"เลิกตามฉันสักที มันน่ารำคาญ" เด็กชายเอ่ยกับเด็กหญิงตัวน้อยที่กำลังเดินตามเขาต้อย ๆ ไม่ห่าง จนเขารำคาญใจ
"..." เด็กน้อยเม้มริมฝีปากแน่นสะกดกลั้นอารมณ์เสียใจ ไม่ส่งเสียงใดออกมาเพราะกลัวจะทำให้เด็กชายตรงหน้าไม่พอใจมากกว่านี้
"ทำไมคุณดินต้องว่าคุณหนูด้วยครับ" เด็กชายในวัย 10 ขวบที่โตที่กว่าพูดขึ้นพลางเดินมากอดคุณหนูของเขาไว้ 'อา คุณหนูร้องไห้อีกแล้ว...'
"พี่ธีจะมาว่าดินไม่ได้นะ ยัยขี้แยนี่ตามดินมาตลอด ดินรำคาญ ยัยเด็กน่ารำคาญ!" เด็กชายน้อยใจที่แม้แต่คนที่ตนรักเหมือนพี่ชายก็เข้าข้างเด็กสาว
ความรู้สึกรำคาญ น้อยอกน้อยใจคนในครอบครัวที่พากันรักและห่วงใยเด็กหญิงตัวน้อยคนนี้ทำให้ความอิจฉาที่เริ่มก่อตัวขึ้นแปรเปลี่ยนเป็นความเกลียดชังที่ไม่อาจห้ามได้
"เมื่อไหร่เธอจะเลิกตามฉันสักที นี่โรงเรียนนะ!" วสุธากัดฟันพูดชำเลืองมองหญิงสาวด้วยหางตา อารมณ์คุกรุ่นที่แผ่ออกมาจากร่างสูงทำเอาคนตัวเล็กกว่าก้มหน้าลงด้วยความกลัว
"ไอย์รู้จักคุณดินแค่คนเดียว..." ไอริณเอ่ยเสียงเบา เธอก้มหน้ากลั้นน้ำตาไว้ ทุกคนในโรงเรียนรู้ว่าเธอกับวสุธาไม่ใช่พี่น้องกันแต่อยู่บ้านเดียวกัน ผู้หญิงทุกคนต่างแกล้งเธอเพราะเห็นเธอตามติดวสุธาบ่อยครั้ง เธอจึงไม่มีแม้แต่เพื่อน
"น่ารำคาญแบบนี้ไม่มีใครคบก็สมควรแล้ว" คนหงุดหงิดทิ้งคำพูดที่ชวนให้คนฟังรู้สึกเจ็บปวดก่อนจะหันหลังเดินจากไป
"ทำไมคุณหนูถึงร้องไห้อีกแล้วครับ เดี๋ยวไม่น่ารักนะ" ธีรภัครหยิบผ้าเช็ดหน้าไปเช็ดให้ไอริณ เขารู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นเธอร้องไห้
"มีแต่คนไม่ชอบไอย์ค่ะพี่ธี ไอย์ไม่มีเพื่อนเลย" หญิงสาวร้องไห้โผเข้ากอดบอดี้การ์ดหนุ่มที่ดูแลเธอมาตั้งแต่เด็ก
"คุณหนูยังมีผมไงครับ ผมอยู่ข้างคุณหนูเสมอ ไม่ร้องนะครับคนดี" ธีรภัครกอดตอบพร้อมลูบหลังหญิงสาวอย่างเบามือ
"ทำอะไรช่วยให้เกียรติบ้านฉันหน่อยนะ ยัยผู้หญิงง่าย" คนที่บังเอิญภาพมาเห็นชายหญิงกอดกันได้แต่ยืนมองและเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ใส่ผู้หญิงในอ้อมกอดของผู้ชายที่เขาเคารพ
"คุณดิน ทำไมพูดแบบนี้.." ธีรภัครที่กำลังจะเอ่ยปรามกลับถูกไอริณพูดขัดขึ้นมา
"ไม่เป็นไรค่ะพี่ธี ไอย์ใจง่ายเองค่ะ ขอโทษนะคะคุณดิน!"
สวัสดีค่ะ🙏🏻 นี่เป็นเรื่องแรกของวินะคะ ฝากเนื้อฝากตัวฝากใจด้วยนะคะ ติชมได้ค่ะ ขอบคุณค๊าาา 🙏🏻☺️😊
ถ้าชอบอย่าลืมกดถูกใจเป็นกำลังใจให้เค้าด้วยนะคะทุกคนน 😍🙏🏻😁😘
Guest
