เหนื่อยล้า 😰
-
ตึกคณะ ศิลป์กรรมศาสตร์ สาขาออกแบบดีไซน์
-
อันญา
ลินแกจะไปกินข้าวร้านเดิมไหม
-
ยัยอันญาถามขึ้นระหว่างที่ฉันกำลังเก็บของใส่กระเป๋าเมื่อเรียนเสร็จ
-
ลลิน
ไปกินที่หอดีกว่า ช่วงนี้ไม่ค่อยอยากอยู่ข้างนอกนานๆ
-
เรย์นิน
ฉันก็เหมือนกัน
-
อันญา
งั้นก็ดีเหมือนกัน แล้วนี่พี่ธามจะมารับแกหรือเปล่า
-
ลลิน
ไม่รู้สิช่วงนี้ฉันไม่ค่อยได้คุยกับเค้า
-
ฉันตอบยัยอันญา ใช่แล้วละตั้งแต่วันนั้นฉันก็ไม่ค่อยเหมือนเดินกับพี่ธามสักเท่าไหร่ เวลาโทรมาฉันก็ไม่ค่อยรับ
-
จะว่าฉันตีตัวออกห่างก็ได้นะ ฉันยังรู้สึกแย่เรื่องระหว่างพี่ธามกับลิเคียวอยู่
-
พอพี่ธามขอมาส่งฉันที่มหาลัยฉันก็ปฏิเสธ ถึงเค้าจะยืนกรานว่าจะมาส่งฉันก็แอบหนีออกมาก่อน
-
อันญา
ทำไมล่ะ อย่าบอกนะว่ายังเคืองเรื่องยัยลิเคียวอยู่
-
ลลิน
อืมม ก็ประมาณนั้นแหละ
-
เรย์นิน
โถ่แก อย่าคิดมากสิมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้
-
ลลิน
ฉันคงคิดมากมั้ง แต่ฉันก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอเค้าฉันกลัว กลัวว่าจะต้องเจอเรื่องที่ฉันคิดไว้
-
อันญา
อย่าคิดถึงเรื่องที่ยังไม่เกิดขึ้นสิ
-
ลลิน
จะพยายาม
-
ธาม
ลิน!!
-
ทันทีที่ฉันเดินออกจากห้องเรียนพี่ธามที่มายืนรออยู่ก็เรียกชื่อฉันเสียงดัง
-
อันญา
ดูท่าจะไม่ได้กินข้าวด้วยกันแล้วล่ะแก
-
ยับอันญากระซิบฉันเบาๆเมื่อเห็นท่าทีของพี่ธาม
-
เรย์นิน
งั้นพวกฉันไปรอแกที่หอนะ
-
ลลิน
อื้ม เดี๋ยวฉันตามไป
-
ธาม
มาคุยกันหน่อยสิ
-
ลลิน
พี่ธาม!! ไม่ต้องลากลินก็ได้ค่ะ
-
ฉันพูดเมื่อพี่ธามลากฉันมาที่ลานจอดรถ
-
ธาม
ลินเป็นอะไร!!!
-
พี่ธามถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อขึ้นมาบนรถ
-
ลลิน
ลินเปล่าเป็นอะไรนี่คะ
-
ธาม
ไม่เป็น!! แล้วทำไมต้องคอยหลบหน้าพี่ด้วย พี่โทรหาก็ไม่ค่อยรับ
-
ลลิน
ลินว่า...เราห่างกันสักพักดีกว่านะคะ
-
ธาม
ลิน!!!!
-
พี่ธามกระชากแขนฉันด้วยความไม่พอใจ
-
ลลิน
โอ๊ยยย ลินเจ็บนะคะ
-
ธาม
อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมลิน ทำไมไม่กลับมาคุยกันเหมือนเดิม
-
ลลิน
ลินทำไม่ได้จริงๆค่ะ มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วค่ะ
-
ธาม
ทำไม?!!
-
ลลิน
เอาตรงๆนะคะ ลินยังคาใจเรื่องพี่กับลิเคียวอยู่
-
ธาม
ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่มีอะไร!! พี่คิดว่าเราคุยกันเข้าใจแล้วนะลิน
-
ลลิน
เลิกบีบแขนลินสักที!!
