© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พุทธศักราช ๒๕๓๗
ไม่อนุญาตให้แสกนหนังสือหรือคัดลอกส่วนหนึ่งส่วนใดเพื่อสร้างฐานข้อมูลอิเล็กทรอนิกส์
ห้ามทำซ้ำ ดัดแปลง หรือเผยแพร่ต่อ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์เท่านั้น
ต้องระวางโทษสูงสุดตามกฎหมาย ไม่ยอมความทุกกรณี!
ปก 1
ปก 2
--- สั่งหนังสือได้ที่หน้าเพจเลยค่าาา ลิ้งก์ด้านล่าง ---
อีบุ๊ค ธัญญ่า แอดลิ้งไม่เป็นกดหาในแอพได้เลยนา
คนหนึ่ง ข้ามภพกลับมาพบรักที่ไม่อาจแยกจาก
คนหนึ่ง จดจำความรักไว้ในความทรงจำชัดเจนแต่แรกพบสบตาจวบจนวันสุดท้ายของลมหายใจ
ร่างเพรียวระหงทรงสง่าในสไบทอม่วงมีลาย งามเพรียบพร้อมด้วยผ้าถุงจับจีบยกหน้านาง ใบหน้างามชม้อยประหนึ่งนางฟ้า นางสวรรค์ จมูกโด่งงามกำลังพอดีรับเรียวปากกระจับอมแดงชมพู หยุดอารมณ์โกรธเกรี้ยวของเขาให้เหลือเพียงห้วงแห่งความว่างเปล่า
แววตากร้าวอ่อนลง เมื่อพบหญิงงามว่าผู้ใดที่เคยพบพาน งามจนไม่น่าเชื่อว่าจะหลุดรอดเงื้อมมือของพระยาเจ้าชู้ผู้ได้รับฉายาเสือโหยไปได้
“ข้าเป็นธิดาของพระยาสุรินทฦๅไชย ท่านรู้จักพ่อของข้าฤาไม่?” ในท่าทีหยิ่งผยอง ทระนงตน การแต่งตัวด้วยเครื่องทรงราคาสูงเกินกว่าสามัญชนจะอาจเอื้อม สมเป็นธิดาเจ้าเมืองเพชรบุรี ออกญาศรีสุรินทฦๅไชยไม่ผิดเพี้ยน
“เป็นเช่นนั้นแล ข้ารู้จักเจ้าคุณเรืองเป็นอย่างดี หาได้รู้ว่ามีธิดาหน้าตาสะสวยถึงเพียงนี้ เจ้าล่ะ รู้จักข้าฤาไม่?”
ใบหน้าหวานคมสมชายชาตรีแสยะยิ้มร้าย ในแววตาประกายโหดเหี้ยมดุดัน ประหนึ่งมัจจุราชที่พร้อมจะคร่าทุกสิ่งมีชีวิตเบื้องหน้า
“พระยาพลเทพ”
พลอยพิลาได้ยินบทสนทนาของคนทั้งสองทุกคำ ! เธอรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร ปัญหาตอนนี้ก็คือ สร้อยทับทิมเส้นนี้เกี่ยวข้องอย่างไรกับการที่เธอข้ามภพมาถึงนี่
ความคิดหยุดลงเมื่อเสียงดังเอี้ยดอ้าดเรียกสติกลับมา เขากำลังเปิดตู้เสื้อผ้า?
ออ.. มุกเดิมๆของสายอ่อย คงต้องดูสินะ เปลือกตาขาวหรี่มองแผ่นหลังกว้างกำยำเป็นล่ำสันผ่านไปไวๆ ก่อนที่เธอจะปิดตาลงพออีกคนหันมา
โอ้... หลังคุณชายปู่ทวดขาวล่ำน่าข่วนดีจริงๆ... มีซิกแพคให้ดูหน่อยไหมนะ?
เจ้าของร่างสูงแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยดีในเสื้อราชปะแตน หย่อนก้นนั่งลงบนเตียงก็ว่า “ฉันแลเห็นอยู่ว่าหล่อนตื่น”
หญิงสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมองเพดานด้วยสีหน้าเฉยเมย ทำไม่รู้ไม่ชี้ “ฉันนอนอยู่บนโซฟานี่คะ?”
“เกรงว่าหล่อนจะนอนไม่สบาย ฉันจึงอุ้มหล่อนมา อ่านหนังสืออะไรอยู่ล่ะ?”
“ยี่สิบห้าสตางค์ต่างรู้ท่านผู้ซื้อ ร้านหนังสือหน้าวัดเกาะเพราะหนักหนา..[1] คุณพี่รู้จักเรื่องนี้หรือไม่เจ้าคะ?” ในบทกลอนที่ตอบมันออกไป ใบหน้าสดสวยซีดขาวราวกระดาษ ทว่าคนข้างกายกลับฉีกยิ้มกว้าง
“น้องจะเรียกคุณพี่หรือคุณชาย เอาให้แน่หนา”
“ฉัน... เรียกคุณพี่ได้ยังไง?” เสียงพึมพำ พลันลุดพรวดขึ้นนั่งด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ หากคนข้างกายไม่บอกก็คงไม่รู้
“หล่อนคงจะสำนึกรู้ตัวว่าเคยเป็นใคร บางครั้งบางคราวก็จะเป็นแบบนี้แหละ ที่อยู่ในกายเราเป็นดวงจิตผูกพันของภพชาติก่อน”
‘…บางวันคุณชายเกิดอยากว่าภาษาอโยธยา ก็ว่าอยู่ครึ่งค่อนวัน เจ้าค่ะ’
“นี่ฉัน.. วิญญาณฉัน ไม่! ฉันต้องเป็นฉัน” สองมือยกมือขยุ้มหัวตัวเองไม่ต่างจากคนเสียสติ สะบัดหน้าแรงๆ งึมงำ
“แอร์เมส เบอร์กิน บลูๆ..”
[1] วรรณกรรมวัดเกาะ คือวรรณกรรมที่ริเริ่มจัดพลอยขึ้นโดยโรงพลอยวัดเกาะ หรือ โรงพลอยราษฎร์เจริญ ได้รับความนิยมอย่างแพร่หลายในช่วงสมัยรัชกาลที่ ๕
ภาพปก : ComeHug Design ออกแบบปกนิยาย โลโก้ / Tananya
พิสูจน์อักษร : Vorraphan P.
รูปเล่ม : ปานอัปสร
Guest
