สองร่างใจเดียว(มีอีบุ๊ค:อ่านฟรี ติดเหรียญตาม)

กุ้ยหลินเคยได้ลิ้มรสการถูกโบยมาแล้ว ถึงกับหนาวยะเยือกสั่นสะท้านจับขั้วหัวใจ

“ลงมือได้” พ่อบ้านฉีออกคำสั่ง

บ่าวที่ทำหน้าที่โบยยกไม้พลองขึ้น ก่อนจะฟาดลงบนแผ่นหลังของนักโทษทั้งสอง ที่พากันร้องโอดโอยออกมาตั้งแต่ไม้แรกเลยทีเดียว

“โอ้ย! ท่านพี่ ข้าถูกใส่ร้าย โอ้ย!”

กุ้ยหลินครวญครางออกมา เจ็บปวดรอยแผลที่ถูกโบยไม้แล้วไม้เล่า จวนเจียนจะขาดใจอยู่ร่อมร่อ บ่าวชายก็ไร้ความปราณีโบยไม้ลงแผ่นหลังที่แตกเป็นรอย เลือดสีแดงไหลเปียกชุ่มไปทั่วแผ่นหลัง

“นางช่างอดทนเหลือเกิน” บ่าวชายที่เป็นคนโบยกุ้ยหลินกล่าวขึ้น หลังจากที่โบยนางไปไม่รู้ตั้งกี่ไม้ แต่นางก็ยังไม่ยอมหมดสติหรือหมดลมหายใจ เหมือนอาเฉินที่จากโลกนี้ไปก่อนแล้ว

กุ้ยหลิน แม้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง และทรมานจากพิษของบาดแผลมากเพียงใด ก็พยายามฝืนประคองสติไว้ เพราะอยากจะเจอหน้าบุตรชายอีกสักครั้ง

“ท่านแม่” ร่างเล็กของหยงเป่าวิ่งนำหน้าไป๋ฉีที่ไล่ตามหลังมาติด ๆ

หยงเป่าก้าวเท้าวิ่งอย่างเร็วเท่าที่เท้าน้อย ๆ จะทำได้ แม้จะหกล้มจนมีแผลถลอก เด็กชายก็ไม่สนบาดแผลของตนเอง ยังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่ง เพราะเป็นห่วงมารดา

พอมาถึงลานหน้าศาลบรรพชน เห็นมารดากำลังถูกโบย เลือดไหลท่วมตัว ก็รีบร่างกายเล็ก ๆ กอดบังมารดาไว้ บ่าวที่ถือไม้พลองยั้งมือไว้ไม่ทัน โบยลงหลังของหยงเป่าหนึ่งไม้