-
ธาม
ลินก็เลิกทำตัวแบบนี้สิ
-
ลลิน
ปล่อยนะ ไม่งั้นเราไม่ต้องมาคุยกันอีก!!!
-
ธาม
พี่ไม่ยอม!!!
-
ลลิน
นั้นมันเรื่องของพี่ค่ะ
-
ธาม
พี่ชักจะหมดความอดทนแล้วนะลิน
-
ลลิน
พี่ก็อย่าให้ลินหมดความอดทนจนพูดคำนั้นออกมานะคะ!!
-
ธาม
!!!!!!
-
พี่ธามอึ้งกับคำพูดของฉันก่อนจะรีบปล่อยแขนฉันให้เป็นอิสระ
-
ลลิน
พาลินกลับหอด้วยค่ะ
-
ธาม
........
-
ลลิน
กรี๊ดดดดด
-
ฉันตกใจเมื่อพี่ธามเหยียบคันเร่งออกตัวรถอย่างรวดเร็วจนฉันต้องรับหาที่เกาะกุม และควานหาเข็มขัดนิรภัยมาคาดไว้
-
ลลิน
พี่จะไปไหน จอดรถเดี๋ยวนี้นะ!!!
-
ธาม
.........
-
คนขับไม่ตอบรับคำพูดของฉัน พี่ธามขับรถสีหน้าโกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด
-
ธาม
.......
-
ลลิน
พี่ธาม!!!
-
ฉันเรียกชื่อพี่ธามอีกครั้งแต่ก็ไร้คำตอบเหมือนเดิม
-
คอนโดธาม
-
ลลิน
-
ลลิน
ปล่อยลินนะคะ!!!
-
ธาม
......
-
คนตัวสูงเอาแต่เงียบตั้งแต่ขับรถมาจนถึงตอนนี้ พี่ธามลากฉัน เข้ามาในห้องก่อนจะเหวี่ยงตัวฉันลงบนเตียงอย่างแรง ก่อนจะลงมาคร่อมร่างฉันไว้จากด้านบน
-
ลลิน
พี่ธาม!! พี่เป็นบ้าไปแล้วเหรอคะ ปล่อยนะ
-
ธาม
พี่พยายามคุยดีกับลินแล้ว แต่ลินไม่ฟังเอง
-
ลลิน
ไม่!!!
-
ฉันเบือนหน้าหนีเมื่อพี่ธามก้มลงมาคลอเคลียที่ต้นคอของฉันอย่างป่าเถื่อนก่อนจะขบเม้มอย่างแรงเพื่อให้ฉันเจ็บ
-
ลลิน
โอ๊ยยยย ถ้าพี่ไม่ปล่อย เราเลิกกัน!!!!
-
ธาม
!!!!!! ลินว่ายังไงนะ
-
ลลิน
ปล่อย!!
-
เพี๊ยะ !!!
-
ฉันฟาดฝ่ามือลงบนใบหน้าของคนไร้เหตุผลตรงหน้าอย่างแรง
-
ธาม
เวรเอ้ย !!!
-
พี่ธามทุบกำปั้นลงบนเตียงข้างฉันอย่างแรง เพื่อระบายความโกรธ
-
ลลิน
หยุดเอาแต่ใจสักที !!
-
ธาม
ไม่มีวัน พี่ไม่มีวันเลิกกับลินแน่!!!
-
ลลิน
กรี๊ดดดดดด
-
คนตัวสูงกระชากเสื้อบางของฉันด้วยความโกรธจนหลุดติดมือของเค้าออกไป
-
ฉันพยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากคนตัวสูง แต่กลับถูกพี่ธามคร่อมร่างฉันไว้จากด้านบน
-
ทำไม ทำไม ฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ทุกวันด้วย
-
ลลิน
อึก ~ ปล่อยนะ
-
ธาม
พี่ไม่เลิก !!!
