โฉดล้มเมือง

คำเตือน นิยายเรื่องนี้เป็นยูรินะจ๊ะนักอ่านทุกท่าน 

เรื่อง โฉดล้มเมือง  

ชินหลง ท่านแม่ทัพสาวที่ทุกคนต่างก็หวาดกลัวและเกรงกลัวเมื่ออยู่ต่อหน้า หากนางชี้ให้ตายก็ต้องตาย ชี้ให้อยู่ก็ต้องอยู่ ความโหดเหี้ยมของนางนั้นคือสัตว์ป่าที่กระหายเลือด ทุกย่างก้าวที่เดินไปที่นั้นต้องสยบราบให้นาง นั้นจึงเป็นต้นหุตของฉายาที่ได้รับ โฉมล้มเมือง หนึ่งในแม่ทัพทั้งสี่ 

เพ่ยหลินสาวใช้ธรรมดาที่รักเขาหมดใจแต่ถูกแม่ทัพชินหลงปฏิเสธ   และยังบอกว่านางเป็นเพียงสาวใช้ หลังจากนั้นสามปี เขากลับมาพยายามฉุดดึงนางเข้าไปในอ้อมกอดของเขา 

“ได้โปรดปล่อยเขาไป” ร่างบางพยายามดิ้นรนให้หลุดจากมือหนาที่กุมแขนนางไว้ 

“บอกมันสิว่าเจ้ารักข้า รักข้าคนเดียวเท่านั้น”  เสียงกระซิบที่ข้างหูส่งผลให้คนฟังถึงกับร่างกายสั่นไหวไม่กล้าที่จะมองคนรักที่อยู่ข้างหน้า 

“ข้าบอกว่าให้บอกมัน เจ้าไม่ได้ยินหรืออย่างไร”  

  คราวนี้เขาเปลี่ยนมาเป็นกระชากร่างบางมาประชิดตัวมืออีกข้างก็บีบคางมนแน่นยิ่งเห็นสายตาที่นางจ้องมองไปที่คนรักด้วยน้ำตาปากก็เม้มแน่นราวกับว่านางไม่ต้องการให้คนรักได้ยินหรือเสียใจ    แต่มันกับตกข้ามกับชินหลงที่กำลังร้อนรุ่มดังกองเพลิงก็ต้องระเบิดโทสะออกมาเขาหันหน้าไปสั่งลูกน้องของตน 

“ปล่อยเขา ปล่อยเขา ข้ายอมแล้ว ข้ายอมแล้วปล่อยพี่เหวินไป” 

“พี่เหวิน”  

“อ่ะ..ฮือๆ”  มือบางยกขึ้นพยายามแกะมือหนาที่เปลี่ยนมากระชากผมแน่นก่อนจะตะโกนร้องเสียงดังเมื่อเหุตการณ์ตรงหน้ามันชั่งเจ็บปวดทรมานเมื่อคนรักต้องมาพบกับเรื่องที่แสนจะเลวร้ายเมื่อเขาต้องมาสูญเสียความเป็นชายไปต่อหน้าหญิงคนรัก 

“อร๊ากกก” 

“พี่เหวิน ปล่อยข้า ปล่อยข้า ชินหลงข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้าฮือ” 

“ร่างกายเจ้าเป็นของใคร...บอกข้า” แม่ทัพหนุ่มจ้องเข้าไปในดวงตาที่กำลังสั่นกลัว 

“ร่างกายข้าเป็นของท่านแม่ทัพชินหลงเพียงผู้เดียว” 

“แล้วใจเจ้าเป็นของใคร...?” 

เพ่ยหลินตกใจเมื่อถูกแม่ทัพหนุ่มสวมกอดจากด้านหลังมือหนาก็เปลี่ยนมาโอบกอดเอวบางแน่น มินำซ้ำเขายังจงใจใช้ริมฝีปากเม้มที่ลำคอขาวเนียนก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นกัดเข้าที่ลำคอนางอย่างตั้งใจ 

“ใจข้าเป็นของท่าน เป็นของท่านแม่ทัพชินหลงเท่านั้น ได้โปรดปล่อยเขาไป” 

“ทั้งร่างกายเจ้า หัวใจเจ้าเป็นของข้าไม่มีชายอื่นอีกแล้วใช่รึไม่...?” 

ริมฝีปากแดงสดระดมจูบไปตามลำคอขาวเนียนแล้วเปลี่ยนมาเกยคางบนไหล่มนก่อนจะเอ่ยถามเบาๆ 

“ใช่ ข้าไม่มีชายอื่นนอกจากท่าน” 

“เช่นนั้นแล้วชายที่อยู่ตรงหน้าเจ้าเวลานี้ก็หาใช่คนรักของเจ้า หากมันตายไปเจ้าก็คงไม่เสียใจใช่รึไม่” 

เพ่ยหลินสะอื้อร้องให้เอ่ยด้วยน้ำตาแม้เสียงที่นางเอ่ยออกมาจะฟังแทบไม่รู้เรื่องก็ตาม 

“ท่านแม่ทัพได้โปรด ข้าขอร้อง” 

“ขอร้อง หึ งั้นมันก็สมควรตายเสียตรงนี้และเดี๋ยวนี้” 

“ชินหลง...ท่าน พี่เหวิน พี่เหวิน ปล่อยข้า ข้าเกลียดท่านข้าไม่มีวันรักท่าน” 

“ต้องมี ต้องมีสักวันที่ข้าจะต้องได้ใจของเจ้าเพ่ยหลิน”