1

เลิกกันเถอะ

 

"เลิกกันเถอะ"

เสียงออสตินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ ทำเอาหญิงสาวที่ยืนอยู่ชะงักเงยหน้ามองชายร่างสูงตรงหน้าสีหน้าไม่เข้าใจ

"นาย...ว่าไงนะ"

"เลิกกัน" เจ้าของใบหน้าหล่อเอ่ยออกมาอีกครั้งด้วยใบหน้าเฉยชาไรความรู้สึกใดใด ก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้จีน่าหรือเฟริสยืนนิ่งอึ้งไปกับสิ่งที่ได้ยินท่ามกลางผู้คนมากมายที่มาในงานวันเกิดของเธอ เนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิดของร่างบาง มันเป็นวันที่พิเศษสำหรับเธอ...แต่เธอกลับต้องมาเจอเซอร์ไพรส์ด้วยการบอกเลิกของแฟนหนุ่ม

เงียบ ทุกอย่างเงียบไปหมด ไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยอะไรออกมา เพราะกำลังตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ซึ่งจีน่าเองก็เอาแต่ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นก่อนจะค่อยๆเชิดหน้าขึ้นด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปราวกับไม่ได้รู้สึกอะไร

"เมาต่อ!" เสียงแหลมตะโกนพูดขึ้นหลังจากที่ตั้งสติได้ ก่อนจะยกแก้วขึ้นมากระดกดื่มเหล้าราคาแพงไม่หยุด

"จี..."

"...พอแล้ว" เสียงทุ้มของฟีรอซเอ่ยบอกน้องสาวตัวเองขึ้น โดยทั้งสองไม่ใช่พี่น้องแท้ๆจากสายเลือดเดียวกัน จีน่าเป็นลูกสาวของบีน่าเพื่อนสนิทของญาดาแม่ของฟีรอซ โดยเมื่อตอนที่คนตัวเล็กอายุได้เพียงหกขวบกว่าๆ ก็ต้องพบกับข่าวร้ายที่ว่า บีน่ากับสามีของเธอประสบอุบัติเหตุทางเครื่องบินทำให้ทั้งสองเสียชีวิตทันทีในเหตุการณ์นั้น ซึ่งหลังจากที่ิบีน่ากับสามีของเธอเสียชีวิต บรรดาญาติๆก็ต่างเดินทางกันมาเพื่อที่จะดูทรัพย์สินต่างๆ แต่ไม่อยากที่จะเอาจีน่าไปเลี้ยงดู มีเพียงเดวิดที่เป็นน้องช้ายแท้ๆของพ่อหญิงสาวเท่านั้นที่อยากจะรับหลานตัวเองไปเลี้ยงดูไว้ ทว่า...ไม่สามารถที่จะทำได้ เนื่องจากเดวิดเป็นมาเฟียที่ขึ้นชื่อเรื่องความอันตรายมีศัตรูพร้อมที่จะจบชีวิตเขาอยู่มากมาย เดวิดจึงจำเป็นที่จะต้องทำได้แค่คอยดูแลหลานสาวเพียงคนเดียวของตัวเองอยู่ห่างๆภายใต้การดูแลของญาดากับฟีฟ่าที่ยื่นมือเข้ามาขอรับจีน่าไปเลี้ยงดู เดวิดที่เห็นว่าญาดากับบีน่าเป็นเพื่อนสนิทที่รักกันเป็นอย่างมาก ก็ตัดสินใจยอม โดยตั้งแต่เด็กจนโต จีน่าก็ถูกญาดากับฟีฟ่าเลี้ยงดูมาราวกับลูกสาวแท้ๆทั้งตามใจเอาใจใส่ เช่นเดียวกับฟีรอซที่รักน้องสาวตัวเองเป็นอย่างมาก แม้จะไม่ใช่สายเลือดเดียวกันแต่มันก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรต่อพวกเขาเลย พวกเขาเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ เหมือนจีน่านั้นเกิดมาเพื่อเป็นลูกและน้องสาวของบ้านหลังนี้

"หมอนั่น...กลับไปหายัยนั่น ใช่ไหม?" เจ้าของใบหน้าสวยของหญิงสาววัยยี่สิบต้นมองหน้าเอ่ยถามพี่ชายตัวเองขึ้นเสียงเบา

"อืม" ฟีรอซก็ได้แต่พยักหน้าบอกน้องไปตามความจริง หลังจากนั้นเฟริสก็ไม่พูดอะไร เอาแต่ดื่มเหล้าจนเมามายและภาพตัดไปในที่สุด...

