรอฟังอยู่เนี่ย” ชักจะโมโหเพื่อนของตัวเองขึ้นมาละครับ 

 

        “ไปที่ประเทศไทย, เดินทางวันพรุ่งนี้, ไปหนึ่งเดือน มึงสะดวกไหมหละ? อบรมจริงๆน่าจะแค่สองอาทิตย์ ส่วนเวลาที่เหลือมึงจะช่วยที่นั้นทำงานหรือจะเที่ยวก็แล้วแต่ได้เลย” น่าสนใจมาก ตอนนี้ไม่ต้องคิดอะไรละครับขอให้ได้ไปไกลๆจากไอคนใจร้ายคนนี้ก็พอ 

 

         “อืมกูตกลง ส่งเอกสารตอบรับไปให้เค้าได้เลย แล้ววันนี้กูฝากซื้อเสื้อผ้าด้วย ฝากเอาชุดทำงานที่โรงพยาบาลมาให้ด้วย ของส่วนใหญ่กูอยู่ห้องไอบ้านั้นหมดเลย ไม่อยากกลับไปเจอมัน” ผมสั่งเพื่อนเป็นชุด 

 

         ดีนะที่ผมเล่าเรื่องผมกับไอบ้าไทป์ให้พวกมันฟังก่อนแล้ว ไม่งั้นคงต้องมีเล่าให้กันฟังอีกยาว 

 

         “อืมเดี๋ยวจะจัดการทุกอย่างให้ คุณเพื่อนแค่เตรียมตัวเตรียมใจไปก็พอ” เพื่อนผมนี่มันน่ารักจริงๆ 

 

         “ปอนด์/พาฝันกูขอบคุณพวกมึงสองคนมากเลย นะ ถ้าไม่ได้พวกมึงสองคนช่วยกูคงจะแย่ นี่ดีนะเอกสารสำคัญกูเก็บไว้ในนี้” ผมชี้กระเป๋าสะพายของผมให้พาฝันกับไอปอนด์ดู ไม่งั้นคงจะลำบากแน่ๆเดินทางวันพรุ่งนี้ด้วย 

 

        “ยินดีเสมอ ถ้ามึงสบายใจเมื่อไหร่ก็รีบกลับมานะ พวกกูสองคนรอมึงอยู่นะ” ทำไมมันฟังแล้วซึ้งใจจัง

 

         "หมับ))) ขอบคุณอีกครั้งนะสำหรับความช่วยเหลือกูในครั้งนี้ เดี๋ยวจะเอาผู้ชายไทยมาฝาก” ผมขอบคุณเพื่อนอีกครั้ง แต่เรื่องผู้ชายไทยผมพูดเล่นนะครับ ขืนหามาฝากสองคนนี้ผมได้โดนรุมตืบเป็นแน่ 

 

        “แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง ? ถ้ายังก็หาอะไรในตู้เย็นทำกินไปก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นกูจะซื้อของแล้วก็กับข้าวมาให้” ไอพาฝันกับไอปอนด์มันมักจะเป็นห่วงคนรอบข้างเสมอ

 

        “ยังวะขอบใจมาก เดี๋ยวกูหาอะไรกินรองท้องไปก่อนค่อยว่ากันตอนเย็น ตอนนี้กินอะไรไม่ค่อยจะลง ไม่มีอารมณ์กิน”

 

         “ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมากูพึ่งเคยเห็นมึงเปิดใจให้คนอื่นเข้ามาก็ครั้งเนี่ยแหละ” ไอปอนด์แซวผมก็ไม่ผิด ที่มันแซวผมแบบนี้ อย่างที่ผมบอกผมไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย แต่ดันมาหลงกลไอบ้าไทป์จนได้ หวังว่าผมจะลืมคนเลวๆอย่างมันได้นะ 

 

        “อย่าแซวเพื่อน นี่เพื่อนเอง อยากเจ็บตัวไหมเพื่อนปอนด์” ผมพูดบอกไอปอนด์เชิงขู่ไปด้วย 

 

         “ฮ่า ฮ่า เออๆไม่แกล้งแล้ว อยู่นี่รอไปก่อนนะ คอนโดกูไม่มีใครมาแน่นอน” ก็แน่หละมันอยู่แต่โรงพยาบาล ห้องนี้ก็เลยกลายเป็นหมาหัวเน่า

 

         “ครับเพื่อนปอนด์ มึงไม่ต้องเป็นห่วงยังไงห้องนี้ก็เป็นหมาหัวเน่าอยู่แล้วหนิ เดี๋ยวเพื่อนจะดูแลมันแทนไปก่อนหนึ่งวัน” พูดยังกับคอนโดมีชีวิตเลยกู เป็นเอามากนะเนี่ย 

