​

(แป้งหอม)

​

*‘*บอกแล้ว บอกแล้ว’ใบบัวทนเพื่อนๆรบเร้าไม่ไหว จึงต้องบอกกับทุกคนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง ตั้งแต่ที่เธอหกล้มจนเท้าแพลงไปจนถึงตอนที่เธอไปห้องพยาบาล เพื่อนทุกคนตั้งใจฟังเรื่องราวและพากันอมยิ้มไปกับหญิงสาวด้วย

*‘แหม มีฮีโร่มาช่วยซะด้วย แล้วเขาเป็นไงอ่ะบัว หล่อหรือเปล่า’*เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเอ่ยถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น ใบบัวอมยิ้มหน้าแดงเมื่อนึกถึงใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม ก่อนจะพยักหน้าให้ทุกคน เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากเพื่อนๆที่ฟังอยู่

*‘แล้วรู้จักชื่อเขาหรือเปล่า’*แป้งหอมที่เหมือนจะตื่นเต้นน้อยที่สุดเอ่ยถาม เพราะตอนนี้ทุกคนกำลังจินตนาการถึงความหล่อที่เพื่อนบอก

*‘เขาชื่อพี่รันต์ ชื่อจริงว่าการันต์น่ะ’*ทันทีที่ได้ยินชื่อว่าชายหนุ่มเป็นใคร ก็ยิ่งเรียกเสียงฮือฮาจากทุกคนมากขึ้นไปอีก

*‘พี่การันต์หรอ จริงๆหรอบัว เธอโชคดีมากเลยนะที่ได้ใกล้ชิดพี่รันต์แบบนั้น ป่านนี้สาวๆที่เห็นพี่เขาอุ้มเธอไป คงกำลังอิจฉาเธออยู่แน่ๆเลย’*หนึ่งในกลุ่มเพื่อนเธอบอกถึงความดังของชายหนุ่มที่ตนเองพอจะรู้มาบ้าง แม้จะเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยนี้มาก็ตาม

*‘เขาดังมากเลยหรอ’*ใบบัวเอ่ยถามก่อนจะได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าอย่างมั่นใจของเพื่อน ใบบัวนิ่งคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ และก็เข้าใจถึงสาเหตุที่มีหญิงสาวหลายคนมองมาที่เธอด้วยสีหน้าไม่ค่อยเป็นมิตรนัก โดยเฉพาะผู้หญิงที่อยู่ในกลุ่มเดียวกันกับเขา

*‘นอกจากจะหล่อ รวย แถมยังเป็นนักกีฬา สาวๆในมหาวิทยาลัยเราชอบพี่เขาหลายคนเลยนะ แต่ไม่มีใครเข้าถึงตัวเขาได้ง่ายๆหรอก เพราะมีข่าวลือว่าพี่เขากำลังคบกับเพื่อนรุ่นเดียวกันอยู่ แถมผู้หญิงคนนั้นยังร้ายมากเสียด้วย รู้สึกว่าจะเป็นลูกสาวนักธุรกิจใหญ่แต่นิสัยแย่’*เพื่อนของหญิงสาวยังคงสาธยายสรรพคุณของชายหนุ่ม ต่อด้วยเรื่องราวของหญิงสาวข้างกายของเขาด้วย ใบบัวหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยที่รับรู้ว่ารุ่นพี่คนนี้มีแฟนไปแล้ว

*‘นี่พวกเธอจะเม้าส์กันอีกนานไหมยะ ฉันหิวแล้วนะ’*แป้งหอมที่นั่งอยู่นอกกลุ่มสนทนาเพียงคนเดียวต้องรีบเบรกเพื่อนเอาไว้ ไม่อย่างนั้นวันนี้ทั้งวันก็คงจะไม่จบ

*‘ฉันขอตัวกลับก่อนดีกว่านะแป้ง ฉันคงเดินในมหาวิทยาลัยสภาพนี้ไม่ได้หรอก’*ใบบัวบอกกับเพื่อนสนิทที่อาศัยอยู่ด้วยกัน เพราะทั้งสองคนต่างก็มาจากต่างจังหวัดเหมือน แล้วยังเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กอีกด้วย