 

 

เช้าวันต่อมา...

"อื้ออออ" ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึนหัวไปหมด ก็แน่สิ เมื่อวานฉันเล่นกระดกดื่มเหล้าไปเยอะขนาดนั้นจะไม่มึนได้ยังไง

ไม่ตายก็บุญแล้ว!

ขณะที่ฉันกำลังงัวเงียสะลึมสะลือมึนหัวอยู่ เสียงคนเคาะประตูห้องฉันก็ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงพี่ฟีรอซ พี่ชายฉัน

"ตื่นยัง ยัยตัวแสบ"

"ตื่นแล้ว" ฉันตอบพี่ฟีรอซกลับ ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้เขา

"ไง โอเคขึ้นยัง?" พี่ฟีรอซถามฉันด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"หมายถึงเรื่องอะไรล่ะ?" ฉันถามกลับ

"เรื่องแฮงค์ก่อน"

"ไม่ค่อยโอเคอะ" ฉันตอบไปตามความจริง

"แล้วเรื่องไอ้ติน?"

"..." ฉันเงียบไปทันทีที่พี่ชายตัวเองพูดจบ ก่อนจะเงยหน้ามองหน้าถามคนเป็นพี่

"พี่คิดว่าไงอะ" พูดจบ ฉันก็หันหน้าหนีไปอีกทางพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา ฉันจะต้องไม่อ่อนแอ ฉันจะต้องเข้มแข็ง!

"อยากร้องก็ร้องออกมาเถอะ พี่จะอยู่ตรงนี้กับแกเอง" พี่ฟีรอซบอกฉันด้วยน้ำเสียงจริงจังเป็นห่วง

"จะร้องทำไม แค่ผู้ชายคนเดียว" แต่ฉันก็เลือกที่จะเข้มแข็งต่อหน้าพี่ฟีรอซอยู่ดี ก็ฉันเป็นพวกไม่ชอบร้องไห้ให้ใครเห็นน่ะ มันดูอ่อนแอเกินไป ฉันไม่ชอบ อีกอย่างฉันไม่เยากให้ใครต้องมาเป็นห่วงฉันแบบนี้ด้วย ฉันเลยแสดงไปว่า ฉันโอเค ฉันไหว

"แล้วแต่แล้วกัน..."

"...ปะ ลงไปกินซุปแก้แฮงค์สิ แม่ทำไว้" พี่ฟีรอซบอกฉัน

"อืม ล้างหน้าก่อน เดี๋ยวลงตามไป" ฉันพยักหน้าตอบพี่ชาย

"โอเค อย่าแอบร้องไห้ล่ะ แม่สาวแกร่งของพี่" ดูพี่ชายสิฉัน! นี่ฉันเพิ่งโดนเพื่อนสนิทเขาบอกเลยนะ ยังจะมากวนประสาทอีก!

"โอ๊ย! ไปเลยไป!" ฉันเอ่ยไล่พี่ฟีรอซขึ้นทันทีพร้อมกับปิดประตูใส่หน้าคนเป็นพี่อย่างแรง

ปึง!

ทว่าหลังจากที่ทุกอย่างกลับมาอยู่ในความเงียบงันอีกครั้ง ฉันก็ได้แต่ยืนนิ่งนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน ที่หมอนั่นบอกเลิกฉัน ฉันไม่คิดว่าก่อนเลยว่า...มันจะเจ็บขนาดนี้ เราคบกันมาห้าปี และเมื่อวานคือวันครบรอบห้าปีเต็มของเรา ใช่แล้ว! เราคบกันในวันเกิดของฉัน และการเป็นแฟนของเรา มันก็ไม่ได้เกิดมาจากความรัก...มันเกิดมาจากความเหงาของฉันและความเศร้าของหมอนั่น เราจึงตัดสินใจคบกัน

 

 

