ความลับของเพื่อน! (ขอแก้ไขคำผิด)
× 0
× 0
× 0
เมื่อสองวันก่อนที่จะมีคิวถ่ายละคร…
ร้านอาหารใกล้คอนโดตุลนาถ
สาวตุ้ยนุ้ยหอบหิ้วถุงกระดาษที่ข้างในบรรจุเสื้อแขนยาวขนาดไซส์ที่เหมาะสำหรับสาวร่างบอบบางไว้ มะปรางเข้ามาเลือกนั่งมุมที่ดูแล้วค่อนข้างส่วนตัว อยู่เกือบจะด้านในร้านเข้าไป เธอส่งข้อความหาใครคนนึงไม่นานนัก เธอก็เห็นดาราสาวเข้ามาภายในร้าน เดินตรงเข้ามา เธอเลือกที่นั่งตรงข้ามกับสาวอ้วน
ส่งยิ้มให้…
“โทษทีนะมะปราง รอนานมั้ย” มะปรางส่ายหน้า
“ไม่เลยจ่ะ อ่ะนี่!…ขอโทษด้วยนะดันเอาติดกระเป๋าไปเฉยเลย”เธอยื่นถุงกระดาษให้ ตุลนาถยื่นมือไปรับ…
“ไม่เป็นไรจ่ะปราง คนเรามันก็มีเผลอกันได้”
“เอามามะปรางก็ใส่ไม่ได้อยู่ดี ตาลไม่ต้องกังวลนะว่าปรางจะแอบเอาไปใส่อ่ะ”สาวตุ้ยนุ้ยบอกกับนางเอกสาว ตุลนาถอดจะขำไม่ได้
“หึ้ยยย ตาลไม่เคยคิดแบบนั้น ถ้าอยากใส่เสื้อผ้าพวกนี่ได้ ก็ต้องลดน้ำหนักนะมะปราง”ตุลนาถบอกกับสาวอ้วน ก่อนจะหันไปเรียกหาบริกรในร้าน…
“ไม่อยากลดเเล้ว เดี๋ยวพอลดได้ ปรางก็โยโย่อีก”ตุลนาถันกลับมาทันได้ฟังพอดี…
บริกรนำเมนูมาวางให้กับทั้งคู่…
“แสดงว่าปรางลดน้ำหนักหรอจ๊ะ”มะปรางพยักหน้ายอมรับแต่โดยดี…
“ใช่ ปรางเคยลดตอนสมัยเรียนมหาวิทยาลัยอ่ะ ตอนนั้นอยากผอมอยากสวยมาก”เธอเล่าถึงอดีตให้ตุลนาถฟัง
“ปรางเป็นคนมีเค้ารูปหน้าที่สวย ปรางน่ารักอยู่แล้วนะ”ตุลนาถบอกตามความจริงที่ปรากฎบนใบหน้าสาวตุ้ยนุ้ย ทำเอามะปรางแอบดีใจอยู่ไม่น้อย…
“ไม่หรอกจ้า”เธอบอกกับตุลนาถ
“ตาลพูดจริง สั่งอาหารเลยปราง เดี๋ยวตาลเลี้ยงเอง”เธอยิ้มให้มะปรางอย่างเป็นมิตร แต่ยังไงมะปรางก็ดูออกว่าเธอกำลังยิ้มกลบเกลื่อนความเศร้า
“เกรงใจจัง”ตามสไตส์สาวชอบกิน มะปรางเลือกจะไม่ปฏิเสธเรื่องอาหารชวนกินให้มากนัก …รีบเปิดดูเมนูทันที
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก สั่งเลยจ้า”บริกรรอรับออเดอร์อยู่ข้างๆ ทั้งคู่สั่งอาหารเสร็จ นั่งรออาหาร…พูดคุยกันต่อ
“ตาลดูเศร้าๆนะ เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ”ช่างสังเกตสังกา…ถามเลยดีกว่าอยากรู้