-
พี่ธามตะคอกใส่ฉันที่นอนน้ำตาไหลอยู่ในอ้อมแขนของเค้า
-
ลลิน
ลินเหนื่อย ปล่อยลินไปเถอะค่ะ
-
ธาม
พี่ไม่เลิก ลินเข้าใจไหม พี่ไม่เลิก ไม่มีวัน!!!
-
สติที่หลุดลอยเพราะความโกรธจัดของพี่ธามทำให้เค้าไม่รับรู้สิ่งที่ฉันพูดอีกต่อไปแล้ว
-
ร่างสูงก้มลงมาบดขยี้ริมฝีปากของฉันอย่างรุนแรง ก่อนจะจัดการถอดเสื้อของตัวเองออกไปให้พ้นกาย
-
ธาม
ไม่มีวัน ไม่มีวัน!!
-
ลลิน
อึก~ ฮือๆๆ
-
เสียงร้องไห้ระงมของฉันไม่ได้ส่งผลต่อจิตใจของคนตัวสูงแม้แต่น้อย
-
พี่ธามก้มลงมามอบสัมผัสอันดุดันให้กับฉัน ริมฝีปากหนาบดขยี้ลงมาไม่ลดแรงลง มือหนาเลื่อนขึ้นไปกดแขนของฉันไว้ทั้งสองข้าง
-
ธาม
พี่ไม่มีวันปล่อยลินไปเด็ดขาด ลินเป็นของพี่ ได้ยินไหม!!!!
-
ลลิน
อึก~ ฮือๆ
-
ฉันหยุดดิ้นรนจากการหนีทันที ร่างกายฉันมันรับเรื่องเครียดๆไม่ไหวแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยที่จะรับมือกับคนโมโหร้ายแบบนี้เต็มทนแล้ว
-
ธาม
ลินเป็นของพี่!!!!
-
เวลา 17:00น.
-
ฉันลืมตาตื่นจากการหลับใหลในอ้อมกอดของคนตัวสูง ร่างกายของฉันปวดร้าวจากการกระทำอันป่าเถื่อนของคนที่กอดฉันไว้แน่นไม่ยอมปล่อย อย่างกลับว่ากลัวฉันจะหายไป
-
ธาม
ลิน!! จะไปไหน
-
ทันทีที่ฉันขยับตัวลุกขึ้นจากเตียงพี่ธามก็ตื่นมาจับแขนฉันไว้ทันที
-
ลลิน
ลินจะไปอาบน้ำค่ะ
-
ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนคนไม่มีความรู้สึกอะไรอีกต่อไป น้ำตาฉันค่อยๆไหลลงมาอาบทั้งสองแก้ม ด้วยความเจ็บปวดคนตัวสูงคว้าตัวฉันเข้าไปกอดทันที
-
ธาม
พี่ขอโทษ
-
คนตัวสูงกระซิบคำขอโทษเบาๆแล้วกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น..
-
เป็นแบบนี้ทุกที ทำเรื่องบ้าๆกับฉันแล้วมาขอโทษทีหลัง
-
ฉันเบื่อเต็มทนแล้ว ทำไมทุกคนถึงทำอย่างกับฉันไม่มีความรู้สึก ทุกคนคอยแต่ทำเพื่อตัวเองแล้วบอกว่ารักฉัน ทั้งแม่ พี่ธาม พี่เฮดีส... สิ่งที่ทำไม่ใช่เพราะตัวเองเหรอ?
-
ลลิน
ลินขอตัวไปอาบน้ำนะคะ
-
ธาม
ไม่เอาน่าลิน อย่าโกรธพี่เลยนะ ที่พี่ทำแบบนี้เพราะรักลินนะ
-
ลลิน
ทำไมคะ ทุกคนต้องทำเรื่องทำร้ายจิตใจลินแล้วอ้างว่ารักตลอดด้วยคะ ที่ทำไปไม่ใช่เพราะรักลินหรอกค่ะแต่เพราะรักตัวเองมากกว่า!!!
-
ฉันตะคอกใส่คนตัวสูงอย่างเหลืออด
-
ธาม
นี่เรายังทะเลาะกันไม่พอใช่ไหมลิน!!