ย้อนกลับไป5ปีที่แล้ว

-ปาร์ตี้วันเกิดจีน่า-

'นี่มึงก็โสดมาตั้งนานแล้วนะ ไม่คิดจะหาแฟนบ้างหรือไง' เสียงฟรานซ์เพื่อนสนิทต่างเพศของจีน่าเอ่ยถามขึ้น ซึ่งฟรานซ์ก็คือผู้ชายที่ชอบผู้ชายด้วยกัน โดยหลังจากที่ฟรานซ์พูดจบ เสียงจาร์ฟาเพื่อนของฟีรอซก็เอ่ยถามหญิงสาวเสริมขึ้น

'เออจริง สวยขนาดนี้ ทำไมไม่หาแฟนอะ?' สิ้นเสียงถามของร่างสูง จีน่าก็ยักไหล่ตอบกลับ

'ยังไม่เจอคนที่ใช่อะ'

'มัวแต่รอคนที่ใช่ ขึ้นคานพอดี" ฟรานซ์หันพูดใส่เพื่อนเจ้าของใบหน้าสวยเฉี่ยว

"หุบปาก" จีน่ามองค้อนตอบกลับคนเป็นเพื่อน

'จริงๆ ฟรานซ์พูดถูก พี่เห็นด้วย' จาร์ฟายิ้มหันไปเอ่ยบอกฟรานซ์ด้วยรอยยิ้มเจ้าชู้บ่งบอกได้ถึงนิสัยของชายหนุ่ม

'งื้ออ จริงเหรอครับพี่จาร์ฟา' ฟรานซ์ตอบกลับทำหน้าเคลิ้ม ความหล่อและขี้เล่นของคนที่นั่งอยู่ไม่ไกลทำเอาหัวใจชายรักชายแบบฟรานซ์ยิ้มขึ้นอย่างมีความสุข จนจีน่าที่นั่งอยู่อดไม่ได้ที่จะกรอกตามองบน

'รำคาญ' เรียวปากบางถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงสดเอาย

'ก็เพราะมึงนิสัยขี้เบื่อ ขี้รำคาญแบบนี้ไง คุยกับผู้ชายแป๊บๆ ก็เบื่อเขา สมควรแล้วที่ไม่มีผัว' ฟรานซ์พูดสวนใส่เพื่อนตัวเล็ก

"มึงเงียบไปเลย!" จีน่าหันไปแว้ดใช้ปรายคมมองใส่เพื่อนที่นั่งอยู่ด้านข้างแววตาเอาเรื่อง ฟรานซ์ก็ทำหน้าตาไม่สนใจ เพราะรู้ว่าจีน่าก็ทำได้แค่นี้ แค่แว้ดใส่เขาไปวันๆ

'ถามจริง มึงไม่เหงาบ้างเหรอ' เสียงฟรานซ์เอ่ยถามเพื่อนสนิทขึ้นน้ำเสียงจริงจังอยากรู้

'ก็...มีบ้าง' จีน่าตอบกลับไปตามตรง บางทีเธอก็รู้สึกเหงาอยู่เหมือนกัน หลายครั้งที่มือเผลอกดไปดูคลิปของคนรักที่เขาหยอกล้อเล่นกัน ความเหงา ความอยากลองมีใครสักคนก็เอ่อล้นเข้ามาในใจของหญิงสาว แต่ก็เท่านั้น เมื่อจีน่าพยายามลองเปิดใจพูดคุยกับใครสักคน สุดท้ายทุกคนก็เป็นได้แค่เพียงคนคุยของเธอเท่านั้น เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าไม่ใช่ จีน่าไม่รอช้าที่ตัดความสัมพันธ์ทันที เธอไม่ใช่คนชอบคนง่ายๆ หากเข้ามาแล้วงี่เง่า พูดจาไม่รู้เรื่อง อวดร่ำอวดรวย จีน่าก็พร้อมที่จะปล่อยให้เขาคนนั้นออกไปจากวงโคจรของเธอในทันที

