เกิดใหม่เป็นหนึ่งในแก๊งค์คอลเซ็นเตอร์ Mpreg

'ไม่รู้เพราะโชคชะตาฟ้าลิขิตหรือเวรกรรม? ถึงทำให้ผมต้องเกิดใหม่… ในร่างของมิจฉาชีพ!!!'

.

.

.

ปี๊ด ปี๊ด ปี๊ด!

"เฮ้ย! หยุดนะโว้ยย!!"

"โอ๊ย! ไอ้เทศกิจบ้า! เลิกตามจับกูสักทีเถอะ!!!"

เสียงบีบแตรดังลั่นตามท้องถนน ตามด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวายที่ดังปะทะกัน ระหว่างเจ้าหน้าที่รัฐเทศกิจและพ่อค้าขับรถซาเล้งพ่วงข้างขายลูกชิ้นทอดหน้ามน

บรื้นน~

"แม่มคนอื่นก็ขายกันเยอะแยะไม่จับ มาตามจับกูอยู่ได้!"

ผมตะโกนด่าเจ้าหน้าที่เทศกิจ ทั้งที่ข้อมือยังบิดคันเร่งรถซาเล้งเพื่อให้ตัวเองหนีเจ้าหน้าที่ไปให้ไกลพ้นๆ หน้า ปกติแค่เห็นหน้าเทศกิจผมก็บิดรถหนีหมดปลอก แต่วันนี้เจ้าหน้าที่คนดีคนเดิมเกิดนึกคึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ตามไล่จับผมไม่หยุดมาสิบกิโลเมตรกว่าแล้ว

ปี๊ด ปี๊ด ปี๊ด!

"จะหนีไปไหน! หยุดนะโว้ยย!!"

"หยุดมึงก็จับกูสิ ไอ้โง่!!!"

ใครจะยอมให้ตัวเองถูกจับแล้วเสียค่าปรับละวะ โทษปรับเงินก็ไม่ใช่ถูกๆ ขายลูกชิ้นทอดกำไรแค่วันละไม่กี่บาทถ้าเสียค่าปรับวันนี้คงทุนหายกำไรหดแน่ๆ ผมไม่ยอมแล้วคนหนึ่ง ผมก็แค่พ่อค้าขายลูกชิ้นทอดหาเงินเก็บทุนไปเปิดร้านเบเกอรี่ตามฝันเท่านั้น ได้โปรดอย่าตามจับผมมม~

บรื้นนน~

"อร๊ากก! นี่มึงตามกูมาสิบโลกว่าแล้ว ยังไม่ยอมปล่อยกูอีกหรือไง!!!"

"ยอมกูก็ไม่มีผลงานสิ! ไอ้พ่อค้าหัวหมอ!!"

ผมโวยวายเสียงดังลั่นไปทั้งท้องถนนจนเป็นจุดสนใจของประชาชนในละแวก เมื่อจู่ๆ เทศกิจสองคนที่นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซค์อยู่ไกลๆ เริ่มเข้ามาประชิดตัวของผม ใกล้มากขึ้นทุกที... ไม่ไหวแล้วโว้ยย! บิดหมดไม่สนลูกใคร!!!

พ่อค้าตัวอ้วนท้วมรีบบิดคันเร่งหนีจนสุดชีวิต แต่ทว่ารถซาเล้งพ่วงข้างที่เต็มไปด้วยตู้บรรจุลูกชิ้นหนักๆ รวมถึงถังแก๊สเอย กะทะทอดเอย และถังน้ำจิ้มเอย คงแรงไม่พอที่จะสู้รถซีบีอาร์ของเทศกิจได้

"อร๊ากก! ไปให้พ้นหน้านะ! อย่าจับกูเลย!!!"

"ยอมแล้วไปคุยกันที่สน.ดีๆ เถอะ! หนีไปก็เปลืองน้ำมันเปล่าๆ!!"

"ถ้ายอมกูก็เสียทั้งน้ำมัน ทั้งค่าปรับสิวะ ไอ้พวกเจ้าหน้าที่ใจร้าย! หากินกับพ่อค้าตาดำๆ!!!"

ผมหันหลังไปปะทะฝีปากกับเจ้าหน้าที่เทศกิจ ในขณะที่ร่างท้วมนั้นยังคงใช้ข้อมือหนาควบคุมรถ โดยที่ไม่ได้ชำเลืองมองเลยว่าตัวเองนั้นกำลังขับรถไปในทิศทางไหนแล้ว

"เฮ้ย! ระวัง!!!"

โครมมม!!!

สิ้นเสียงคำเตือนจากเจ้าหน้าที่ทั้งสองคน พลันรถซาเล้งพ่วงข้างก็หลุดพุ่งไปกระแทกชนกับเสาไฟฟ้าต้นใหญ่ทันที ร่างอ้วนท้วมกระเด็นออกจากรถไปคนละทิศคนละทาง ร่างลอยละลิ่วอยู่บนอากาศ เพียงไม่กี่วินาทีต่อมาก็เหวี่ยงไปกระแทกกับเสาไฟฟ้าอีกต้นหนึ่งที่อยู่ข้างกันทันที

พลั่กกก!

อั่กก!

.

.

'อื้อ... มืดแล้วเหรอวะ?'

ผมพยายามลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความมืดสนิทแต่ก็ทำเช่นนั้นไม่ได้ ร่างกายเบาหวิวอย่างกับปุยนุ่นไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ ค่อยๆ ล่องลอยไปในห้วงของความฝัน อุณหภูมิกลางถนนที่แผดร้อนค่อยๆ ลดต่ำลงจนกลายเป็นความเย็นยะเยือก...

วี้หว่อๆๆ ~

"เฮ้ยน้อง! อย่าหลับนะ!!!"

เสียงของผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคยดังแว่วขึ้นมาในโสตประสาท พร้อมกับใช้มือตบไปที่ใบหน้าของผมแรงๆ ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของคนในชีวิตจริงหรือในฝัน แต่ถ้าหากมันเป็นเพียงความฝัน... ก็คงจะเป็นฝันที่มีความสุขมากที่สุด

ผมค่อยๆ ปล่อยให้ร่างกายล่องลอยไปในความฝันที่มืดสนิท และเข้าสู่ห้วงของนิทราที่ไม่มีวันตื่นขึ้นมาได้ตลอดกาล...

.

.

'อาา... เย็นสบายจัง'

Status : END

อัปเดตวันเว้นวันเวลา 19:00น.

มี E-book