-
ลลิน
ลินจะไปอาบน้ำแล้วกลับหอค่ะ
-
ธาม
เฮ้ออ
-
ฉันลุกออกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำทันทีปล่อยให้พี่ธามนั่งถอนหายใจอยู่บนเตียง
-
หน้าหอพักหญิง
-
ลลิน
-
ธาม
เดี๋ยวสิลิน
-
ลลิน
......
-
พี่ธามรั้งแขนฉันที่กำลังจะลงจากรถ
-
ธาม
ถ้าพี่ทำอะไรให้ลินไม่สบายใจ พี่ขอโทษนะ
-
ลลิน
......
-
ธาม
พี่รักลินมากนะ ลินรู้ใช่ไหม
-
ลลิน
ลินรู้ค่ะ แต่....
-
ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยค พี่ธามก็ดึงฉันเข้าไปจูบอย่างอ่อนโยน
-
ธาม
เราอย่าเป็นแบบนี้อีกเลยนะ พี่ทรมาน พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีลิน
-
ลลิน
พี่ก็ต้องเรียกความมั่นใจของลินกลับมาสิคะ
-
ธาม
ได้ครับ พี่จะทำทุกอย่างให้ลินสบายใจเอง แต่พี่ขอลินอย่าตีตัวออกห่างพี่แบบนี้เลยนะ
-
ลลิน
.......
-
ธาม
นะครับ
-
พี่ธามกระซิบเสียงแผ่วเบาก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอด
-
ลลิน
ลินขอเวลานะคะ พี่ธามต้องพิสูจน์ตัวเองให้ลินมั่นใจก่อน
-
ธาม
ก็ได้ครับ
-
ลลิน
งั้นลินขึ้นห้องก่อนนะคะ ลินอยากพักแล้วค่ะ
-
ธาม
ครับ
-
คนตัวสูงตอบตกลงแต่มือยังไม่ยอมปล่อยออกจากแขนฉัน
-
ลลิน
ครับก็ปล่อยสิคะ
-
ธาม
.....เดี๋ยวพี่โทรหานะ
-
ลลิน
......
-
ว่าแล้วฉันก็ลงจากรถทันที ก่อนที่พี่ธามจะขับรถออกไป
-
เฮดีส
ลิน!!
-
ลลิน
เฮ้อออออ
-
ฉันหันไปหาเสียงเข้มที่ออกมาจากมุมตึกใกล้ลานจอดรถ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะความเบื่อหน่ายทันที ที่เห็นหน้าของเจ้าของเสียง
-
เฮดีส
ไปไหนมา
-
ลลิน
พี่มีอะไรคะ?
-
ฉันถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าและเบื่อหน่าย
-
เฮดีส
ไม่ต้องมาทำหน้าเบื่อโลกแบบนั้นเลยนะ
-
ลลิน
พี่มีอะไรจะพูดก็พูดมาค่ะลินจะขึ้นไปนอน ลินเหนื่อย
-
เฮดีส
ไปทำอะไรกับมันมาละถึงเหนื่อย!!
-
ลลิน
ถ้าพี่จะมาหาเรื่องลินล่ะก็ ขอตัวนะคะ
-
เฮดีส
กล้าดียังไงถึงเดินหนีพี่!!!
-
พี่เฮดีสเข้ามากระชากแขนฉันอย่างแรง ฉันเซเข้าไปหาคนตัวสูงอย่างอ่อนแรงเพราะความเหนื่อยล้า
-
ลลิน
ปล่อยค่ะ ลินเจ็บ
-
ฉันพูดเสียงเบา
-
เฮดีส
เจ็บก็ดี!!
-
พี่เฮดีสออกแรงบีบแขนฉันอีกครั้ง ฉันเอื้อมมือไปเตะหน้าอกกว้างของคนตรงหน้าอย่างอ่อนล้า
-
ลลิน
ลินบอกให้ปะ.....
-
เฮดีส
ลิน!!
