สูญเสีย
× 0
× 0
× 0
ผมเดินออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วสักพักมันก็เดินตามผมมาด้วย
“มึงโกรธกูหรอ?”มันพูดพร้อมกับน้ำตาที่คลอออกมา
“กูไม่ได้โกรธไอสัส กูแค่หงุดหงิด”
“กูมีแค่มึงก็ได้นะ แค่มีมึงก็พอแล้วกูไม่ต้องการคนอื่นหรอกเพราะฉะนั้นอย่าทิ้งกูนะ”
“แล้วกูจะไปไหนได้หะ และทำให้ได้อย่างที่พูดด้วยถ้ามึงมีคนอื่นมึงโดนกูแน่!”
“อื้อ! ไม่มีแล้ว”มันเดินเข้ามากอดผมอย่างอ้อนๆผมเลยลูบหัวปลอบมัน มันก็เป็นซะอย่างงี้แล้วแบบนี้ผมจะทิ้งมันไปได้ยังไงกัน
ซัน Talk
ผมถอนกอดออกแล้วเขาก็ขยี้หัวผมอย่างเมามัน
“ฮื่ออ! พอแล้ว!”ผมพูดกับปัดมือมันออก
“หึ! ร้องไห้เหมือนเด็กเลยนะมึงอะ”
ผมมองเขาอย่างค้อนๆแล้วสบัดหน้าหนีไปอีกทาง เหอะ! ทำไมต้องว่าผมเด็กด้วย!
“งอน? ละเมื่อกี้ใครมันยังกอดกูอยู่เลยวะ”
“ไม่รู้!”มันเดินเข้ามากอดคอผมก่อนจะพาเดินไปยังห้องเรียน พอเข้ามาถึงได้เห็นว่าเจ้าทัพกับอาร์คมาก่อนแล้ว
“ง้อกันถึงไหนล่ะ ไปกันซะนานเลย”อาร์คพูดขึ้นยิ้มๆ
“ไม่ได้ง้อสักหน่อย!”
“นี่คือซันงอนแทนหรอ ฮ่าๆ”เจ้าทัพหันมาพูดกับผมบ้าง
“ไม่ได้งอนเว้ยย!”ผมหันไปโวยวาย
“เด็กก็งี้”ผมหันไปมองโรมตาขวางทันทีที่โรมพูดจบ ก่อนจะยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมาแล้วมองมันอีกครั้งอย่างสื่อความหมาย
“มึงก็รู้นี่ว่ากูไม่เด็ก”ผมพูดอย่างมั่นใจเพราะยังไงผมก็คิดว่าของผมก็ใหญ่ไม่แพ้ใคร
“ก็เด็กกว่ากูแล้วกัน หึ!”ผมกับมันจ้องตากันไม่เลิกจนเจ้าทัพเข้ามาห้ามผมกับมันเลยยอมตั้งใจเรียนดีๆ เหอะ! อย่าให้ผมเห็นของมันบ้างแล้วกัน ถ้าไม่ใหญ่จริงผมจะล้อยันลูกบวชเลยครับ!
.
.
.
“พรุ่งนี้มึงไปไหนรึป่าว”โรมหันมาถามผมเมื่อมาส่งถึงโรงพยาบาลหลังจากเรียนเสร็จ เพราะช่วงนี้ผมอยากอยู่กับยาย
“ไม่อะกูอยากอยู่กับยาย”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้กูมาหามึงที่โรงบาลเคมั้ย?”
“อื้อ!”
“มีไรก็โทรมาล่ะ”มันพูดพร้อมกับขยี้หัวผม ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นเยอะเลยครับ ผมเลยยิ้มให้มันก่อนจะเดินลงมาจากรถแล้วสักพักมันก็ขับออกไป ผมมองรถมันที่ขับออกไปได้ไม่นานด้วยความรู้สึกอุ่นใจ แล้วก็หันหลังกลับเดินเข้าไปในโรงพยาบาล จริงๆแล้วนี่มันก็ใกล้จะถึงวันที่หมอบอกแล้ว อาการของยายก็ทรุดลงเรื่อยๆจนน่าเป็นห่วง
ผมเปิดประตูห้องเข้ามาก็พบกับหมอและพยาบาลที่กำลังทำอะไรบางอย่างอยู่ที่เตียงคนไข้
“ยะ..ยายเป็นอะไร!”ผมรีบเข้าไปดูทันทีก็พบว่ายายกำลังทำหน้าทรมานมากอยู่
“วันนี้อาการยายคุณทรุดลงไปเยอะมาก ผมแนะนำว่าเราควรช่วยไม่ให้เขาทรมานไปมากกว่านี้”
ผมหันไปมองก่อนจะปล่อยโฮออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ ยายคนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่เด็กคอยดูแลผมมาตลอดตอนนี้ท่านกำลังจะจากไปแล้ว คนเดียวในชีวิตที่คอยอยู่กับผมมาเสมอ ผมจะทำยังไงดี
“ยะ..ยาย..ฮึก!”ยายไม่ได้ตอบอะไรผมท่านเพียงแค่ยิ้มให้แล้วกระชับมือผมแน่นขึ้น ตอนนี้แค่มองตายายผมก็รู้ว่าท่านต้องการอะไร ยายคงทรมานมากและคงอยากจะหยุดมันไว้เพียงแค่นี้ ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจทั้งน้ำตาก่อนจะหันไปหาหมอที่ยืนดูอยู่
“ผม..ฮึก..ยอมแล้วหมอ ผมไม่อยากให้ท่านทรมาน ฮือออ” หมอพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนเขาจะทำอะไรสักอย่าง
ตื๊ดดดด———
เสียงที่บ่งบอกว่าตอนนี้หัวใจได้หยุดทำงานลงแล้วพร้อมกับมือของยายที่ผมจับอยู่มันหล่นลงทันที
“ฮะ..ฮือออ..ยายยย..ผม.ฮึก!.จะดูแลตัวเองดีๆยายไม่ต้องเป็น..ฮึก!..ห่วงผมนะ..ผมขอให้ยายไปเกิดในภพที่ดีๆและ..ฮืออ..ขอให้ผมเกิดมาเป็นหลานยายอีกนะ..ฮือออ”
.
