​

**​ **

​PEACH ARE MY EP.3​

​

LOOKPEACH TALK

​เย้ สวัสดีประเทศไทย ลูกพีชคนสวยคนนี้มาถึงแล้วววว คิดถึงประเทศไทยเป็นบ้าฉันไปเรียนญี่ปุ่นตั้งสามปีถึงแม้ว่าอากาศที่โน้นและบ้านเมืองที่โน้นจะสวยและดีมากขนาดไหน แต่ฉันก็ชอบประเทศไทยมากกว่าอยู่ดีแม้อาการมันจะร้อนมากก็ตามเถอะนะ เลยขอร้องคุณแม่กลับมาเรียนที่ไทยนี้แหละ

ว่าแต่ไอ้บ้าพี่ป่ามันอยู่ไหนของมันวะทำไมไม่มารับฉันสักที

ฉันชะเง้อมองหาคนแถวนั้นที่มันมากมายจนลายตาไปหมด ข้าวก็ยังไม่ได้กินคนยิ่งอารมณ์หงุดหงิดอยู่ด้วยคนมารับก็ช๊าช้าไม่รู้ทำไมคุณแม่ต้องให้มาอยู่กับไอ้พี่ที่ฉันไม่อยากนับมันว่าพี่ด้วยนะ!

"แฮ๊ก แฮ๊ก! ลูกพีชปะ" ฉันหันไปตามแรงสะกิดที่หัวไหล่ทางด้านหลังของฉันก่อนจะพบคนที่ฉันกำลังยืนชะเง้อมองหาอยู่ยืนหอบแฮ๊กๆอยู่ต่อหน้าฉันด้วยสภาพที่ผมเผ้ายุ่งเหยิง

เออดี สภาพนี้พึ่งตื่นชัดๆ 

คืนฉันลงตอนบ่ายโมงนะโว๊ย ไม่ใช่สองโมงเช้าอะไรจะตื่นสายขนาดนั้น

"ไม่มารับพรุ่งนี้เลยวะ" ฉันยืนกอดอกพูดออกไปด้วยความอารมณ์เสีย

แป๊ะ!

"โอ๊ยเจ็บนะ" ฉันยกมือขึ้นมาจับปากของตัวเองหลังจากโดนคนตัวโตข้างหน้าฉันตบมาที่ปากอย่างไม่แรงมาก

"ฉันพี่แกนะเว้ย พูดให้มันเพราะๆหน่อย มารับก็ดีขนาดไหนแล้วไม่ได้อยากให้มาอยู่ด้วยสักหน่อย"

"อยากอยู่ด้วยตายแหละ มารับแล้วก็ลากกระเป๋าไปด้วยเร็วหิว!" ฉันพูดกับเขาเสร็จก็เดินนำหน้าออกไปทางประตูโดยไม่รอเขา

"ยัยบ้านี้ ฉันเป็นเจ้าของห้องนะเว้ยแถมมารับอีกกล้าดียังไงมาใช้วะ!"

ปัง

"หิว หาไรกินก่อน" เมื่อเขาเข้ามาในรถฉันก็บอกให้เขาพาฉันไปหาอะไรกินในขณะที่ฉันกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์

"เป็นพี่ไม่ใช่ขี้ข้า" เขาหันมามองฉันอยากดุๆ ก่อนจะออกรถ

ถามว่าฉันเคราพมันแบบพี่ไม่ก็ไม่ ด้วยความที่เราสองคนเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆเรียกได้ว่าฉันมองตาดูโลกก็มีมันอยู่ข้างเตียงแหละ แรกๆฉันก็เคราพมันอยู่หรอกนะแต่เวลาอยู่ด้วยกันสองคนมันชอบรังแกฉันแย่งขนมฉัน แต่พอเวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดี ฉันเลยเกลียดขี้หน้ามันที่สุด

__________________________________________

เขาเจอกันแล้ว อิอิ ฝากคู่นี้ไว้พิจารณากันด้วยนะคะ หยาบนิดหยาบหน่อยพอขำๆเด้อ