-
ขาที่เริ่มอ่อนแรงทำฉันเซล้มลงไปในอ้อมแขนของคนตัวสูง ก่อนที่สติของฉันจะหลุดลอยหายไปในที่สุด
-
ห้องนอนใน Wolf club
-
ลลิน
-
ฉันลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก จากร่างกายที่อ่อนเพลีย ภาพแรกที่เห็นตือเพดานภายในห้องที่เคยเห็นมาก่อนหน้านี้ พี่เฮดีสคงพาฉันมาที่นี่ ที่ Wolf club เพราะฉันดันเป็นลมตอนอยู่กับเค้าแค่สองคนนี่นะ
-
เฮดีส
ตื่นแล้วเหรอ
-
พี่เฮดีสที่เดินเข้าห้องมาพร้อมกับถาดที่มีถ้วยโจ๊ก น้ำปล่าวและยา
-
ลลิน
พี่พาลินมาที่นี่ทำไมคะ
-
เฮดีส
แล้วจะให้ทำยังไง เดี๋ยวยัยมี่ก็ว่าพี่อีกหาว่าพี่ทำลินเป็นแบบนี้น่ะสิ
-
ลลิน
แล้วมันไม่จริงเหรอคะ
-
เฮดีส
อย่าพูดมาก อะกินข้าวซะจะได้กินยา
-
ฉันเอื้อมมือไปรับถ้วยโจ๊กอย่างว่าง่ายเพราะหมดแรงที่จะทะเลาะกับเค้าแล้ว
-
ลลิน
มองอะไรคะ
-
ขณะที่ฉันกำลังตักโจ๊ะเข้าปากสายตาฉันก็หันไปสบตากับพี่เฮดีสทีานั่งมองหน้าฉันแล้วยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดี
-
เฮดีส
ลินว่าง่าย พี่ชอบ
-
ลลิน
ลินไม่ได้ว่าง่ายค่ะ ลินแค่เหนื่อยที่จะเอาชนะพี่
-
เฮดีส
หึหึ รีบกินสิเดี๋ยวหายร้อนจะไม่อร่อยนะ
-
ว่าแล้วฉันก็ตักโจ๊กใส่ปากต่อ โดยไม่พูดอะไรอีก จากนั้นฉันก็ทานยาหลังอาหาร
-
ลลิน
..........
-
เฮดีส
นอนพักซะ เดียวดึกๆพี่ไปส่ง
-
ลลิน
ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่มี่ด่า
-
เฮดีส
โทรบอกมันสิ กลัวยัยมี่หรือกลัวใคร?
-
ลลิน
อย่าชวนลินทะเลาะได้ไหมคะอยากให้โรงแรมวุ่นวายอีกเหรอคะ
-
เฮดีส
หึ
-
พี่เฮดีสทำเสียงหงุดหงิดเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่พี่เอมมี่ทำไว้
-
ลลิน
กินเสร็จแล้ว ลินขอกลับก่อนนะคะ
-
เฮดีส
ไม่ได้
-
ลลิน
ลินขอล่ะค่ะ วันนี้ลินไม่มีแรงจะทะเลาะกับพี่จริงๆ
-
เฮดีส
รีบกินสิ....แล้วเดี๋ยวค่อยว่ากัน
-
ลลิน
เฮ้ออ
-
เฮดีส
อะกินยาซะ
-
ลลิน
ค่ะ
-
ฉันรับยาในมือของพี่เฮดีสมาใส่ปากก่อนจะดื่มน้ำตาม
-
เฮดีส
..........
-
ลลิน
ลินกลับได้หรือยังคะ
-
ฉันบอกพี่เฮดีสเสียงเบา คนตัวสูงถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า ก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอด ฉันไม่ขัดขืนใดๆเพราะรู้สึกว่าถึงขัดใจไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ดีแต่จะหาเรื่องใส่ตัวเท่านั้น
-
ลลิน
ลินขอนะคะ นะคะพี่เฮดีส
-
เฮดีส
.....
-
ฉันอ้อนวอนคนตัวสูงตรงหน้าเพื่อหวังให้เค้าใจอ่อน
-
เฮดีส
ไม่ได้หรอกจนกว่าพี่จะเห็นลินได้พักจริงๆ
-
ลลิน
........