“เปล่านี่จ๊ะ ไม่มีอะไร”นางเอกสาวปฏิเสธด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“ตาลอยู่เที่ยวที่บาหลีต่อกับคุณหยกอีกกี่วันจ๊ะ”มะปรางเจาะประเด็นร้อนลึก เพราะความอยากรู้…
“เอ่อ…” มะปรางมอง รอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ…
“จ๊ะ??”ตุลนาถรีบส่ายหน้าทันที
“ไม่ได้อยู่เที่ยวต่อหรอกจ่ะ”มะปรางพยักหน้า…
“อ๋อ งั้นหรอจ๊ะ เสียดายเนอะ…นึกว่าจะอยู่สวีทกันต่อ”ตุลนาถยิ้มนิดๆ
พอดีกับอาหาร เครื่องดื่ม บริกรทยอยเอามาเสิร์ฟแล้ว…
“ลงมือเลยนะจ๊ะมะปราง ไม่อิ่มก็สั่งเพิ่มใหม่ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ”มะปรางถูกใจ นางเอกสาวทั้งในจอและนอกจอ…
“ขอบใจมากนะจ๊ะ”มะปรางจัดการอาหารตรงหน้าทันที
“ปูนเป็นไงบ้างจ๊ะ”ถึงจะโดนพิษรัก แต่เธอก็…ยังมีกะใจถามถึงเพื่อนสาว
“วันนี้ก็ไปทำงานปกติ”พอรู้ว่าปัณรสาไปทำงาน ก็ทำเอาตุลนาถเงียบสนิท… มะปรางสังเกตได้
“ดูคุณหยกจะชอบตาลมากเป็นพิเศษเลยน้าา…”ตุนาลนาถยิ้ม…หน้าชื่นอกตรม เก็บไว้ในใจ ไม่อยากบอกกับใครตอนนี้…
“พิเศษยังไงอ่ะจ๊ะ??”
“ก็คอยเทคแคร์ ดูแลเอาใจสารพัด”ตุลนาถยิ้มสุดฝืน…แต่ไม่คิดจะปริปากเล่าอะไรให้ผู้หญิงตรงหน้าฟัง
“เค้าก็เป็นแบบนั้นกับทุกคนอยู่แล้วจ่ะ ตาลไม่เห็นคุณหยกจา…ปฏิบัติกับตาลพิเศษกว่าคนอื่นตรงไหนเลย”มะปรางเหมือนหน้าแตกเล็กๆ แต่ก็ไม่ทำให้มะปรางล้มเลิกที่จะถามคำถามอื่นต่อไปได้
“แล้วเมื่อไหร่ตาลจะแต่งงานกับคุณหยกล่ะจ๊ะ”มะปรางถามตรง
“…”คำถามนี้ทำเอาตุลนาถที่กำลังจะตักอาหารเข้าปาก วางช้อน มองตามะปรางนิ่งเรียบ…
“ไม่แต่งจ่ะ”ตุลนาถตอบด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ทำเอามะปรางอึ้งเล็กน้อย…
‘ไม่แต่งงั้นหรอ??’สาวตุ้ยนุ้ยคิด
“อ้าว!! ไม่แต่งงั้นหรอ ทำไมล่ะ?”มะปรางถาม
“…”
เงียบแบบนี้… สาวตุ้ยนุ้ยจึงเปิดประเด็นทันที
“หรือว่า…*ระแคะระคายเรื่องคุณหยกกับ…ปูนใช่มั้ย”*ประโยคนี้ทำเอาตุลนาถถึงกับมองมะปราง…
‘ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึง?’ตุลนาถมองมะปรางอย่างใช้ความคิด…
“ปรางก็ไม่ได้อยากจะพูดหรอก…แต่เห็นว่าตาลเป็นแฟนคุณหยกก็ควรจา…รู้เอาไว้บ้างก็ดี”
“เรื่อง?”ตุลนาถถาม
“เช้าที่ปรางเดินกลับมาจากห้องตาลอ่ะจ่ะ ตาลรู้มั้ยว่าปรางเจออะไร??”
