แผนรักร้าย ของยัยแกล้งแรด END
24
ตอน
616K
เข้าชม
290
ถูกใจ
211
ความคิดเห็น
433
เพิ่มลงคลัง

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนะคะ  ขอบคุณทุกกำลังใจมากๆค่ะ

นักอ่านทุกคนคือกำลังใจของไรท์ค่ะ ^//^

 

 

คริส หนุ่มสถาปนิก  สุดหล่อเชื้อสายอังกฤษแท้  ความหล่อของคลิสทำให้สาวๆต่างเข้ามาหาเขาเพื่อหวัง.....และเขาเองก็ไม่เคยขัดศัทธาสาวๆพวกนั้น (ว๊ายพระเอกแรด)

 

 

เจนนา สาวไทยลูกครึ่งออสเตรเลีย ผู้กำพร้าพ่อแม่ด้วยอุบัติเหตุเครื่องบินตก ตั้งแต่เธออายุ 4 ขวบ ต้องอาศัยอยู่กับป้า ครอบครัวอัตคัตขัดสน ความจำเป็นบังคับให้สาวน้อย ต้องทำทุกอย่างเพื่อปากท้อง (ทำอะไร  0.0)

 

 

 

"เจน เจน ไม่ไปเรียนเหรอลูก สายแล้วนะ"

"ค้าาา ตื่นแล้วค่ะ" ฉันตอบป้าไปแบบโค_รงัวเงีย  ป้าจะปลุกทำไมแต่เช้าเนี่ย  พลางเอื้มมือไปหยิบโทรศัพท์ จัมจุงฮีโร่ที่ข้างหมอน  เชี่ยยยยย  7:48 สายแล้วนี่  ฉันเบิกตาโผลงวิ่งเข้าห้องน้ำทันที

 

"ทานข้าวเช้าหน่อยสิลูก"  ป้าภาเรียกจากในครัว

"ไม่ทันแล้วค่ะป้า"  ฉันหยิบขนมปังปิ้งที่วางบนโต๊ะกินข้าวมาคาบไว้  แล้วรีบใส่รองเท้า

"หนูไปเรียนก่อนนะคะป้า  หวัดดีค่ะ" ฉันไหว้ป้าผ่านอากาศไป ไม่รอให้ป้าตอบกลับวิ่งไปยังสถานีรถไฟที่อยู่ไกล้ๆด้วยความเร็ว ที่คิดว่าเร็วแล้ว จะทันประตูโรงเรียนป่าววะ  โชคดีที่บ้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก  เออวิ่งไปโรงเรียนเลยดีกว่ามั้ยวะ  ว่าแล้วฉันก็วิ่งเลยสถานีรถไฟไปกะวะคงจะเร็วกว่าล่ะนะ

ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึ่ง ตึง ตึ้ง ตึ่ง

เชี่ยยย เสียเพลงชาติกำลังจะขึ้นฉันวิ่งไกล้ถึงประตูรั้วแล้ว

แกร็กๆๆๆๆๆ เสียงล้อเลื่อนของประตูรั่วกำลังจะปิด  เอาวะสุดชีวติแ_ร่ง

เดี๋ยวค้าน้ายาม   เฉียดฉิว ฉันพ่นลมหายใจออกแรงๆ เหนื่อยเชี่ยๆ

"สายอีกแล้วนะหนูเจน" น้ายามพูเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ เอาจริงๆก็ปกตินั่นแหละ โค_รปกติเลยชีวิตฉันก็เป็นอย่างเงี้ยทุกวัน  ฉันเลยเคี้ยวขนมปังที่พอมีอยู่ในปาก ให้หมดไป ก็กินมาตลอดทางนั่นแหละ  และนี่คืนห้องเรียนของฉัน  เพื่อนๆในห้องดูไม่ค่อยสนใจคนมาทีหลังอย่างฉันเท่าไหร่นอกจาก

"สายเหมือนเดิม ยัยเจนจัด" เจนจัดพ่อง -''-

"ยุ่งไรด้วยวะ"ฉันเหวี่ยงใส่พร้อมเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำ ให้ตายสีตานี่ทำหงุดหงิดทุกเช้าเลย  เฮอะ ! ทำไมมันถึงเรียกฉันว่าเจนจัดน่ะเหรอ เพราะแม่งเป็นคนเดียวที่รู้ไงว่าฉันทำอาชีพอะไร  (อาชีพ?) แต่ช่างมันเถอะดีแล้วที่มันไม่พูดไม่งั้นฉันคงถูกไล่ออกจากโรงเรียน  ไอ้เชี่ยแม็กไม่ละความพยายาม แม่งเดินมาทั่โต๊ะฉันเริ่มกวนประสาทกันใช่มั้ย