-
ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อพี่เฮดีสไม่ใจอ่อนกลับดึงฉันให้นอนลงแล้วตามเข้ามากอดฉันเอาไว้แนบชิดกาย
-
เฮดีส
หลับซะ
-
ลลิน
อือออ
-
ฉันดิ้นอย่างงอแงในอ้อมกอดของคนตัวใหญ่ตรงหน้า ฉันละอยากจะบ้าตายกับคนพวกนี้จริงๆ เอาแต่ใจจนฉันเหนื่อย
-
เฮดีส
ไม่อยากนอนเหรอ
-
ลลิน
อยากค่ะแต่ไม่ใช่ที่นี่
-
เฮดีส
งั้นก็ไม่ต้องนอน!!
-
ลลิน
อะ อุบ~
-
ยังไม่ทันที่ฉันจะดิ้นหนีได้ พี่เฮดีสก็ก้มลงมาประทับริมฝีปากของฉันอย่างอ่อนโยน
-
ร่างสูงขยับเข้ามาเบียดเสียดกับร่างกายของฉันไว้แน่น
-
เฮดีส
แฮ่กๆ
-
ลลิน
เฮ้ออออ
-
เป็นเวลาเนิ่นนานที่ริมฝีปากร้อนยังคงไม่ผละออกจากริมฝีปากบางของฉัน จนฉันต้องทำเสียงอู้อี้ในลำคอเพื่อบอกเค้าว่าฉันเริ่มจะขาดอากาศหายใจ
-
ฉันสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ก่อนจะรีบหันหลังให้คนตัวสูง พี่เฮดีสตามเข้ามากอดฉันเอาไว้แน่น
-
เฮดีส
เดี๋ยวพี่ไปส่งเองไม่ต้องห่วงนะ
-
ลลิน
.....
-
ฉันหลับตาลงเมื่อเห็นว่าทำอะไรไม่ได้แล้วจากการบังคับของคนเอาแต่ใจ มือหนายังคงกอดฉันไว้ไม่ยอมปล่อย
-
เวลา 18:00 น.
-
ฉันสะดุ้งตื่นอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่เปิดทิ้งไว้ ก่อนจะหันไปมองคนตัวสูงที่นอนข้างๆและยังคงกอดฉันไว้แน่น
-
ลลิน
พี่เฮดีสคะ...
-
เฮดีส
.....
-
ฉันเรียกพี่เฮดีสที่ยังคงหลับใหลอยู่ข้างๆก่อนจะค่อยๆขยับแขนแข็งแรงของเค้าออกจากตัวฉันอย่างเบามือ แล้วก็ค่อยๆย่องออกมาจากห้องอย่างเงียบๆ
-
ขุนพล
ไปไหน!!
-
ลลิน
ว้าย!!!
-
ฉันตกใจเมื่ออยู่ๆพี่ขุนพลก็โผล่ออกมาแล้วทักฉันเสียงดัง
-
ขุนพล
ฮ่าๆ โทษทีๆ ตกใจเหรอ
-
ลลิน
ลินตกใจหมดเลยค่ะ เบาๆสิคะ
-
ฉันบอกพี่ขุนพลก่อนจะหันไปมองประตูห้องที่พึ่งหนีออกมา
-
ขุนพล
หนีไอ้ดีสออกมาเหรอ
-
ลลิน
ลินจะกลับแล้วค่ะ
-
ขุนพล
แล้วมันรู้หรือเปล่าว่าลินจะกลับแล้ว
-
ลลิน
ไม่ค่ะ ลินกลับก่อนนะคะเดี๋ยวพี่เฮดีสตื่นลินจะไม่ได้กลับง่ายๆ
-
ขุนพล
แล้วหายดีหรือยัง เห็นตอนไอ้โรมไปตรวจอาการบอกเป็นลมเพราะเครียดและร่างกายอ่อนเพลีย
-
ลลิน
พี่โรม?
-
ขุนพล
อ่อ มันเรียนหมอน่ะ
-
ลลิน
อ่อค่ะ ลินไม่เป็นไรแล้วค่ะ
-
ขุนพล
แล้วจะกลับยังไง?
-
ลลิน
เดี๋ยวลินนั่งแท็กซี่กลับค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ
-
ขุนพล
ไม่ได้!!
