“ออกไปเลยนะ ออกไปให้พ้นหน้าฉัน” เสียงเขาเย็นลงอีก “หรือถ้าให้ดีก็ออกจากบ้านฉันไปเลย ยิ่งดี”
โลกทั้งใบเหมือนหยุดชั่วขณะ หัวใจวารินทร์หล่นวูบลงสู่เหวลึกอย่างไม่มีเชือกยึด เธอเงยหน้ามองใบหน้าที่เธอรักมาตลอด ใบหน้าคมคายที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นทั้งที่พักใจและแรงผลักดันให้เธอยืนหยัด แต่ในเวลานี้กลับแข็งกร้าว ปราศจากแม้เงาความเชื่อใจสำหรับเธอ
ริมฝีปากเธอสั่นน้อย ๆ แต่เธอกัดกลั้นไว้จนเจ็บเลือดซึม ความเงียบที่ถูกบังคับให้ยืนรับคำตัดสินนั้นโหดร้ายยิ่งกว่าการถูกตบตี ความเจ็บไหลทะลักท่วมอก ราวกับทุกสิ่งที่เธอเคยมอบให้ ความรัก ความภักดี การดูแล การอดทนตลอดสองปี ไม่เคยมีความหมายใดเลยในสายตาของเขา
นี่หรือคือจุดจบของความรักที่รินยอมทน ยอมเจ็บ ยอมเป็นเงาตามเขามาตลอด?
เธอผิดหวังที่สุด ผิดหวังในตัวเขาที่ไม่เคยเหลียวแล ผิดหวังในตัวเองที่หลงคิดว่า การอยู่เคียงข้างด้วยความรักที่ไม่หวังสิ่งตอบแทนจะทำให้เขามองเห็นคุณค่า วันเวลาที่ทนยืนอยู่ในความมืดข้างหลังเขา วันนี้กลับถูกตอบแทนด้วยคำสั่งไล่ คำสั่งที่ปักตะปูลงกลางหัวใจจนแทบหายใจไม่ออก
น้ำตาเอ่อคลอจนพร่ามัว ภาพธามกรเบื้องหน้าแตกสลายเป็นเงาซ้อนทับ วารินทร์อยากหันหลังวิ่งหนี อยากร้องไห้ให้สุดเสียง แต่ร่างกายกลับแข็งค้างอยู่กับที่เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยโซ่ที่เธอเองเป็นคนพันธนาการไว้กับเขามาเนิ่นนาน
สุดท้าย เธอเลือกก้มหน้าลง ซ่อนน้ำตาในเงาผมยาวข้างแก้มการยอมจำนนครั้งสุดท้ายของหัวใจที่แตกละเอียด
“ค่ะ”
********************
ไม่มีนอกกาย นอกใจ และจบฟีลกู้ด
(ไม่มีนอกใจในที่นี้หมายถึง หลังจากที่พระเอกรู้ใจตัวเอง พระเอกก็ไม่ไขว้เขวไปปันใจให้ใครนะคะ)
ฝากกดติดตาม กดใจ และกดเข้าชั้นกันเยอะ ๆ น้า
Guest