.
โรม Talk
ครืดๆ~ ครือๆ~
เสียงโทรศัพท์ผมสั่นออกมาจากกระเป๋ากางเกงพอหยิบออกก็พบว่าเป็นคนที่ผมพึ่งไปส่งมาเมื่อตอนเย็น
‘ว่าไงมึง’
‘โรม...มาหากูหน่อย’ มันพูดเสียงเอื่อยๆ
‘คิดถึงกูหรือไงหะ’ผมแหย่มันเล่นเพราะเราพึ่งจะจากกันไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ
‘อื้อ! คิดถึงสิ ตอนนี้อยากเจอมึง มาหากูที..ฮึก!’ ผมรู้สึกชะงักไปชั่วขณะเมื่อมันบอกว่าคิดถึง ก่อนจะขมวดคิ้วแน่นเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของมัน ผมที่กำลังขับรถเล่นอยู่ก็ตีพวงมาลัยกลับทันทีเพื่อไปหามัน
‘มึงอยู่โรงบาลใช่มั้ย’
‘กูกลับมาบ้านแล้ว..’
‘เดี๋ยวกูไปหา’ ผมพูดเสร็จก็ตัดสายมันไปทันทีก่อนจะเหยียดคันเร่งอย่างเร็วที่สุดเพื่อไปหามัน ไม่รู้ทำไมแต่ผมรู้สึกเป็นห่วงมันมาก เสียงมันเมื่อกี้น่าเป็นห่วงมากจริงๆ
ผมเปิดประตูบ้านเข้าไปก่อนจะพบว่ามันไม่ได้ล๊อก ผมเดินขึ้นไปหามันในห้องที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่ที่เตียง
“ซัน..”ผมเรียกมันเบาๆก่อนจะเอาตัวมันมากอดเอาไว้
“โรม...ยะ..ยาย..” มันพูดแค่นี้ผมก็รู้แล้วครับว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่ต้องพูดหรอก”ผมกดหัวมันเข้ามาให้ซุกไว้แน่นเพื่อให้รู้ว่าผมยังอยู่ตรงนี้
“อยากร้องไห้มั้ย?”มันกอดผมแน่นขึ้นก่อนจะส่ายหัวเมื่อผมถาม
“กูร้องไห้มากพอแล้ว..กูไม่อยากให้ยายเป็นห่วง..”
“มึงมาอยู่กับกูมั้ย? กูไม่อยากให้มึงอยู่คนเดียวมันอันตราย”ผมพูดพร้อมกับลูบหัวมันไปด้วย
“อื้อ กูอยากอยู่กับมึง”ผมยิ้มออกมาอย่างพอใจกับคำตอบนั้นก่อนจะฟัดหัวมันไปแรงๆ มันผลักตัวออกจากผมก่อนจะมองหน้าอยู่อย่างนั้น
“...?”
“คะ..คือกูจะไปทำงาน”
“งานไร?”
“อาร์คบอกว่าที่ผับขาดคน เขาต้องการคนเสริฟ์อยู่ กูเลย...”
“กูไม่ให้ทำ!”มันพูดไม่ทันจบแต่ผมแทรกขึ้นมาก่อน ใครแม่งจะให้เพื่อนตัวเองไปทำงานแบบนั้นกันวะ
“แต่กูอยากได้เงินนี่ กูต้องเลี้ยงตัวเองนะ! นี่กูยังไม่ทำงานตั้งแต่เปิดเทอมเลย เงินก็ใกล้จะหมดแล้วด้วย!”
“ก็ไปทำอย่างอื่นสิวะ! ยังไงกูก็ไม่ให้ทำ!”
“แล้วมึงมีสิทธิ์อะไรมาห้ามกู! ในเมื่อกูอยากจะทำ!”
ทำไมเดี๋ยวนี้มันถึงได้ดื้อขนาดนี้กันนะ! พูดอะไรแม่งก็ไม่ฟัง เดี๋ยวจับตีซะให้เข็ด!
“ถ้ามึงจะทำก็ไม่ต้องมาคุยกับกู!!” ได้ผลครับ มันนิ่งไปไม่ตอบอะไรผมกลับมา มีเพียงน้ำตาที่เริ่มคลอขึ้นมาเล็กน้อย ผมลืมไปว่ามันพึ่งจะผ่านเรื่องไม่ดีมา แทนที่ผมจะคอยอยู่ข้างมันตอนนี้เสือกมาทะเลาะกันอีก แต่ผมจะใจอ่อนไม่ได้เด็ดขาด!! ที่ผมทำไปก็เพราะผมเป็นห่วงมันนะ! งานแบบนั้นอันตรายจะตายผมไม่ยอมให้คนบอบบางอย่างมันเอาตัวเข้าไปเสี่ยงหรอก เหอะ!
.
.
#หลังๆซันจะดื้อขึ้นเล็กน้อยนะคะและแน่นอนว่าโรมก็จะโหดขึ้นตามความดื้อนั้นด้วย55
#ฝากโรมซันด้วยนะค้าาา💕