-
ลลิน
!!!!
-
ฉันตกใจเมื่อพี่ขุนพลดึงแขนฉันไว้
-
ขุนพล
พี่ไปส่งดีกว่านะ
-
ลลิน
แต่ว่า...
-
ขุนพล
หรือจะให้พี่ไปเรียกไอ้ดีสตื่น
-
ลลิน
ไม่ค่ะ!! อย่านะคะ ลินยอมก็ได้ค่ะ
-
ว่าแล้วฉันก็ยอมให้พี่ขุนพลไปส่งแต่โดยดี
-
ในรถ
-
ขุนพล
คบกับไอ้ธามนานแล้วเหรอ
-
พี่ขุนพลเอ่ยถามขณะที่ตายังคงมองถนนอยู่
-
ลลิน
ก็ไม่นานค่ะ ประมาณ3เดือน
-
ขุนพล
นั้นแหละนานสุดในการคบผู้หญิงของไอ้ธามแล้ว
-
ลลิน
พี่รู้จักกับพี่ธามนานหรือยังคะ
-
ขุนพล
ก็ตั้งแต่เด็กๆอะนะ พ่อพี่กับพ่อมันเป็นเพื่อนสนิทกัน
-
ลลิน
งั้นพี่คงรู้สินะคะว่าพี่ธามกับพี่เฮดีสทะเลาะกันเรื่องอะไร
-
ขุนพล
......
-
พี่ขุนพลทำหน้าคิดหนักในการจะตอบคำถามของฉัน
-
ลลิน
คงตอบยากสินะคะ
-
ขุนพล
ให้มันคนใดคนหนึ่งเล่าให้ฟังดีกว่า พี่พูดมันจะดูไม่ดี
-
ลลิน
ค่ะ 🙂
-
ฉันตอบรับและไม่ตื้อถามพี่ขุนพลต่อ
-
หน้าหอพักหญิง
-
ลลิน
-
ลลิน
ขอบคุณนะคะที่มาส่งลิน
-
ขุนพล
ไม่เป็นไรครับ 🙂
-
ก๊อกๆ
-
ยังไม่ทันที่ฉันจะลง พี่ริต้าก็มาเคาะกระจกรถข้างๆคนขับ
-
ริต้า
นี่มึงพาน้องกูไปไหนมา? ห๊ะไอ้หื่น
-
ขุนพล
เฮ้ย กูพามาส่งไม่ได้พาไปโว้ย
-
ลลิน
จริงค่ะพี่ต้า พี่ขุนพลพาลินมาส่งค่ะ
-
ริต้า
ไอ้ดีสสินะ
-
ขุนพล
เออดิ ทำดีกลับโดนด่าซะงั้น
-
ริต้า
ส่งแล้วก็ไปสิ เดี๋ยวมี่มันจะลงมาแล้ว
-
ลลิน
ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่มาส่ง
-
ขุนพล
ไม่เป็นไรครับ 🙂
-
ฉันเอ่ยปากขอบคุณพี่ขุนพลอีกครั้ง ก่อนจะรีบลงจากรถ
-
ริต้า
หน้าซีดๆนะลิน ไม่สบายหรือเปล่า?
-
พี่ริต้าถามขึ้นหลังจากที่พี่ขุนพลขับรถออกไป
-
ลลิน
ปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ เดี๋ยวนอนพักคงจะหายแล้วค่ะ
-
ริต้า
กล่องยาอยู่ข้างล่างนะ กินแล้วนอนพักซะนะ
-
ลลิน
ค่ะพี่ต้า
-
ว่าแล้วฉันก็กลับเข้าหอพัก
-
ห้องลลิน
-
ลลิน
-
ลลิน
เฮ้อออ
-
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า
-
ข้อความ : มาที่โรงแรม J สิ จากผู้หวังดี 🙂
-
ลลิน
???
-
ฉันยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะงงกับข้อความจากเบอร์แปลกที่ส่งมา
-
ผลส้ม สีชมพู
โปรดติดตามตอนต่อไป....🔥🔥🔥🔥
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น