“…”ตุลนาถเงียบฟัง…
“ปรางเห็นคุณหยกเดินออกมาจากห้องปูน!!”มะปรางเล่าให้ตุลนาถฟังอย่างออกรส แต่ดูเธอกลับไม่เดือดเนื้อ ร้อนใจอะไรมากนัก… เพราะก็พอจะเข้าใจอยู่แล้วว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนเป็นยังไง…
“อื้มมม”ตุลนาถอุทานขึ้นเสียงเรียบๆ
“ตาลไม่ตกใจเลยหรอ”ตุลนาถยิ้มอ่อนๆ
“เค้าสองคนเป็นเพื่อนกันนี่จ๊ะ ตาลก็เคยเห็นเค้าสองคนคุยกันออกจะบ่อยด้วยซ้ำ…ไม่แปลกนี่ ตาลเองก็มีเพื่อนผู้ชายที่สนิทแบบนี้เหมือนกัน”เธอบอกเหตุผลชวนฟัง
“แต่ปรางว่ามันแปลกนะ ถึงจะเพื่อนกันรู้จักกันก็เถอะ แต่ไปอยู่สองต่อสองในที่ลับตาคนแบบนั้น ตาลยังว่าไม่แปลกอีกหรอ?”ความรู้สึกมันแย้งอยู่ในใจ…มะปรางเลยอดที่จะพูดไม่ได้.
‘ผู้หญิงคนนี้ ทำไมถึงได้พยายามให้เราคล้อยตามขนาดนี้ก็ไม่รู้…’
“ปรางกำลังจะหมายถึง ความสัมพันธ์แบบชู้สาวหรอจ๊ะ”
“ก็…เอ่ออประมานนั้น”
“ปราง…ตาลไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งถึงขั้นไหนกับคุณหยกเลยนะ แค่คบหาพูดคุยกันธรรมดา ที่สำคัญ…ตาลก็ยังไม่ได้หมั้นหรือแต่งงานกับคุณหยกเลยด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นคุณหยกเค้ามีสิทธิ์จะเรียนรู้ คบหา เปิดใจรักหรือชอบใครก็ได้ ไม่แปลกหรอก”
“แต่ปูนเป็นเพื่อนตาลนะ”
“ปูนเค้าก็เป็นเพื่อนปรางไม่ใช่หรอจ๊ะ ปรางน่าจะรู้ดีนะว่าปูนไม่น่าจะใช่ผู้หญิงเข้าหาผู้ชายก่อนแบบนั้น”
“…”คำพูดของตุลนาถทำเอาสาวรูปร่างตุ้ยนุ้ย…ถึงกับพูดไม่ออก
“เรื่องความรักน่ะ”
“…”
“ไม่มีใครห้ามใคร ไม่ให้รักกันได้หรอกนะปราง?”ตุลนาถพูดยิ้มๆใช่แล้ว ความรักมันห้ามกันไม่ได้หรอก ขนาดตัวเธอยังแอบรักแอบชอบจีวู ฮยอนเลยไม่ใช่หรอ?
“กินต่อเถอะนะ”ตุลนาถพูด มะปรางจะทำอะไรได้ล่ะ ทำได้แค่ตักอาหารใส่ปากต่อไป…
แสงไฟหน้าจอมือถือมะปรางที่วางอยู่บนโต๊ะก็สว่างขึ้น
มีข้อความเข้า…
มะปรางมองว่าเป็นใครส่งข้อความมา ส่วนนางเอกสาว…
“จีวูเค้าน่ารักนะจ๊ะ”ตุลนาถเอ่ยขึ้น
“ใช่ น่ารักมาก” ก่อนจะเอามืออวบอ้วนแตะริมฝีปากของตัวเอง…’นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย’ ฉุกคิดได้ รู้ตัวว่าได้ตอบอะไรออกไป…ก็สายเสียแล้ว
“จีวูชอบปูนมาก ดูจริงจังจริงใจ…เท่าที่ตาลเห็น ปรางว่างั้นมั้ย??”มะปรางรีบคว้ามือถือมากำไว้…
‘ตะกี้ตาลเห็นหน้าจอมือถือเรา??’
“คงใช่”
“มะปรางว่า…จีวูเป็นไง??”ตุลนาถถาม …ฉีกยิ้ม ทำไมนางเอกสาวถึงถามออกไปอย่างนั้นหน่ะเหรอ??…เพราะเธอเห็นหน้าจอมือถือมะปรางเป็นรูปของจีวู ฮยอน หน่ะสิ
“ก็…”
ตุลนาถรอฟัง…
“อย่างจีวู ไม่ใช่สเป็คปูนหรอกจ่ะ”
“แล้วจีวูสเป็คใคร อย่าบอกนะว่า…สเป็คมะปราง?”ตุลนาถมองมะปรางที่ยิ้มขวนเขินเล็กๆ
“สเป็คมะปรางแน่ๆเลยใช่มั้ย??”มะปรางตกหลุมพลาง …ยิ้มเปิดเผยให้กับตุลนาถในทันที
**“**พูดอะไรอย่างงั้นล่ะตาลก็…”
‘แบบนี้สินะ เธอถึง…’ตุลนาถคิด ไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด อะไรให้มากนัก…
“อาหารที่ร้านนี้อร่อย”มะปรางเฉไฉเปลี่ยนเรื่องสนทนาทันที
“อืมใช่ ตาลมากินบ่อยนะ อร่อย ราคาก็ไม่แพงมาก อยู่ใกล้ๆคอนโดตาลด้วย”ทั้งคู่ยิ้ม แล้วก็ตักอาหารกินต่อ…
“ปรางกับปูนสนิทกันตั้งแต่สมัยเรียนเลยหรอจ๊ะ”
“อืมใช่จ่ะ…ตั้งแต่สมัยเรียน. บ้านก็อยู่ไม่ไกลกันเท่าไร ขับรถแป๊บเดียวก็ถึง”มะปรางบอก ดาราสาวพยักหน้า…
“แบบนี้คงจะสนิทกันมาก รักกันมากด้วยใช่มั้ย”คำพูดของตุลนาถทำเอาสาวอ้วนเงียบ มองหน้าตุลนาถ…
“…”
“รู้ใจขนาดที่ว่าต่างคนชอบอะไร ชอบทานอะไร ชอบทำอะไรด้วยใช่มั้ย”ตุลนาถถาม…
ในช่วงจังหวะนั้นเอง… มีชายเปิดประตูเข้ามาในร้าน มองหาที่นั่ง เดินตรงมายังทางด้านสองสาวที่กำลังคุยกันอยู่…
“ก็ไม่ทุกอย่าง แต่อย่างอาหารพวกเนี่ย…”มะปรางหมายถึงพวกอาหารอิตาเลี่ยนที่เธอกับตุลนาถกำลังทาน
“ปูนจะไม่กินเลย เพราะกลัวอ้วนเหมือนเมื่อก่อน!!”ประโยคนี้ทำเอาตุลนาถ ละสายตาจากอาหาร…
“ปูนเคยอ้วนหรอจ๊ะ”มะปรางพยักหน้า…
“ปูนเคยอ้วน อ้วนมากกว่าปรางอีก”คำพูดไม่คิดของมะปราง ผ่านเข้าหูของใครบางคนที่เดินผ่านโต๊ะอาหารที่เธอนั่ง…
และได้ยินเข้าพอดิบพอดี
“อ้วนกว่าปราง??”
“ใช่ เราเรียนโรงเรียนเดียวกัน สมัยนั้นปรางยังไม่ค่อยสนิทกับปูนเท่าไร ปูนโดนเพื่อนล้อว่า ‘อีอ้วน อีอ้วน’ จนปูนทนไม่ไหว แอบไปนั่งร้องไห้คนเดียวประจำ เดินไปไหนมาไหนก็โดนล้อตลอด อ้วนไม่อ้วนน้ำหนักก็เหยียบแปดสิบโลเลยนะตาล”
“-“ตาลเงียบฟัง
“ปูนไม่ยอมไปเรียนเป็นอาทิตย์ๆพ่อกับแม่ปูนเครียดมากที่เห็นปูนเป็นแบบนั้น ข้าวปลาไม่ยอมจะกิน ดีที่ได้พี่เบส…พี่ข้างบ้านปูนหน่ะ…พี่เค้าช่วยพูดคอยให้กำลังใจ เหมือนเพื่อนเหมือนพี่ของปูนเค้าหน่ะ เพราะเรื่องนั้นและตั้งแต่นั้น… ปูนเลยหันมาควบคุมน้ำหนัก หันมาสนใจรักษาดูแลหุ่นตัวเองอย่างจริงจัง จนได้หุ่นสมใจอย่างที่ตาลเห็นอย่างทุกวันนี้ ถึงบอกไง ของพวกเนี่ยปูนจะไม่กิน จะไม่ยอมแตะเลย”
“อืมมม…แล้วทุกวันนี้ปูนยังชอบพี่คนนั้นอยู่มั้ย”มะปรางส่ายหน้า…
“ไม่แล้วล่ะ เป็นพี่กับน้องกัน พี่เบสนิสัยดีมากกก เสียดาย …เค้าแต่งงานมีลูกไปแล้ว”
“ปูนรู้เรื่องพี่เบสคนนั้นมั้ยว่าแต่งงานไปแล้ว?”
“รู้…”
“ปูนคงจะเสียใจมาก”ตุลนาถคิดถึงปูนขึ้นมาทันที…
“ผูกพันกันแต่เด็กเหมือนเพื่อนเหมือนพี่น้องกันมากกว่า ปูนก็เลยดูเฉยๆนะ ไม่ได้ฟูมฟายอะไร” ตุลนาถพยักหน้ารับ…
ทานอาหารกันต่อสักพัก… ถึงเวลาแยกย้าย
“ขอบใจมากนะจ๊ะตาล สำหรับอาหารมื้อนี้ อร่อยมากๆ”
“ไม่เป็นไรจ่ะ”
“งั้นปรางกลับก่อนนะ”มะปรางลุกจากเก้าอี้ กำลังจะเดินไป
“ตาล!!”มะปรางหันมาหาตุลนาถ…
“เรื่องที่ปูนเคยอ้วน ตาลอย่าบอกใครจะได้มั้ย ความลับ!!”ตุลนาถพยักหน้ารับ …
“ได้สิ”
“ขอบคุณมากนะ ไปล่ะ”มะปรางพูดขอบคุณ เดินออกจากร้านอาหาร …จนมาถึงที่รถ
“น้องครับ น้องครับ”มีใครบางคนกำลังเรียกเธอไว้… มะปรางหันกลับไปมอง
“คะ??”
“พี่ได้ยินที่น้องคุยในร้าน เอ่ออ…กับดาราตาลเมื่อตะกี้ ใช่น้องปูนนักแสดงหน้าใหม่ ที่กำลังมีละครของช่องสิบรึเปล่าครับ?”
“ค่ะ”
“พอดีพี่กำลังติดตามผลงานน้องปูนอยู่ เอ่อออ…”
“คะ??”มะปรางมองหน้าเค้าอย่างงงๆ ‘แต่ในใจมะปรางรู้โดยทันทีว่าผู้ชายตรงหน้านี้ต้องการอะไร’
“น้องปูนเคยอ้วนมากเลยหรอครับ??” มะปรางอมยิ้ม ขำกับน้ำเสียงที่เค้าถาม…
“ค่ะ อ้วนกว่าฉันอีกค่ะ”เธอคิดว่าเธอกำลังพูดเรื่องจริง เธอคิดแบบนั้น…
“หรอครับ เอ่อ…เคยอ้วนมาก แล้วววว…ขอโทษนะครับ พอดีพี่นั่งในร้านได้ยินไม่ค่อยถนัด”มะปรางยิ้ม
“น้องเค้าผอมลงได้ยังไงช่วยเล่า…??” ไม่ทันที่ผู้ชายคนนั้นจะพูดจบ…
“แล้วพี่เป็นอ่ะใคร ทำไมอยู่ๆถึงอยากรู้เรื่องของ…ปูน”มะปรางถามชายคนนั้น
“พี่เป็นนักข่าวบันเทิง อยู่ช่องสิบสองครับ”มะปรางยิ้ม…
“พอจะมีเวลาเล่ารายละเอียดให้พี่ฟังทั้งหมดจะได้มั้ยว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วเพราะอะไรถึงทำให้เธอกลับมาหุ่นสวยน่ามองได้ขนาดนั้น”
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