*‘งั้นฉันกลับด้วย จะปล่อยแกไปแบบนี้คนเดียวได้ยังไง’*แป้งหอมวิ่งไปเก็บหนังสือรวบขึ้นมากอดไว้กับอก ก่อนจะเดินแทรกกลุ่มเพื่อนมาหาหญิงสาวและพากันเดินไป ห้องพักของทั้งสองคนนั้นอยู่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยนัก ไม่ต้องขึ้นรถให้เสียเงินและเวลา ไม่นานนักทั้งคู่ก็เดินมาถึงห้อง ใบบัวรีบไปจัดการกับร่างกายตัวเองเป็นการใหญ่ กว่าจะทำตัวเองกลับสู่สภาพเดิมได้ก็กินเวลาไปร่วมชั่วโมง

*‘เป็นไงบ้างบัว ยังเจ็บข้อเท้าอยู่ไหม’*แป้งหอมถามเพื่อนทันทีที่หญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ ใบบัวส่งยิ้มสู้มาให้ก่อนจะส่ายหน้าไปมา ร่างบางเดินมายังที่นอนและนั่งลงอย่างทุลักทุเล

*‘หิวหรือเปล่าเดี๋ยวฉันไปซื้ออะไรมาให้แกกิน’*แป้งหอมยังคงเป็นห่วงเพื่อน ใบบัวยิ้มอย่างซึ้งใจที่หญิงสาวคอยห่วงใยเธอเสมอมา แป้งหอมนั้นมาจากครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะ สามารถเลือกเช่าห้องพักที่ดีกว่านี้ได้สบาย แต่เธอก็ไม่เลือก แต่กลับเลือกมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ห้องพักเล็กๆที่ใบบัวคิดว่าตัวเองพอจะจ่ายค่าห้องไหว

*‘อะไรก็ได้ แกก็หิวไม่ใช่หรอแป้ง กินก่อนเลยก็ได้นะค่อยสั่งมาเผื่อฉันที่หลัง’*ใบบัวบอกเพราะได้ยินเพื่อนบอกว่าหิวตั้งแต่อยู่ที่มหาวิทยาลัยแล้ว แป้งหอมพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบกระเป๋าสตางค์แล้วเดินออกจากห้องไป ใบบัวค่อยลุกขึ้นเดินไปยังตะกร้าใส่ผ้าที่อยู่หน้าห้องน้ำและเอื้อมมือไปหยิบเสื้อนักศึกษาสีขาวที่บัดนี้มันเปรอะเปื้อนไปหมดแล้วมาถือไว้ ร่างบางเดินเข้าไปยังห้องน้ำอีกครั้งแล้วจัดแจงซักเสื้อตัวนั้น มือบางขยี้มันอยู่นานกว่าคราบน้ำอัดลมจะออกหมด มือนุ่มนั้นแดงไปหมดจากแรงขยี้ หญิงสาวถือเสื้อตัวนี้ไปตากที่ริมระเบียงอย่างระมัดระวังไม่อยากให้มันเปื้อนอีก ใบบัวยืนมองเสื้อตัวนี้ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา

...........................................................

เวลาล่วงเลยมาจนตีหนึ่ง ใบบัวก็ยังหลับตาลงไม่ได้ อาจจะเป็นเพราะแปลกที่และเธอก็ไม่เคยนอนคนเดียวมาก่อนเลย ตั้งแต่เด็กก็นอนกับยายมาตลอด ขนาดเข้ามหาวิทยาลัยก็ยังนอนกับแป้งหอม หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอน เดินลงมายังชั้นล่างเพื่อที่จะหาน้ำดื่มเสียหน่อย เสียงดังโครมครามทางด้านหน้า ทำให้ใบบัวต้องละจากแก้วน้ำเดินมาดู และสิ่งที่ทำให้เกิดเสียงดังนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเลย เป็นการันต์นั่นเองที่เดินเป๋เข้ามา มือก็กวาดไปทั่วเพื่อหาที่ยึด จนข้าวของบนชั้นวางร่วงลงมาอยู่บนพื้นจนเกือบหมด ดีที่พื้นนั้นปูไปด้วยพรม ไม่อย่างนั้นคนทั้งบ้านคงแตกตื่นกันหมดแน่ ใบบัวไม่กล้าเดินไปช่วยเขาจึงได้แต่ยืนมองเขาอยู่ไกลๆ

“เฮ้ย!!!ไปไหนกันหมด บ้านนี้มันไม่มีใครสนใจฉันเลยหรือไง”การันต์โวยวายลั่นบ้านจนป้าจันรีบวิ่งมาจากห้องพักทันที ด้วยความเคยชินที่เจ้านายหนุ่มคนนี้เมากลับมาเป็นประจำ หญิงสูงวัยรีบวิ่งเข้าไปประคองร่างสูงเอาไว้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ไหวเสียแล้ว เพราะปกติแล้วจะมีไม้หลานชายของเธอมาคอยช่วย แต่วันนี้ไม้กลับป่วยแล้วกินยาหลับไปเสียก่อน

“คุณรันต์เดินดีๆหน่อยซิคะ ป้าพยุงคุณรันต์ไม่ไหวแล้วนะคะ เดินดีๆค่ะ”ถึงจะรู้ว่าพูดไปชายหนุ่มก็ไม่สามารถช่วยตัวเองได้ แต่ป้าจันก็พยายามพูดเรียกสติที่เลือนรางของชายหนุ่มให้รู้สึกตัวบ้าง ใบบัวเห็นท่าไม่ดีจึงต้องวิ่งเข้าไปช่วยป้าจัน

“มาค่ะป้าจัน เดี๋ยวบัวช่วยพยุงนะคะ”ใบบัวเข้าไปอยู่อีกข้างเพื่อช่วยประคอง กว่าจะพากันเข้าส่งที่ห้องนอนของเขาได้ก็ใช้เวลานานมากพอควร สองสาวต่างวัยพาเขาไปนอนบนเตียงอย่างยากลำบาก ป้าจันลุกขึ้นบิดเนื้อตัวที่ปวดไปหมดตามวัย

“ป้าจันดูคุณรันต์ไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวบัวไปเอาน้ำกับผ้ามาให้ค่ะ”หญิงสาวรีบวิ่งเข้าไปหาภาชนะที่จะใส่น้ำได้ในห้องน้ำ และก็เจอเข้ากับกะละมังใบเล็กพอดี ใบบัวจึงเปิดน้ำใส่และคว้าผ้าขนหนูผืนน้อยออกมาทันที ป้าจันที่นั่งรออยู่ที่พื้นปลายเตียงนั่งยกมือขึ้นปิดปากที่กำลังหาวอยู่ เพราะถูกความง่วงโจมตีอย่างหนัก

“ป้าจันไหวไหมคะ”หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีที่ดูแย่ของหญิงสูงวัยกว่าตรงหน้า ป้าจันแทบจะลืมตาไม่ขึ้นแล้ว เพราะเวลานี้มันไม่ใช่เวลาที่ควรจะตื่น

“ป้าคงต้องวานหนูบัวแล้วล่ะนะ ดูเหมือนว่าป้าจะไม่ไหวแล้วลูก หนูเช็ดหน้าให้คุณรันต์หน่อยก็พอ ไม่ต้องเช็ดตัวหรอก คุณเขาเป็นแบบนี้ประจำแหละ”ป้าจันยังคงหาวอยู่แบบนั้นจนหญิงสาวต้องบอกให้เธอไปนอน ใบบัวจัดการเอาผ้าชุบน้ำบิดหมาดๆ และเช็ดใบตามใบหน้าหล่อเหลานั้นอย่างเบามือ เมื่อชายหนุ่มรับรู้ถึงความเย็นจากน้ำก็ลืมตาขึ้นมาช้าๆ

“เธอมาทำอะไรที่ห้องฉัน”เสียงดุดันที่ตอนนี้มันฟังดูอู้อี้แทบไม่รู้เรื่องเลยทีเดียว แต่เท่านี้ก็ทำให้หญิงสาวหวาดกลัวเขาจนต้องถอยลงมานั่งอยู่บนพื้น มือที่ถือผ้าอยู่นั้นสั่นเสียจนหญิงสาวต้องใช้มืออีกข้างกุมเอาไว้