 

        “ไอกาย งั้นกูกับพาฝันไปก่อนนะมึง เดี๋ยวเย็นๆซื้อของให้มึงเสร็จแล้วจะรีบมาหาทันที” เพื่อนผมนี่มันคงจะเป็นห่วงผมมาก

 

        หลังจากที่อำลาอาลัยกับเพื่อนรักทั้งสองคนของผมแล้ว ผมก็เดินไปดูตู้เย็นทันที หวังว่าคงจะมีน้ำผมไม้หรืออะไรให้ผมกินรองท้องก่อนได้นะ ผมไม่กินอะไรเลยก็จะไม่ดีกับตัวเอง 

 

        ผมก็มานั่งคิดการที่ไอบ้าไทป์มันทำแบบนั้นกับผู้หญิงคนนั้นแสดงว่ามันคงจะเบื่อผมแล้วหละ ผมกลับมาจากการอบรมในครั้งนี้หวังว่ามันจะปล่อยให้ผมเป็นอิสระสักทีนะ..........

 

          **********************************

#ไทป์ 

 

          "ผั๊วะ)))) ผั๊วะ))) ผั๊ว)))" 

 

          “กูสั่งให้พวกมึงไปหาคนแค่นี้ ทำไมพวกมึงหาไม่เจอหะ!” ผมกำลังลงโทษไอลูกน้องที่มันทำงานไม่ได้เรื่อง  

 

         “ผมขอโทษครับนาย ผมพยายามตามหาคุณกายแล้วนะครับนายแต่ไม่พบเลยครับ คอนโดก็ไม่อยู่ เพื่อนก็บอกว่าไม่รู้ยังไม่ได้เจอกันเลย ติดต่อก็ไม่ได้ ส่วนบ้านของคุณกายเราก็ไม่รู้อีกครับนาย แต่ถ้ารู้คุณกายก็ไม่ไปหรอกครับ” ร่ายยาวเชียวนะพวกมึง  

 

          "ผั๊วะ)))) ผั๊วะ))) ผั๊ว)))" 

 

        “กูไม่สนว่าพวกมึงจะมีวิธีการหายังไง แต่พวกมึงต้องหาคนของกูให้เจอ เพราะถ้าไม่เจอพวกมึงทุกคนได้กลายเป็นศพแน่” ผมเหมือนคนขาดสติไปแล้วตอนนี้ ผมไม่คิดว่าร่างบางจะกล้าหายไปแบบนี้  

 

        “ครับนาย พวกผมจะตามหาคุณกายให้เจอครับ”  

 

        ผมทำอะไรลงไปเนี่ย ผมแค่อยากจะรู้ว่าร่างบางจะทำหน้ายังไงที่เห็นผมทำแบบนี้กับผู้หญิงนี้ ผมไม่ได้ต้องการให้ร่างบางไปจากผม และถ้าผมไม่สั่งร่างบางก็ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น  

 

        "ก็อก)))) ก็อกกก))) ก็อก)))" 

 

         “เข้ามา”  

 

         “นายครับ นายไปหงุดหงิดใส่ไอพวกนั้นมันทำไมครับ” ไอเฉินวอนละ  

 

         “ทำไมกูจะทำไม่ได้ ก็พวกมันทำงานกันไม่ได้เรื่องหนิ” ผมไม่สนใจใครทั้งนั้น คำสั่งของผมทุกคนต้องทำตาม และต้องทำให้ได้  

 

         “นายครับ นายรู้ตัวไหมว่านายเปลี่ยนไปมากเลยนะครับ” ทำไมผมจะไม่รู้ ผมรู้สึกเหมือนผมกำลังจะเป็นบ้า  

 

         “อย่ายุ่งเรื่องของกู!”  

 

         “ครับผมจะไม่ยุ่งเรื่องของนายก็ได้ แต่นายอย่าลืมนะครับว่าที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้เพราะใคร” ไอเฉินนี่มันวอนโดนตีนผมแล้ว ซ้ำเติมกูเข้าไปอีก 

 

         “กูรู้ตัวเองดีว่ากูกำลังทำอะไรอยู่ มึงอย่ามาสอนกู ออกไปได้แล้ว” ผมไล่อาเฉินออกไปเพราะอารมณ์ของผมตอนนี้พร้อมจะทำร้ายมันโดยไม่รู้ตัวได้เสมอ  

 

         “ผมจะไปก็ได้ครับ แต่ผมขอพูดอะไรสักหน่อยได้ไหมครับนาย” ในเมื่อมันอยากพูดผมก็จะให้มันพูด 

 

         “ว่ามามีอะไร”  

 

        “ผมว่าถ้านายไม่ได้คิดอะไรกับคุณกาย นายปล่อยคุณกายไปเถอะนะครับ นายหาที่ระบายคนอื่นได้ทุกเมื่อผมยินดีจะหามาให้นาย” หึขอให้ผมปล่อยร่างบางไปหรอ ไม่มีวัน 

 

         “กูก็ขอบอกมึงตรงนี้เลยว่า ถ้ากูไม่บอกให้ใครไปไหนก็ไม่มีใครไปไหนได้ทั้งนั้น แล้วอีกอย่างกูไม่มีทางปล่อยหมอกายไปแน่นอน” ผมตอบลูกน้องออกไปให้ชัดถ้อยชัดคำ  

 

         “นายกำลังทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้อยู่นะครับนาย” ยังไม่หยุดอีกผมเริ่มจะโมโหแล้วนะ  

 

         "เพล้ง))) เพล้ง))) โถ่เว้ย” ผมปัดแจกันบนโต๊ะตกแตกอย่างหัวเสีย ทำไมผมถึงเป็นได้ขนาดนี้ ทำไมร่างบางถึงมีอิทธิพลกับผมขนาดนี้ 

 

         “นายครับใจเย็นๆครับนาย ผมขอโทษที่ทำให้นายโมโห”  

 

         “ออก...ไป...เดี๋ยว...นี้...กูอยากอยู่คนเดียว” ผมพูดเน้นคำไล่อาเฉินออกไปจากห้อง  

 

         “ครับนาย แต่ก่อนไปผมมีอีกเรื่องที่จะต้องแจ้งให้นายทราบก่อนครับ เผื่อนายจะอยากไปจัดการเรื่องนี้ก่อน” ถ้ามันไม่สำคัญอะไรคราวนี้แจกันอันต่อไปจะไม่หล่นอยู่ที่พื้นแล้วนะ แต่จะอยู่บนหัวไอเฉินแทน  

 

         “พูดมาอย่าลีลามาก มึงรู้ว่ากูกำลังอารมณ์ไม่ดี”  

 

         “สายของเราที่นายให้ตามคุณแลคุณแทนรายงานมาว่า คุณแทนอาจจะมีคนเข้ามายุ่งด้วยในช่วงนี้ครับ เพราะเห็นตามติดคุณแทนตลอด” หึ ใครมันกล้ามายุ่งกับน้องของผม 

 

          “หึย))) >_< มันเป็นใคร! มันถึงกล้ามายุ่งกับน้องของกู พวกมึงสั่งคนตามน้องของกูไว้วันนะ วันพรุ่งนี้กูจะกลับไทย” ผมจะรอช้าเรื่องนี้ไม่ได้ น้องของผม ผมดูแลเองได้ ไม่ต้องการให้ใครมาดูแล 

 

         “ครับนายเดี๋ยวผมจะเตรียมของทุกอย่างไว้ให้นาย แล้วนายจะให้พวกผมไปด้วยไหมครับ?”  

 

         “ไม่ต้องมึงสองคนดูแลที่นี่ ส่วนเรื่องของน้องกู กูจะจัดการเอง” ผมสั่งลูกน้องไปแค่นั้น เรื่องน้องชายของผม ผมคิดว่าผมเอาอยู่ 

 

          “ครับนาย”  

 

         “อย่าให้ขาดอะไรไปนะ อ่อแล้วอย่าลืมตามหาหมอกายให้เจอด้วยนะ ถ้ากูกลับมายังไม่เจอพวกมึงได้เจอดีแน่”  

 

         ทั้งเรื่องของร่างบาง เรื่องของน้องชาย ผมหวังว่าผมจะจัดการได้นะ หวังว่าร่างบางคงจะไปหนีผมไปไหนเพราะถ้าเป็นอย่างงั้นจริงๆผมคงจะเสียใจมากแน่........ 

 

        ‘ความรู้สึกของคนไม่ใช่เรื่องล้อเล่น’ 

 

            ******************************

#หมาบ้า

            **พบหมาบ้าหนึ่งอัตรา กายจะหนีไทป์พ้นไหมน้อไปไทยเหมือนกันอีก ไรท์เอาใจช่วยนะกาย อย่าให้ไอคนบ้าเจอง่ายๆนะ ปล่อยให้เป็นบ้าไปนานๆ ชอบทำร้ายจิตใจของคนอื่นดีนัก **  

           ถ้ารีดเห็นด้วยก็สามารถคอมเม้น กดถูกใจ และติดตามกันด้วยนะจ้า ทุกๆคอมเม้นจะเป็นกำลังใจให้ไรท์ได้มากมาย