เงารักในรอยใจ

​“คืนนั้น คือคุณใช่ไหม?”

จี้อี้ในวัย 18 ปี เคยคิดฝันถึงหลายร้อยหลายหมื่นวิธีในการสารภาพรักกับผู้ชายที่ตนชอบ ทว่ากลับคิดไม่ถึง เมื่อเธอสามารถรวบรวมความกล้ามายืนอยู่ตรงหน้าเด็กผู้ชายที่เธอชอบได้แล้ว ประโยคแรกที่เธอพูดกับเขา กลับกลายเป็น “ผู้ชายในคืนนั้นคือคุณใช่ไหม?”

เฮ่อจี้เฉินปิดตานิ่ง เขายืนพิงเสาไฟฟ้าด้วยท่าทางสบายๆ หลังได้ยินคำถามของจี้อี้ ดวงตาของเขายังคงปิดสนิท เขาเพียงแค่ขมวดคิ้วน้อยๆ  ท่าทางนั้นทำให้แพขนตาขยับเบาๆ แต่ใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเขากลับยังสงบนิ่งเช่นเดิม

หากไม่ใช่เพราะจี้อี้จับสีหน้าที่เปลี่ยนแปลงไปของเขาได้ เธอคงคิดว่าเขาไม่ได้ยินที่เธอถาม เธอมองชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าตาไม่กะพริบ หญิงสาวเม้มปากเบาๆ พร้อมกับเอ่ยถามเขาอีกครั้ง แม้ว่าจะเป็นประโยคคำถามแต่ในคำพูดกลับมีความมั่นใจอยู่หลายส่วน “คนในคืนนั้นก็คือคุณ ใช่ไหม?”

หลังจากที่จี้อี้เอ่ยปากถามเป็นครั้งที่สอง ในที่สุดเฮ่อจี้เฉินก็ยอมเงยหน้าขึ้นมา เขากวาดตามองจี้อี้ช้าๆ นัยน์ตาดำเข้มของเขาไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกใดๆ ชายหนุ่มยืดตัวตรงไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมา เขาหันหลังแล้วเดินจากไป

จี้อี้มองตามเงาหลังของเฮ่อจี้เฉิน พร้อมกับกำมือแน่นโดยไม่รู้ตัว

คนในคืนนั้น ต้องเป็นเขาแน่นอน ไม่ผิดแน่…

เขาในคืนนั้น การกระทำอ่อนโยนของเขาที่จุมพิตเธอ ไม่ผิดแน่…

แม้เธอจะไม่รู้ว่า เพราะเหตุใดท่าทางของเขาที่ปฏิบัติกับเธอในคืนนี้จะแตกต่างกับคืนนั้นราวฟ้ากับเหว แต่มันก็ไม่ง่ายเลยกว่าเธอจะสามารถรวบรวมความกล้าเพื่อมาถามความจริงกับเขา เธอจะล้มเลิกกลางคันแบบนี้ไม่ได้เป็นอันขาด เพราะเธอเองก็กลัวว่าตนเองอาจจะไม่มีความกล้าแบบนี้อีกเป็นครั้งที่สอง

เมื่อคิดได้เช่นนั้น จี้อี้ก็รีบวิ่งไล่ตามเฮ่อจี้เฉินทันที “ฉันรู้ว่าคนในคืนนั้นก็คือคุณ ฉัน…”

จี้อี้ยังไม่ทันพูดจบ เฮ่อจี้เฉินก็เร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้า

ระยะทางระหว่างคนสองคนเริ่มไกลออกไป

จี้อี้ต้องวิ่งหลายก้าวจึงจะตามเขาทัน “ฉัน ฉัน สนใจคุณมานานแล้ว ฉัน..”

เฮ่อจี้เฉินเดินมาจนถึงริมถนน เขายกมือขึ้นโบกแท็กซี่ ก่อนที่เฮ่อจี้เฉินจะเปิดประตูรถ จี้อี้ก็รีบดึงแขนเสื้อเขาไว้

เฮ่อจี้เฉินสูงกว่าจี้อี้มาก เขาเอียงศีรษะมองเธอ ความสูงที่แตกต่างทำให้เขาดูเหนือกว่าเธอมาก

คำพูดที่กำลังจะเอ่ยชะงักไป เธอสบตาของเฮ่อจี้เฉิน หญิงสาวกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก สุดท้ายจึงพยายามพูดให้เหมือนเป็นเรื่องปกติว่า “ฉันชอบคุณมาตลอด ชอบคุณมานานแล้วด้วย คุณ..”

ทันใดนั้นเองเฮ่อจี้เฉินก็เอื้อมไปแกะมือเล็กของจี้อี้ที่คว้าแขนเสื้อของเขาเอาไว้ จี้อี้ออกแรงที่นิ้วเพื่อขืนแรงของเฮ่อจี้เฉิน เธอถามต่อไปว่า “..ชอบฉันไหม?”

เฮ่อจี้เฉินยังคงพยายามแกะนิ้วมือที่สั่นเล็กน้อยของจี้อี้  แต่อยู่ๆ ชายหนุ่มก็หยุดนิ่ง

ท่าทางของเขา ทำให้หัวใจของจี้อี้เต้นรัวราวกับดอกไม้ที่ผลิบาน

จริงอย่างที่เธอคิดเขาต้องมีความรู้สึกที่ดีต่อเธออย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นทำไมคืนนั้นเขาถึงสัมผัสตัวเธอ? ไม่อย่างนั้นคืนนี้ที่เธอบอกชอบเขา เพราะเหตุใดเขาถึงไม่ปฏิเสธ?

จี้อี้เงยหน้าขึ้น ดวงตาที่เจือความสดใสและตื่นเต้นดีใจมองสบเข้าไปในดวงตาดำเข้มของเฮ่อจี้เฉิน หญิงสาวกลั้นลมหายใจ พร้อมกับพูดเน้นทีละคำด้วยท่าทางจริงจังว่า “คุณจะยอมเป็นแฟนของฉัน..”

ไม่รู้ว่าคำพูดไหนของจี้อี้ที่ไปกระตุ้นเฮ่อจี้เฉินเข้า จี้อี้พูดยังไม่ทันจบ ดวงตาของเฮ่อจี้เฉินก็แปรเปลี่ยนเป็นดุดันในดวงตาวาววาบ  จี้อี้ไม่ทันได้พูดต่อ เธอถูกเฮ่อจี้เฉินคว้าข้อมือแล้วลากเข้าไปในตรอกซึ่งอยู่ไม่ไกล