“เอ่อ...คือ...คือว่าบัว...มาเช็ดตัวให้ค่ะ”ใบบัวตอบเขาไปทั้งที่ไม่มองหน้าเขา กลัวเหลือเกินกับสายตาที่ราวกับเสือร้ายของเขา การันต์ลุกขึ้นนั่งก่อนจะปัดกะละมังใส่น้ำใบเล็กนั้นจนกระเด็นลงไปบนพื้น น้ำกระจัดกระจายเต็มไปหมด ใบบัวสะดุ้งสุดตัวกับการกระทำของเขา ไม่กล้าเงยขึ้นไปมองว่าตอนนี้ชายหนุ่มที่อยู่บนเตียงมีสีหน้าอย่างไร

“ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้”

 “ ฉันบอกให้เธอออกไป หูหนวกหรือไง”การันต์ตะคอกใส่หน้าหญิงสาวอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะสะบัดมือออกจากต้นแขนเล็กนั้น จนร่างบางเซถลาไปนั่งลงกับพื้น

“ เอ่อ...คือว่าบัว...กลัวคุณรันต์จะลื่นน่ะค่ะ...ก็เลย...”หญิงสาวแก้ตัวทั้งที่ไม่มองหน้าเขาเช่นเดิม รู้สึกเจ็บสะโพกที่ลงไปกระแทกกับพื้นเมื่อครู่อย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะแสดงอาการเจ็บปวดให้เขาเห็น ได้แต่กัดฟันทนให้พ้นไปจากห้องนี้เสียก่อน

“ ไม่ต้องมายุ่ง อย่ามาเสแสร้งแกล้งทำดีกับฉัน เธอมันก็ปลิงดูดเลือดดีๆนั่นแหละ คราวหลังอย่ามาเสนอหน้าให้ฉันเห็นอีก ออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้ ฉันสะอิดสะเอียน”การันต์ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอเลยแม้แต่น้อย จึงไม่รู้เลยว่าหญิงสาวเจ็บปวดมากเพียงไหน แต่ถึงเขารู้เขาก็คงจะไม่สนใจเธอแน่ๆ

“ บัวขอโทษค่ะ บัวจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”ร่างบางยันตัวเองขึ้นอย่างยากลำบาก เพราะอาการเจ็บที่รุนแรงมากขึ้นทำให้เธอขยับตัวไม่สะดวกอย่างใจคิด แต่ชายหนุ่มกลับเห็นว่านั่นคืออาการสำออยของหญิงสาว

“ จะอิดออดอีกนานไหม”เมื่อเห็นว่าหญิงสาวนั้นเคลื่อนกายไม่ทันใจเขาเอาเสียเลย ชายหนุ่มจึงคว้าเข้าที่แขนเล็กนั้นอีกครั้ง ก่อนจะลากร่างบางตามมือไปอย่างง่ายดาย มือข้างที่เหลือคว้าลูกบิดประตูและเปิดมันออก กระชากหญิงสาวทีเดียวตัวลอยตามมา การันต์ลากหญิงสาวออกไปจนพ้นห้องนอน มองเธอด้วยสายตาดุดัน

“ อย่าเข้ามาเหยียบที่ห้องฉันอีก แล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”ชายหนุ่มคาดโทษเธอไว้และปิดประตูทันที ทิ้งให้หญิงสาวที่ยังคงตกตะลึงและหวาดกลัวกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม คนที่เธอคิดมาเสมอว่าเขาคือสุภาพบุรุษในใจของเธอ แต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนไปมาก มากเสียจนเธอเองก็คาดไม่ถึง น้ำตาแห่งความผิดหวังเอ่อคลอดวงตาคู่สวยนั้นจนแทบจะหล่นลงมา แต่หญิงสาวก็ต้องกล้ำกลืนมันลงไปและหันหลังเดินกลับไปยังห้องนอนของตัวเองอย่างเจ็บปวดทั้งกายและใจ ใบบัวเดินเข้าในห้องตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง มือบางยกขึ้นทาบบนอกข้างซ้ายก่อนจะกำมันเข้ากับเสื้อตัวสวยที่หญิงสาวใส่อยู่

“ พี่รันต์ ทำไมพี่เป็นแบบนี้ไปได้ค่ะ พี่จำบัวไม่ได้เลยหรือไงกัน ทั้งที่บัวไม่เคยลืมพี่เลยสักวันเดียว”กล่าวกับตัวเองเบาๆก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่ม หลับตาลงขับหยาดน้ำใสๆที่คลออยู่ให้มันไหลลงมาช้าๆ ก่อนจะเผลอหลับไปทั้งอย่างนั้น

...........................................................................................

​