'เฮ้ย! ไอ้ติน เบาๆเดี๋ยวก็เมาตายห่าพอดี' เสียงฟีรอซเอ่ยห้ามเพื่อนของเขาขึ้นทำให้จีน่าที่กำลังนั่งพูดคุยอยู่กับเพื่อนสนิทตัวเองหันไปมองตามเสียงก่อนจะพบว่าพี่ชายตัวเองกำลังเอ่ยปากพยายามห้าม ออสติน เพื่อนสนิทของเขา ดวงตาเฉี่ยวสวยมองไปยังชายหนุ่มหน้าตาดีที่มีใบหน้าหล่อเหลานัยน์ตาสีเทาบ่งบอกได้ถึงความเรียบนิ่งมีความดุ แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่จีน่ามานั่งสนใจ ร่างสวยเอาแต่มองไปยังเพื่อนพี่ชายที่เอาแต่นั่งกระดกดื่มเหล้าสีเข้มไม่หยุดราวกับว่าต้องการที่จะใช้แอลกอฮอล์ลบล้างอะไรบางอย่างที่อยู่ภายในใจของเขา...ในตอนนี้

'มันจะอะไรนักหนาวะ ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว' จาร์ฟาพูดขึ้นทำเอาออสตินหันไปมองจาร์ฟาด้วยสายตาเข้มดุชวนขนลุกพร้อมกับเปล่งเสียงแข็ง

'เบลล์คือรักแรกของกู'

'เออ กูรู้ แต่...' แล้วจาร์ฟาก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรออกมาอีกเมื่อเห็นสีหน้าท่าทีของเพื่อนตัวสูง ปากหนาเอ่ยพึมพำออกมาเสียงเบา

'...จะรักอะไรขนาดนั้นวะ'

'เฮ้ย เรามาเล่นเกมกันดีกว่า ไหนๆก็เหลือแค่นี้ละ' เสียงฟีรอซเอ่ยบอกขึ้นหลังจากที่เห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ ใบหน้าหล่อพยายามเปลี่ยนเรื่อง ทว่า...

'กูไม่เล่น' เสียงทุ้มนิ่งของออสตินที่นั่งอยู่เอ่ยพร้อมกับยังคงยกแก้วเหล้ากระดกดื่มด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

'เล่นหน่อยดิวะ เหลือแค่ห้าคนเองจะได้ไม่เบื่อ' ฟีรอซเอ่ย โดยห้าคนที่เหลืออยู่ตอนนี้ ก็คือ จีน่า ฟรานซ์ จาร์ฟา ฟีรอซ แล้วก็ออสติน

'กูบอกว่าไม่เล่นไง' ดวงตาคมหันไปเอ่ยบอกเพื่อนเสียงนิ่งแววตาเข้มแสดงออกมาถึงความไม่พอใจ แต่ฟีรอซก็ไม่สนใจยังคงคะยั้นคะยอคนเป็นเพื่อน

'ไอ้เหี้ยติน เล่นขำๆเอง'

'กูไม่...'

'เขาไม่เล่น พี่จะไปคะยั้นคะยอเขาทำไม...' ในที่สุดจีน่าที่นั่งทนฟังอยู่นานก็ทนไม่ไหวที่เห็นท่าทีของเพื่อนพี่ชายแสดงออกมาใส่พี่ชายของเธอ เรียวปากสวยเอ่ยพร้อมกับใช้สายตาเฉี่ยวคมของตัวเองออกมองไปยังร่างสูงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

'เล่นตัวอยู่ได้ น่ารำคาญ'

'จี!' ฟีรอซเอ่ยเรียกชื่อน้องตัวเองเสียงดัง ร่างบางเจ้าของชื่อก็ไม่สนใจจ้องมองไปยังใบหน้าหล่อดูดีที่กำลังมองมายังเธอตาเขม็ง

"เหอะ!" ริมฝีปากบางทำเสียงออกมาใส่คนตัวสูงพร้อมกับกรอกตามองบนยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกดื่ม

'เออ เล่นก็ได้' เสียงทุ้มนิ่งของออสตินตอบกลับคนเป็นเพื่อนขึ้นหลังจากที่เห็นท่าทีของน้องสาวเพื่อน โดยจีน่าที่ได้ยินแบบนั้นก็เลื่อนสายตากลับไปปะทะเข้ากับเพื่อนพี่ชายอีกครั้งอย่างไม่คิดยอมแพ้ที่จะสู้สายตา แม้ว่าสายตาของออสตินจะมีความเรียบนิ่งดุดันมากแค่ไหนก็ตาม