"เย็นนี้หยุดงานได้ป่าว  ไปเที่ยวเป็นเพื่อนหน่อยดิ เดี๋ยวชดเชยค่าเสียหายให้"

ห๊ะ ! หูฝาดป่าววะเนี่ย

"ไม่เอา" ฉันบอกไป  (กุคิดอะไรอยู่ ) ที่จริงไม่ได้อยากทำงานที่เจอแต่พวกโรคจิตตลอดเวลาหรอกนะ  แต่เงินมันดีอ่ะ  ขืนหยุดก็โดนไล่ออกดิ

"เธอชอบงานแบบนั้นเหรอ?"

"เออ"  ฉันตัดความรำคานให้ไอ้นี่ไปพ้นๆสักที  ไม่รูว่ามันมีอะไรดี สาวๆค่อน รร.ถึงวิ่งตามแต่มัน เหมือนแมงวันตอมขี้ เป็นจังหวะที่จารย์เข้ามาพอดี โล่งอกชิบ

ไอ่แม็กควักอะไรไม่รู้ในกระเป๋าแล้วยัดใส่มือฉันก่อนไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง  ซุบซิบกับเพื่อนๆ ซึ่งก็พอจะรู้ว่ามันพูดไรกัน  'ฝันไปเถอะอย่างแก แม่แต่เล็บขบฉันก็ไม่ให้เห็น' ฉันมองแบงค์พันประมานห้าใบในมือ อืม เงิน ฉันอยากได้ แต่ฉันไม่เอาเงินของมันแน่

--พักกลางวัน--

"เอาคืนไป" ฉันวางเงินลงบนโต๊ะของนายแม็ก แล้วหันหลังเดินออกจากห้องทันที ไม่รอคำตอบใดๆทั้งนั้น    ไปกินข้าวดีกว่าหิวเชี่ยๆ -''-

"เจนนนนน"  ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกที่ลากยาวเป็นผีแม่นาก  แอร์สาวหน้าหมวยผมสั้นน่ารักชิบ ในสายตาฉัน  (กุเป็นเบี่ยนป่าววะ)

"จ๋าาาาา" ฉันขานตอบเสียงหวาน

"แอร์ซื้อข้าวให้แล้ว  กระเพรา ไข่ดาวเหมือนเดิมไปนั่งด้วยกันนะ" แอร์พูดพร้อมกับฉุดมือฉันให้ไปกันเธอ  แอร์เป็นสาวน่ารัก เอาใจเก่ง ถ้าไครได้เป็นแฟน โชคดีของมึงเลย

"ขอบใจจ๊ะ" ฉันยิ่มให้แอร์  ดีไม่ต้องเปลืองตังอีกกุ 55 (ชั่ว -''-)

"แอร์มาทำดีกะเราบ่อยๆ  มีไรรึป่าว" ความจริงฉันกะแอร์อยู่คนละห้อง รู้จักกันตั้งแต่วันมาสมัครเรียน จนตอนนี้ ก็เป็นเพื่อนกันมาปีนึงแล้ว

"แอร์เสียใจจังที่เราไม่ได้เรียนห้องเดียวกัน" ทำหน้าเศร้า

"แอร์อยากเป็นเพื่อนสนิทกับเจนนะ "

"ก็เป็นอยู่นี่ไงจ๊ะ ^^"  ใช่ป่าววะ

"ก็อยากสนิทกว่านี้" แอร์ทำท่าเขินๆ   มึงคิดอะไร?

เพื่อพิสูจน์ว่าที่ฉันคิดมันจริงรึปล่าวฉันเอื้อมมือไปจับมือแอร์ อีกข้างที่อยู่ใต้โต๊ะกินข้าว

"ก็เป็นได้นี่ ^^" ฉันกำลัง'เล่น'กับความรู้สึกของคนอื่นอยู่รึปล่าว รู้สึกเสียใจเล็กๆ แต่จะรู้สึกไปทำไมวะ -''-

แอร์ยิ้มหวาน แล้วใช่นิ้วโป้วลูบไปมาบนหลังมือฉันเบาๆ    เชี่ยเบี้ยน!

แล้วเราก็กินข้าวจนเสร็จ  อึดอัดวะ  แต่ต้องยิ้ม เดี๋ยวแอร์เสียใจ  ฉันเสียเพื่อน( หรือคนเลี้ยงข้าววะ)

แสดงเพิ่มเติม

รีวิว (0)

เรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว